Het eerste waar men aan denkt wanneer Mesopotamië wordt genoemd, is rijkdom, voorspoed, hoog niveau van cultuur en beschaving. Men verwacht dat dit ook van toepassing is op Irak, dat gesticht is in dezelfde regio. Helaas is de situatie in hedendaags Irak, dat in Mesopotamië ligt, heel anders.
Irak is een land met vruchtbare landbouwgronden, waterwegen en energiereserves. Rijkdom, vrede en geluk ontbreken echter.
Hoewel het land wordt gezien als olierijk, bevindt de economie zich vandaag de dag in een benaderde situatie welke te wijten is aan verkeerde strategieën, veiligheidsproblemen, interne- en externe problemen en armoede.
De Iraakse minister van migratie Derbaz Muhammad beschrijft de toestand als volgt: “Acht miljoen mensen in Irak hebben hulp nodig en er zijn 1.3 miljoen wie hun huis hebben verlaten… Daarnaast kunnen honderdduizenden van onze burgers niet voorzien in hun eigen voedsel en worden zij geconfronteerd met de dreiging om honger te lijden.”
Maatregelen hebben ervoor gezorgd dat de armoede onder de burgers gedaald is met 19%, maar in 2014 is dit weer toegenomen tot 22.5% wegens terreur in de regio. Dit niveau is alleen maar gestegen in 2015.
Hoe heeft Irak dit punt bereikt?
In het begin van de 20e eeuw was de economie van Irak gebaseerd op de veeteelt. Het land werd ook een belangrijke exporteur van graan vanwege het grondgebied dat Irak bezit op Mesopotamië. Alarmerend is het echter dat het land over moest gaat van het exporteren van graan, naar het importeren van graanproducten.
Na de jaren 50 genoot Irak, met ’s werelds op een na grootste oliereserves, van een groeiend aandeel in de oliehandel wereldwijd. De economie van het land dat steeds rijker werd dankzij olie kreeg de eerste klap in de oorlog met Iran. Het inkomen per hoofd kelderde met 40% en de export van olie kromp van 3.5 miljoen vaten tot tussen de 800.000 en 900.000 vaten in deze periode.
Het opleggen van politieke en militaire embargo’s tegen Irak was een andere belangrijke factor in de verslechtering van de economie. Zo verbrak Syrië tijdens de oorlog tussen Iran en Irak de gaspijnlijn van Irak en werden tegen Irak strenge sancties opgelegd in 1991 en 1992 na de Iraakse invasie van Koeweit. Bovendien zorgden deze sancties voor schade aan het Iraakse volk, evenals aan de economie, en leidde het tot honger, ziekte en armoede onder de bevolking.
Momenteel zijn er geen lopende strategische projecten en wordt er niet meer geïnvesteerd in het land. Productiefabrieken sluiten een voor een. Het verlies dat bedrijven en vijf-sterren hotels lijden ligt rond de 15 miljoen dollar per dag. En dat is alleen nog maar in Sulaymaniyah. De handel in Irak is alleen maar tot op zekere hoogte in staat geweest om te overleven, dankzij de olievelden in de provincie Basra.
Corruptie zorgde voor nog een zware klap voor de Iraakse economie, die al worstelde met interne en externe interventies. Adil Nuri, woordvoerder van de Commissie van Integriteit van het Iraakse parlement, onthult de verschrikkelijke omvang van de situatie met deze woorden; “Laten we kijken naar de geschiedenis van de corruptie in de wereld. Vijfhonderd miljard dollar is nooit eerder in zo een korte tijd gestolen, in welk land dan ook. Het Iraakse ministerie van Financiën ontving in acht jaar tijd (2006-2014) ongeveer een biljoen dollar (822 miljard dollar uit olie verkopen en 250 miljard afkomstig van Amerikaanse hulp), maar de helft van dit bedrag is verdwenen.” Volgens Adil Nuri verklaart de aankoop van wapens het grootste deel van de corruptie.
