Wat heeft Turkije van het terrorisme geleerd?

Het Midden-Oosten is een uitdagende regio. Omringd door strijd en vernietiging van alle kanten, heeft Turkije een grote verantwoordelijkheid en missie als land in deze lastige geografie. Het is om deze reden dat, gezien de missie die het heeft ondernomen en zijn eigen geopolitieke belang, heeft Turkije vele tijden van ontberingen moeten doorstaan, vroeger en nu.

Net zoals staatsgrepen en terrorisme al lange tijd onafscheidelijke deel uitmaken van het Midden-Oosten, geldt hetzelfde ook voor Turkije. De couppoging die Turkije op 15 juli 2016 doormaakte, was een cruciale les in het herkennen van zowel de terroristische organisaties als de verraderlijke diepe structuur waar Turkije mee wordt geconfronteerd. Deze couppoging leidde tot het besef dat Turkije niet alleen de confrontatie moet aangaan met terroristische organisaties die hun ware kleuren en intenties niet verbergen,maar ook hypocrieten die de staat van binnenuit infiltreerden, zoals FETO.

De noodtoestand, die sindsdien van kracht is, heeft tot doel deze diepe, verraderlijke organisatie grondig bloot te leggen. Na bijna alle vitale instellingen te hebben geïnfiltreerd, van het leger tot de politie, van het gerechtelijk apparaat tot de politiek, van de media tot de economie, heeft deze organisatie aangetoond, die bijna 250 burgers tot martelaar maakte,  dat de bittere vijandschap niet alleen gericht is tegen degenen die Turkije besturen, maar tegen de gehele Turkse bevolking. Dit geeft aan dat het terrorisme-probleem waar Turkije nu weer mee geconfronteerd wordt nooit gering is geweest.

FETO's band met de terroristische organisatie PKK, die de afgelopen veertig jaar wrede aanvallen binnen de grenzen van Turkije heeft gepleegd om Zuidoost-Turkije te veroveren, was natuurlijk geen verrassende openbaring. Het in 2014 geïnitieerde "oplossingsproces", dat was gebaseerd op onderhandelingen met de stalinistische terroristische organisatie PKK, stelde diverse privileges voor aan de PKK,  in ruil voor het neerleggen van hun wapens. In die periode, toen we dit onderwerp bespraken, legden we veel nadruk op de volgende mogelijke gevaren:

Een stalinistische terroristische organisatie die alleen op wapens vertrouwt, zal nooit zijn wapens neerleggen.

De beloften van het neerleggen van wapens en het zich terugtrekken uit het land zullen nooit werkelijkheid worden; alleen de zieke en verminkte terroristen zullen weggestuurd worden uit het land.Tijdens deze fase zal de terroristische organisatie haar kader verjongen terwijl ze een terugtrekking uit het land veinzen.

Ondertussen worden de leden van de terroristische organisatie ingezet in de steden en vormen ze de stedelijke structuur van de organisatie.

Met deze methode kunnen ze hun wapens neerleggen terwijl ze geworteld raken in steden die worden bedreigd met wapens, en hun dominantie in de regio vestigen.

Toen de situatie zich begon te ontvouwen in exact dezelfde volgorde die we hadden voorzien, heeft de Turkse regering de aandacht gevestigd op onze waarschuwingen en met een plotselinge manoeuvre het oplossingsproces opgeschort. Sommige landen hebben de verzoeningsmethode gebruikt in hun strijd tegen het terrorisme; deze methode zal echter zeker geen oplossing bieden voor de PKK-kwestie in Turkije. De eerste en belangrijkste reden hiervan is het feit dat de PKK-terroristische organisatie een anarchistische communistische staat wil stichten: daartoe drukt de PKK zijn territoriale eisen uit en is het gericht op de wereldwijde verspreiding van het rode communistische systeem, dat het van plan is te vestigen over de gebieden die het uit Turkije wegtrok.

Daarom zal een terroristische organisatie als de PKK alleen bereid zijn een overeenkomst te sluiten zolang aan de territoriale eisen wordt voldaan. Dit is echter onacceptabel voor het Turkse volk en de Turkse regering .

