"Nurun mətni izaha ehtiyacı olsa, ya sətirin üstündə, ya kənarda haşiyəciklər (şərhlər) yazılsa daha münasibdir (uyğundur). Çünki mətn daxilinə girsə, çoxaltma edilən nüsxələr ayrı-ayrı olar, təshih (düzəltmə) lazım gələr. Həm sui-istimalə qapı açılar, müarilər (qarşı çıxanlar) istifadə edərlər. Həm hər kəs sənin kimi muhaqqiq (həqiqəti araşdırıb tapan) müdaqqiq (incəliklə tədqiq edən, ən kiçik gizli şeyləri belə görməyə çalışan) olmaz, səhv məna verər, bir söz əlavə edər, əhəmiyyətli bir həqiqəti itirməyə səbəb olar. Mən təshihatımda (düzəltmələrimdə) belə zərərli əlavələri çox gördüm…
(Emirdağ Lahikası El yazma, səh. 661)
"Yol ikidir: Ya sükut etməkdir (susmaqdır). Çünki, deyilən hər sözün doğru olması lazımdır və ya sədaqətdir (düzgünlük). Çünki, İslamiyyətin əsası sədaqətdir (düzgünlükdür). İmanın həssası, sədaqətdir (düzgünlükdür). Bütün kəmalətə isal edici (yaxşılıqlara çatdıran) sədaqətdir. Əxlaqi-aliyənin (yüksək əxlaqın) həyatı sədaqətdir (düzgünlükdür). Tərəqqilərin mihvəri (irəliləmənin mərkəzi) sədaqətdir (düzgünlükdür). Aləmi-İslamın nizamı (İslam aləminin nizamı) sədaqətdir (düzgünlükdür).
Növü bəşəri kəbəyi kəmalata isal edən (insanlığı əxlaq və tərbiyəyə çatdıran) sədaqətdir (düzgünlükdür). Əshabı-kiramı (səhabələri) bütün insanlara təfəvvük etdirən (üstün edən) sədaqətdir (düzgünlükdür). Məhəmmədi Haşimi əleyhissalatu vəssalamı məratibi-bəşəriyənin (insanlıq dərəcəsinin) ən yüksəyinə çıxaran sədaqətdir (düzgünlükdür)."
(İşaratül İcaz, səh. 82)
"Risalə-i Nur; bütün təbəqati-bəşərə (insan qruplarına) həm mədrəsə, həm məktəb, həm qışla, həm həkim, həm hakim olaraq, ən ami (cahil) avamdan ən əhassı-havasdırsa (ən xalis elm sahiblərinə) qədər dərs verib, təlim və tərbiyə etməsi biz tərəfindən müşhüddür (aşkardır, açıqca görülməkdədir)."
(Kastamonu Lahikası, səh.70)
"…Bir orta məktəb uşağı və ya oxuma bilən bir qadın böyük bir filosofun əsərini oxuduğu zaman istifadə edə bilməmişdir. Lakin Risalə-i Nurdan hər kəs dərəcəsinə görə istifadə edir."
(Şualar, səh.549)
