1.
Altıncısı: Nurun şagirdlərindən bəzilərinin nurlardan fövqəladə iman höccətlərinə və sarsılmaz, aynəl-yakin Ulumu- imaniyəni görüb istifadə etdiklərindən bu biçarə tərcüməçisinə bir növ təşviq, təbrik, təqdir və təşəkkür növündə çox hüsnü-zənlə müfritanə (ifrat edən, həddini aşan) mədhləriylə məni günahkar göstərənə deyərəm:
Mən aciz, zəif, qürbətdə, mənfi, yarım ümmi, əleyhimə təbliğat ilə xalqı məndən ürkütmək haləti içində Quranın dərmanlarından, imani və qüdsi həqiqətlərindən dərdlərimə tam dərman olaraq özümə tapdığım zaman bu millətə və bu vətən övladlarına belə tam bir dərman olacağına qənaət gətirdiyim üçün, o qiymətli həqiqətləri qələmə aldım. Xəttinin bir nöqsan olmasından yardımçılara bir çox möhtac ikən, inayəti- ilahiyyə mənə sadiq, xas, mətin köməkçiləri verdi.
Əlbəttə, mən onların hüsnü zənnlərini və səmimi mədhlərini (mədh etmələrini, təriflərini) tamamilə rədd etmək və xətirlərini təqdirlə (qəmləndirərək, xəbərdarlıq edərək) qırmaq, o xəzinəni -Qurana alınan nurlara bir xəyanət və ədavət (düşmənçilik, kin) hökmünə keçər. O almaz qələmlə və qəhrəman qəlbli müavini qaçıracaq deyə, onların adı, müflis (hər şeyini itirmiş) şəxsimə qarşı mədhü- sənalarını (mədh edib tərifləməyə), əsl mal sahibi və bir mənəvi möcüzə-i Quraniyə olan Risalə-i Nura və xas şagirdlərinin şəxsiyyəti- gücümüzü çevirirdi. "Mənim həddimdən yüz dərəcə ziyadə hissə verirsiniz" deyə bir cəhətdə xətirlərinə dəyirdim. Görəsən heç bir qanun, müstənkif (rədd edən) və razı olmayan bir adamı başqaları onu mədh etməsiylə günahkar edərmi ki, qanun adına hərəkət edən rəsmi məmur məni günahkar edir? Həm nəşr etdiyimiz əleyhimizə yazılan qərarnamənin əlli dördüncü səhifəsində, "AXIRZAMANIN O BÖYÜK ŞƏXSİ NƏSLƏN ALİ-BEYTDƏN OLACAQ. BİZ NUR ŞAGİRDLƏRİ, ANCAQ MƏNƏVİ ALİ-BEYTDƏN SAYILA BİLƏR..." (Şualar, səhifə 390)
2.
55: "Həzrəti Əli (r.ə)-ın elmi-həqiqəti (həqiqət elmi) etibarilə şagirdi (tələbəsi) olduğumdan, mənəvi övladı ola bilərəm" deməsiylə özünə aid mövqelərə ləyaqətini (layiq olduğunu) qəbul etmiş görünür.
Gözəl (heyrət verici, qəribə) mənasında olan Cəlcəlutiyə qəsidəsində (hz. Əli (r.ə) tərəfindən hazırlanan bir qaşıq) İmam Əli (r.ə)-ın bir çox cəhətlərlə Risalə-i Nura sarahat (açıqlıq) dərəcəsinə yaxın işarə içində, Bədiüzzaman adını Risalə-i Nura verməsindən, mənə əmanət verilən o adı Risalə-i Nura geri verdiyimi yazmışam. Bununla birlikdə, "MƏN DƏ MƏNƏVİ ƏHLİ BEYTDƏN SAYILA BİLƏRƏM " DEMƏKDƏ MƏQSƏDİM, BİR QİSİM MÜCTƏHİD , "ONUN AİLƏSİNƏ VƏ ƏSHABINA SALAM OLSUN" DUASINDA , "SEYİD OLMAYAN, LAKİN ƏHLİ TƏQVA OLANLAR O DUAYA DAXİLDİRLƏR" DEDİKLƏRİNİ , O ÜMUMİ DUADA MƏNİM DƏ BİR HİSSƏMİN OLMASI ÜÇÜN RİCAKARANƏ BİR TƏVİLDİR. Yoxsa, o xətakaranə məna (səhv məna) heç xatirimə gəlməmişdir. (Şualar, 14. Şüa, səhifə: 358)
3.
