Η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδεχτεό πως το σύμπαν έχει ένα σημείο εκκίνησης.Αυτο αποδικνύει πως ο παντοδύναμος Θεός έχει δημιουργήσει το σύμπαν από το μηδέν. Βασικά αυτό έχει προμηνηθεί αιώνες πριν στο περιεχόμενο του Κορανιού. Όπως πληροφορούμαστε και απο το Κοράνι το σύμπαν με την σημερινή του μορφή έχει δημιουργηθει με μια έκρηξη, το γνωστό Big Bang, από τον Θεό. Με τη δημιουργία του σύμπαντος υπολογίστηκαν και όλες οι φυσικές ισορροπίες που το διέπουν με μεγάλη ακρίβεια. η ταχύτητα έκρηξης του Big Bang, οι αντιδράσεις που πραγματοποιούνται στο εσωτερικό των άστρων, η δομή του ατόμου, με λίγα λόγια όλες οι φυσικές ισορροπίες που υπάρχουν στο σύμπαν λειτουργούν έτσι ώστε να είναι εφικτή η ανθρώπινη ζωή. Η ατμοσφαιρική δομή της γης, η θέση της στο ηλιακό σύστημα, η ύπαρξη του νερού, των ζωντανών , των φυτών με λίγα λόγια όλα είναι ακριβώς έτσι όπως πρέπει. Το σύμπαν έχει δημιουργηθεί με τόση λεπτομέρεια και τελειότητα που ο ανθρώπινος νους δυσκολεύεται να κατανοήσει. Δηλαδή ο Θεός είναι ο μοναδικός και υπέρτατος δημιουργός της καταπληκτικής τάξης, της τέλειας ισορροπίας και του ανεπαναληπτου σχεδιασμού του σύμπαντος.
Η έννοια του μεγέθους στο σύμπαν
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την τελειότητα της δομής του σύμπαντος ας αναλύσουμε την έννοια του μεγέθους στο διάστημα.Όμως για να είναι εφικτό αυτό είναι αναγκαίες κάποιες συγκρίσεις. Διότι τα μεγέθη στο διάστημα είναι τόσο μεγάλα που δεν συγκρίνονται με το μέγεθος της γης. Ας αρχίσουμε να αναλύουμε την έννοια του μεγέθους από το ηλιακό σύστημα και ακόμα καλύτερα από την γη. Ο πλανήτης γη είναι ένα κομμάτι του ηλιακού συστήματος. Αυτό το σύστημα αποτελείται από το μετρίου μεγέθους άστρο, τον ήλιο, εννεα πλανήτες που περιστρέφονται τριγύρω του και τους 54 δορυφόρους των πλανητών αυτών. Η διάμετρος του κέντρου, του ήλιου δηλαδή είναι 103 φορές μεγαλύτερη από αυτή του ήλιου. Για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτή τη σύγκριση ας δώσουμε ένα παράδειγμα
Αν η γη είναι μια μπίλια, τότε το μέγεθος του ήλιου θα είναι ίσο με το διπλάσιο μέγεθος μιας τυπικής μπάλας ποδοσφαίρου. Ας προσαρμόσουμε τώρα την απόσταση μεταξύ του ήλιου και της γης στα μεγέθη αυτά. Για να το επιτύχουμε αυτό θα πρέπει να ορίσουμε την απόσταση μεταξύ της μπίλιας γης και της μπάλας ήλιου στα 280 μέτρα. Ενώ οι άλλοι πλανήτες που βρίσκονται πιο μακρία από τον ήλιο θα πρέπει να τοποθετηθούν χιλιόμετρα μακριά.
Πρέπει ωστόσο να αναφέρουμε πως το ηλιακό σύστημα που περιέχει τόσους μεγάλους πλανήτες έχει ένα σχετικά μέτριο μέγεθος στον γαλαξία. Ο σπειροειδείς γαλαξίας έχει μέσα του 250 δισεκατομμύρια άστα, τα περισσότερα από τα οποία πολύ μεγαλύτερα του ήλιου. Οι αποστάσεις μεταξύ των άστρων αυτών είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα εκφράζεται σε αριθμούς. Παρ'όλα αυτά τα μεγέθη κα την πληθώρα των άστρων ο γαλαξίας μας είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι ολόκληρου του σύμπαντος. Το σύμπαν περιέχει γαλαξίες που φτάνουν τα 300 δισεκατομμύρια. Μεταξύ των γαλαξιών αυτών υπάρχουν γιγαντιώδη κενά. Ας δούμε τώρα μια άλλη πλευρά της διαστημικής ισορροπίας μαζί με τις σκέψεις ενός επιστήμονα. Ο George Greenstein είναι ένας αμερικανός αστρονόμος και έχει εκφράσει την άποψη του για το αδιανόητο μέγεθος των γαλαξιών και των κενών μεταξύ τους στο βιβλίο του The Symbiotic Universe ως εξής
"Εάν η απόσταση μεταξύ των άστρων ήταν μικρότερη, η αστροφυσική δεν θα άλλαζε και πολύ. Δεν θα πραγματοποιούνταν αλλαγές στα άστρα, στις νέμπουλες και στις φυσικές ιδιότητες άλλων διαστημικών αντικειμένων. Κοιτάζοντας από μακριά η εμφάνιση του γαλαξία μας θα ήταν ολόιδια. Η μόνη διαφορά θα έγκειτο στον αριθμό των άστρων που θα έβλεπα ξαπλωμένος στο γρασίδι τις νύχτες. Αλλά συγνώμη ναι, αυτό θα ήταν μια διαφορά. Δεν θα ήμουν εγώ που παρακολουθεί το θέαμα αυτό.. Το γιγάντιο διαστημικό αυτό κενό είναι αναγκαίο για την ύπαρξη μας" (George Greenstein, The Symbiotic Universe, σ. 21)
Ο Greenstein εξηγεί στο βιβλίο του πως τα τερλαστια κενά που βρίσκονται στον γαλαξία μας αλλά και οι φυσικές τους ιδιότητες έχουν διαμορφωθεί εξ'ολοκλήρου σύμφωνα με την ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλη μια χρησιμότητα των κενών αυτών βρίσκεται στην αποφυγή της σύγκρουσης της γης με διάφορα διαστημικά αντικείμενα. Όπως είναι ολοφάνερο τα διαστημικά αντικείμενα έχουν διασκορπιστεί και τοποθετηθεί έτσι ώστε να είναι εφικτή η ανθρώπινη ζωή. Αυτό είναι ένα παράδειγμα της καταπληκτικής τέχνης της δημιουργίας του σύμπαντος από τον Θεό.
