Allah rizası üçün sevmək
ucgen

Allah rizası üçün sevmək

1265
Dünya həyatındakı yeganə məqsədləri Allah’ın razılığını, rəhmətini və cənnətini qazanmaq olan və Allah`a qəlbən təslim olan möminlər bütün həyatlarını Allah üçün yaşayarlar. Quranın "De: "Mənim namazım da, ibadətim də, həyatım və ölümüm də aləmlərin Rəbbi olan Allah üçündür”(Ənam surəsi, 162) ayəsində bildirildiyi kimi, etdikləri hər işdə, göstərdikləri hər rəftarda Allah`ın razılığını qazanmağı düşünürlər. Sahib olduqları hər şeyi Allah`ın razılığını qazanmağa həsr edən möminlərin sevgiləri də ancaq Allah üçündür. Allah’ı bütün sifətləri ilə tanıyan, Onun gücünə və böyüklüyünə hər an şahid olan, Rəbbimizin rəhmətini, sevgisini və şəfqətini bütün həyatı boyu hər an hiss edən möminin Allah sevgisi heç bir sevgi ilə müqayisə edilməyəcək qədər güclüdür. Allah “Bəqərə” surəsində möminlərin Özünə olan güclü sevgiləri ilə, müşriklərin yanlış sevgi anlayışları arasındakı fərqi belə bildirir:
 

“İnsanların içərisində Allah’dan qeyrilərini şərik qoşub, onları, Allah’ı sevən kimi sevənlər də vardır. Halbuki, iman gətirənlərin Allah’a məhəbbəti daha qüvvətlidir”. (Bəqərə surəsi, 165)

 
Ayədə bildirildiyi kimi insanların bir qismi Allah`a şərik qoşur və digər varlıqları Allah`ı sevən kimi sevirlər (Allah`ı tənzih edirik). Möminlər isə heç bir insanın, maddənin, ya da canlının əslində özünə aid bir gücü və ya gözəlliyi olmadığını bilirlər. Bunların hamısını bütün xüsusiyyətləri ilə birlikdə yoxdan yaradan yalnız Allah’dır. Heç bir canlı öz gözəlliyini özü yarada bilməz. Bir insanın üzündəki gözəlliyi və ya bir heyvanın sahib olduğu sevimliliyi müəyyən bir qədərlə yaradan və əcəlləri gəldiyində hamısını yox edəcək olan Allah`dır, hər şey yalnızca Allah`ın idarəsindədir. Buna görə də mömin qarşılaşdığı bütün gözəllikləri, insanları, heyvanları, təbiəti Allah`ın yaratdığını bilərək sevər. Bu səbəbə görə onun əsl sevgisi bütün bu gözəllikləri ona bəxş edən və hər şeyin sahibi olan Allah`a yönəlir.
 

“Göylərin və yerin hökmü Onundur. O, heç bir övlad götürməmişdir; mülkündə heç bir şəriki yoxdur. O, hər şeyi yaratmış və onu təqdir etmişdir”.(Furqan surəsi, 2)

 
Allah`a şərik qoşan bir insan digər bir insanın gözəlliyini tərifləyərkən bu gözəlliyin həmin insana aid olduğunu düşünür. Bu, bir rəsim sərgisini gəzən və bəyəndiyi bir rəsmin gözəlliyinin o rəsmə aid olduğunu düşünərək tərifləyən insanın vəziyyətinə bənzəyir. Halbuki, əsl təriflənməli olan rəssamdır. Buna görə də insan gözəlliklə qarşılaşsa, xoşuna gələn bir səs eşitsə, hər hansı bir yeməkdən zövq alsa, həmin an bu gözəllikləri yaradan Rəbbimizi düşünməli, sevgisini, məmnuniyyətini və şükrünü Ona yönəltməlidir. Amma iman gətirənlər Allah`a şərik qoşmazlar.  Onlar sahib olduqları hər şey üçün Allah`a borclu olduqlarını bildikləri üçün Ona çox güclü bir sevgi ilə bağlıdırlar.
 

