(Nga intervista e drejtpërdrejt e z. Adnan Oktar dhënë në
TV Kanal Ufra dhe TV Kral Karadeniz, 28 Nëntor 2009)
ADNAN OKTAR: Allahu e ka bërë pikëllimin të ndaluar për besimtarët. Ekzistojnë ajete të qarta mbi këtë çështje. Shiko, unë kërkojë mbrojtjen e Allahut nga djalli, “mos i humbni shpresat,” një gjë e tillë na është bërë obligim, është ajet bindës. “as mos u dëshpëroni,” e që është një urdhër i qartë dhe bindës. Allahu thotë, “Nëse ju besoni, është e sigurt se ju do të ngadhënjeni.” Për këtë shkak nuk ka kurrfarë arsye që një besimtar të jetë i pikëlluar dhe i brengosur. Sidoqoftë, pasi që kjo botë është vend për tu testuar, bie fjala, nëse dikush i bie kokës për muri dhe e pyet Allahun se përse e shtyri ti bie murit me kokë, Allahu është larg saj. Ndoshta në këtë rast ai do të kishte dyshime. Apo nëse do të kishte një foshnje, apo një foshnje të vogël, të porsalindur dhe e cila vdesë brenda vetëm pakë orësh, personi i tillë bie në dyshime për një gjë të tillë. Mirëpo, Allahu e nxjerr në pah ekzistencën e Tij me anë të argumenteve të panumërta. Gjithashtu, Allahu i shfaqë disa nga argumentet të cilat mund të shpien deri tek dera e çoroditjes. Ai shkakton sëmundjet, fenomene të ngjashme apo humbje, e të cilat në të vërtet janë të dobishme, ani pse njerëzit nuk mund ti shohin si të tilla, pasi që ata janë të pa njoftuar me mirësinë e cila fshihet prapa tyre. Për këtë arsye një numër shumë i madh i njerëzve janë të hutuar nga dyshimet.
Kjo është që do të thonë, “A ekziston Allahu apo nuk ekziston?” Ata janë gjithnjë në një gjendje të tillë dyshimi. Ata i vërejnë provat dhe e shohin qartazi ekzistencën e Allahut. Mirëpo, bie fjala, më pas ata i kap njëfarë ngërçi në stomak, dhe fillojnë të dyshojnë në Të përsëri. Sidoqoftë, ai është Allahu i cili u shkakton atë me qëllim. Për shembull, nëse një kushëri i afërt i ndokujt mbytet në një aksident me automjet, dhe ai përnjëherësh e humbë besimin. Le të supozojmë se personi i tillë e ka parë në ëndërr të Dërguari (saas). I cili do të thoshte se kushëriri i tij tani është dëshmorë si rrjedhojë e atij aksidenti, dhe personit të tillë menjëherë do ti kthehet besimi. Mirëpo, fakti është se nëse dikush e ka besuar Allahun vetëm njëherë, ai më kurrë nuk do ta braktis besimin. Kjo është edhe e veçanta e testit.
Vine re, Mesihu, më i miri ndër njerëzimin, do të kthehet përsëri, mirëpo atij nuk do ti kujtohet e kaluara e vetë. Ai do të ngrihet dhe shikoj rreth vetës. Ai do të vërejë një botë të re dhe do të bëjë pyetje, “Çfarë jam unë?”Ai do ti pyes ata që i ka rreth vetës dhe do ti jepen detaje të shkurtra. Do ti thuhet se ai është në këtë botë, por se ai duhet të ketë përjetuar amnezi. “Me siguri se ke harruar se kush jeni.” Atë do ta kuptojnë sikur Mesiah ka përjetuar amnezi për shkak të aksidentit. Ekzistojnë fe siç ekziston edhe Allahu. Do ti tregojnë edhe për këtë. Do t’ia ofrojnë Mesihut Tevratin, Kur’anin dhe Ungjillin. Misah do ti shikoj provat dhe do të deklaroj se Allahu ekziston. Ai do të vendos menjëherë. Kjo është e tëra. Një fe po aq e fortë sa vetë çeliku. Sytë e tij sikur qesin zjarr. Ai do të jetë jashtëzakonisht i zgjuar. Ai vendos të besoj njëherë e përgjithmonë. Ai do ti shikoj edhe Tevratin edhe Ungjillin. Dhe nuk do të kalojnë 15 minuta, as edhe vetëm 15 minuta. Ai do të thotë, “Në rregull. Kur’ani është i vërtet.” Kjo është e tëra. Është aq e lehtë. Atëherë kur ai të ketë vendosur të besojë, as edhe tri gjeneratat më të hershme nuk mund t’ia kthejnë mendjen. Mund ta kërcënojnë në çfarëdo mënyre. Të ndërmarrin çfarë të donë. As edhe vdekja dhe frika, asgjë nuk mund ta detyrojnë që ta braktis besimin e tij.
