Uit het interview met Dhr. Adnan Oktar op 2 juli 2010 op Kocaeli TV
ADNAN OKTAR: “Mijn waardige mentor, na de conflicten in Oost-Turkestan waar honderden van onze Oeigoerse burgers martelaren werden, is wel een jaar voorbij. De komende 5 juli zal juist een jaar verstreken zijn. De Chinese overheid is weer begonnen met bewapende soldaten en politieagenten op te hopen in de straten. Het lijkt erop dat de overheid zich weer klaar maakt om zonder reden incidenten te provoceren. Er wordt zelfs gezegd dat nu al incidenten gebeuren en dat er in de achterbuurten moorden gepleegd worden. Hebt u raad of een voorstel voor onze Oeigoerse burgers? Hoe moet men zich gedragen, wat moet er gedaan worden in dit gebied waar de communisten heersen? Moge Allah tevreden zijn, meneer. Ik stuur je mijn respect en liefde.” Serhat, nu zal ik je achternaam niet opzeggen. De Chinese communisten kunnen iets tegen jou hebben. Maar jij mag mijn naam wel opzeggen. Ik heb aan de ambassadeur van de Chinese regering een bericht gestuurd, van wat zijn deze incidenten en dergelijke. Ik had het onlangs verteld. De ambassadeur heeft zijn assistent gestuurd die uitleg heeft gegeven. Hij heeft gezegd: “we willen ook met onze mentor spreken”. Ze willen ook bij mij komen. Oké, laat ze komen, we zullen praten, heb ik gezegd. Ze hebben ons ook bedankt en gezegd: “Niemand vraagt het aan ons, ze handelen partijdig. We zijn verbaasd dat u het vraagt. We willen u uitgebreide informatie geven”. Nu hebben ze mij uitgenodigd naar China. Zou ik gaan misschien... Ze zeggen: “wat jullie eten, wat jullie drinken, alles vergoeden wij”. Alsof wij zoiets nodig hebben. Neen, eigenlijk zeggen ze dat als een compliment, maar toch. En gaan ze ons daar kattenvlees en dergelijke aanbieden, wat we zullen eten is ook niet duidelijk. Eerst en vooral, China is niet veilig, ik ga niet naar China. Ik laat er ook niemand heen gaan. Ze moeten het er eerst veilig maken. Kijk, wanneer zouden wij naar China gaan, wat willen wij zien? We moeten de commissariaten, alle geheime afdelingen van de gevangenissen en de krankzinnigengestichten zien, daarna mag China doen wat het wil. Dan zullen we niets zeggen. Zolang ze ons niet de gevangenissen, de benedenverdiepingen van de commissariaten en de kelders van de militaire folterhuizen tonen, zullen we in niets geloven wat China ons zal tonen. Maar als ze durven, moeten ze dit accepteren, dan zal ik hen op hun voorhoofd kussen en hen helemaal steunen. Kijk, ze moeten ons de kelders tonen van de militaire instellingen waar gefolterd wordt. Want er zijn miljoenen, dertig miljoen, van onze burgers verdwenen. Oost-Turkestan is ook ons vaderland. Ze zijn effectief onze Turkse moslimbroeders. Dertig miljoen mensen. Nog onlangs hebben ze bijna honderdduizend jonge moslimmeisjes van Oeigoer laten verdwijnen. Zijn zij opgegaan in rook, waar zijn ze? Dit moeten ze ons uitleggen. Ze moeten ons dus informatie geven over de verdwenen mensen. Anders mogen de Chinezen ons opfleuren, ze mogen shows opvoeren, we zullen eten. Maar dat zullen we niet geloofwaardig vinden. Wij hebben niets tegen Chinezen. Ik voel compassie voor hen, ik wil dat ze beter worden. We zullen hen ook opnemen in de Turkse Islamitische Unie. Ze moeten gelukkig worden en mooi leven. Ik zeg niet dat het Chinese ras moet verdwijnen of afgemaakt worden. Moge Allah hen geluk en zegeningen geven, maar laten we samen gelukkig zijn. Ze moeten ons de commissariaten tonen. Kijk, ik zeg het nog eens. Onze broeder heeft mij nog net een brief geschreven uit China, uit het Oeigoer gebied. De brief is in het geheim gekomen. Ik vind het ongelooflijk. Hij zegt: “naar het commissariaat gaan er mensen en er komt een tanker uit” “Ze brengen de mensen in vloeibare toestand. Beneden maken ze hen vloeibaar”, zegt hij. Dus hij zegt “een groot aantal mensen maken ze vloeibaar”. Ze gebruiken vleesmolens. Broeder, dit is een verschrikkelijke schande. Dus eerst moeten ze dit uitleggen. Waar zijn die mensen? Daarom moet heel mijn volk zich buigen over dit onderwerp, dit is een zeer groot incident. En deze jonge meisjes kunnen niets zeggen. Als ze naar de Chinese rechter