“Binasını Allah qorxusu və rizası üzərində quran kəs daha yaxşıdır, yoxsa uçulmaqda olan bir yerin kənarında durub onunla birlikdə cəhənnəm oduna yuvarlanan kəs? Allah, zalım tayfanı doğru yola yönəltməz”. (Tövbə surəsi, 109)

 
Allah Quranda hz. İbrahimin müşrik olan qövmünə müraciətini belə bildirir:
 

"Sizin Allah`ı qoyub bütləri tanrı qəbul etməyiniz yalnız dünyada aranızda olan dostluğa görədir. Sonra da qiyamət günü bir-birinizi inkar edəcək, bir-birinizə lənət oxuyacaqsınız. Məskəniniz cəhənnəm  odu olacaq, özünüzə də kömək edən kimsələr tapılmayacaqdır!”(Ənkəbut surəsi, 25)

 
Ayədə bildirildiyi kimi Allah`a şərik qoşanların dünya həyatında bir-birlərinə olan bağlılığı axirətdə böyük bir nifrətə çevriləcək. Bunun səbəbi onların Allah`ı unudaraq bir-birlərini həyatlarının ən böyük məqsədi halına gətirmələridir. Allah bunun qarşılığında bu insanların şərik qoşaraq duyduqları sevgi və bağlılıqlarını axirətdə sonsuza qədər davam edən kin və nifrətə çevirəcəkdir.
 
Dünya həyatına aid mənfəətləri, insanların sevgisini qazanmağı Allah`ın rizasından daha üstün hesab edən insanlar Quranda belə xəbərdar edilirlər:
 

“De: "Əgər atalarınız, oğullarınız, qardaşlarınız, övrətləriniz, qəbiləniz, qazandığınız mallar, kasad olmasından qorxduğunuz ticarət, xoşunuza gələn məskənlər sizə Allah`dan, Onun Peyğəmbərindən və Allah yolunda cihaddan daha əzizdirsə, Allah’ın əmri gələnə qədər gözləyin. Allah fasiqləri doğru yola yönəltməz”.(Tövbə surəsi, 24)

 
İman gətirən insanlar dünya həyatının bütün bər-bəzəklərinin Allah`a aid olduğunu bilir və bunları yalnızca Allah`ın təzahürləri olaraq sevirlər. Məsələn, Allah`ın bəyəndiyi gözəl əxlaq möminlərdə təcəlli etdiyi üçün ən çox sevgi, yaxınlıq və dostluğu möminlərə qarşı duyarlar. Bu sevgi soy, irq kimi yaxınlıqlara və ya hər hansı bir mənfəətə söykənmir. Pulun, şəxsi statusun, mədəniyyətin, maddi dəyərlərin heç bir əhəmiyyəti yoxdur. Allah möminlər arasında olan sevgini Quranda belə bildirir:
 

“Onlardan əvvəl yurd salmış və iman gətirmiş kimsələr öz yanlarına mühacirət edənləri sevər, onlara verilən qənimətə görə ürəklərində həsəd duymaz, özləri ehtiyac içində olsalar belə, onları özlərindən üstün tutarlar. Nəfsinin xəsisliyindən qorunub saxlanılan kimsələr – məhz onlar nicat tapıb səadətə qovuşanlardır!” (Həşr surəsi, 9)

 
Ayədə bildirildiyi kimi möminlər iman gətirən hər kəsi öz qardaşları hesab edirlər. Başqa bir möminin yaxşılığını, rahatlığını təmin etmək üçün hər zaman fədakar davranarlar. Möminlərin bu sevgi anlayışı isə ancaq imanın və Quran əxlaqının yaşanması ilə qazanıla bilər:
 

“Göylərin və yerin hökmü Onundur. O, heç bir övlad götürməmişdir; mülkündə heç bir şəriki yoxdur. O, hər şeyi yaratmış və onu təqdir etmişdir”. (Furqan surəsi, 2)