Bie fjala, ata e mbytën Jahjan (Gjonin e Baptisteve) në kohën e tij, apo jo? E martirizuan edhe ndihmësin e tij. Mirëpo, përkundrazi besimi i tij u shtua. Shokëve të tij u ndodhën gjëra të jashtëzakonshme. Besimi i tyre ishte i dobët, ata kërkuan që tu zbritet nga qielli një sofër, apo jo? Allahu thotë se ai e ndjeu dobësinë e tyre të besimit nga vetë sjellja e tyre. Ai e tregon këtë në ajetet e veta. Me dëshirën e Allahut (Insha’Allah). Unë kërkojë mbrojtjen e Allahut nga djalli, “Allahu tha, ‘Unë atë ua zbresë juve, e kush prej jush mohon pastaj, Unë atë e dënoj me një dënim që nuk e dënoj asnjë nga njerëzit!’” Ky është kuptimi më i përafërt i ajetit. Për këtë arsye, kur dikush ta ketë kuptuar besimin e shëndosh e të vërtet, të tillët nuk mund ta braktisin më Allahun.
Ne testohemi. Njerëzit thonë se janë krijuar për tu testuar, mirëpo kur atyre u ndodhin gjëra të ndryshme ata shtendosën. Bie fjala, nëse dikush vëren se ka një mikë oportunist me kulturë telenovele (programe televizive përmbledhëse) dhe ai e lakmon atë. Mirëpo, në fakt personi i tillë jeton në mjerim. Ai jeton njëjtë sikur bari, i paditur për asgjë, andaj pse e lakmon të tillin? Apo një shokë i dikujt pasurohet dhe fiton shumë të holla. Dakord, d.m.th. ai është pasuruar shumë, në rregull. Mirëpo çfarë bënë personi i tillë. Ai mbushet me një mal mish orizi dhe kështu i rritet yndyra. Shtypja e gjakut i ngritët. Kështu që ai vdes 20 vite më përpara se ju. Ose i njëjti sëmuret dhe bënë një jetë të tmerrshme, kjo është e tëra. I njëjti mund të ketë një shtëpi të madhe për çka duhet të paguaj një pasuri të tërë për ta ngrohur atë. Ati i duhet një pasuri e tërë për ta ndriçuar atë. Eventualisht, ai do të përfundoj në një gjendje të tillë sa ta shfrytëzoj vetëm një pjesë të dhomës. Bie fjala, edhe ne gjendemi në një dhomë të madhe, mirëpo e shfrytëzojmë vetëm një qoshk të vogël të saj. Pse nuk shpërndahemi? Në mënyrë që të kemi mundësi që me lehtësi ta shohim njëri tjetrin dhe të jemi afër. Asgjë në këtë botë pos kësaj nuk është më me vlerë për tu dëshiruar. Njerëzit e humbin besimin për shkak të lakmisë së tyre. Po të pyesësh se “përse jam i varfër?” Jeni të varfër për arsye se një gjë e tillë është e drejtë për juve dhe se ju duhet të keni durim. Ndoshta sot jeni i varfër mirëpo nesër do të jeni i pasur.
Shikoni se çfarë thotë Allahu i Plotfuqishëm për të Dërguarin (saas), unë kërkoj mbrojtjen e Allahut nga djalli “A nuk të gjeti Ai të varfër dhe të begatoi?” “A nuk të gjeti Ai të pa udhëzuar e të udhëzoi?” thotë Ai. I thotë se ishte Zoti, Ai që e kishte nderuar me Islam. I dërguari Muhamed (saas) ka jetuar sipas fesë së pastër të pasur nga i dërguari Ibrahimi (as). Me fjalë të tjera, ai edhe përpara ishte besimtar, mirëpo Allahu e nderoi atë me Islam, duke e bërë mysliman. Mirëpo, gjatë jetës së Resulullahut (saas) ekzistonte një kohë e varfërisë. Ai kishte përjetuar vuajtje të vërteta gjatë asaj kohe sa ishte fëmijë. I dërguari ynë (saas), njeriu më i mirë në tokë. Ai, si fëmijë nisej për udhëtime, nëpër të nxehtit përvëlues. Kishte njerëz zemërligj, njerëz gënjeshtar gjithandej. Në atë kohë nuk kishte ligj. I varrosnin fëmijët e vegjël. Një vend plotë pluhur e rërë. Ai i rriste trëndafilat dhe i shiste ata. Nëpër çfarë vështirësish kishte kaluar ai! Mirëpo më vonë Allahu e pasuroi. Por ai nisi si i varfër. Megjithatë, ai asnjëherë nuk e braktisi Allahun. Resulullahu (saas) gjithmonë e deshi Atë, dhe i Plotfuqishmi Allah e mori shpirtin e tij të bukur derisa ai ishte i mbushur plotë me dashuri të Tij.
