Берәр кешенең холкы тыныч икәнлеген чагылдыруда тавыш калынлыгы бик әһәмиятле урын алып тора. Тавыш калыглыгы тулысынча кешенең әхлакына бәйле нәрсә. Аллаһ Коръәндә иман иткән колларына шулай әйтә:
“... Вә сөйләгәндә тавышыңны уртача кыл, чөнки тавышларның иң җирәнгече ишәк тавышыдыр.” (Локман сүрәсе, 19 аят).
Моның үрнәге: кычкырып сөйләшкән бер кешенең, каршы тарафтары тәэсирләнүчән булувы көтелми. Күтәренке тавыш белән, кычкырып сөйләү һәм аручы, һәм дә тынычсызлык биргән бер хәл. Аллаһ андый тавышны ишәк тавышына охшата, һәм бу мәсьәләгә дикъкать итә.
Ләкин шуны белдерергә кирәк ки, монда тавыш куллануның әдәбе хакында сүз бара. Хәтта колакка ошый торган тавыш та, сеңерле, тәккәбер, әхлаксыз булып артык биздерүче булыр. Мондый тавыш һич тә күркәм сыйфатка ия түгел. Чынлыкта исә, әдәпле буларак кулланылган тавыш, Коръән рухына вә әхлакына таяныр. Гүзәл әхлаклы мөэминнең үз тотышы: намуслыкка, нәзәкатьлеккә, бер дә тәккәбер булмауга, тынычлык сөючәнккә нигезләнер. Тормышка уңай караш ташучы мөэмин гаять җанлы, күңелле һәм хәрәкәтледер. Димәк ки, иң баштан ук Коръән әхлакына таянып, бу мөкәммәллекне тормышка ашыру кешенең һәр гадәтенә тәэсир иткән кебек, тавышның калынлыгына да йогынты ясар.