 
Sevgi kimi böyük bir neməti möminlərə bəxş edən isə Rəbbimiz olan Allah`dır. Allah hz.Yəhyaya Öz Qatından sevgi verdiyini bildirir:
 

“Ey Yəhya, Kitabdan bərk yapış! Biz uşaq ikən ona hikmət verdik. Biz həm də ona bir mərhəmət və paklıq bəxş etdik. O, müttəqi idi. (Məryəm surəsi, 12-13)

 
Bir başqa ayədə isə Allah iman gətirib saleh əməllər işləyənlərə Öz Qatından sevgi bəxş edəcəyini xəbər vermişdir:
 

“Həqiqətən, iman gətirib yaxşı işlər görənlər üçün Rəhman bir sevgi yaradacaq.(Məryəm surəsi, 96)

 
Burada çox əhəmiyyətli bir mövzunun  üzərində dayanmaq lazımdır. Allah’ın razılığına görə sevən bir insan ən gözəl əxlaqlı, Allah`a ən bağlı, ən təqvalı olan kimsəni hər kəsdən çox sevər. Bu səbəbdən Peyğəmbərimiz (səv) bütün möminlər üçün ən sevimli, ən yaxın dostdur.
 
 
Həqiqi sevgi Quran əxlaqı ilə yaşanar
 
Allah`a qəlbən bağlanan və Allah`ı çox sevən bir insan Onun yaratdığı bütün gözəlliklərə qarşı qəlbində sevgi hiss edər: çiçək, kəpənək, quş, pişik, gözəl bir mənzərə belə o insanda böyük bir həyəcan yaradar. Eynilə gözəl xasiyyətli, gözəl üzlü bir insana səmimi heyranlıq duyular. Çünki insanın bütün bu gördükləri Allah`ın təzahürləridir. Allah`a duyulan şiddətli sevgi Onun sonsuz gözəlliyinin, sənətinin, ağlının və gücünün təzahür etdiyi hər şeyə qarşı insan ruhunda təbii sevgi yaradar. Buna görə də Allah`a qəlbən bağlanan insanlar həqiqi sevgini yaşaya bilən yeganə insanlardır.
 
Quran əxlaqı həqiqi sevginin əsasıdır. Bir insanı əxlaqı ilə, şəxsiyyəti ilə və malik olduğu bütün xüsusiyyətləri ilə dərin bir sevgi ilə sevmək yalnız o insan Qurana itaət etdiyi zaman mümkün olar. Çünki Qurana itaət bir insan Allah`ın bəyəndiyi əxlaqı yaşamaqla bir çox sevilən xüsusiyyətlər qazanmış olar. "Allah doğru yolda olanların doğruluğunu artırar. Əbədi qalan yaxşı işlər isə Rəbbinin yanında savab etibarilə daha xeyirli, nəticə etibarilə daha yaxşıdır!"(Məryəm surəsi, 76) hökmünü bilərək bütün bu gözəl əxlaq xüsusiyyətləri üzərində ömür boyu səbir və qərarlılıq göstərər; vəfa, sədaqət, hörmət, sevgi, təvazökarlıq, fədakarlıq, dürüstlük, əzmkarlıq, bağışlamaq, cəsarət, mərhəmət, mülayimlik  kimi xüsusiyyətlər ancaq Allah qorxusunun və Quran əxlaqının yaşanması ilə davamlı ola bilər. Bu davamlılıq möminin sevgidə də ömür boyunca səbir və əzm göstərməsini təmin edir. Sevgisinin təməli iman, Allah qorxusu və Quran əxlaqına söykəndiyi üçün və Allah rizası üçün sevdiyi üçün möminin sevgisi çox güclü və dərin olur. İman gətirənlərlə olan dostluğun axirətdə sonsuza qədər davam etməsi həqiqəti də sevgini güclü və daimi edən başqa bir səbəbdir.
 
