Condoleezza Rice, de voormalige minister van buitenlandse zaken van de VS, was de eerste persoon ooit die de term ‘het Nieuwe Midden Oosten’ gebruikte tijdens een publieke toespraak in Tel Aviv in juni 2006. Ze koos ervoor dit nieuwe concept te gebruiken in plaats van het populairdere ‘het Grote Midden-Oosten’. Interessant is dat kort na deze speech de gepensioneerde Luitenant Kolonel van het Amerikaanse leger Ralph Peters liet zien wat deze nieuwe term inhield met behulp van een kaart in zijn boek ‘Never Quit the Fight’ (stop nooit het gevecht) dat uitgebracht is op 20 juli 2006.
Lt. Kol. Peters is een voormalig hooggeplaatste officier van het ministerie van defensie van de VS, wiens ideeën grootschalig gebruikt worden in militaire kringen. Hij heeft gewerkt als plaatsvervangend hoofd inlichtingen van het Amerikaanse Leger en hij heeft diverse boeken en artikelen geschreven over buitenlands beleid en strategie. Hoewel het Amerikaanse ministerie van Defensie Lt. Kol. Peters' kaart nooit officieel geaccepteerd heeft, is het een bekend feit dat de kaart momenteel gebruikt wordt binnen een trainingsprogramma van de NAVO-Defensiecollege.1
Deze kaart, die beschouwd kan worden als de meest recente van een serie kaarten die al een eeuw ernaar streven het Midden-Oosten opnieuw te construeren, laat de uiteindelijke status zien van de regio die bepaalde westerse kringen wensen te zien. De kaart van het Nieuwe Midden-Oosten, in andere woorden de uiteindelijke fase van het Grote Midden-Oosten Project, is bijna een 21-eeuwse versie van het Sykes-Picotverdrag, een geheim verdrag getekend met de bedoeling de voormalige Ottomaanse landen te verdelen na de eerste wereldoorlog. Het bevestigde tevens de accuraatheid van bepaalde theorieën, die tot die tijd slechts complottheorieën leken. Blijkbaar vonden de respectievelijke partijen het in de laatste fase van het project niet zo belangrijk om hun ware bedoelingen te verbergen.
De grenzen die voorspeld werden door de kaart uit 2006 lijken angstaanjagend dicht bij de werkelijkheid van nu te liggen: in feite zo dicht dat het blad ‘The Atlantic’, besloot de kaart opnieuw te publiceren met de veelzeggende titel “The New Map of the Middle East” op 19 juni 2014, slechts enkele jaren nadat het verscheen in een uitgave uit 2008. Het blad beweert zelfs dat de afscheiding die voorspeld is door de kaart, onvermijdelijk is.2
De naam het grote Midden-Oosten project werd voor het eerst gebruikt door de regering van Bush, de 43e president van de VS, en werd besproken tijdens de G8 top in 2004. Het was echter geen nieuw concept, integendeel, het was slechts een nieuwe naam voor een oud, langetermijnproject dat al gestart werd aan het eind van de 19e eeuw.
Het project besloeg het gebied van Marokko in het westen, Pakistan in het oosten, de Turkse kusten van de Zwarte Zee in het noorden en Jemen in het zuiden; in andere woorden, het meest onstabiele, of 'het gebied waar men zich het meest mee bemoeit, wat het meest geprovoceerd wordt en de meest gemakkelijk ontvlambare regio van de wereld’, het toneel van talloze oorlogen, conflicten, militaire coups, afscheidingsbewegingen, terreur en instabiliteit. Een ander belangrijk aspect van het gebied is dat het het grootste, meest centrale en meest strategische deel van de islamitische wereld huisvest.
Hoewel de uitvoering en publicatiemethodes van tijd tot tijd verschillen, is noch de essentie, noch het ware doel van het project ooit echt veranderd. Sinds het begin was het belangrijkste doel, bepaald door bepaalde diepe staten van westerse landen, het voorkomen van een verbond in een Ottomaanse stijl en alliantie tussen regionale landen en volken, waardoor uiteindelijk een islamitische unie voorkomen wordt. Natuurlijk was het vooruitzicht op controle over de natuurlijke bronnen en rijkdom van de regio een bijkomend voordeel. Bovendien kon de mogelijkheid van het krijgen van astronomische deals voor bepaalde wapenhandelaren vanwege de aanhoudende oorlogen en conflicten, ook geen kwaad.
