Genocide: Noodkreet van de Rohingya
TAWAKKOL Karman, ontvangster van de Nobelprijs voor de vrede in 2011, komt met de vraag over de genocide in Rohingya,"Waarom gebeurt dit? Waarom gebeurt deze menselijke holocaust vlak voor onze ogen, en wordt het niet gestopt? "
De Rohingya, een etnische groep die al eeuwenlang deel uitmaakt van Myanmar, is sinds 2010 het doelwit van systematische etnische zuivering. In het volle zicht van de wereld, werden deze mensen levend verbrand, hun huizen werden met de grond gelijkgemaakt, vrouwen werden door de bende verkracht en hun kinderen op de meest gruwelijke wijze vermoord. De tirannie en vervolging werden zo hevig dat de Verenigde Naties, die zich meestal buiten houdt in het geval van lokale conflicten, verklaarde de Rohingya als de 'meest vervolgde mensen ter wereld' en noemde hun behandeling ' als een schoolvoorbeeld van etnische zuivering'. Sindsdien hebben veel wereldleiders, naast talloze mensenrechtenorganisaties, zich aangesloten bij de VN om de aanslagen te veroordelen en de acties genocide te noemen, maar het meedogenloze geweld ging door.
Door wrede aanvallen zochten honderdduizenden onschuldige mensen noodgedwongen onderdak in de buurlanden. Echter, meestal werden ze geconfronteerd met een kille afwijzing. Australië weigerde, ondanks zijn rijkdom en uitgestrekte land, om een helpende hand te bieden aan de Rohingya, zelfs toen ze met rubberboten in de oceaan waren gestrand.
Bovendien was de vervolging en tirannie niet alleen fysiek. Er is een systematische poging gaande om de etnische groep uit de collectieve geschiedenis en herinnering van het land te wissen. De autoriteiten van Myanmar ontkennen onbeschaamd het verleden van de Rohingya, beweren dat ze illegale migranten uit Bangladesh zijn en weigeren ze bij hun naam Rohingya te noemen. De identiteit, het erfgoed en de erfenis van deze etnische minderheid, die tot enkele tientallen jaren geleden een bloeiende gemeenschap was die ministers in de regering had, wordt schaamteloos afgewezen.
Hannah Beech, chef van de New York Times in Zuidoost-Azië, spreekt haar verontwaardiging uit:
"Myanmar's plotselinge geheugenverlies over de Rohingya is net zo gedurfd als hoe het systematisch is. Vijf jaar geleden was Sittwe, genesteld in een estuarium in de Golf van Bengalen, een gemengde stad, verdeeld tussen een etnische Rakhine boeddhistische meerderheid en de Rohingya-moslimminderheid. Tijdens de drukke bazaar van Sittwe in 2009 zag ik Rohingya-vissers zeevruchten verkopen aan Rakhine-vrouwen. Rohingya-professionals waren bevoegde advocaten en artsen. De hoofdstraat in de stad werd gedomineerd door de Jama-moskee, een Arabesque confectie gebouwd in het midden van de 19e eeuw. De imam sprak trots over Sittwe's multiculturele erfgoed. Maar vandaag de dag lijkt de door de staat afgedwongen geheugenverlies iedereen te hebben getroffen: 'Sittwe's psyche heeft zich aangepast aan de nieuwe omstandigheden. In de bazaar beweerde onlangs elke bewoner van Rakhine die ik sprak, valselijk dat geen enkele moslim daar ooit winkels heeft gehad '. "
Volgens de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de mensenrechten, proberen de autoriteiten van Myanmar "alle tekenen van gedenkwaardige herkenningspunten in de geografie van het Rohingya-landschap en het geheugen op een effectieve manier uit te wissen, op een manier dat een terugkeer naar hun land niets anders zou opleveren dan een verlaten en onherkenbaar terrein."
De resterende Rohingya, die niet onder de druk van het leger van Myanmar waren gezwicht om het land te verlaten, moeten leven in getto's en hebben beperkingen op hun bewegingsvrijheid, huwelijk, gezondheidszorg en onderwijs. Zelfs voor iets alledaags en triviaals als een bezoek aan een naburig dorp, moeten ze een reispas aanvragen.
Tevens noemde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson, hoewel een beetje laat, de acties van het leger van Myanmar - en autoriteiten - een daad van etnische zuivering en zei: "Geen enkele provocatie kan de verschrikkelijke wreedheden die hebben plaatsgevonden rechtvaardigen. Deze misstanden van enkele eenheden uit het Birmese leger, veiligheidstroepen en lokale burgerwachten hebben een enorm leed veroorzaakt, en honderdduizenden mannen, vrouwen en kinderen ontvluchten noodgedwongen hun huizen in Birma, om hun toevlucht te zoeken in Bangladesh. Na een zorgvuldige en grondige analyse van de beschikbare feiten, is het duidelijk dat de situatie in de noordelijke staat Rakhine een etnische zuivering tegen de Rohingya is. "
Ondanks deze oproepen om het geweld te stoppen en vrede te stichten, bleef de handelwijze van de autoriteiten van Myanmar onveranderd en zette haar misdaden voort. Er is nog steeds een extreme vijandigheid tegen de Rohingya.
Deze getraumatiseerde en hulpeloze mensen terugsturen naar een vijandige en mogelijk gewelddadige omgeving, zonder zelfs hun meest elementaire behoeften aan te pakken, zoals veiligheid of huisvesting, zou een ernstige fout zijn, en met mogelijk gruwelijke gevolgen.
Vanzelfsprekend verzetten mensenrechtenorganisaties zich heftig tegen het idee. Amnesty International legt uit:"De gruwelijke campagne van het Myanmar-leger tegen de Rohingya in de staat Rakhine komt neer op misdaden tegen de menselijkheid. De allereerste voorwaarde waaraan moet worden voldaan voordat een repatriëringsplan werkelijkheid wordt, is een onvoorwaardelijk einde van het geweld.Maar dit is niet genoeg -de regering van Myanmar moet ook een einde maken aan de diepgewortelde discriminatie die de Rohingya gedurende tientallen jaren in een cyclus van achterstelling en misbruik heeft gevangen. "
Het wordt tijd dat de VN en de wereld een stap nemen en echt actie ondernemen om hulpeloze mensen van de gruwelijke wreedheid te redden. Islamitische landen kunnen het voortouw nemen en een beslissing nemen om een gezamenlijke zeemacht te vormen en kapitaalschepen naar de regio te sturen. Hun aanwezigheid voor de kust van Myanmar als waarnemers, om ervoor te zorgen dat er geen mensenrechtenschendingen plaatsvinden, zou zeker afschrikwekkend werken. Deze stap zou kunnen worden ondersteund door economische sancties van vertegenwoordigers van de internationale gemeenschap, die meer willen zijn dan louter omstanders van misdaden die gaande zijn. De wereld kan veel meer doen dan kritiek uiten, wanneer hulpeloze mensen op brute wijze worden afgeslacht waarbij duidelijk sprake is van genocide.
Artikel van de heer Adnan Oktar in New Straits Times:
https://www.nst.com.my/opinion/columnists/2017/12/311674/genocide-hear-rohingya-cries
https://www.nst.com.my/opinion/columnists/2017/12/311674/genocide-hear-rohingya-cries
