Teoriju evolucije iznio je sredinom XIX stoljeća engleski prirodnjak Charles Darwin. U poređenju sa današnjicom, najistaknutija odlika tog vremena je ta da je nauka i tehnologija bila na veoma niskom nivou.
U veoma prostim laboratorijama, naučnici XIX stoljeća su radili sa prilično primitivnim aparatima. Aparatima koje su koristili nemoguće je bilo vidjeti čak ni postojanje bakterija. Štaviše, mnoga sujevjerja koja su poticala jošod srednjeg vijeka jošuvijek su pod svojim utjecajem držale naučnike tog vremena.
Jedno od ovih sujevjerja je bilo mišljenje da živa bića u biti posjeduju jednu jednostavnu građu. Prema ovom mišljenju, koje se proteže do starogrčkog mislioca Aristotela, život je nastao sam od sebe, slučajnim približavanjem određenih neživih materija u vlažnom okruženju.
Razvijajući svoju teoriju, Darwin je svoje tvrdnje zasnovao na ovom uvjerenju, to jest da život u biti posjeduje jednu jednostavnu konstrukciju. Na isti način su, također, razmišljali i ostali biolozi koji su prihvatili i branili Darwinovu taoriju.
Ilustracije radi, Örnst Hekel, koji je bio najveća potpora darwinizma u Njemačkoj, mislio je da živa ćelija, koja je pod mikroskopima tog vremena izgledala samo kao tamna mrlja, ima veoma jednostavnu konstrukciju. U jednom tekstu je ćeliju čak jasno okarakterizirao kao "jednostavni balončićispunjen gelom". Eto, teorija evolucije je zasnovana na ovoj i sličnim pretpostavkama.
Imena poput Heackela, Darwina ili Huxleya, mislili su da živa bića posjeduju jednu veoma jednostavnu građu i da se, prema tome, ova jednostavna konstrukcija mogla formirati slučajno i sama od sebe. Bili su, međutim, u zabludi.
Tokom stoljeća i po, koliko je prošlo od Darwina od danas, načinjeni su ogromni koraci u nauci i tehnologiji. Naučnici su otkrili stvarnu građu ćelije za koju je Hekel rekao da je "jednostavni balončićispunjen gelom". I, sa velikim zapanjenjem, uvidjeli su da ćelija nema jednostavnu građu kako se to prije vjerovalo. Ispostavilo se da u ćeliji postoji jedan kompleksan sistem, je bio nepojmljiv za vrijeme u kome je Darwin živio.
Da bi objasnio građu ćelije, poznati profesor molekularne biologije, Michael Denton, je načinio slijedeće poređenje:
"Potrebno je jednu ćeliju uvećati oko milion puta da bi bilo moguće poimati činjenicu života, predočenu od strane molekularne biologije.
U tom slučaju ćelija će ličiti na ogromni leteći tanjir koji bi mogao prekriti jedan veliki grad poput poput New Yorka ili Londona.
Kada bi se potom približili toj ćeliji susreli bismo se sa milionima malih vrata.
I kada bismo na bilo koja od ovih vrata ušli unutra, suočili bismo se sa jednom savršenom tehnologijom i kompleksnošću koja bi nas krajnje zapanjila." (Michael Denton, Evolution: A Theory in Crisis. London: Burnett Books, 1985, str. 242)
Sada, kroz animiranje prof. Dentonovog poređenja sa letećim tanjirom, malo pobliže pogledajmo kompleksnost ćelije...
ANIMACIJA
Naše putovanje počinje sa hormonima koji sebi traže pogodnu ćeliju... Kada dođu blizu ćelije, hormoni prvo traže vrata koja će ih primiti... Vrata ćelija funkcioniraju jednim razumnim sistemom. Analiziraju se sve vrste molekula koji dođu do vrata, određuju se oni koji su korisni ili štetni po ćeliju.
Vrata se otvaraju samo za molekule koje su korisne. Situacija se mijenja ako se na vrata ćelije usudi ući neka štetna materija; naprimjer, virusi. Vrata ćelije analiziraju ovu materiju, ustanovi da je štetna i kategorično je odbije. A kada uđemo unutra, bivamo suočeni sa, kako prof. Denton reče, jednom savršenom tehnologijom i kompleksnošću koja bi nas krajnje zapanjuje.
