Iako je strah poznat kao „islamofobija“ rasprostranjen širom planete još od napada koji se desio 11. septembra 2001. godine, njegovi korijeni idu još dalje, sve do križarskih ratova, ili čak još ranije.
Islam je sada rasprostranjen širom svijeta: muslimani predstavljaju 6 % od ukupnog broja stanovništa Evrope, više od 45 miliona. Do 2050. godine, smatra se da će muslimani činiti 20% stanovništva, te da će jedan od pet ljudi u Evropi biti musliman – što je jedan od glavnih uzroka porasta islamofobije u Evropi tokom posljednjih godina.
Međutim, ono što je u stvari potaklo jačanje islamofobije su radikalne terorističke grupe koje su se pojavile u ime islama.
Ove radikalne organizacije sa svojim izopačenim razmišljanjem, koje nema nikakvu vezu sa suštinom islama, izazvale su strah i mržnju prema islamu.
Različiti krugovi koji su se protivili islamu, odigrali su bitnu ulogu u jačanju straha, te doveli do takoreći proizvodnje islamofobičnih poruka i aktivnosti, kao i stvaranja organa koji radi na sigurnosti, izvještavanju i koji je vrijedan trilijune dolara.
Sam koncept „islamskog terora,“ u gotovo svim sferama društvenog života i namjerno promicanje islamofobije u svjetskim političkim centrima, učinjeno je sa namjerom da se spriječi napredak islamskog svijeta, koje posjeduje ogromne ekonomske i finansijske centre moći, glavne energetske izvore i podzemno bogatstvo.
Politika koju sprovode zapadnjačke vlade, naročito nakon 11. septembra 2001. godine, i koja je obično okrenuta protiv muslimana, te zakoni koji su doneseni, porasli su sa jačanjem islamofobije.
Ekstremne desničarske političke stranke odigrale su glavnu ulogu u ohrabrivanju protivnika islama. Ove stranke su koristila islamofobične govore kako bi dobile glasove i osnažile se zahvaljujući njima.
Nacionalna Demokratska partija u Njemačkoj, Nacionalni front u Francuskoj, Pim Fortuyn u Holandiji, Sjeverna liga u Italiji, Stranka slobode u Austriji i Danska narodna stranka u Danskoj, samo su neke od izrazito desničarskih partija koje su osvojile znatan broj glasova u Evropi. Ove stranke naročito drže na meti muslimanske useljenike. Muslimanski useljenici u Evropi se moraju boriti, ne samo protiv ksenofobije, nego i protiv islamofobije.
Etnocentrični mentalitet koji ih smatra drugačijim, koji ih izdvaja i prezire, te podvrgava ih fizičkim i psihološkim napadima pod izlikom da useljenici prijete njihovom kulturnom i društvenom životu, sve je jači u mnogim evropskim državama.
Fizički napadi, kamenovanje džamija i radnih mjesta, gađanje molotovljevim koktelima, premlaćivanje poslodavaca i uposlenih, svastike i uvredljivi slogani ispisani na zidovima, vandalizam i verbalne prijetnje, samo su neki od primjera onoga čemu su često izloženi muslimani u Evropi.
Međutim, kao i mnogi drugi useljenici, muslimani su ljudi koji napuštaju svoje domove sa željom da se integriraju u zemljama u koje se sele, te donesu novi ekonomski napredak njihovom društvu.
Diskriminacija i neprijateljstvo prema njima su u raskoraku sa ljudskim pravima i modernom demokratijom, kao i nepravda i nedostatak tolerancije.
Ipak, isto tako nepravedno bi bilo svrstati neprijateljstvo prema islamu i muslimanima u Evropi u jednu kategoriju. Ljudi koji smatraju da muslimani uzimaju njihove poslove i sve ostale beneficije koje bi trebale pripasti zapadnjacima, namjerno podstiču neprijateljstvo prema islamu i muslimanima, svi oni koji misle da će sve veći broj muslimana eliminirati kršćanstvo i unazaditi zapadnjačku kulturu, te oni koji izjednačavaju islam sa terorom i radikalizmom, bi u stvari trebali razmotriti sve ovo zasebno.
Postoji način da se riješimo straha od svega toga; pravi muslimani moraju strpljivo i odmjereno predstavljati svoju vjeru, objasniti zašto je islam, očišćen od svih izmišljotina, u stvari moderna vjera, sukladna nauci, demokratiji i logici, prosvijetljena, napredna, kao i to da se islam bori protiv terora, a naređuje ljubav, bratstvo i mir.
Oni moraju objasniti zašto muslimani nemaju namjeru da se riješe kršćanstva, te da Kur'an hvali kršćane.
Oni moraju objasniti da shvatanje koje izjednačava teror, ubistvo i samoubilačke napade, koje je protivi umjetnosti, nauci i ljepoti, koje je neprijateljski nastrojeno prema svim drugim vjerama, ne dolazi od islama, nego od zaluđenih fanatika.
Pod utjecajem fanatika, zapadni svijet misli da islam odbija razum, toleranciju i napredak, te da se zalaže za teror i radikalizam, kao i to da su islamske vrijednosti nekompatibilne sa demokratijom i ljudskim pravima.
Stoga se muslimani moraju posvetiti kampanji koja mora podići svijest o tome šta je u stvari islam, imajući u vidu da su lažne informacije možda najveći uzrok islamofobije, da mnogi ljudi koji se plaše islama znaju vrlo malo o ovoj vjeri, kao i da je sve ono što misle da znaju, u stvari, laž.
Zapad koji se hvali svojim zalaganjem za demokratiju i ljudska prava, te jednakim odnosom prema svim vjerama, također ima odgovornost.
Prvo što zapad treba učiniti jesta predstaviti pravne mjere protiv islamofobije i rasističkih aktivnosti. Islamofobija se mora posmatrati kao zločin iz mržnje, kao što je to i anti-semitizam.
Njegov prioritet mora biti razvoj kulture koja se zasniva na ljubavi, poštovanju, prijateljstvu i bratstvu, a da se ne preziru oni koji dolaze iz nekog drugog miljea.
Zapadne zemlje, međunarodne i građanske organizacije moraju biti osjetljive na ovaj problem.
Donošenje novih zakona i obrazovanje javnosti je od ogromne važnosti zbog mira u svijetu i novih generacija koje će biti u mogućnosti da stasaju, neopterećene bilo kakvim predrasudama koje se mogu javiti.
Jakarta Post & Malaysian Insider:
http://www.thejakartapost.com/news/2015/02/20/islamophobia-europe-and-ways-end-it.html
