Turken en Grieken zijn twee bevolkingen die eeuwenlang naast elkaar op hetzelfde land hebben geleefd; zij vermengden zich, en waren aan elkaar verbonden met vele historische en culturele banden. Het natuurlijke resultaat van deze lange coëxistentie had een hechte band moeten zijn geweest, broederschap en vriendschap, wat het geval is in veel vergelijkbare voorbeelden over de hele wereld. In deze landen was het echter meestal het tegenovergestelde.
Een diepere analyse onthult dat de redenen achter deze vreemde uitkomst, bepaalde kringen waren die de ontwikkeling van deze vriendschap en alliantie niet geschikt achtten voor hun interesses en plannen. Het is nu een vertrouwde gewoonte dat de genoemde kringen ingrijpen en rampzalige scenario's herhalen wanneer een kans voor Turks-Griekse vriendschap wordt geboden. Dezelfde cirkels hebben lange tijd elke gelegenheid aangegrepen om de zaden van onenigheid tussen de twee landen te zaaien, en in dit verband kunstmatige crises en conflicten,en het is zelfs gelukt de twee landen op het randje van oorlog te brengen voor volkomen irrationele en onbeduidende redenen.
Tijdens de WWI werden de complotten van deze geheimzinnige structuren tegen de twee landen prominenter, omdat ze geloofden dat een Turks-Griekse alliantie gevaarlijk was voor hun plannen van overheersing en uitbuiting in het Midden-Oosten. Bovendien kwam een voortzetting van het kalifaat, een titel bewaard door het Ottomaanse Rijk, niet goed uit voor Groot-Brittannië, die plannen hadden gemaakt voor dominantie over het Midden-Oosten en de islamitische landen, evenals hun natuurlijke hulpbronnen en oliereserves.
Toen de WWI ten einde kwam, bezette Groot-Brittannië Istanbul. Nochtans begon het geen direct gevecht tegen de Ottomanen en breidde de bezetting niet persoonlijk uit naar Anatolië. In plaats daarvan gebruikte het proxies, omdat het zich ervan bewust was dat een dergelijke bezetting gepaard zou gaan met fysieke en morele kosten.Terwijl delen van Anatolië werden verdeeld tussen Fransen, Italianen en Armeniërs, gebruikte Groot-Brittannië Griekenland om West-Anatolië te bezetten door verschillende beloften te doen.
In die tijd vertrouwde Griekenland op Britse beloftes van steun en viel Izmir binnen bij Britse aanzetten. Het ging zelfs verder in Aydin en Bursa.Het kreeg echter nooit de steun die het nodig had van de Britten.In plaats daarvan werd het alleen gelaten zonder de juiste middelen om het hoofd te bieden aan het Ottomaanse leger, die de afgelopen 20 jaar in het buitenland had gevochten.Onvermijdelijk leden de Grieken zware verliezen en moesten zich terugtrekken uit de Turkse gebieden die zij bezet hadden na een grote nederlaag.
Dit was niet de enige keer dat Griekenland dubbel werd gekruist door Groot-Brittannië. In de onderhandelingen in het Verdrag van Lausanne die volgden op het hoogtepunt van de Turkse onafhankelijkheidsoorlog, behoorde Groot-Brittannië tot de overwinnaars, maar Griekenland werd, ondanks het bondgenootschap met Groot-Brittannië, tot de verliezers gerekend. De toenmalige Griekse premier Venizelos kon zijn verbazing over deze wending van de gebeurtenissen niet bevatten en vroeg:"Waarom zit Groot-Brittannië onder de overwinnaars, terwijl ik met de verliezers ben, ondanks dat ik een Britse bondgenoot ben? .. "Venizelos, deed onbedoeld, in feite een samenvatting van het onvermijdelijke einde van al diegenen die de vriendschap van de Britse diepe staat en zijn loze beloftes door de geschiedenis heen vertrouwden.
Vanaf dat moment, handhaafde dezelfde diepe en kolonialistische kracht, openlijk of in het geheim, zijn beleid van het creëren van onenigheid tussen de twee landen. Bij de bezetting van Ottomaanse gebieden na de Eerste Wereldoorlog was Groot-Brittannië ongetwijfeld de belangrijkste drijvende kracht. Griekenland was een van de landen die in het conflict werden gesleept om de Britse belangen te behartigen.
