Drones: de lelijke oorlog of de terreur zelf?

Ondanks dat er 14 jaar is verstreken sinds de ‘oorlog tegen terreur’ begon - welke gestart is om wraak te nemen voor de terroristische aanslag op 11 september 2001 en om hen die verantwoordelijk zijn te straffen - raast deze nog steeds door¹. Deze oorlog die verklaard is aan de gehele islamitische wereld onder het mom van ‘terrorisme bestrijding’, blijft groeien en zich uitbreiden als een monsterlijke golf en slokt daarbij steeds meer islamitische landen op.

Deze lelijke oorlog, die naar verluidt werd gestart om een handjevol terreurleiders te neutraliseren, heeft er toe geleid dat miljoenen onschuldige moslims zijn gedood, verwond, verminkt of gedwongen zijn hun huizen en landen te verlaten.

Een van de meest verraderlijke spelers in deze oorlog zijn de onbemande vliegtuigen (UAVs), ofwel drones, die voor het eerst werden gebruikt in Afghanistan in 2001. Vervolgens werden zij gebruikt in Jemen in 2002, bij de invasie van Irak in 2003, gevolgd door Pakistan in 2004 en Somalië in 2007.

Tegenwoordig zijn drones de meest effectieve manier om oorlog te verspreiden over islamitische gebieden en in het bijzonder om moslims te executeren zonder een berechting.

Het interessante is dat het gematigd lijkende Obama kabinet meer drones aanvallen heeft toegestaan dan het agressieve Bush kabinet, en deze aantallen blijven stijgen².

Bovendien is een van de meest verontrustende aspecten van de drone aanvallen het feit dat de meerderheid ervan plaatsvindt in andere islamitische landen dan Iraq en Afghanistan, die tot oorlogsgebied zijn verklaard door de VS.

Het Amerikaanse geheime staatsapparaat beschouwt elke volwassen mannelijke moslim die in deze regio’s woont als potentiele terrorist en belaagt hen met Hellfire-raketten welke afgevuurd worden door drones, zonder hen te verhoren of voor het gerecht te brengen. Deze aanvallen, die naar verluidt worden geregisseerd door de CIA en niets minder zijn dan ‘oorlogsmisdaden’, zijn tegenwoordig een belangrijk onderdeel geworden van het onofficiële buitenlandse beleid van Amerika.

De drones behouden hun inlichtingenwerk en voeren gemakkelijk aanvallen uit in landen zoals Pakistan, Jemen, Libië en Somalië, waar de VS geen directe oorlog mee heeft, zonder enige verantwoording af te hoeven leggen en zonder enige reactie van de betrokken landen. Maar hoe is dat mogelijk?

Het antwoord op die vraag is zorgelijk; ambtenaren van islamitische landen keuren deze aanvallen van de VS op hun land^{3 4} ofwel goed of negeren de aanvallen en blijven zwijgen.

Ondanks dat tot op heden honderden vrouwen, kinderen en onschuldige burgers afgeslacht zijn⁵, blijft de houding van deze leiders nagenoeg hetzelfde. Andere verantwoordelijken voor deze aanvallen zijn de leiders van islamitische landen, ook al willen ze dat niet accepteren.

Wanneer en hoe houden deze aanvallen op?

Het is duidelijk dat deze aanvallen, welke gaande zijn sinds 2001, voor het grootste deel erin hebben gefaald om al-Qaeda, de Taliban of andere terroristische organisaties te elimineren. In tegendeel, het opblazen of levend verbranden van een groot aantal burgers, onder wie vrouwen en kinderen, en de manier waarop mensen die hen hulp willen bieden worden afgeschoten door een tweede Hellfire-raket, heeft gezorgd voor nog meer rekruten voor radicale organisaties die klaar staan om te moorden en om wraak te nemen. Bovendien hebben ze geleid tot de opkomst van ISIL en naar alle waarschijnlijkheid leidt het in de toekomst tot nog meer radicale organisaties. Het is niet mogelijk om te garanderen dat deze organisaties niet zullen verschijnen in de VS of Europa.

Ten eerste moeten moslimleiders onmiddellijk een einde maken aan het expliciet of impliciet goedkeuren van de aanvallen in hun land. Het is ook van belang dat zij samenwerken met de leiders van islamitische buurlanden om een einde te brengen aan de moorden, schade en verdorvenheid die veroorzaakt is door deze verachtelijke oorlog.

Daarnaast moeten zij opstaan tegen het radicalisme, wat het resultaat is van een grove verkeerde interpretatie van de islam, door de prachtige moraal van de Koran te volgen. Wanneer zij als één optreden en een vastberaden houding tegen het radicalisme tonen, zullen deze radicale elementen geen schuilplaats kunnen vinden in hun landen en zullen ze in de afvalbak van de geschiedenis worden gegooid, waar ze thuis horen.

Als dat niet gebeurt en als de leiders er op blijven aandringen om te handelen als verdeelde eenheden in plaats van één grote eenheid, zullen ze gebruikt blijven worden door de geheime staatsapparaten van de VS en Europa, wat hen verantwoordelijk maakt voor het vloeien van bloed van onschuldige moslims.

Het moet niet vergeten worden dat de Europese landen, die tot 70 jaar geleden nog met elkaar vochten en elkaar wilden vernietigen, nu min of meer in staat zijn om in solidariteit samen te werken. De belangrijkste motivatie hiervoor is de wens om een herhaling van alle doden, de honger, de armoede en het leed dat veroorzaakt is door deze oorlogen, te voorkomen. Deze wens staat boven de belangen van de individuele landen en voor de Europeanen zijn nu het menselijk leven, mensenrechten, het recht op leven en de democratie het belangrijkst.

Een dergelijke eenheid is dus meer dan mogelijk en noodzakelijk voor islamitische landen, die de leiders van liefde, vrede en compassie zouden moeten zijn, in overeenstemming met de Koran, de werkelijke bron van deze mooie waarden.

Een ander zeer belangrijk punt is het feit dat geen radicale ideologie vernietigd kan worden door middel van wapens en bommen. Fouten kunnen alleen worden blootgesteld door mensen de waarheid te vertellen, door middel van ideeën. Wanneer islamitische landen een eenheid zijn, kan radicalisme effectief worden tegengegaan met de hulp van opinieleiders en religieuze figuren die bekend staan om hun gematigde mening in de islamitische wereld. Radicale ideeën zullen niet meer in staat zijn te overleven, net zo min als de aanhangers van deze ideeën, en zullen geen dreiging meer zijn. Een groot deel van het geweld en de conflicten in islamitische landen, waaronder Afghanistan, Iraq en Syrië, zal tot een einde komen. Het heeft enkel de leiders van islamitische landen nodig die luid en duidelijk zeggen dat ‘handelen als één’ met de mooie, meelevende, liefdevolle en vreedzame geest zoals opgedragen in de Koran, mogelijk is en het idee niet te beschouwen als ‘buiten bereik en onmogelijk’.

Adnan Oktar'ın Crescent International'da yayınlanan makalesi:

http://www.crescent-online.net/2016/02/drones-the-ugly-war-or-terror-itself-5250-articles.html