Qurana uyğun yaşayan insanın göstərdiyi üstün əxlaq onu həm Allah Qatında, həm də möminlər üçün çox dəyərli edir. Quran əxlaqı ilə yaşayan təqvalı mömin hər şeydən əvvəl Allah`ın sevgisini və razılığını qazanacağını ümid edir. Allah sevdiyi qulunu digər möminlərə də sevdirir, ona Öz Qatından nur, gözəllik verir və insanların qəlblərini isindirəcək xüsusiyyətlər qazandırır.
 

“Allah’a tərəf çağıran, yaxşı iş görən və: "Mən müsəlmanlardanam" - deyən kəsdən daha gözəl danışan kim ola bilər?(Fussilət surəsi, 33)

"İnsanların eləsi də vardır ki, Allah`ın razılığını qazanmaq yolunda öz canını fəda edər. Allah öz bəndələrinə qarşı çox mehribandır!"(Bəqərə surəsi, 207)

 
 
Quran əxlaqını yaşamayan insanların yanlış sevgi anlayışı
 
Quran əxlaqından uzaq yaşayan insanlar bir çox mövzuda olduğu kimi sevgi mövzusunda da yanlış düşüncəyə malikdirlər. Onlar nə qədər öz aralarında sevgini və hörməti yaşadıqlarını düşünsələr də, əslində, bunlar yanlış təməllər əsasında qurulmuş əlaqələrdir.
 
Aşağıda Quran əxlaqını yaşamayan insanların bəzilərinin sevgilərini əsaslandırdıqları dəyərlər araşdırılır.
 
Qadın ilə kişi arasındakı şirkə söykənən sevgi
 
Şirk sevgisinə ən gözəl nümunə qadın və kişi arasındakı sevgidir. Bəzi insanlar Allah’a bəslənilməsi lazım olan sevgini və bağlılığı, heç bir şeyə gücü çatmayan aciz varlıqlara yönəldirlər. Bəzən bir insanı həyatlarının əsl məqsədinə çevirir, hər an hər yerdə onun adını xatırlayır, onu ucaldır və onun sevgisini qazanmağa çalışırlar. Səhər qalxdıqları andan etibarən, gün boyunca davamlı olaraq onu düşünərlər. Ya da o insanı düşünüb, səhərə qədər yuxusuz qalırlar. Allah`ın rizasını qazanmaq əvəzinə yalnız onu məmnun etməyi qarşısına məqsəd qoyur, hətta bəzən onu razı etmək üçün Allah`ın razılığına uyğun olmayan işlər edə bilirlər. Onun üçün hər cür fədakarlığı edirlər, amma Allah`ın rizasını qazanmaq üçün heç də səy göstərməzlər. Bu insanlar bir-birlərini “tanrılaşdıranlardır”.  Necə ki, sevgini izah edən bəzi şeirlərdə, yazılarda, romantika üzərinə qurulan dialoqlarda pərəstişkarlıq etməkdən tez-tez bəhs edilir. Bu cür sevgi anlayışınının təməli Allah`a şirk qoşmaq üzərindədir. Allah bir ayəsində  cahil inancları olan insanların yaşadığı bu şirk sevgisinə diqqət çəkmiş, Allah`a bəslənilən həqiqi sevginin bundan çox üstün gücə sahib olduğunu və çox daha qüvvətli bir bağlılıqla yaşanacağını bildirmişdir:
 

«...Ata-ba­ba­la­rı­nı­zı ya­da sal­dı­ğı­nız ki­mi, on­dan da ar­tıq Al­la­h’ı yad edin...»(«Bə­qə­rə» su­rə­si, 200)

 
Al­lah sev­gi­si bü­tün sev­gi­lə­rin üzə­rin­də­dir. Al­lah sev­gi­sin­dən üs­tün tu­tu­lan, ürək­dən Al­lah sev­gi­si­ni çı­xa­rıb onun ye­ri­nə qo­yu­lan bir sev­gi in­sa­nın Al­la­h`a şə­rik qoş­ma­sı­na sə­bəb olar ki, bu da in­sa­nı cə­hən­nə­mə sü­rük­lə­yə bi­lər. An­caq in­san­la­rın bir qis­mi be­lə bir təh­lü­kə­nin fər­qin­də belə de­yillər.
 
