Quran­da mö­min­lə­rin haq­la­rı­nı qo­ru­ya­caq, mad­di və mə­nə­vi ra­hat­lıq­la­rı­nı tə­min edə­cək, on­la­rın aciz və na­ra­hat ol­ma­la­rı­nın qar­şı­sı­nı ala­caq bütün təd­birlər gö­rül­müş­dür. Mə­sə­lən, yad bir in­sa­nın evi­nə han­sı niy­yət­lə olur­sa-ol­sun, izn­siz və xə­bər­siz da­xil ol­mağı Quran­da qə­ti şə­kil­də qa­da­ğan edi­lən bir dav­ra­nış­dır:

«Ey iman gə­ti­rən­lər! Baş­qa­la­rı­nın ev­lə­ri­nə sa­hib­lə­rin­dən ica­zə al­ma­dan və on­la­ra sa­lam ver­mə­dən gir­mə­yin. Bu, si­zin üçün da­ha yax­şı­dır. Bəl­kə, dü­şü­nüb an­la­ya­sı­nız» («Nur» su­rə­si, 27)

Pis niy­yət­lə ol­ma­sa da, ayə­də bil­di­ri­lə­nin ək­si­nə dav­ran­maq, şüb­hə­yə və eti­mad­sız­lı­ğa sə­bəb olduğu üçün, ev sa­hi­bi­nin canı, malı, mülkü na­musu ki­mi də­yər­lə­rin təh­lü­kə ya­ra­da­caq bir hə­rə­kət tər­zi olaraq nəzərdən keçirilə bilər.