Vreemd genoeg, werd na de succesvolle bevrijding van Turkije, en de oprichting van de nieuwe Turkse staat, een denkbeeldig scenario gebouwd waar Groot-Brittannië als de goede vriend van Turkije moest lijken, en Griekenland als de aartsvijand. Dit lelijke scenario werd ondersteund met vrij uitgebreide propaganda- en provocatietechnieken, evenals desinformatie en leidde geleidelijk een wig tussen de twee landen. Turkije en Griekenland mochten geen vriendschap ontwikkelen,alliantie en samenwerking, wat beide landen zeker ten goede zou komen. Door verschillende voorwendselen werd deze alliantie voorkomen, wat gemakkelijk had kunnen bijdragen aan het opbouwen van vrede,stabiliteit en welzijn in de regio.
De Kardak-crisis, die van tijd tot tijd spanning tussen twee landen veroorzaakt, is een van die kunstmatige redenen die worden gebruikt om een Turks-Griekse vriendschap te voorkomen. Het brak uit toen een Turks schip in 1996 aan land ging op de Kardak-eilandjes in de Egeïsche Zee. De crisis escaleerde na een geschil tussen de Griekse en Turkse reddingsploegen, en de landen werden op de rand van oorlog gebracht. Echter, de VS en de NAVO grepen in en hielpen de crisis op te lossen.
22 jaar later, namen de spanningen tussen Turkije en Griekenland opnieuw toe op 28 januari in,2018, vanwege de Kardak-eilandjes. De Turkse kustwacht verhinderde de poging van de Griekse minister van defensie Kammenos om Kardak te benaderen met een kanonneerboot door een krans het eiland in te gooien. Na de waarschuwing verliet de Griekse delegatie de Turkse wateren, voordat de crisis verder escaleerde.
Het is duidelijk dat zelfs kleine eilandjes kunnen worden gebruikt om twee legers tegen elkaar op te zetten, en voor oorlogsstokers om oorlogskreten te beginnen. Het is duidelijk dat noch Turkije, noch Griekenland iets zullen winnen van de vernieuwing van dergelijke kunstmatige crises. Integendeel, het is duidelijk dat door deze twee landen in gevaar te brengen door een dergelijke crisis aan te moedigen slechts in hun nadeel zal zijn.
Dezelfde plannen werden ook beraamd tegen de Turks-Russische alliantie. De verstandige benadering van beide leiders slaagde er echter in om het complot te dwarsbomen, en bereikte zelfs tegenovergestelde resultaten.
Het is cruciaal dat zowel Turkije als Griekenland met voorzichtigheid en gezond verstand handelen om deze complotten te dwarsbomen, en op hun hoede te zijn voor provocerende kringen. Het identificeren en zulke agent provocateurs weg sturen, die de regering, bureaucratie en de media in beide landen hebben geïnfiltreerd, zullen een belangrijke eerste stap zijn.
Het is ook zeer belangrijk dat beide landen elkaar respecteren, goedbedoelde, redelijk beleid van provocaties aan te pakken, die bedoeld zijn om de vriendschap en alliantie tussen Turkije en Griekenland te stoppen. In deze context, kan het bezoek van President Erdogan aan Griekenland in 2017, het eerste presidentiële bezoek in 65 jaar, worden beschouwd als een zeer positieve start voor verdere verbetering van de relaties. Alliantie-, vriendschaps- en samenwerkingsovereenkomsten op verschillende gebieden zullen ongetwijfeld een sterke voorzorg zijn, tegen complotten die bedoeld zijn om de twee landen tegen elkaar uit te spelen. Het is van cruciaal belang dat de landen de provocaties van bepaalde belangengroepen negeren en zich in plaats daarvan richten op toenadering. De twee landen lijken erg op elkaar met hun vriendschappen, tradities, gebruiken en levensstijl. Eeuwenlang bestonden ze naast elkaar en dat doen ze nog steeds. Het uitelkaar vallen op momenten dat vriendschap het meest nodig is, zal niets anders doen dan grote schade toebrengen aan beide landen en de regio in het algemeen. Vooral in tijden als deze, dat oorlogen en economische crises in overvloed in de wereld zijn, is het van vitaal belang om het negatieve in het positieve te veranderen, en de 500 jarige vriendschap nieuw leven in te blazen.
Artikel van de heer Adnan Oktar in Pravda (Russia):
http://www.pravdareport.com/opinion/columnists/14-03-2018/140340-turkey_greece-0/
https://www.eurasiareview.com/24032018-overcoming-obstacles-before-turkish-greek-alliance-oped/