Bir in­sa­nın baş­qa in­san­la­rı sev­mə­si, on­la­ra bağ­lı ol­ma­sı, ai­lə­si­ni, ya­xın­la­rı­nı sev­gi ilə qo­ru­ma­sı, əl­bət­tə, çox gö­zəl bir əx­laq­dır. Əvvəl də bil­di­ril­di­yi ki­mi sev­gi bəsləyə bil­mək, sev­gi və ya­xın­lı­ğı ya­şa­ya bil­mək Al­la­h`ın in­san­la­ra ver­di­yi çox gö­zəl bir ne­mət­dir. An­caq bu sev­gi yal­nız Al­la­h`ın ri­za­sı üçün ya­şan­dı­ğı za­man in­sa­na dün­ya­da və axi­rət­də xoş­bəxt­lik gə­ti­rir. Al­lah`­dan üs­tün tu­tu­lan sev­gi­lər in­sa­na dün­ya­da da, axi­rət­də də kə­dər və əzab gə­ti­rir. Al­lah dün­ya­da bir-bir­lə­ri­ni şə­rik qo­şan in­san­la­rın axi­rət­də cə­hən­nəm əza­bın­dan qur­tu­la bil­mək üçün bir-bir­lə­ri­ni fid­yə ki­mi ver­mək is­tə­dik­lə­ri­ni be­lə bil­di­rir:
 

“On­lar bir-bi­ri­nə gös­tə­ri­lə­cək­lər. O gü­nün əza­bın­dan qur­tar­maq üçün gü­nah­kar is­tər­di ki, fə­da et­sin öz oğul­la­rı­nı; öv­rə­ti­ni və qar­da­şı­nı; ona sı­ğı­na­caq ve­rən əşi­rə­ti­ni! Və yer üzün­də olan­la­rın ha­mı­sı­nı - tə­ki özü­nü qur­tar­sın!”. (Məa­ric su­rə­si, 11-14)

"O gün in­san qa­ça­caq öz qar­da­şın­dan; ana­sın­dan, ata­sın­dan; zöv­cə­sin­dən və oğul­la­rın­dan! O gün on­lar­dan hər bi­ri­nin is­tə­ni­lən qə­dər işi ola­caq­dır!" (Əbə­sə su­rə­si, 34-37)

 
 
Mən­fə­ət­lə­rə əsas­la­nan dost­luq­lar
 
Bir çox in­san qə­bul et­mək is­tə­mə­sə də bə­zi mü­na­si­bət­lər­də in­san­la­rın fi­kir­lə­ri­nin ar­xa­sın­da bir mən­fə­ət gü­dü­lür. Bə­zi in­san­lar öz­lə­ri­nə mü­əy­yən mən­fə­ət­lə­ri qa­za­na bi­lə­cək­lə­ri­ni zənn et­dik­lə­ri bir in­san­la qar­şı­la­şar­kən hiss et­dik­lə­ri hə­yə­ca­nı “sev­gi” ki­mi an­la­yır­lar. Hal­bu­ki, qəlb­lə­rin­də hiss et­dik­lə­ri hə­yə­can bu in­sa­nın özü­nə de­yil, onun sa­hib ol­duq­la­rı­na qar­şı duy­duq­la­rı “güc­lü bir hə­vəs­dir”. Həm­çi­nin bir çox in­sa­nın qar­şı­sın­da­kı insana olan sev­gi­si bu in­sa­nın sa­hib ol­du­ğu mül­kə və sər­və­tin də­rə­cə­si­nə bağ­lı ola­raq də­yi­şir. Zən­gin­lik in­san nəf­sin­də hə­yə­can əmə­lə gə­tir­di­yi üçün ən çox hə­yə­can ən zən­gin olan ada­ma qar­şı hiss edi­lir. An­caq yu­xa­rı­da da bil­dir­di­yi­miz ki­mi, bu hiss sev­gi de­yil­dir, sa­də­cə ola­raq dün­ya ma­lı­na qar­şı du­yu­lan bir hə­vəs­dir. Zən­gin bir ada­mın əx­la­qi xü­su­siy­yət­lə­ri bu dü­şün­cə­yə ma­lik olan in­san­lar üçün heç bir əhə­miy­yət kəsb et­mir. Bu­na gö­rə əsə­bi, ko­bud, eqo­ist, ağıl­sız, mər­hə­mət­siz, qey­ri-sə­mi­mi, dü­şün­cə­siz ol­sa be­lə, yal­nız zən­gin və ya şöh­rət­li ol­ma­sı bu insana ma­raq gös­tər­mək üçün ki­fa­yət edir.
 
