Wat verwacht men van Turkije in de nasleep van het referendum?

Met het referendum van 16 April jl. gaven de Turken toestemming voor de veranderingen in de grondwet. Alhoewel de oppositie partij bezwaar hadden gemaakt over hoe het referendum is verlopen, zijn de discussies in en buiten Turkije voornamelijk erop gericht dat Turkije aan de vooravond van een nieuw tijdperk staat…

De wereldopinie wil twee dingen weten:

Ten eerste, wat zijn de voor- en nadelen van het nieuwe systeem voor Turkije?

Ten tweede, wat voor soort buitenland beleid gaat Turkije vanaf nu voeren? Zal er enig verschil zijn in de benadering van vrienden, buren, bondgenoten of andere landen? En hoe zit het met de relatie met Rusland, Europa en de VS?

Voordat deze vragen worden beantwoord, is het goed om licht te werpen op de goedgekeurde veranderingen aan de grondwet. Ten eerste in tegendeel wat sommige tegenstanders beweren, zal het nieuwe systeem geen dictatuur of sultanaat zijn.

Het nieuwe systeem is niets anders dan een aangenomen versie van de presidentiële en semi- presidentiële systemen die men momenteel in vele landen ziet. Het enige verschil is dat het niet zal leiden tot federalisme of autonomie, en de eenheidsstructuur van het land wordt gehandhaafd. Bovendien zal het de president de mogelijkheid geven om aan een politieke partij gerelateerd te worden. Dit is het meest cruciale punt met betrekking tot de stabiliteit en welvaart van een onafhankelijk en sterk Turkije. 

In het nieuwe systeem zal de ‘president partijganger’ in een democratische verkiezing worden gekozen, en hij zal deze functie niet langer dan twee termijnen kunnen bekleden. Als ‘President’, zal de leider van een land een ruimere bevoegdheid hebben. Echter, zal het verkozen Parlement de macht hebben om hem te onderzoeken en indien nodig hem af te zetten.

Het zou heel prettig zijn als de nieuwe grondwet opgesteld wordt zonder twijfel te laten bestaan voor onduidelijkheid of controverse. En als het duidelijker wordt beter te definiëren. Echter, het zal op de langere termijn geperfectioneerd moeten worden, aangezien het met spoed werd voorbereid om de huidige problemen op te lossen en te voorzien in de behoeften van Turkije. Er zal ongetwijfeld rekening worden gehouden met de problemen en behoeften die aan het licht komen zodra de grondwet wordt ingevoerd. Ook zal men aandacht besteden aan verzoeken, kritiek en reacties. Een referendum kan weer herzieningen en verbeteringen  voor de mensen brengen.

Daarom kan met recht worden gesteld dat het nieuwe systeem zal bijdragen aan de ontwikkeling, veiligheid en stabiliteit van Turkije. Per slot van rekening is er meer macht aan een leider gegeven die door het publiek is gekozen, zodat hij meer flexibiliteit kan hebben.

Op deze manier zal bureacratie worden weggesneden en destructieve kwaadspekerij, en onnodige procedures zullen niet langer belemmeren dat diensten snel uitgevoerd kunnen worden. Door het nieuwe systeem zal het voor de gekozen leider makkelijker worden om zijn werkzaamheden te verrichten en zijn beloften na te komen.

En dit zal allemaal bijdragen aan een sterker, veiliger en stabieler Turkije. Het zal ook voor meer vertrouwen zorgen bij de vrienden en bondgenoten van Turkije, wederzijdse voordelen versterken en het bestaande bondgenootschap stimuleren.

Bovendien zal dit ook het toenaderingsproces van Turkije met haar vriend en buurland Rusland versnellen. Een sterker en stabieler Turkije in de regio zal ook in het voordeel zijn van haar natuurlijke bondgenoot Rusland, op economisch, politiek en strategisch gebied- net zoals Rusland als sterk land en President Putin als sterk leider in het voordeel zal zijn van Turkije.

Het feit dat President Putin President Erdogan belde om hem te feliciteren met het resultaat van het referendum, is een duidelijke indicatie dat de uitkomst in het wederzijdse belang van de twee landen is.

Voor wat betreft de relatie met de EU geldt helaas niet hetzelfde positieve vooruitzicht voor dit arena. Alhoewel Turkije meer dan haar toezeggingen heeft nagekomen om toe te treden tot de EU, is de EU haar al decennia duidelijk aan het blokkeren.

Uiteraard kan noch de Europese bevolking, noch de individuele landen voor deze situatie verantwoordelijk worden gesteld.  De diepe kringen binnen de EU, dezelfde die sancties volgen en een beleid van isolatie tegen Rusland, kiezen ervoor om Turkije buiten de Unie te houden maar zeggen niet duidelijk dat ze Turkije niet zullen accepteren.

Desondanks zal Turkije haar goedbedoelde constructieve toenadering na het referendum handhaven. Echter, is het kwalijk dat de ongepaste campagne die voor het referendum door de Europese mainstream media tegen President Erdogan en de Turkse bevolking werd gevoerd, in toenemende mate doorgegaan na het referendum.

Hier zijn enkele voorbeelden van de partijdige nieuws verslagen van de lange arm van in de EU media die provoceert om verdeeldheid te zaaien, en bijna een burgeroorlog in Turkije probeert aan te wakkeren.

The Economist: “Turkije glijdt af naar een dictatuur”… Financial Times: “Een bittere overwinning voor de nieuwe sultan van Turkije”… Independent: “Diepe verdeeldheid, Turkije valt ten prooi aan haar potentiele vijanden”…

Enkele partijdige nieuws verslagen in de Duitse media zijn als volgt:

Bild: “Duitse Turken stemden voor een tiran”… Spiegel Online: “Turken stemden om meer macht te geven aan hun autocratische president”… Frankfurter Allgemeine: “In wild Erdoganistan”…

Zwitserse TV zenders daarentegen konden het niet na laten om schandalige programma’s uit te zenden die debatteerden of “Erdogan terrorisme voedde in Europa”.

In veel andere EU landen waren soortgelijke partijdige en tegenstrijdige commentaren in de media. Daarom zijn ondanks de beste intenties van Turkije en democratische verkiezingen die gehouden zijn, de diepe EU mechanismen zelfs nog agressiever en schaamtelozer dan voorheen. En dit zorgt voor nog meer spanning tussen de relatie van Turkije en de EU.

Uiteindelijk zal Turkije in de nasleep van het referendum geen ruzie of haatgevoelens hebben tegen geen enkel Europese land, de VS of hun publiek. Het is echter overduidelijk dat diepe structuren staten en leiders aanvallen, die weigeren om pionnen te zijn in hun imperialistische systeem, ernstige problemen hebben met Turkije, Rusland, de VS, President Erdogan, President Putin en President Trump. Wat is dan de beste handelwijze dan dat deze drie leiders een sterk bondgenootschap vormen tegen hun gemeenschappelijk doel?

http://www.pravdareport.com/opinion/columnists/20-04-2017/137557-turkey_referendum-0/