Tegen het eind van de 19e eeuw, nadat de Ottomaanse regering een overeenkomst had gesloten met de Deutsche Bank om olie te winnen in Mosul en Kirkuk, bouwden de Britten onmiddellijk een indirect partnerschap op met het genoemde Duitse bedrijf om deel uit te maken van de oliewereld in het Midden-Oosten. Het land dat zich in dit tijdperk het snelst ontwikkelde, de VS, volgde snel. In andere woorden, de ogen van het westen richten zich ineens op de rijke oliebronnen in het Midden-Oosten, terwijl het Ottomaanse Rijk worstelde om te overleven.
Later verdeelden Engeland en Frankrijk de voormalige Ottomaanse landen in het Midden-Oosten, wat de eerste officiële en grootschalige stap was naar het Grote Midden-Oosten Project. Hierop volgde een geleidelijke implementatie tot op de dag van vandaag, ondanks talloze revisies, modificaties, verbeteringen en wijzigingen.
De beslissing die door de Amerikaanse senaat en huis van afgevaardigden werd goedgekeurd in 1957, breed bekend als de “Eisenhower Doctrine”, maar oorspronkelijk “het behoud van de vrede en stabiliteit in het Midden-Oosten” genoemd, had dezelfde benadering van het Midden-Oosten als het huidige GMOP. In feite waren de woorden “Nieuwe wereld orde”, gebruikt door de voormalige Amerikaanse president George H.W. Bush tijdens een persconferentie in augustus 1990, niet anders dan een nieuwe poging om het publiek bekend te maken met het GMOP. De ‘botsende beschavingen’, het beroemde werk van Samuel Huntington, een politiek analist en voormalig adviseur van het Amerikaanse ministerie van defensie, gepubliceerd in het blad Foreign Affairs, heeft ook de filosofische grondslag van het lopende Grote Midden-Oosten Project gevormd. Dit stuk, gepubliceerd in 1993, is later gegoten in een uitgebreid boek dat gevormd is rond dezelfde ideeën.
“The Project for the New American Century”, PNAC, een in Washington DC gevestigde denktank die tussen 1997 en 2006 opereerde en bekend staat om haar adviserende rol in militair beleid, de Irak oorlog en nationale veiligheid en bekend om het lobbyen bij hooggeplaatste Amerikaanse functionarissen, maakte ook deel uit van de top theoretici die verantwoordelijk zijn voor de ‘Nieuwe wereld orde’ en ‘GMOP’. Gary Schmitt, de voormalige directeur van PNAC heeft gezegd dat ze niet langer door hoefden te gaan en dat ze hun werk al gedaan hadden en de regering hun standpunten hadden laten accepteren.3
Inderdaad kwam in dat jaar het genoemde ‘Nieuwe Midden-Oosten’ concept en de gedetailleerde kaart van het nieuwe Midden-Oosten tevoorschijn. Het werd opgevolgd door de Arabische Lente wat veel Arabische landen geduwd heeft in een tijdperk van niet aflatende onrust, waaronder Syrië, Jemen en vele andere. Zonder twijfel markeerde de Arabische Lente een volgende serieuze stap richting de realisatie van de kaart.
Veel westerse diepe staten geloven dat ze dichterbij het bereiken van de kaart komen, waar ze nu al eeuwen van dromen. Eén ding is echter zeker: dromen en geheime plannen gaan niet altijd zoals gepland. De geschiedenis zit vol met sinistere plannen die veel moeite hebben gekost om op te zetten, maar die desondanks mislukt zijn.
Het is zeer goed mogelijk dat er meer uitdagingen aan komen voor het Midden-Oosten. Toch is een gehele splitsing van de islamitische wereld en een hieruit volgende verhindering van een Islamitische Unie niet het lot. Er kunnen moeilijkheden en problemen zijn, maar de kaart die hieruit volgt, is waarschijnlijk niet de kaart waarop bepaalde diepe staten hopen.
1- www.globalresearch.ca/plans-for-redrawing-the-middle-east-the-project-for-a-new-middle-east/3882
2- en.wikipedia.org/wiki/Project_for_the_New_American_Century
Gulf Times & Riyadh Vision & The Jefferson Corner:
http://www.gulf-times.com/story/475626/Why-plans-for-redrawing-the-Middle-East-will-fail
http://www.riyadhvision.com.sa/2016/01/28/why-plans-for-redrawing-the-middle-east-will-fail/
http://www.jeffersoncorner.com/why-plans-for-redrawing-the-middle-east-will-fail/