Bə­ziləri isə öz­lə­ri­ni əy­lən­di­rən in­san­lar­la bir­lik­də ol­maq is­tə­yir­lər və “mə­nim­lə dost olan ada­m mə­ni gül­dü­rməlidir” ki­mi iza­hat­lar ve­rə­rək bu­nu eti­raf edir­lər. Bu­na gö­rə bu ya­xın­lıq da sev­gi ilə bağ­lı de­yil­dir, yal­nız bir şəx­si mən­fə­ət güd­mək­dən iba­rət­dir. İn­sa­nın nəf­sini rahat etmək üçün özü­nü gül­dü­rə­cək bi­ri­si ilə bir­lik­də ol­maq­dan zövq al­ma­sı onu sev­di­yi­ demək deyil. Fə­qət bir çox insan mən­fə­ət əl­də et­mək­dən duy­du­ğu bu ra­hat­lı­ğı sev­gi ilə qa­rış­dı­rır və bu in­sa­nı çox sev­di­yi­ni id­dia edir.
 
Bə­zi insan­lar da gö­zəl in­san­lar­la bə­ra­bər gö­rün­mə­yin on­la­ra eti­bar qa­zan­dı­ra­ca­ğı­na ina­nır­lar. Buna görə də dost ol­maq üçün gö­zəl in­san­la­rı se­çir­lər, götürdükləri öl­çü­lə­ri qar­şı­la­rın­da­kı şəxsin bo­yu, gö­zü­nün və sa­çı­nın rən­gi, bu­run qu­ru­lu­şu ki­mi fi­zi­ki xü­su­siy­yət­lə­ri­nə uy­ğun olur. Gö­zəl­lik ol­duq­dan son­ra o in­san üçün bu şəxsin ağ­lı­nın, vic­da­nı­nın və ya in­sa­ni xü­su­siy­yət­lə­ri­nin heç bir əhə­miy­yə­ti yox­dur. An­caq bu ma­hiy­yə­ti ba­şa düş­mə­mə­si qar­şı­sın­da­kı insana bəs­lə­di­yi duy­ğu­nu söz­də sev­gi­yə bağ­la­yır. Hal­bu­ki, bu sev­gi həmin şəxslər üçün “bu insanın gö­zəl­li­yi­nin mə­nə qa­zan­dır­dı­ğı eti­ba­rı se­vi­rəm” mə­na­sı­nı da­şı­yır. Gö­zəl­lik get­di­yi za­man qa­lan ruh isə bu insana gö­rə heç bir əhə­miy­yət da­şı­mır. Qar­şı­sın­da­kı insan gö­zəl ol­du­ğu üçün onun mər­hə­mət­siz­li­yi­ni, diq­qət­siz­li­yi­ni, dü­şün­cə­siz­li­yi­ni və ya in­san­la­ra qar­şı is­teh­za ilə ya­naş­ma­sı­nı gör­mə­z­li­yə vu­rur.
 