Οι ευάισθητες ισορροπίες του ηλιακού συστήματος.
Οι πλανήτες που βρίσκονται στην τροχιά του ήλιου, πρέπει να κινούνται με μια συγκεκριμένη ταχύτητα στο διάστημα ή να συγκρουόνται παρασυρμένα από τη δύναμη του ήλιου. Όμως κάτι τέτοιο δεν πραγαμτοποιήται επειδή υπάρχει μια ισορροποία μεταξύ της ελκτικής δύναμης του ήλιου και της φυγόκεντρης δύναμης στο κέντρο των πλανητών. Ο ήλιος λόγω της τεράστιας δύναμης του έλκει τους πλανήτες προς τον εαυτό του αλλά οι πλανήτες χάρη στη φυγόκεντρη δύναμη τους που δημιουργήται από την περιστροφή τους, καταφέρνουν να ξεφύγουν. Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν εάν η ισορροπία αυτή άλλαζε ή δεν υπήρχε. Εάν η φυγόκεντρη δύναμη των πλανητών ήταν πιο μικρή τότε θα πλησιάζαν τον ήλιο περισσότερο και θα φλέγονταν στην κοντινή τροχιά του ήλιου. Αντιστρόφως, εάν η δύναμη των πλανητών ήταν μεγαλύτερη και περιστρέφονταν ταχύτερα τότε η δύναμη του ήλιου δεν θα ήταν αρκετή να τα κρατήσει σε μια τροχιά και όλοι οι πλανλητες θα σκορπίζονταν στο διάστημα. Κι όμως αυτή η ευαίσθητη ισορροπία υπάρχει από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του πλανήτη και το σύστημα που υπάρχει για την διατήρηση της ισορροπίας αυτής το έχει δημιουργήσει ο Θεός. Εδώ όμως κρύβεται μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Ο κάθε πλανήτης του ηλιακού συστήματος έχει όχι μονο πολύ διαφορετική απόσταση από τον ήλιο αλλά και διαφορετική μάζα. Για τον λόγο αυτό ο κάθε πλανήτης πρέπει να έχει διαφορετική δύναμη περιστροφής έτσι ώστε να αποφύγουν να κολλήσουν στον ήλιο αλλά και να διασκορπιστούν στο διάστημα. Αυτή η λεπτομέρεια ακυρώνει την ματεριαλιστική θεωρλια που υποστηρίζει πως η ισορροπία στη φύση είναι αποτέλεσμα φυσικών διεργασιών δηλαδή τυχαίων συμπτώσεων. Διότι η ισορροπία αυτή υπάρχει για τον κάθε πλανήτη ξεχωριστά. Ο Θεός δημιουργεί το καθετί τέλεια και γνωρίζει τα πάντα.
Αυτά που εξηγήσαμε εώς εδώ είναι μόνο μερικές από τις ισορροπίες του σύμπαντος. Οι αστρονόμοι που ανακάλυψαν την ισορροπία αυτή όπως ο Κέπλερ και ο Γαλιλέος από τότε είχαν παρδεχτεί πως είναι μια τέλεια δημιουργία του Θεού και μια απόδειξη της κυριαρχίας του Θεού στο σύμπαν. Ο Ισαάκ Νιούτον που θεωρείται από τους μεγαλύτερους επιστήμονες όλων των εποχών έχει γράψει ως εξής
" Αυτό το τέλειο και λεπτομερές σύστημα που αποτελέιται απο τον ήλιο, τους πλανήτες και τα αστεροειδή μπορεί να πηγάζει μόνο από ένα ύψιστο ων με μεγάλη διανόηση και δύναμη. Αυτός κυβερνάει τα πάντα και λόγω της υπέρτατης κυριαρχίας του τον αποκαλούμε " Παντοδύναμο Θεό" (Michael A. Corey, God and the New Cosmology, The Anthropic Design Argument, Maryland, 1993, s. 259)