Dus als de gewapende strijd niet het gewenste resultaat oplevert en onderhandelingen onmogelijk zijn, betekent dit dan dat het probleem onoplosbaar is? Dat is zeker niet het geval. Zoals met alle kwesties met betrekking tot terrorisme, is het PKK-probleem in de kern ideologisch. De reden waarom mensen worden opgeroepen om de wapens op te nemen en zich bij de PKK aan te sluiten, is de stalinistische ideologie. Ondanks al hun pogingen om zich te verbergen als een volledig onafhankelijke organisatie onder de PYD-paraplu (de PKK en de PYD zijn twee kanten van dezelfde medaille) om de goedkeuring van de VS te behalen, is het anarchistische communisme altijd de onderliggende ideologie gebleven.Daarom moeten de ideologische redenen die deze groepen in de greep van het anarchisme en het communisme drijven grondig worden onderzocht en geconfronteerd worden met een gepaste wetenschappelijke reactie.

Daartoe moet nauwkeurig worden aangegeven op welke manier een dergelijke wetenschappelijke reactie tot stand kan worden gebracht, en moeten jongeren met een goed ontwikkeld nationaal geweten worden opgevoed. Hoewel het Turkse nationale geweten zich tijdens de couppoging van 15 juli heel heldhaftig manifesteerde, is een nationaal onderwijsbeleid dat rond dit doel is gebouwd nog steeds hard nodig.

Hetzelfde geldt ook voor de FETO-organisatie. In de breedste zin is FETO een terroristische organisatie die opereert onder de bevelen en gevormd is rond de eisen van bepaalde geheime buitenlandse mogendheden. Het voerde hun bevelen uit en is uit op een verdeeld Turkije.De verraderlijke modus operandi die de organisatie in dienst heeft, maakt de situatie zeker veel moeilijker voor zowel de Turkse regering als de Turkse natie.Maar er zijn cruciale en belangrijke stappen die Turkije moet nemen om nooit meer met dit soort aanvallen geconfronteerd te worden.

Het feit dat degenen die Turkije hebben verraden juist de mensen zijn die zijn opgegroeid en getraind in Turkije, heeft de vraag opgeroepen hoe en via welke methoden ze zijn gemanipuleerd. Mensen die gemakkelijk verleid worden om verraders te worden, groeien meestal op in omgevingen waar sycofantie wordt gekweekt in de uitgestrektheid van nationale sentimenten. Om die reden is het cruciaal dat een jeugd met een ideologische missie wordt opgevoed en acties in het land moeten worden genomen om dit doel te bereiken.

Terrorisme is uiteindelijk een probleem dat zijn basis heeft in de ideologie. Als een persoon of een groep de wapens opneemt en probeert een idee op te leggen, betekent dit dat die persoon of groep hartstochtelijk gelooft in een verkeerde en zeer gevaarlijke ideologie. Het betekent dat ze zijn misleid, hoewel ze zich niet bewust zijn van de misleiding die hen voor de gek houdt.

Dit komt omdat ze nooit het wetenschappelijke bewijs hebben aangeboden gekregen die de onjuistheid van hun ideologie aantoont. Voor Turkije, een land in het hart van het Midden-Oosten dat fungeert als een brug tussen beschavingen, zijn inspanningen om het ideologische bewustzijn te verhogen van cruciaal belang. De ernstige tekortkoming in dit opzicht is de enige reden die de PKK in staat stelt om zijn bestaan in Turkije gedurende 40 jaar voort te zetten, en baant de weg vrij voor de opkomst van verraderlijke organisaties zoals FETO.

Uiteraard vraagt elke discussie over terroristische organisaties ook aandacht voor de externe factoren die hen voeden en versterken.Dit zal echter het onderwerp zijn van een ander artikel.

Artikel van de heer Adnan Oktar in Eurasia Review (USA):

http://www.eurasiareview.com/16012018-what-has-turkey-learned-from-terrorism-oped/