Bə­zi in­san­la­rın ən mü­hüm say­dıq­la­rı mən­fə­ət­lər­dən bi­ri isə öz ifa­də­lə­ri ilə de­sək, “hə­yat tə­mi­na­tı” əl­də et­mək­dir. Bir çox in­sa­nın gə­lə­cə­yi­nə tə­mi­nat ve­rə bil­mə­mək, tən­ha ya­şa­maq məc­bu­riy­yə­tin­də qal­maq, iq­ti­sa­di cə­hət­dən möh­tac və­ziy­yə­tə düş­mək, xəs­tə­lə­nən­də ona ba­xa­caq bir nə­fə­ri ta­pa bil­mə­mək ki­mi na­ra­hat­lıq­la­rı var­dır. Bə­zi­lə­ri bu na­ra­hat­­lıq­la­rı ara­dan qal­dır­ma­ğın ən məş­hur və ən sağ­lam yo­lu ki­mi ev­lən­mə­yi gö­rür­lər. Bu sə­bəb­dən bu xü­su­siy­yət­lə­rə ma­lik ol­du­ğu­nu dü­şün­dük­lə­ri ada­ma bağ­la­nır və onu heç itir­mək is­tə­mir­lər. “Gə­lə­cək qor­xu­su” üzə­rin­də qu­ru­lan ailələrinin isə çox za­man hə­qi­qi sev­gini yaşadıqlarını zənn edir­lər.
 
Hə­yat­la­rı bo­yu bu insanlar­da xoş­la­ma­dıq­la­rı bir çox xa­rak­te­rə sa­də­cə bu na­ra­hat­lıq­la­rı­na gö­rə döz­mək məc­bu­riy­yə­tin­də qa­lır­lar. Qon­şu­la­rı və ya dost­la­rı ilə dərd­lə­şə­rək, düş­dük­lə­ri və­ziy­yət­dən şi­ka­yət­lə­nir­lər, am­ma so­ru­şan­da, yal­nız şəx­si mən­fəə­ti­nə gö­rə bağ­lan­dıq­la­rı hə­yat yol­daş­la­rı­nı çox sev­dik­lə­ri­ni söy­lə­yir­lər. La­kin Qu­ran əx­la­qı­na uy­ğun ola­raq ya­şa­nan hə­qi­qi sev­gi­də heç bir şə­kil­də əvəz göz­lə­nil­mir. İn­san qar­şı­sın­da­kı insanı heç bir şəx­si mən­fə­ət göz­lə­mə­dən, o adam­da Al­la­h`ın tə­za­hür­lə­ri­ni gör­dü­yü üçün bö­yük bir fə­da­kar­lıq və hə­vəs­lə se­vər. Onun ar­xa­sın­ca heç bir za­man pis söz­lər da­nış­maz. Sə­mi­mi sev­gi­yə gö­rə an­caq onu tə­rif­lə­yən, qo­ru­yan söh­bət­lər edər. Ona heç bir za­man məcburi dözmək hissini yaşamaz, aciz­lik­lə­ri və ya ça­tış­maz­lıq­la­rı ilə qar­şı­laş­sa be­lə, ona qar­şı şəf­qət­li və mər­hə­mət­li olar, ça­tış­maz­lıq­la­rı­nı sa­kit­, hiss et­dir­mə­dən ört­mə­yə ça­lı­şar, hər an onu ra­hat­laş­dır­maq is­tə­yər, hər is­tə­di­yi­ni zövq­lə və hə­vəs­lə ye­ri­nə ye­ti­rər. Sə­mi­mi sev­gi­si­ni, dost­lu­ğu­nu və ya­xın­lı­ğı­nı ən gö­zəl şə­kil­də ifa­də edər.
 
