Uit het interview met Dhr. Adnan Oktar op 18 april 2010 op Kanal Avrupa
PRESENTATRICE 2: “Laat Allah mensen en djinns binnen in het Paradijs zonder hen te beproeven? Men zegt weleens dat stervende kinderen naar het Paradijs gaan, is dat juist?” Pseudoniem El Yasin.
ADNAN OKTAR: Kinderen herrijzen in het Paradijs met de persoonlijkheid en het karakter van een kind; dus als kinderen. Ze zijn een belangrijk aspect van het Paradijs, want kinderen zijn echt mooie zegeningen die de menselijke geest strelen en diep laten genieten. We tonen bijvoorbeeld hun foto’s, niet? Ze hypnotiseren bijna de geest van de mens. Ze zijn helemaal apart. Hen knuffelen is bijvoorbeeld een apart genot, naar hen kijken is een apart genot, hun geloop en hun naïeve kinderlijke daden zijn elk aparte zaligheden. We genieten van wat ze ook doen, wanneer ze bijvoorbeeld iets omver stoten, vinden we dat leuk, hij trekt bijvoorbeeld aan iets en voordat hij het weet laat hij iets vallen, hij gaat zijn hand gaan steken in de mond van de hond. We vinden dat allemaal leuk, als een volwassen persoon zijn hand zou steken in de mond van de hond, zou dat ons niet interesseren, we zouden dat zelfs beschouwen als irritant en abnormaal. Maar wanneer een kind dat doet, vinden we zijn onschuld en reinheid zeer leuk. Dus omdat ze van de belangrijke zegeningen van het Paradijs zijn, maakt Allah hen een middel van beproeving en presenteert hij hen tenslotte aan de mensen als een zegening. Alle stervende kinderen herrijzen zeker in het Paradijs als kinderen. Moslims maken zich verdrietig zonder reden, Allah doet dat doelbewust. Wanneer hij geschapen is, is hij een klein kind uit het Paradijs, hij wordt aan hen getoond en teruggetrokken. Maar ze denken dat ze dat kind zelf geschapen hebben, dat ze hem zelf een geest hebben gegeven en dat iets dat van hen was, verdwenen is. Maar Allah manifesteert zich daar, Allah laat Zich zien, Hij manifesteert Zich als een mens en de manifestatie van Allah gaat weer weg. Dat is het en in het Paradijs manifesteert Allah Zich verder. Dat gehuil en gekreun komt doordat ze denken dat hij aan henzelf toebehoort. Er is ook een aanmoediging, ik heb het gisteren bijvoorbeeld op televisie gezien; ouders zijn aan het wachten in een ziekenhuis, hun kind ligt in coma als ik het goed heb begrepen. De dokter komt en zegt hen: “jullie kind is gestorven”. Hij zegt “Allah hebbe zijn ziel,” of iets dergelijks, “we zijn uw kind kwijt.” Ze beginnen ineens te jammeren en er bestaan veel mensen die daar graag naar kijken. Dus dat een moeder jammert, tiert, flauw valt en huilt, is voor een groot aantal mensen iets opwindends. Maar als aan de mensen duidelijk gemaakt zou worden dat de samenleving van moslims dit niet graag heeft, zullen de mensen dat niet meer doen, als hun hersenen die opleiding zullen genieten, zullen ze dat niet meer nodig vinden. Ze zullen weten dat hij terugkeert tot Allah en hun ziel zal zeer gerust zijn. Maar huilen en flauw vallen wordt aangemoedigd, “hij is opgenomen in het ziekenhuis”, zegt de moeder, “je vader heeft een hartaanval gekregen”, “oh nee”, zeggen ze. Emotionele mensen worden daardoor beïnvloed. Ze raken opgewonden op een verkeerde manier, dat is niet aangenaam of juist, want Allah geeft en Allah neemt. Allah toont dat. Aangezien Allah de schepper is van zijn geest en lichaam; aangezien Allah het niet aan ons gevraagd heeft bij het geven, gaat Hij het ook niet vragen bij het terugnemen. Dus hij behoort helemaal toe aan Allah. Dat die persoon hem daar eigent, is een vreemde handeling, dat is heel heel vreemd. Het is heel vreemd dat ondanks dat er niets aan is dat toebehoort tot hem, hij zich toch zo negatief opstelt tegen de wijsheid en gunst van Allah. Als Allah zijn leven op dat moment ontneemt, schuilt daar een wijsheid achter. In de tijd van de Ottomaanse Rijk waren er bijvoorbeeld mensen die mannen inhuurden om te tieren, de tierders. Ze schreeuwden bijvoorbeeld hun borst kapot. Die mannen werden speciaal besteld om te huilen bij begrafenissen. Men zegt bijvoorbeeld tegen degenen die niet huilen: “haten jullie hem misschien? Hoe kunnen jullie zich zo abnormaal gedragen?” Dit is zeer lelijk; moeten ze opstandig doen tegenover Allah? Moet hij bezwaar hebben tegen het oordeel van Allah? Wat betekent dit? Zou dat niet betekenen dat hij zeer ontevreden is over wat Allah gedaan heeft? Dat betekent: ‘dat heeft me enorm beïnvloed in negatieve zin’, of niet?
PRESENTATRICE 2: Meneer, hoe moet men dan handelen als men verdriet heeft om een kind?
ADNAN OKTAR: Toen bijvoorbeeld de kleine Ibrahim stierf, heeft onze Profeet (saas) gehuild. Ze hebben hem gevraagd: “Oh Boodschapper van Allah (saas) ben je verdrietig?” Hij antwoordde: “Neen, ik huil uit opwinding.” Men moet huilen met liefde voor Allah, uit geluk, uit opwinding, dat is mooi. De islam zal bijvoorbeeld overheersen, de Mahdi (as) zal tevoorschijn komen en er zullen mensen roepen en tieren en flauw vallen, dit is uit genot. Of een mens kan naar zijn kind kijken en huilen omdat hij zo mooi is. Hij kan naar zijn vrouw kijken en huilen omdat ze zo mooi is. Of hij kan opgewonden worden met liefde voor Allah en huilen. Men kan huilen uit Godsvrees, maar dat is een genezing, het brengt de hersenen op gang. Maar huilen uit verdriet is een opstandigheid jegens Allah en het laat de mens geestelijk en lichamelijk instorten. Allah zal zoiets bestraffen, dat is duidelijk opstandigheid jegens Allah.
