KONULAR
Birleşik Arap EmirliğiMedeniyetler çatışmasıMukaddes emanetlerDemokrat PartiNew AgeAkyuvarlarDiatomNTVNepalKalp TemizliğiNuh TufanıNational GeographicOrman YangınıOnur ÖymenOkyanusİtaatTevekkülPlatypusPikaiaAshab-ı KiramPusulaYön bulmaParkinsonPankreasÜmitAffetmekLemurZerdüştlükPişmanlıkHataGüvenTeslimiyetKarun KıssasıUzun Dilli BöcekAvurdu Keseli FarelerTürk Silahlı KuvvetleriFaili meçhulGeneral PetraeusGazi ErçelHazreti DavudİktidarsarayköşkCicadella ViridisbasiretHakhevakoyunhükmetmekdavacıHazreti HarunSamiriBuzağıheykellevhaBenekli KokarcaİlahSavunma Yöntemleridoğru yolİlkçağödülsihirbaziftirakurtuluşVesveseÖfke
Bir insanın karşısındaki kişiye sevgi duyması ancak o kişiyi Allah’ın ruhunu taşıyan ve Allah’ın güzel ahlakıyla ahlaklanmış biri olarak görmesiyle mümkündür. Her sevginin temelinde Allah sevgisi vardır. İnsan kendisini yaratan, şekil ve suret veren, onu yediren, içiren, nefes aldıran, şifa veren, sıkıntılarını gideren Rabbimiz’e karşı çok içli ve derin bir sevgi duyar. Etrafındaki varlıkların, tüm güzelliklerin Allah’ın birer tecellisi olduğunu bildiği için, Allah’a karşı hissettiği coşkulu sevgisinin bir yansıması olarak o güzellikleri de derinlemesine beğenir ve sever. Bir mümin bir başka müminin konuşmasından hoşlanır, onu dinlemekten zevk alır, çünkü müminler her zaman Allah’ı anarlar ve sözün en güzel olanını söylerler. Bir mümin çevresinde gördüğü güzelliklere bakmaktan zevk alır, çünkü tüm bunları yaratanın Allah olduğunu bilir. Aynı şekilde tüm hayatını, Allah’ın bildirdiği güzel ahlakı yaşayan müminlerin yanında geçirmeyi ister, çünkü onların ahlakında Allah’ın sonsuz güzel ahlakının tecellilerini görür. 