Qı­sa müd­dət­li, ötə­ri sev­gi­lər
 
Qu­ran əx­la­qı­na əsas­lan­ma­yan sev­gi­lər qı­sa müd­dət ər­zin­də bi­tir. Məsələn, tə­rəf­lər­dən bi­ri qar­şı­sın­da­kı insandan um­du­ğu mən­fəə­ti əl­də edə bil­mə­yə­cə­yi­ni gö­rdükdə əv­vəl­lər hiss et­di­yi hə­yə­can dər­hal  be­zginliyə çev­ri­lir. Ey­ni­lə, bir aciz­li­yi­ni gö­rdük­də və ya bir xəs­tə­li­yi­nə şa­hid olduqda o şəxs ar­tıq onun üçün dö­zül­mə­li olan bir in­sa­na çev­ri­lir. Xü­su­si­lə, bu şəxsin gö­rü­nü­şün­də bir də­yi­şik­lik olar­sa, mə­sə­lən, bir qə­za nə­ti­cə­sin­də üzün­də iz­lər qa­lar­sa və ya şi­kəst­li­yə sə­bəb olar­sa, bu, o in­san üçün sev­gi­nin so­nu de­mək­dir. Hər hansı bir şəxs ət­ra­fın­da­kı in­san­lar­dan eşi­də və ya mət­bu­at­da çı­xan xə­bər­lər­də rast gə­lə bi­lər ki, çox yax­şı da­vam edən bir ev­li­liyin bitməsinin sə­bəb­lə­ri, əsasən,  xəs­tə­lik, aciz­lik və ya if­las­dır. Hə­yat yol­da­şı çox gö­zəl və ya zən­gin ol­sa belə, onun xəs­tə­lik müd­də­tin­də­ki aciz­lik­lə­ri­ni gör­dü­yü üçün ara­la­rın­da olan sev­gi­nin bit­di­yi­ni söy­lə­yən və buna görə də bir-bi­rin­dən ay­rı­lan bir çox ai­lə var­dır. Ey­ni şə­kil­də, zən­gin və var­lı vaxtlarında çox yax­şı yola getdiklərini dü­şü­nən bə­zi in­san­lar mal-döv­lət­lə­ri­ni itir­mə­lə­ri ilə bir­lik­də bir-bir­lə­ri­nə gös­tər­dik­lə­ri sev­gi və ya­xın­lı­ğın da bir an­da so­na çatdığını gö­rür­lər.
 
Hal­bu­ki, hə­qi­qi sev­gi gün keç­dik­cə ar­tar, heç vaxt azal­maz. Qar­şı­sın­da­kı insanın əx­la­qı­na gö­rə də­yər ve­rən bir in­san bu əx­la­qın in­cə­lik­lə­ri­ni gör­dük­cə ona olan sev­gi­si da­ha da ar­tar. Bu in­sa­nın bir qə­za nə­ti­cə­sin­də şi­kəst qal­ma­sı, bü­tün sər­və­ti­ni itir­mə­si, bə­də­ni­ni ya­ra­la­r ört­mə­si və ya bu­na bən­zər bir çə­tin­li­yə düşməsi sev­gi­yə heç bir şə­kil­də tə­sir et­məz. Hət­ta bu çə­tin­lik­lər qar­şı tə­rə­fin tə­va­zö­kar­lı­ğı­nı, ka­mil­li­yi­ni ar­tı­ra bi­lə­cə­yi və o insanı da­ha gö­zəl əx­laq­lı bir in­san edə­cə­yi üçün sev­gi­si da­ha da güc­lə­nə bi­lər. Bu cür ha­di­sə­lə­r yalnızca Quran əxlaqına itaət edilərsə, sevgiyə təsir etməz. Bir in­sa­nın Al­lah`­dan qor­xub çə­kin­mə­si, hər an Onun ri­za­sı­nı ax­tar­ma­sı və Qu­ran əx­la­qı­nı ən gö­zəl şə­kil­də ya­şa­ma­sı sev­gi yaradan əsl sə­bəb­lər­dir. Buna görə də Qu­ran əx­la­qı­nı ya­şa­yan in­san­lar ara­sın­da­kı sev­gi­yə bu cür ha­di­sə­lər heç bir şə­kil­də mən­fi tə­sir gös­tər­məz, hət­ta da­ha da güc­lə­nə­rək ar­tar.

PAYLAŞIN
logo
logo
logo
logo
logo
Yükləmələr