Hormoni koji kroz vrata uđu unutra bivaju odmah podvrgnuti kontroli od strane posebnih proteina zvanih "enzimi", koji organiziraju funkcije unutar ćelije. U slučaju potrebe, enzimi odmah stavljaju u upotrebu hormone koji su tek ušli u ćeliju. Ako se, pak, u tom trenutku ne osjeća potreba za tim hormonima, oni se tada pažljivo pohranjuju u skladišni dio ćelije.
Određene molekule, pak, naprimjer inzulin, koji nosi šećerne molekule, su toliko velike da ne mogu ući na vrata ćelije. Ćelija je opremljena jednim specijalnim sistemom kreiranim za ove velike molekule. Da bi mogla primiti inzulin, ćelija iz opne vani ispruža jednu specijalnu pregradu. Inzulin, koji se nalazi vani, uvlači se u ovu pregradu. I, u međuvremenu se, naravno, provodi jedna stroga kontrola. Sa inzulina, koji je na takav način primljen unutra, posebni enzimi prenosnici pažljivo kupe molekule šećera.
Molekule šećera koje su uzeli od inzulina, enzimi prosljeđuju mitohondriji, koja predstavlja energetsku centralu ćelije. Zadatak mitohondrije je komadanje isporučenih molekula koji sadrže energiju i ponovno sinteziranje na način koji će ćeliji omogućiti upotrebu.
Energetski paketi nazvani "ATP", koji su proizvedeni u ishodu veoma složenih reakcija u mitohondriji, se, opet jednim besprijekornim mehanizmom, transferira u potrebne dijelove ćelije. Što se tiče prenosa unutar ćelije, on se ostvaruje uz pomoćposebnih kanala nazvanih "endoplazmik retikulum".
Mozak svog ovog složenog sistema u ćeliji je ćelijsko jezgro, koje liči na jedan ogroman centar obrade podataka. U ćelijskom jezgru nalaze se hromozomi od kojih svaki ponaosob predstavlja ogromnu banku podataka.
Hromozomi su oformljeni od međusobno isprepletenih lanaca DNA. Detaljni projekti svih sistema u ćeliji kodirani su upravo u ovim DNA lancima. DNA lanac je u obliku spiralnih ljestava formiranih od 4 različita molekula nanizanih u određenom redoslijedu. Ovi različiti molekuli, zapravo, predstavljaju abecedu od 4 slova. Zahvaljujući ovoj abecedi, u DNA-u su kodirani ogromani podaci koji mogu ispuniti stotine tomova enciklopedije.
Ovaj kodni sistem sadržava detaljne proizvodne projekte hiljadama različitih enzima i proteina koji se koriste u ćeliji. Projekti svih organskih molekula, koji će biti izgrađeni u ćeliji, su jedan po jedan, do u najsitnije detalje, ispisani u DNA. Proizvodnja jedne organske molekule, proteina naprimjer, počinje utvrđivanjem gena koji sadrži potrebne podatke iz DNA u hromozomima.
Enzim, koji je zadužen da obavlja samo ovu funkciju, otvara DNA gotovo poput rajsferšlusa. Potom dolazi jedna grupa enzima i DNA ljestve odvajaju na dva dijela. Jedan drugi enzim prolazi iznad jednog od razdvojenih dijelova i brzo očitava i kopira podatke koji su tu kodirani. Na taj način postiže se besprijekorna kopija projekta proizvodnje u DNA-u. Nakon okončanja kopiranja, DNA se ponovo zatvara od strane enzima i vraća u pređašnje stanje. Kopija koja je ostvarena od DNA naziva se "informativna RNA".
Informativna RNA sadrži projekat proizvodnje proteina potrebnog za ćeliju. A proizvodnja proteina realizira se u drugom centru ćelije. Ovaj sklop, koji možemo nazvati fabrikom ćelije, zove se ribozom. U ribozomu postoji jedna savršena proizvodnja. Informativna RNA ulazi sa jednog kraja ribozoma i polahko se pomijera. U međuvremenu, prenosnici, zvani transferni RNA, besprijekorno i pravim redoslijedom ribozomu dostavljaju komade, odnosno aminokiseline koje su potrebne za proizvodnju proteina. Ovdje dopremljene aminokiseline se, uz pomoćšifre na informativnom RNA, pravim redoslijedom spajaju jedna sa drugom.