gaat, kijkt hij haar met een lege blik aan als een psychopaat met spleetogen. Die man begrijpt ook niet wat je zegt, hij luistert niet naar je, de psychopaat. Als je naar het commissariaat gaat, vermoorden ze je. Je kunt niet gaan aanklagen. Je kunt niet naar de rechter of het commissariaat gaan. Er is geen rechtbank, er is geen rechtvaardigheid, er is dus niets. Het is een nachtmerrieland. Het is echt een nachtmerrie. Het is niet duidelijk wat er gebeurt. Ze laten je niet naar buiten of naar binnen gaan. Het is erg vreemd. Ze moeten eerst de pers toelaten in Oost-Turkestan. Ze moeten de buitenlandse pers toelaten. Een Chinese delegatie mag er ook zijn, de Chinese overheid mag mensen aanstellen. We zullen alle commissariaten bezoeken, vooral de kelders. Als daar niets is, is het zeer goed, maar dan moeten ze ons de bestemming bekendmaken van onze broeders. Dus waar dat de miljoenen mensen, onze jonge meisjes zijn, moeten ze ons meedelen. Ze hebben hen pas gedeporteerd, onlangs. Met vrachtwagens en bussen hebben ze onze jonge meisjes meegenomen. Waar weten we niet. Deze schande moeten ze doen stoppen. Dus met mij praten, zal niets veranderen. Onlangs stuurden ze een brief dat ze ons daar als een raad uitnodigen. Waar is die brief, geef hem eens aan mij. “Allereerst presenteer ik u mijn bijzondere hoogachting als voorzitter van de raad. We zijn vereerd twee mensen van uw stichting, samen met drie of vier mensen van een onpartijdige organisatie voor het bevorderen van de samenwerking met China, begin augustus te mogen uitnodigen naar China om te overleggen met de betrokken organisaties van Volkrepubliek China.” Wij zijn ook vereerd, we bedenken jullie. Ik heb echt geen probleem met China. Ze moeten dat duidelijk stellen. Ze moeten ons uitleg geven over die miljoenen mensen, dat is het. “Buiten de kosten van de internationale vlucht van uw reis, zullen gedurende uw verblijf in China de kosten voor voedsel, onderdak en binnenlands vervoer in China, vergoed worden door China. Van deze reis....” daarna sommen ze iets op in het Chinees, “wordt gepland. Indien het past, verzoeken we u uw mening en de namenlijst mee te delen aan de ambassade, we wensen u succes toe bij uw activiteiten. Hoogachtend, ambassade in Ankara van Volkrepubliek China. Juli 2010” dit hebben ze gestuurd. Goed, maar dit is zeer gemakkelijk. Dus waarom zouden wij iets tegen China hebben. Ze moeten ons eens onze broeders in Oeigoer, in Oost-Turkestan laten zien. Hoe is het met die onschuldige meisjes. Je moet hen eens zien, ze zijn zeer charmant, zeer schattig. En omdat ze conservatief opgevoed worden, zijn ze zeer beleefd, zeer schattig, als schapen. Wat wil je van hen? Je neemt hen op middernacht mee. Dus van wie krijg je die toestemming? Hoe kan je hen meenemen? Wat is dat voor een wet? Kun je zeggen: “Salam alaikoem, ik neem haar mee”? En waar kunnen we dat aanklagen, ze moeten ons een autoriteit tonen om aan te klagen, waar we een resultaat kunnen bereiken. Of niet? Petitie, er is daar geen petitie. Er is daar niets als een advocaat. Wat is dat voor een land? Onze broeders moeten zich hier hevig over buigen. Ze hebben mij ook films gestuurd. Een ondenkbare schande. Ze vermoorden de Oeigoer Turken door hen te slaan. De jongeren hebben dat stiekem gefilmd met hun gsm, ze hebben mij die beelden getoond. Hier, daar, waar ze hen te pakken krijgen. De politie kijkt toe als een rund, de Chinese politie. Die mannen kijken met hun handen in hun zakken. Niet een, niet twee, niet tien, er zijn zeer veel politieagenten. Voor hun ogen slaan ze hen af en vermoorden ze hen door te slaan, die mannen kijken toe. Dan nodigen ze ons daar uit. Hoe, wat betekent dat nu? Kan er zo een uitnodiging bestaan? Eerst moeten ze mij die incidenten in die films verklaren. Zo’n schande heb ik niet gezien. Kijk, zij die de Turkse Islamitische Unie niet oprichten, zij die moslims niet verenigen, dragen de verantwoordelijkheid. De zonde wordt helemaal gepleegd door hen. Ook de verantwoordelijkheid voor al onze broeders die met slagen vermoord worden, die martelaars worden, zijn van hen. Zij zijn verantwoordelijk voor miljoenen mensen.
