Ahir zamanın imanı zayıf din alimlerinin özellikleri

8029

05 Ocak, 2009

"Kıyamet alâmetlerinden ve âhir zaman vukuatından (olaylarından) ve Bâzı a'malin (amellerin) fazilet ve sevaplarından bahseden hâdîs-i Şerife güzelce anlaşılmadığından, akıllarına güvenen BİR KISIM EHL-İ İLİM (ilim sahibi), onların bir kısmına zaîf (zayıf) veya mevzu (hadis) demişler. İMANI ZAYIF VE ENANİYETİ KAVİ BİR KISIM DA (aklını beğenen, kendini büyük, kusursuz ve üstün gören; ve adeta kendi nefsini putlaştıran kişiler de (Allah'ı tenzih ederiz)), İNKÂRA KADAR GİTMİŞLER."

(Sözler, s. 355)

Bediüzaman Said Nursi, “imanları zayıf” ve “enaniyetleri güçlü” bir kısım alimlerin, Hz. İsa (as.)'nın çıkışını ve Hz. Mehdi (a.s.)'nin gelişini tevil ya da inkar edeceklerini haber vermiştir. Bediüzaman’ın dikkat çektiği bu sözde alimlerin bu yaklaşımları ise gerçekte, sosyalist, Darwinist ve materyalist eğilimli kimseler olmalarından kaynaklanmaktadır. Bu kişiler, kendilerinin üstünde bir makamın varlığını kabul etmeyen, hepsi kendini ayrı ayrı ilahlaştırmış (Allah'ı tenzih ederiz), kendilerini allame-i cihan kabul eden ve herkesten büyük gören insanlardır. Bu sebeple de, ne bir mezhebe tabi olmayı ne de Hz. Mehdi (a.s.)'ye uymayı kabul ederler. Hz. Mehdi (a.s.)'nin zuhuru gibi, Hz. İsa (a.s.)'nın ikinci kez yeryüzüne gelmesini kabul etmek istememelerinin sebebi de budur.

Bediüzaman açıklamalarında, bu kimselerin, kendi kanaatlerinin tam tersine, Allah’a inançlarında kuşkuda olan, imanları zayıf, akılları kıt kimseler olduklarını belirtmiştir.

Peygamberimiz (sav)'in vefatından sonra Ehli Beyt’e saldıran, Hz. Osman, Hz. Ömer, Hz. Ali ve Hz. Hüseyin ve Ehli Beyt imamlarını öldüren zihniyet de buydu. Enaniyetli, azgın, gizli dinsiz, fitneci siyaset anlayışıyla ruhu da yüzü de kararmış insanların tiynetidir bu kirli insan modeli.

AHİR ZAMANIN İMANLARI ZAYIF DİN ALİMLERİNİN VASIFLARI

En önemli alametleri yüzlerinde nur olmaması; meymenetsiz bir yüz ifadelerinin olmasıdır.
Bakışları devrik ve nefret doludur.
Mimikleri çok yapmacıktır.

Sürekli kendilerini ön plana çıkartırlar.
Konuşmalarında bahsettikleri hiçbir şeyi Allah'a vermez; Allah'ın yarattığını dile getirmekten itinayla kaçınırlar (Allah'ı tenzih ederiz).
Konuşmalarında kaderden, cehennemden, cennetten bahsetmekten kaçınır; bu konuları mümkün mertebe anlatmak istemezler.
Bir konudan bahsederken, kendilerini müstağni görerek anlatırlar.
Nezaketsiz ve her an tartışmaya hazır bir üslupları vardır.
Sevgiyi, saygıyı, şefkati, merhameti bilmezler.
Azgın ve saldırgan tavırlarıyla dikkat çekerler.
Çok bilmiş ve ukala bir tavırları vardır.
Dini bir meslek ya da bir itibar vesilesi olarak görürler.
Arapça veya başka bir dil bilmeyen biriyle konuşurken, karşılarındaki kişinin ve halkın büyük bölümünün yabancı dil bilmediğini bildikleri halde, sırf bilgilerini gösterme ve sükse yapma amacıyla sürekli olarak Arapça konuşurlar.
Dedikoducu, sinsi, gizli kindar yapıları vardır.
Estetikten, sevgiden, merhametten, şefkatten, güzellikten pek bahsetmek istemezler.