Toen het Midden-Oosten een paar jaar geleden langzaam maar zeker afgleed in een donker gat, was een krachtige relatie tussen Turkije en Israël vitaler dan ooit. Zoals ik al veel vaker aangaf, via verschillende kanalen, kon een alliantie tussen de twee landen tot op zekere hoogte de huidige situatie in Syrië hebben voorkomen, het zou een obstakel hebben gevormd voor de versterking van radicale groepen en kon behulpzaam zijn geweest bij het verbeteren van de betrekkingen tussen Turkije en Egypte en Israël en Palestina. Op het moment dat de Arabische lente begon en een aantal Arabische landen werden meegesleurd in de oproer, zou een dergelijke alliantie de oorlogen en conflicten hebben vertraagd; het Midden-Oosten zou er dan vandaag de dag heel anders uit hebben gezien.
Maar de tijd verstreek; ondanks ons aandringen werd in de politieke arena een vijandige toon gehanteerd. Twee samenlevingen die meer dan ooit bondgenoten zouden moeten zijn, groeiden onnodig uit elkaar.
Het is echter nog niet te laat. Nieuwsberichten over een toenadering tussen Israël en Turkije aan het einde van 2015 waren een welkome ontwikkeling, na vijf turbulente jaren. Gesteld werd dat de belangrijkste factoren voor het herstellen van deze relatie, de Israëlische wens is om via Turkije de enorme aardgasreserves, die ontdekt zijn in de Tamar en Leviathan bronnen, te exporteren en de behoefte aan datzelfde aardgas van Turkije. Natuurlijk is dit allemaal van vitaal belang voor de regio. Laten we echter niet vergeten dat de handel tussen Israël en Turkije in de vijf jaar van bekoelde betrekkingen eigenlijk recordhoogte bereikte. De stelling dat commerciële belangen de betrekkingen tussen Israël en Turkije hebben verbeterd, is dus niet erg krachtig.
Wanneer het gaat over de betrekkingen tussen Israël en Turkije, moet men verder kijken dan realpolitik. Hoewel realpolitik veel politici of materialisten verplicht om te denken in termen van “belangen”, moet de relatie tussen deze twee landen los van politieke berekeningen op basis van voordelen worden geëvalueerd.
De reden is als volgt: Israël en Turkije maken al geruime tijd deel uit van een Westerse alliantie in de regio, en zijn twee democratische landen die altijd hebben geprobeerd om goede relaties te onderhouden. Beide landen zijn religieus, maar ook seculier.
Deze eigenschappen moeten behouden worden in een Midden-Oosten met op de Ba'ath-gebaseerde administratieve systemen. Anders zal het Midden-Oosten veranderen in een gruwelijke plaats gedomineerd door Ba'ath dictators.
Hoewel het Ba'athisme nog steeds invloedrijk is op verschillende plaatsen, is de huidige situatie heel anders. Veel dictaturen zijn omvergeworpen, maar landen zijn er nog steeds niet in geslaagd om een goede democratie op te richten. Rusland heeft ingegrepen in het Midden-Oosten, de situatie in Iran is veranderd en de onrust in Irak en Syrië is nog erger geworden. De verdeeldheid tussen sjiieten en soennieten is sterker dan ooit tevoren. Niet alleen Turkije en Israël, maar ook alle overige landen in de regio zijn geïsoleerd. Dit is een angstaanjagend vooruitzicht voor een regio die honderden jaren verenigd was.
Het is daarom belangrijker om de Israëlisch-Turkse relaties in deze context te beoordelen in plaats van in termen van materieel voordeel. Inderdaad, de opinie van de Turkse en Israëlische journalisten die een bezoek aan elkaars land brachten in de nasleep van de overeenkomst was in deze richting. Het publiek is over het algemeen niet bewust van aardgasreserves, oliepijpleidingen en commerciële partnerschappen. Ze willen gewoon hun oude vrienden in de regio terug.
We moeten ook de verzoening tussen de twee landen in het licht van de onrust in de regio zien.
Voor Israël zal een alliantie met Turkije een oplossing bieden voor het probleem in de Gazastrook, wat al zo lang speelt. Het is belangrijk dat Turkije aanwezig is in de regio als
bemiddelaar en als extra zekerheid tussen de twee partijen, zoals het ook in het verleden was. Dit zal een eerste stap zijn in de richting van het kalmeren van de regio. Op hetzelfde moment lijkt het groeiende sjiitische-soennitische conflict het Midden-Oosten te verdelen in verschillende kampen. Gezien de ernstige situatie is een krachtige alliantie tussen de twee landen belangrijk voor het goed functioneren van de besluitvorming mechanismen. Het is onze hoop dat ook Egypte in korte tijd zal toetreden tot deze alliantie.
De alliantie zal ook fungeren als een barrière tegen het antisemitisme dat kunstmatig is gevormd op het islamitische grondgebied. Turkije is het enige "democratische-islamitische" model voor vele islamitische landen. Als Turkije daarom eminente stappen zet, die model kunnen staan voor de correcte benadering van de joden, dan zal dat onvermijdelijk een positief effect hebben op andere islamitische landen. Het antisemitisme veroorzaakt door fanatisme en radicalisme kan alleen maar gestopt worden door middel van verstandige besluiten van verstandige moslims.
In dit stadium moet de bevolking van beide landen op hun hoede zijn. De aanwezigheid van groepen in Turkije die voet aan de grond proberen te krijgen door middel van antisemitisme en zich daardoor verzetten tegen alle positieve betrekkingen die we met Israël willen aangaan, is duidelijk te zien. Er is ook een vergelijkbaar deel van de samenleving in Israël die geen eenheid en saamhorigheid met de islamitische Turkse bevolking wil. Zij hechten geen belang aan het principe van broederschap in de Thora en zij zijn nooit voorstander van het idee van vriendschap. Deze mensen, van zowel rechtse als linkse partijen in beide landen, uiten zich van tijd tot tijd in woorden en daden en streven ernaar vriendschap tussen Israël en Turkije te voorkomen. We moeten niet vergeten dat deze groepen in kwestie grote haat koesteren tegen alle religies en volkeren. Ze zijn gering in aantal, maar hun grimmige stemmen zijn soms erg luid.
De bevolking van Turkije en Israël hebben een grote verantwoordelijkheid. Zij zijn het die vrede, alliantie en vriendschap zullen opbouwen en ondersteunen. Religieuze volkeren en individuen met een goed geweten, die het fundament vormen van de vriendschap, moeten niet in de valkuilen stappen van die grimmige stemmen of ze enige geloofwaardigheid geven. De liefde en de eenheid van deze twee volkeren, hun boodschappen van vrede en broederschap, zijn altijd een van de meest belangrijke elementen geweest die de samenlevingen bijeenhoudt. De samenlevingen van Israël en Turkije moeten standvastig opstaan tegen deze kwaadwillende mensen en hun broederschap levend houden.
In de tussentijd hopen we ook onze Joodse burgers, die ervoor hebben gekozen het land te verlaten tijdens deze vijf jaren van spanningen, terug te winnen.
Jerusalem Post:
http://www.jpost.com/Opinion/Two-old-friends-Israel-and-Turkey-442543
