Verilən borcu yazmaq

«Ey iman gə­ti­rən­lər! Mü­əy­yən müd­də­tə bir-bi­ri­nə borc ve­rib al­dıq­da, onu ya­zın! Bu­nu ara­nız­da bir nə­fər ka­tib əda­lət­lə yaz­sın! Ka­tib gə­rək Al­la­hın öy­rət­di­yi ki­mi yaz­maq­dan bo­yun qa­çır­ma­sın, yaz­sın! Borc­lu olan şəxs bor­cu­nu söy­lə­yə­rək (de­yə-de­yə) yaz­dır­sın və Rəb­bi olan Al­lah­dan qor­xa­raq on­dan (borc­dan) bir şey əs­kilt­mə­sin. Əgər borc­lu  ağıl­sız və zə­if­dir­sə, ya­xud söy­lə­mə­yə qa­dir de­yil­sə, o za­man gə­rək onun əvə­zi­nə və­ki­li əda­lət­lə de­yib yaz­dır­sın. Öz adam­la­rı­nız­dan iki ki­şi­ni də şa­hid tu­tun! Əgər iki ki­şi ol­maz­sa, ra­zı ol­du­ğu­nuz bir ki­şi ilə iki qa­dı­nın şə­ha­də­ti ki­fa­yət­dir. Əgər bi­ri unu­dar­sa, o bi­ri­si onun ya­dı­na sal­sın. Şa­hid­lər də­vət olun­duq­la­rı za­man bo­yun qa­çır­ma­sın­lar. Az və ya çox ol­ma­sı­na bax­ma­ya­raq, bor­cu öz vax­tı­na qə­dər yaz­ma­ğa ərin­mə­yin! Si­zin bu işi­niz Al­lah ya­nın­da da­ha əda­lət­li, şa­hid­lik üçün da­ha düz­gün və şüb­hə­yə düş­mə­mə­niz üçün haq­qa da­ha ya­xın­dır. La­kin ara­nız­da hə­mi­şə dövr edən aş­kar ti­ca­rət za­ma­nı onu yaz­ma­ma­ğı­nız si­zin üçün gü­nah de­yil­dir. Alış-ve­riş et­di­yi­niz vaxt şa­hid tu­tun! An­caq ka­ti­bə və şa­hi­də zə­rər ye­ti­ril­mə­sin. Əgər zə­rər ye­tir­sə­niz, əl­bət­tə, bu si­zin üçün pis iş­dir. Al­lah­dan qor­xun! Al­lah si­zə öy­rə­dir. Al­lah bü­tün iş­lə­ri bi­lən­dir!» («Bə­qə­rə» su­rə­si, 282)

Borc ve­rən za­man onu yaz­ma­ğın gərəkli olması bu ayə­də ol­duq­ca açıq və mü­fəs­səl şə­kil­də izah edi­lir. Bu­ra­da­kı ən mü­hüm mə­qam isə ya­xın­lıq, qo­hum­luq, sə­mi­miy­yət, dost­luq ki­mi an­la­yış­la­rı əsas gö­tü­rə­rək, ayə­nin əm­ri­ni qu­la­qar­dı­na vur­ma­maq­dır. Kim­lər ara­sın­da olmasından və miq­da­rından asılı olmayaraq, ayə hə­min hök­mü tət­biq et­mə­mək üçün heç bir is­tis­na gös­tər­mə­miş­dir. Bu­na gö­rə də əgər in­san hə­qi­qə­tən mö­min­dir­sə, bu ayə­nin hök­mü­nə qeyd-şərt­siz bo­yun əy­mə­li­dir.

Hə­qi­qə­tən də ayə­də bil­di­ril­di­yi ki­mi əda­lət­dən kə­na­ra çıx­ma­maq, irə­li­də hər han­sı bir şüb­hə­yə, yan­lış gümana və haq­sız­lı­ğa yol ver­mə­mək üçün, bu, ən mü­hüm təd­bir­dir. Nəfs­lə bağ­lı olan tən­bəl­lik ki­mi hal­lar da ayə­nin hök­mü­nün ye­ri­nə ye­ti­ril­mə­mə­si­nə sə­bəb ola bil­məz.