.jpg)
Volgens historici is de oorzaak van de oorlogen in het Midden-Oosten de kunstmatige grenzen die waren opgesteld aan het begin van de 20e eeuw. De post-Ottomaanse landen in de regio waren niet opgericht door middel van historische, sociologische of geografische feiten. Voor vooral Irak en Syrië, werden de nieuwe grenzen opgesteld in overeenstemming met de belangen van het Britse Rijk. Veel politieke analisten geloven dat het de geheime overeenkomst Sykes-Picot was - ondertekend door Groot-Brittannië en Frankrijk – die het moderne Midden Oosten heeft gevormd. Maar in werkelijkheid was het de opgestelde kaart die gedurende 100 jaar voor onrust zorgde in de regio, en was opgesteld tijdens de Conferentie van Caïro die werd gehouden in aanwezigheid van vele Britse diplomaten, militairen, spionnen en politici. De toenmalige minister van Koloniën, Winston Churchill, stelde dit team op, die het Ottomaanse Rijk op papier verdeelde, als “40 Dieven".
De afscheiding van het Ottomaanse Rijk versnelde in het begin van de 19e eeuw. Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland, de drie grote imperialistische rijken van het tijdperk, waren in een felle concurrentiestrijd verwikkeld om dit 20 miljoen vierkante kilometer grondgebied te bemachtigen. Alhoewel de geschiedenisboeken dit als een drie-wegs concurrentie presenteren was de feitelijke leider en beslisser van deze alliantie altijd het Britse Rijk geweest. De beslissingen van oorlog en vrede werden genomen in Londen, en de Britse staatslieden hadden altijd het laatste woord als het de territoriale verdeling betrof. In een periode van meer dan een eeuw toen de Eerste Wereldoorlog ontstond, werden driekwart van de Ottomaanse gebieden afgescheiden in deze drie rijken. De Noordelijke Zwarte Zee en de Kaukasus werd toegekend aan de Russen; de Balkanlanden werden zogeheten soevereine staten onder het Britse protectoraat en een groot deel van Noord-Afrika kwam onder de Britse heerschappij. Algerije werd bezet door de Fransen en uit deze divisie, kreeg het Oostenrijks-Hongaarse Rijk Bosnië-Herzegovina als verzoening.
Voor de overige gebieden, ondertekende Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland de Sykes-Picot-Sazonov overeenkomst in 1916 achter gesloten deuren, terwijl de Eerste Wereldoorlog nog steeds woedde. Naar aanleiding van de Oktoberrevolutie (the Bolshevik coup d’etat), trok Rusland zich terug uit de overeenkomst; Aldus werd de overeenkomst hernoemd tot 'Sykes-Picot'. Na de oorlog, besloot Groot-Brittannië om zelf de grenzen op te stellen door Frankrijk ook opzij te duwen. Daartoe werd een conferentie gehouden in het Semiramis Hotel, op 12 maart 1921 in Cairo.
De vergadering werd voorgezeten door de Britse minister van Koloniën, Winston Churchill. De bijeenkomst werd gehouden in het grootste geheim en werd noch in de pers, noch in de memoires van de aanwezigen beschreven.
De "40 Dieven", allemaal Britse burgers, bestonden uit de Britse spionnen archeologen Gertrude Bell en Thomas Edward Lawrence, hun lokale collaborateurs Jafar al-Askari en Sassoon Hasqauil; de Britse invasie commandanten generaal Edmund Allenby, Marshal Sir Hugh Trenchard, Hubert Jong, en de Britse invasie Civiele bestuurder Herbert Samuel, Francis Archer en Arnold Wilson en de Hoge Commissaris van Bagdad Sir Percy Cox.
De genomen besluiten in het congres van Cairo, vormen de basis van de huidige problemen in het Midden Oosten. Zoals aangegeven in de maatregelen die in deze vergadering werden genomen, werden de Ottomaanse gebieden als volgt opgesplitst:
De Palestijnse regio moest worden afgestaan aan het Britse mandaat. Abdullah van het Hasjemitisch dynastie zou de koning van Jordanië worden.
Libanon en Syrië moesten tijdelijk worden afgestaan aan de Franse overheersing en het bestuurs systeem zou worden bepaald door de Fransen.
De Hejaz regio werd toegekend aan Hussein, de Sharief van Mekka.
Het Arabische schiereiland en Nejd werden toegekend aan het Huis van Ibn Saoed.
Groot-Brittannië zou de subsidies aan het Huis van Ibn Saoed en de Sharief van Mekka blijven betalen. Het Britse Royal Air Force was verantwoordelijk voor het waarborgen van de veiligheid van de gehele regio. (Overeenkomstig deze specifieke taak, bombardeerden de Britten duizenden nederzettingen in het Midden-Oosten, en werden tienduizenden onschuldige burgers martelaren).
En tenslotte, Faisal, de zoon van Sharief Hussein van de Hasjemitische dynastie, die de Arabische opstand had georganiseerd, werd als koning van Irak geïnstalleerd.