“Er is gesproken met de hoofdredacteur van de krant Vatan. Zij is zeer verbaasd over dat nieuwsbericht. Ze heeft gezegd dat zij er niet was de dag, dat het gepubliceerd werd.” Broeder, ben ik het altijd, zijn wij het altijd die dat meemaken, ik begrijp het niet. “Ze heeft gezegd dat als we een disclaimer zullen opsturen, ze het zullen publiceren.” Goed, oké, dank je. Hier heeft ze toch aan gedacht, dat is goed. Habertürk zegt er niets van te weten, Hürriyet meent er niets van te weten, op hun voorblad staat “Adnan Hodja brandt” ik weet niet wat. Wat laat je branden, ik ben geen man die branden zal, ik straal noer uit, ik geef licht inshaAllah. Ik ben nog altijd niet uitgedoofd, jullie verbranden mij al dertig jaar lang. Ze kunnen mijn haren niet schaden inshaAllah, met de wil van Allah. Kijk ik zeg het, als ik dood ga, zou ik toestemming vragen aan Allah, aan Eerbiedwaardige Allah en ik zou terugkomen, ik zou hen weer niet gerust laten inshaAllah, dus als ik een martelaar zou worden met de wil van Allah, inshaAllah.
Heel mijn volk moet de aandacht vestigen op dit onderwerp omtrent Oost-Turkestan. Kijk, dat is iets verschrikkelijks. Wie wil zoiets? Allah verhoede. Er komen nu mannen aankloppen met een ongeluk brengend gezicht, Chinese agenten of soldaten. Ze zeggen iets en ze nemen je mee, ze sleuren je mee. Waar breng je me, vraag je, geen antwoord, of hij slaat je op je mond. Daarna is het gedaan, je kunt hem niets meer zeggen. Als je een petitie indient van waar zijn ze, lachen ze je uit in China. Ze kijken niet eens naar je petitie. Heel de wereld kijkt toe naar deze schande, heel de wereld. Er zijn honden in Europa, die overreden worden en iedereen huilt. Hier maken ze miljoenen mensen martelaars door het te laten roepen, door hen af te slaan, niemand trekt er zich iets van aan. Ze hebben mij honderden films gestuurd uit China, over hoe onze broeders martelaars worden, honderden, niet een of twee. Met hun gsm, met dit, met dat hebben ze dat gefilmd. Mijn internetsites hebben ze verboden in China. Wat betekent dat dan? Je nodigt ons uit en je verbiedt mijn internetsite. Wat is dat voor iets? Als ik daar ga, zal ik praten, zal ik zwijgen misschien? Er moet een delegatie van Turkije gaan. Ze moeten de Chinese gevangenissen bezoeken en kijken wat onze Oeigoerse broeders doen. Daar moeten ook mensen van de Verenigde Naties gaan, we moeten er ook mensen brengen uit Frankrijk, Engeland, China en Rusland. Opdat deze nachtmerrie, deze schande eindigt. Neen, wat zou China verliezen als deze schande eindigt? Ze zullen meer winnen. We zullen handel drijven, komen, gaan. Uit schrik kunnen mensen daar niet gaan.