Həm məhkəmədə Dənizli əhli-vukufu (məlumat sahibi kəsləri), bəzi şagirdlərin (tələbələrin) bu etiqadlarına (inanclarına, düşüncələrinə) görə mənə qarşı demişlər ki: "ƏGƏR MEHDİLİK İDDİA ETSƏ, BÜTÜN ŞAGİRDLƏRİ (TƏLƏBƏLƏRİ) QƏBUL EDƏCƏKLƏR." MƏN DƏ ONLARA DEMİŞDİM : "MƏN ÖZÜMÜ SEYİD BİLMİRƏM. BU ZAMANDA NƏSİLLƏR BİLİNMİR. HALBUKİ AXIRZAMANIN O BÖYÜK ŞƏXSİ, ƏHLİ BEYTDƏN (PEYĞƏMBƏRİMİZ (S.Ə.V)-İN NƏSLİNDƏN ) OLACAQ. Hərçənd, mənəvi olaraq mən həzrəti Əli (r.ə)-ın bir vələdi- mənəvisi (mənəvi övladı) hökmündə ondan həqiqət dərsini aldım və Ali- Məhəmməd əleyhissalam bir mənada həqiqi Nur şagirdlərinə şamil olmasından (həqiqi Nur tələbələrini də əhatə etdiyi üçün), mən də Əhli-beytdən (Peyğəmbərimiz (s.ə.v)-in nəslindən) sayıla bilərəm. Lakin bu zaman şəxsi- mənəvi zamanı olmasından və Nurun peşəsində heç bir cəhətdə (heç bir istiqamətdən) mənlik və şəxsiyyət və şəxsi mövqeləri arzu etmək və şan şərəf qazanmaq olmaz və sirri- ixlasa tam müxalif olmasından (səmimiyyətin sirrinə tərs düşməsindən) Cənabı Haqqa hədsiz (sonsuz) şükür edirəm ki, məni özümə bəyəndirməməsindən, mən elə şəxsi və həddimdən hədsiz dərəcə çox məqamata (öz sərhədlərimdən sonsuz dərəcədə çox mövqeyə) gözümü dikmərəm. Nurdakı ixlası (səmimiyyəti) pozmamaq üçün ührəvi məqamat (mövqe) belə mənə verilsə, buraxmağa özümü məcbur bilirəm "dedim, o əhli -vüqüf (məlumat sahibi kəslər) susdu.(Emirdağ Lahikası, səhifə 232,233)
4.
İDDİANAMƏDƏ MƏNİM HAQQIMDA DÖRD ƏSAS VAR:
Birinci əsas: Guya məndə təfahhur (öyünmə) və hodfüruşluk (özünü bəyənmişlik) var və özümü mücəddid (böyük alim) bilirəm.
MƏN BÜTÜN QÜVVƏMLƏ BUNU RƏDD EDİRƏM. HƏM MEHDİLİK İSNADINI (MEHDİLİK YARAŞDIRMASINI) HEÇ QƏBUL ETMƏDİYİMƏ BÜTÜN QARDAŞLARIM ŞAHİDLİK EDƏRLƏR. HƏTTA DƏNİZLİDƏKİ ƏHLİ-VÜQUF (MƏLUMAT SAHİBİ OLAN KƏSLƏR), "ƏGƏR SƏİD MEHDİLİYİNİ ORTAYA ATSA, BÜTÜN ŞAGİRDLƏRİ (TƏLƏBƏLƏRİ) QƏBUL EDƏCƏK" DEDİKLƏRİNİN MÜQABİLİNDƏ, SƏİD ETİRAZNAMƏSİNDƏ (ETİRAZ ƏRİZƏSİNDƏ) DEYİB Kİ: "MƏN SEYİD DEYİLƏM. MEHDİ SEYİD OLACAQ." DEYƏ ONLARI RƏDD EDİB.
5.
SEYİD OLMAYAN "SEYİDƏM" VƏ SEYİD OLAN "DEYİLƏM" DEYƏNƏ, İKİSİ DƏ GÜNAHKAR VƏ DUHUL (O CÜMLƏDƏN) İLƏ HURUC (ÜSYAN) HARAM OLDUQLARI KİMİ ... HƏDİS VƏ QURANDA DA ZİYA VƏ YA NÖQSAN (ÇOX VƏ YA ƏKSİK) ETMƏK MƏMNUDUR (QADAĞAN EDİLMİŞDİR). Lakin çox etmək (əlavə etmək) nizamı pozduğu və vəhm (şübhəyə) qapı açdığı üçün daha zərərlidir. Nöqsanla cahillik (cahil olanın əksikləri) bir dərəcə üzr olar. Lakin çox etmək (əlavə etmək) elmlə olar. Alim olan bağışlamasını deyil (məlumatlı olanın üzrü yoxdur). Kəzalik (Bu səbəblə), dindən bir şeyi fasl (ayırmaq) və ya olmayanı vasl etmək (ortaya gətirmək), ikisi də caiz deyil (təhlükəlidir). (Muhakəmat, səhifə: 46)
