Turkije heeft de afgelopen twee jaar een aantal hectische perioden ervaren zowel in de binnenlandse- als de buitenlandse politiek. Operatie "Euphrates Shield" dat in Syrië gelanceerd werd, de ontwikkelingen in de strijd tegen de PKK, de staatspoging van 15 juli, en de daaropvolgende noodtoestand veroorzaakten allemaal aanzienlijke veranderingen in de opvattingen van de mensen over Turkije, zowel vanuit het perspectief van degenen in het land als van degenen in andere landen. Terwijl er vooruitgang is geboekt in de betrekkingen met Rusland, heeft de Amerikaanse steun voor de PYD in Syrië een relatief negatieve invloed op de betrekkingen met de VS gehad, en al deze ontwikkelingen hebben tot onzekerheid geleid voor de betrekkingen met de EU.
Zonder twijfel, komt het niet alleen door de politiek van Turkije dat de betrekkingen met de EU problematisch zijn geworden. De effectieve opkomst van extreem rechtse leiders die de afgelopen jaren in het Europees Parlement hebben hun stem vereffend tegen zowel de buitenlandse- als de moslimgemeenschappen. De anti-buitenland retoriek die grenst aan racisme lijkt lang geleden de essentiële presentie van de EU te hebben belemmerd, waarvan men verwacht dat die inclusief en verenigend is.
De beslissing over Turkije die vorige week werd genomen als gevolg van de stemming van de parlementaire vergadering van de Raad van Europa, dient als het laatste punt dat door Turkije en de Europese Unie is bereikt. Volgens deze beslissing zal Turkije, een van de medeoprichters van de Europese Commissie, onder haar toezicht staan.
De bovengenoemde watch list was aanvankelijk bedoeld om Oost-Europese landen, die door communistische politieke partijen werden geregeerd, te laten wennen aan het niveau van democratie in West-Europa na de ontbinding van de Sovjetunie. Turkije was geen land onder communistische heerschappij, maar omdat het een moslimland aan de poort van het Midden-Oosten was werd het op de hiervoor genoemde watch lijst gezet, en werd vervolgens uit de lijst verwijderd als gevolg van een reeks hervormingen die werden doorgevoerd nadat AKP de macht overnam. Een van de meest opmerkelijke van deze hervormingen was de afschaffing van de doodstraf. Turkije is momenteel het enige land dat weer op de lijst is gekomen ondanks dat het afhankelijk uit die lijst was gezet in 2004.
PACE is geen orgaan van de Europese Unie, maar de beslissing heeft de nadruk gelegd op de manier hoe de EU al een tijdje Turkije bekijkt. De Europese Unie is zonder twijfel niet in een positie de gebeurtenissen in Turkije goed te beoordelen, om een eerlijke inschatting te kunnen maken. Omdat Europa, in tegenstelling tot Turkije, niet oog in oog staat met een ergernis als de PKK, niet is onderworpen aan een staatsgreep door een intern georganiseerde groep, noch is het ooit geconfronteerd met aanhoudende oorlogen aan haar grenzen. Het lijkt moeilijk voor de Europese Unie die de landen die zij wil opnemen evalueert op basis van haar eigen normen, om de kwesties van Turkije zorgvuldig te kunnen analiseren en te evalueren.
Inderdaad, binnen de reikwijdte van deze beslissing, het eenzijdige standpunt van de EU, zijn racistische leiders, en de haat die voortvloeit uit islamofobie en vreemdelingenhaat, rechtvaardigt het feit dat de schuld grotendeels ligt bij Europa. Toch zouden dergelijke besluiten op vele manieren in iets positief kunnen worden omgezet voor Turkije. Het mag niet worden vergeten dat het verzoek van Turkije om lid te worden van de EU, dat vele jaren geleden ingediend is, een stap was om de democratie en de mensenrechten van die landen toe te passen. Eigenlijk, heeft Turkije aanzienlijke vooruitgang geboekt met betrekking tot de mensenrechten, met een reeks hervormingen die plaatsvond direct na het verzoek van een lidmaatschap. Men mag niet vergeten dat de desbetreffende stappen, in hoofdzaak de stappen zijn die Turkije moet nemen.
Europa is gebaseerd op een elite-model waarin vrouwen hoog in het vaandel worden gehouden en niet onderdrukt worden, en waarin sterk de nadruk wordt gelegd op wetenschap, kunst, esthetiek en kwaliteit. Dit zijn de aspecten die vooral nu dringend nodig zijn voor de islamitische landen. Dit komt doordat sommige moslimgemeenschappen voor een lange tijd onder invloed van bijgelovige mentaliteiten zijn geweest, en zij hebben zich ook tot onjuiste overtuigingen gewend of bleven passief in deze problemen. Deze passiviteit heeft deze samenlevingen niet alleen in een sociale context belemmerd, maar ook op de politieke arena, en hebben in grote mate de vorming van gelukkige en creatieve samenlevingen verhinderd. Omdat kunst, naast dat het mensen aanmoedigt om schoonheid te waarderen, maatschappijen kan helpen om vaardigheden te ontwikkelen en pessimisme kan afwenden. Het is om deze reden dat samenlevingen die van kunst en esthetiek worden verwijderd, samenlevingen zijn die vaak in pessimisme kunnen vervallen, hun spirituele rijkdom verliezen en snel verveeld raken. Om deze reden zijn aspecten zoals kunst, kwaliteit en esthetiek, waar de EU grote waarde aan hecht, absoluut noodzakelijk om zich aan aan te passen.
Democratie is niet alleen een systeem dat door Europa wordt aanbevolen, maar is een model dat in wezen islamitisch is. Onze religie, die geen dwang toestaat, geeft ons het perfecte recept voor democratie. Logischerwijs, zouden dan de belangrijkste democratische samenlevingen de islamitische samenlevingen moeten zijn. Turkije is ongetwijfeld op weg naar democratisering. Dit kan daadwerkelijk volledig worden bereikt door een stijl van democratie te ontwikkelen die superieur is aan die van Europa.
Adnan Oktar's artikel in Gulf Times & Eurasia Review:
http://www.eurasiareview.com/09052017-turkey-under-european-observation-oped/