Na svako pomijeranje naprijed informativnog RNA-a, lancu se dodaje aminokiselina koja dolazi kao protivvrijednost podatka koji je tu ispisan. Na taj način se na kraju dobije proizveden jedan novi protein. Ako se u nizanju aminokiselina formira i najmanja greška, proizvedeni neće ničemu koristiti.
Ali, greška se nikada ne pojavljuje. Da bi počeo svoju funkciju, ovako proizveden protein se odvaja od ribozoma. Svi ovi fenomenalni procesi se ne odvijaju negdje daleko, veću tijelima nas samih. Ove operacije, koje smo uprošteno ilustrirali, su u stvarnosti jošmnogo složenije, ali unatočtome, one se svakog trenutka konstantno ponavljaju u svakoj od 100 triliona ćelija u našem tijelu.
Eto, ćelija, za koju su zagovarači teorije evolucije mislili da je "balončićispunjen gelom", posjeduje takvu fenomenalnu i složenu kreaciju. Naravno, ovaj krajnje zapanjujući sistem se nije mogao pojaviti slučajno, kako to tvrdi teorija evolucije.
Uporedo sa otkrivanjem svih ovih detalja u ćeliji, teorija evolucije doživjela je veliki poraz. Danas veoma veliki broj naučnika u svijetu prihvata da život nije produkt slučajnosti, većnaprotiv da se u svakom detalju živog bića nalazi jedna veoma superiorna "kreacija".
Jedan od ovih naučnika, poznati američki profesor biohemije, Michael Behe, na slijedeći način iznosi činjenicu "kreacije" ustanovljene naučnim otkrićima:
"Mislim da je rezultat kreacije koji smo otkrili naučan, zasniva se na apsolutno konkretnim sistemima koje je moguće opažati.
Kosmos i život su smišljeni, proizvod su, dakle, jednog svjesnog poretka.
I želim naglasiti da se ovo mišljenje rodilo napretkom nauke.
Rodilo se, ne iz onoga što ne znamo, većiz onoga što smo saznali u proteklih 50 godina."
I, zaista nauka pokazuje da su sva živa bića postala jednim svjesnim stvaranjem. Kao što nije u stanju objasniti kompleksne sisteme samo jedne žive ćelije, teorija evolucije je isto tako apsolutno nemoćna pred objašnjenjem kreacija u živim tijelima. Nemoćna je objasniti, naprimjer, aerodinamiku u krilu jedne ptice...
zapanjujuće metode lova jednog pauka...
jednog insekta, koji se, s ciljem kamuflaže, poistovijetio sa listom...
kreaciju oka na krilima jednog leptira...
ili osjećaj sažaljenja uočen kod životinja.
Sasvim je očito da je život, čiji je svaki detalj kreiran na krajnje savršen način, postao jednim superiornim stvaranjem.
TAJ SUPERIORNI STVORITELJ JE UZVIŠENI ALLAH, DŽ. Š., GOSPODAR ZEMLJE I NEBESA I ONOGA IZMEĐU TOGA DVOGA...
OKO
Kada se, na vedrom vremenu i na otvorenom prostoru, osvrnemo oko sebe mi sa lahkoćom možemo vidjeti sve predmete, i najudaljenije i najbliže, njihove boje, oblike i veličinu.
Međutim, ova slika, do koje dolazimo bez ikakvih napora, se realizira nakon bezbrojnih složenih reakcija i uzajamnih dejstava u našem tijelu.
Sada malo pobliže analizirajmo ove složene operacije. Ljudsko oko posjeduje jedan savršen mahanizma koji funkcionira apsolutno automatski. Formiran je od sklopa oko 40 osnovnih dijelova, od kojih svaki posjeduje veoma važnu funkciju u procesu vida. Nedostatak ili oštećenje samo jednog od ovih dijelova će onemogućiti vid. U prednjem dijelu oka nalazi se rožnica.
