.jpg)
افراد وقتی بلند می شوند و شروع به راه رفتن می کنند، هیچ گونه فشاری احساس نمی کنند که آنها را به طرف بالا یا پایین بکشاند. نشستن، راه رفتن و دویدن، فعالیت هایی کاملاً زمینی هستند. با این حال، هر بار که افراد به این فعالیت ها می پردازند، اصلاً خبر ندارند که دارند در برابر نیروی بسیار قدرتمند جاذبه زمین مقاومت می کنند.
مهم ترین دلیل این امر، اندازه کره زمین است. چنانچه کره زمین اندکی کوچک تر می بود، جاذبه نیز خیلی ضعیف تر می بود، جوّ سیاره متلاشی می شد و از بین می رفت، و ما هم توان ثابت و بی حرکت ماندن را نمی داشتیم. [برعکس،] چنانچه کره زمین بزرگ تر می بود، جاذبه به طور چشمگیری افزایش می یافت و گازهای سمّی گوناگونی جوُ زمین را مرگبار می ساختند؛ حتی اگر سعی می کردیم از خود در برابر این گازها محافظت نماییم، دیگر نمی توانستیم حرکت کنیم.
منتها، هرگز چنین مشکلاتی پیش نمی آید، زیرا، اندازه زمین به گونه تعیین گردیده است که بتواند حیات آدمی را میسّر سازد. شرایطی که در این امر دخیل اند، به قدری ظریف و دقیق اند که به هیچ وجه حتی برای یکی از آنها هم میسر نیست که از طریق صُدفه و تصادف صورت پذیرد. دانشمندان احتمال چنین اتفاقی را 1 در 10123 محاسبه می کنند. پس، بدیهی است که شکل گیری تصادفی ِ محیطی درخور حیات، غیرممکن است.
اگر خداوند متعال می خواست، می توانست هر کدام از ستاره ها یا سیاره های دیگر را درخور حیات انسان ها سازد و شرایط را طوری ترتیب دهد که آنان دیگر نیازی به آب و غذا، استنشاق مقدار بخصوصی گازها[ی تنفسی]، نیروی جاذبه یا خورشید نداشته باشند. اما، پروردگار یکتا، که آفریننده تمامی موجودات است، اراده فرموده تا تمامی این شرایط شگفت انگیز و ظریفِ موردنیاز حیات را کنار هم بچیند تا به انسان ها یادآوری نماید که او آفریننده و مدبّر همه چیزهاست؛ و همچنین، به ما فرصت دهد تا ستایشگر قدرت بی منتهایش باشیم و به درگاهش روی آوریم:
الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَخَلَقَ كُلَّ شَيْءٍ فَقَدَّرَهُ تَقْدِيرًا
[خداوند] كسی [است] كه فرمانروايى آسمان ها و زمين از آنِ اوست؛ و فرزندى [برای خود] اختيار نكرده است و برایش شريكى در فرمانروايى نیست؛ و همه چيز را آفريده و آن را دقیقاً اندازهگيرى كرده است. (فرقان/2)