Een ander element van de corruptie, naast het verdwijnen van eerder genoemde miljarden dollars, is de 700 miljard dollar die bestemd was voor 4.600 projecten die de vorige regering gepland had staan, maar welke nooit uitgevoerd zijn1.
Corruptie manifesteert zich ook in het leger. Mishan al-Juburi, een lid van de parlementaire commissie, heeft verklaard dat 23.000 ‘fantoom’ soldaten in het Iraakse leger zijn en dat de pensioenen die zij de afgelopen vijf jaar ontvingen, zijn opgelopen tot een bedrag van een miljard dollar2.
Naast de ‘gepensioneerde fantoom soldaten’ zijn er officieel 57.000 ‘fantoom ambtenaren’ in het land. Deze mensen, wie op papier werkzaam zijn in het Iraakse ministerie van Defensie, en wie sinds 2007 salarissen ontvangen, hebben alleen het ontvangen van geld als doel3.
Hoewel er regelmatig mensen de straat op gaan om te protesteren tegen deze zaken, is het aanhoudende klimaat van onrust in het land, een hindernis om rechtvaardigheid te kunnen eisen.
Acht miljoen mensen hebben hulp nodig in het land dat een van ’s werelds rijkste zou moeten zijn; 1.3 miljoen van deze mensen heeft hun huis moeten verlaten, terwijl honderdduizenden niet in staat zijn om te voorzien in hun eigen voedsel.
Het Iraakse volk schrijft hun problemen toe aan de Golfoorlogen, de Amerikaanse invasie, de ontwikkelingen in Syrië en de aanwezigheid van terreur in de regio. Hoewel al deze factoren een rol spelen, ligt de oorzaak van de problemen elders.
De echte reden voor wat er gebeurt in Irak is verdeeldheid. Iedereen is het er mee eens dat Irak binnenkort verdeeld zal worden in drie stukken: de sjiieten in het zuiden, de soennieten in het midden en de soennitische Koerden in het noorden van het land.
De Iraakse samenleving kan zich niet verenigen vanwege het op socialisme gebaseerde onderwijs dat het ontving gedurende het Ba’ath regime. Al lijkt het tegenwoordig een enkel land te zijn, in werkelijkheid en psychologisch is het verdeeld door de ophitsingen van nationalistische en sektarische elementen. De sjiieten nemen hun eigen strategieën aan, terwijl het centrale bewind en de Koerdistan Regionale Overheid (KRG) in het noorden uiteen aan het vallen zijn.
Toch leefden de sjiieten, Turkmenen, Yezidi’s en soennieten tijdens de Ottomaanse tijd in vreugde en vrede samen in Irak. De mensen van Irak, waarvan de meerderheid moslim is, moet niet vergeten dat zij broeders zijn met andere gemeenschappen in datzelfde land en dat zij verenigd moeten zijn om zich te kunnen verdedigen tegen externe bedreigingen.
Daarnaast bezit dit land, dat in staat was te leven op alleen al de inkomsten uit de landbouw en veeteelt, ook rijke olie reserves. Omdat de verschillende partijen in Irak echter geen vertrouwen hebben in elkaar, zijn zij verwikkeld in een strijd om macht en autoriteit.
Als deze Iraakse gemeenschappen als één konden handelen, konden zij genieten van kracht en welvaart met behulp van de olie-inkomsten.
De prioriteit van elke Irakees moet het bestaan, de integriteit en de toekomst van Irak zijn, niet zijn of haar eigen afkomst. Zodra zij een solidaire samenleving kunnen oprichten gebaseerd op wederzijdse liefde, respect en begrip, zal uitbuiting of het verspillen van nationale middelen ophouden en kan het land zich weer ontwikkeling tot een sterk en welvarend land.
[i] http://www.timeturk.com/700-milyar-dolarlik-proje-hayata-gecirilmedi/haber-59186
[ii] http://www.aljazeera.com.tr/haber/ibadi-tikrit-operasyonu-bir-ay-icinde
[iii] http://www.cnnturk.com/dunya/irak-hazinesinden-500-milyar-dolar-calindi
Ekurd Daily:
http://ekurd.net/poor-oil-rich-iraq-2016-01-13