Odmah iza nje dolazi iris. Iris, koji također oku daje boju, uz pomoćmišiča, automatski, prema jačini svjetlosti, podešava veličinu zjenice. Ilustracije radi, ako smo u mračnom okruženju, naše zjenice se šire kako bi mogle primiti što je moguće više svjetlosti. A ako se poveća svjetlost u našem okruženju, sužavanjem zjenice smanjuje se količina svjetlosti koja ulazi u oko.
Ovaj irisov automatski sistem podešavanja radi na slijedećem principu: u trenutku kada svjetlos uđe u oko nervnim upozorenjem mozak se obavještava o postojanju i jačini svjetlosti. Istovremenim slanjem signala nazad, mozak saopćava koliko će se skupiti mišići koji okružuju iris. Drugi mehanizam koji radi paralelno sa ovim sklopom je sočivo.
Funkcija sočiva je usmjeravanje svjetlosnih zraka prema retini, koja se nalazi u zadnjem dijelu oka. Pokretom mišića koji okružuju sočivo, omogućava se konstantno usmjeravanje prema retini svjetlosnih zraka koje do oka dospijevaju iz različitih uglova i udaljenosti. Svi ovi sistemi koje smo objasnili su daleko daleko superiorniji i manji od mehaničkih uređaja proizvedenih najsavremenijom tehnologijom, a s ciljem imitiranja oka.
Kada se sa okom uporedi čak i, u svijetu, najrazvijeniji vještački sistem vida uočljivo je da je on izuzetno jednostavan i primitivan. A razmislimo li o naporima i znanju utrošenom da bi se razvio ovaj vještački sistem vida, jasno ćemo shvatiti i to sa kako superiornom kreacijom je nastalo oko.
Ako, pak, na mikroskopskom nivou ispitamo samo jednu ćeliju oka ova superiornost stvaranja ili kreacije jošočitije dolazi do izražaja. Zamislimo da gledamo u kristalnu zdjelu ispunjenu voćem. Svjetlosni zraci, koji dolaze do oka od zdjele, prolaze kroz rožnicu i zjenicu i od strane sočiva projeciraju se na retini (mrežnici). Dobro, ali šta to biva u retini da njene ćelije uspijevaju percipirati svjetlost?
U trenutku kada se komadići svjetlosti (fotoni) sudare sa ćelijama u mrežnici, pokreću se "domine", koje su majstorski poredane jedna iza druge. Prva od ovih domina, koje se nalaze u ćelijama retine (mrežnice), je jedan molekul nazvan 11cis retinal. Molekul, u koji pogodi foton, mijenja svoj oblik.
Svoj oblik također mijenja i protein zvani rodopsin koji je za ovaj molekul. Na taj način rodopsin dolazi u stanje da se može integrirati sa drugim molekulom zvanim transdusin, koji se prije nalazio u ćeliji, ali koji, zbog neskladnosti oblika, nije mogao ući u uzajamno dejstvo.
Nakon ove integracije ovoj grupi se, također, pridružuje i molekul GTP. Na kraju su međusobno integrirani dva proteina, dakle rodopsin i transdusin, i jedan hemijski molekul, dakle GTP. Proces je, međutim, tek počeo.
GTP integracija ima strukturu prikladnu za spajanje sa drugim proteinom, zvanim fosfordiesteraz, koji je većod prije postojao u ćeliji. Oblik molekula, koji je nastao u ishodu ovog spajanja, će pokrenuti mehanizam koji će započeti jednu seriju hemijskih reakcija unutar ćelije. Ovaj mehanizam će proizveszi električnu energiju koja će promijeniti ravnotežu jona u ćeliji.
A uz pomoćove energije stimuliraju se nervi koji se nalaze odmah iza ćelije mrežnice. Na kraju, slika, koja je do oka došla u vidu svjetlosti, pojavljuje se u obliku električnog signala. Ovaj signal sadržava sve vizualne podatke u vezi s vanjskim (posmatranim) tijelom.
Da bi se mogao realizirati proces vida, potrebno je da električni signali, proizvedeni u ćeliji mrežnice, dospiju do optičkog centra u mozgu. Međutim, nervne ćelije se ne nalaze u potpunoj međusobnoj povezanosti, između tačaka spajanja nalazi se praznina. Kako, u tom slučaju, električna upozorenja nastavljaju svoj put?
