Əvvəlcə qeyd etmək lazımdır ki, insanlara mərhəmətlə yanaşan, az bir qarşılıq əvəzində olduqca fədakar bir şəkildə səhərə kimi xəstə insanlara kömək etməyə çalışan bir çox tibb bacısı vardır. Ancaq burada cahilliyin din əxlaqından uzaq xarakterini yaşayan kəslərdən bəhs ediləcəkdir.
Bu cür insanlar gün ərzində ən ağır vəziyyətdəki xəstələrlə iç-içə yaşadıqları üçün xəstələrin bütün problemlərinə vərdiş etmişdirlər. Hətta vicdani cəhətdən xeyli nəzakətsiz olan bir qismi, şəfqət və mərhəmətlə kömək etmək əvəzinə sakit və laqeyd bir rəftarla xəstələri gözlətməyi, biganə davranmağı və hətta danlamağı belə normal rəftarlar halına gətirmişdir. Belə insanlar, xəstələrin əksəriyyətinin xəstə psixologiyasıyla hərəkət etdiklərini və vəziyyətlərini şişirtdiklərini düşünərək və özlərindən tələb edilən köməyi əsirgəyərlər.
Acizlik içərisindəki xəstələrin özlərinə möhtac olduğunu bilmələri cahil əxlaqdakı bəzi tibb bacılarını qürurlu bir rəftara yönəldər. Xəstələrə yuxarıdan aşağı baxan, onları dəyər verməyən və hətta bəzən də alçaldan bir rəftar göstərərlər. Çünki özləri möhtac olunan insan mövqesindədirlər. Onlara görə bu qədər “əhəmiyyətli insanların” adi insanlara qarşı olan rəftarları da normal olaraq qürurlu və kobud olmalıdır.
Bu pis əxlaqı yaşayan kəslərin bir-birlərinə qarşı olan rəftarları da xəstələrə olan rəftarlarından elə də fərqlənmir. Hər kəs olduğu mövqeyə görə davranar. Məsələn, baş tibb bacısına çox hörmət göstərdikləri halda, digər tibb bacılarına xor baxarlar.
Cahillik əxlaqını yaşayan bəzi evdar qadınların fikirləri necə ki, evin dörd divarı arasına sıxışıb qalmışdırsa, bir qisim tibb bacıları da eyni xarakterlə xəstəxana sərhədləri daxilində sıxışıb qalmışdırlar. Bu dünyada özlərini gözlərində çox böyüdər və qürurlanarlar. İnsanlara özlərinin şəfa verdiklərini zənn edər, yalnız bir vəsilə olduqlarını düşünməzlər. Halbuki xəstləndiklərində özlərinə şəfa verə bilmədiklərinə, zərərə mane ola bilmədiklərinə özləri də açıq şəkildə şahid olarlar. Amma yenə də bir çoxu bu batil inanclarından imtina etməzlər. Allah bir ayəsində Özündən başqa heç kimin zərər və ya fayda verməyə qadir olmayacağını belə bildirir:
Əgər sən onlardan: “Göyləri və yeri kim yaratmışdır?” – deyə soruşsan, onlar mütləq: “Allah!” – deyəcəklər. De: “Bir deyin görək, əgər Allah mənə bir zərər toxundurmaq istəsə, sizin Allahdan başqa ibadət etdikləriniz Onun zərərini aradan qaldıra bilərlərmi? Ya da O mənə bir mərhəmət göstərmək istəsə, onlar Onun mərhəmətinin qarşısını ala bilərlərmi?” De: “Mənə Allah yetər. Təvəkkül edənlər yalnız Ona təvəkkül edirlər!” " (Zumər surəsi, 38)
Allah insanlara, yalnız Özünə güvənmələrinin lazım olduğunu bildirmişdir. Daha əvvəl hz. İbrahimin Quranda bildirilən duasında gördüyümüz kimi, möminlər yalnız Allaha təvəkkül edən, köməyi yalnız Ondan gözləyən insanlardır. Allahın yaratdığı bir faydanın və ya zərərin yenə Ondan başqa qarşısını ala biləcək bir güc olmadığına səmimi şəkildə iman edərlər. Dünyadakı bütün dərmanların, həkimlərin, tibb bacılarının və ya tətbiq olunan bütün müalicələrin Allahın insanlara şəfa vermək üçün yaratdığı vəsilələr olduğunu unutmazlar.