Een van de belangrijkste beslissingen van de bijeenkomst was de oprichting van de Iraakse staat. Voor die tijd, bestond er geen enkel land genaamd Irak in de geschiedenis, noch een natie die aangeduid werd als "Iraaks". Gedurende de geschiedenis, was de regio altijd bekend als 'Mesopotamië': Het was op deze bijeenkomst dat de naam 'Irak' voor het eerst werd genoemd, wat betekent 'land ver van de zee'. Benoemd als de koning van Irak door de "40 Dieven", maakte Faisal deel uit van de Hasjemitische dynastie en hij werd gekozen als koning van Syrië. Nadat de heerschappij van Syrië was afgestaan aan Frankrijk, werd Faisal koning van Irak. Faisal kwam niet uit Mesopotamië, overigens; Hij was eigenlijk geboren in Hejaz. Een persoon die nooit in Irak was geweest was dus daartoe benoemd als de koning van die landen.
Toen koning Faisal de troon van Irak besteeg, verkeerde het land in staat van algehele wanorde. De rivaliserende Turkse, Arabische en Koerdische gemeenschappen kwamen in opstand tegen het nieuwe Britse regering mandaat. De Britten waren in staat om de opstand te onderdrukken en installeerde met succes de koning, slechts door het betalen van ongeveer 40 miljoen pond.
Sinds het bewind van koning Faisal tot heden, hebben 15 afzonderlijke opstanden plaatsgevonden in Irak. Sjiitische en Koerdische massamoorden vonden plaats. Het land werd geregeerd door dictators voor een periode van bijna 50 jaar. Iraakse grondgebieden werden geconfronteerd met twee bezettingen en vrijwel alle grote steden werden vernietigd: Het dodental bereikte alleen al in de Iran-Irak oorlog de 500.000. Sinds de dag dat het kunstmatig was opgericht tot heden, is het bloedvergieten niet afgenomen.
Syrië, Libanon, Jordanië, Palestina, Israël en Jemen delen ook een vergelijkbare geschiedenis. Zoals Saoedi-Arabië en de Golfstaten, is er geen periode geweest dat niet is geteisterd door meer of mindere mate van interne onrust en politieke instabiliteit. Royal Air Force gevechtsvliegtuigen moesten er aan te pas komen om de beslissingen te implementeren die in de Conferentie van Caïro waren genomen. De opstanden die in Syrië, Jordanië, Jemen, Irak en Palestina ontstonden werden op de meest brute manier onderdrukt. Steden, dorpen werden met de grond gelijk gemaakt onder zware bombardementen. Gedurende 100 jaar na de bijeenkomst in Caïro, verloren veel christenen, joden en moslims het leven in eindeloze oorlogen. Sjiieten, soennieten, Nusayris, Wahhabis, Alawieten hadden hun banden van broederschap vergeten en elkander afgeslacht. Arabische, Yezidi, Assyriërs, Turkmenen en Koerdische vrouwen en kinderen werden het slachtoffer van de meest meedogenloze vervolgingen. Miljoenen mensen in het Midden-Oosten werden vermoord vanwege de kaarten die door de "40 Dieven" waren opgesteld.
The map that was drawn back then is still being fine-tuned to this day and this is still refined a bit further through bloodshed, war, animosity and conflict. There is only one way to change this picture: Regardless of their religion, language and race, the people of the region must regard their differences as a blessing and remember that they are brothers. In that regard, a major responsibility falls on the shoulders of Muslims that are being overwhelmed by denominational wars. Muslims should come to the realization that ‘sectarian conflict’ is nothing but an artificial feud. At the same time, they should be the guardians of other religions. This is the only solution that will put an end to the war that has been raging for a century and thwart the schemes being played on the Middle East.
De kaart die toen werd opgesteld wordt vandaag de dag nog steeds hierop afgestemd, en wordt nog verder verfijnd door middel van bloedvergieten, oorlog, vijandigheid en conflict. Er is maar één manier om dit beeld te veranderen: Ongeacht hun religie, taal en ras, moeten de mensen van de regio hun verschillen als een zegen beschouwen en niet vergeten dat ze broeders zijn. In dat opzicht, rust er een grote verantwoordelijkheid op de schouders van moslims die worden overweldigd door confessionele oorlogen. Moslims moeten beseffen dat 'sektarisch conflict' niets anders is dan een kunstmatig ruzie. Tegelijkertijd, moeten ze de beschermers zijn van andere religies. Dit is de enige oplossing die een einde zal maken aan de oorlog die al een eeuw woedt en om de complotten die in het Midden-Oosten gaande zijn te dwarsbomen.
Een artikel van dhr. Adnan Oktar in piece in Jefferson Corner & Daily Mail
http://www.harunyahya.com/en/Articles/236639/The-Map-of-the-Middle-East-Was-Drawn-by-the-Contemporary-40-Thieves