Upravo u ovoj tački se ponovo realiziraju složene operacije i električna upozorenja se, bez apsolutno ikakvih oštećenja podataka koje prenosi, probraćaju u hemijsku energiju, prebacujući se tako sa nerva na nerv. Hemijski prenosnici, koji se nalaze u tačkama spajanja nervnih ćelija, sa nerva na narv uspješno prenose informacije koje sadrže upozorenja pristigla iz oka.
Kada dođe do slijedećeg nerva, upozorenje se ponovo preobraća u električni signal i nastavlja do slijedeće tačke preskakanja. Signal, koji na takav način stiže do optičkog sentra u mozgu, upoređuje se sa podacima u centru memorije i okončava se proces vida.
Na kraju, uz pomoćovog savršenog sistema, načinjenog od stotina sitnih detalja, uspijevamo vidjeti kristalnu zdjelu sa voćem. A svi ovi zapanjujući procesi se realiziraju u jednom vremenskom periodu mnogo manjem od jedne sekunde. Štaviše, ovaj sistem se, u toku našeg gledanja, konstanstno ponavlja.
Naprimjer, molekuli, koji uzimaju ulogu u lančanoj reakciji u oku, svaki put se preobraćaju u svoje originalno stanje i reakcija se svakog trenutka ponovo započinje ispočetka. Naravno, u međuvremenu se na mnogim drugim mjestima u tijelu odvijaju nebrojene operacije slične ovoj. Tako da istovremeno sa slikom mi čujemo i njen glas, miris, ako ima, i okus, ako smo u mogućnosti i osjećamo dodirom.
Milioni operacija i reakcija u našem tijelu se u međuvremenu odvija bez ikakvih zastoja. Unatočprimitivnom nivou nauke vremena u kome je živio, Darwin je uočio ovo savršenstvo u oku i u pismu, koje je 3. aprila 1860. uputio svom prijatelju, biologu Asai Grayu, on priznaje svoju beznadežnost:
"Pomisao na oko me je ohladilo od ove teorije."
Što se tiče biohemijskih odlika oka, otkrivenih u našem dobu, one su darvinizmu zadale udarac čak mnogo veći od onog od kojeg je Darwin strahovao. Proces vida, kojeg smo mi ovdje ukratko rezimirali, u biti, posjeduje mnogo složenije detalje. Međutim, čak i ovaj rezime je dovoljan da bi se uvidjelo savršenstvo sistema stvoreno u našem tijelu.
Kao što se vidi, u oku se dešavaju tako složene operacije, zasnovane na tako preciznim proračunima da je apsolutno nerazumno misliti da je to proizvod slučajnosti, kao što to tvrdi teorija evolucije. U svojoj knjizi Crna kutija, poznati profesor biohemije Michael Behe daje slijedeći komentar o hemiji oka i teoriji evolucije:
Proces vida i anatomska građa oka, što Darwin u XIX toljeću nije mogao objaniti, doista je nemoguće objasniti bilo kakvom logikom evolucije.
Objašnjenja koja iznosi teorija evolucije su toliko prosta da apsolutno ne mogu objasniti dešavanja u oku i operacije koje su toliko nevjerovatno složene da ih je teško čak i opisati. (str.22)
Kao što se može vidjeti, nastanu objažnjenje cijelog života, teorija evolucije je veoma daleko od objašnjenja čak sistema u samo jednoj živoj ćeliji. Nauka je kategorično pobila pretpostavku o jednostavnosti života, te čovječanstvo upozorila na jednu veoma bitnu činjenicu:
Život je produkt savršenog stvaranja (kreacije), a ne slučajnosti.
Superiorni Tvorac, koji je stvorio život, je Uzvišeni Allah, dž. š., Gospodar svjetova.
On je stvorio čovjeka i sva ostala živa bića.
A čovjek je odgovoran pred Gospodarom koji ga je stvorio.
Allah na slijedeći način u Kur'anu ljude opominje na ovu činjenicu:
"On vam daje sluh, i vid, i pameti; a kako malo vi zahvaljujete!" (Al-Mu'minun, 78)
"Hvaljen neka si" - rekoše oni - "mi znamo samo ono čemu si nas Ti poučio; Ti si Sveznajući i Mudri." (Al-Baqarah, 32)
