Internationale Hulp: Goed of Slecht?
De voorwaarden voor een land om haar bestaan te kunnen voortzetten, verschillen niet van die van een gezin of bedrijf. Het inkomen moet voldoende zijn om de uitgaven te dekken. Maar om verschillende redenen overtreft de uitgave van tijd tot het inkomen. In dat geval zijn buitenlandse middelen de belangrijkste methode die wordt gebruikt om het tekort te dichten. Dit kunnen leningen zijn van het IMF en de Wereldbank of andere internationale organisaties, en ook internationale hulp die door een land voor een ander land wordt aangeboden.
Het soort hulp dat aangeboden wordt is gebaseerd op inhoud of kosten. Het kan soms komen in de vorm van militaire hulp of eenvoudige monetaire hulp. Deze internationale hulp kan soms gedoneerd zijn, in de vorm van subsidies. Gewoonlijk wordt dergelijke hulp verleend om de schade te beperken die wordt veroorzaakt door armoede, oorlog of natuurrampen, of om de algemene levensstandaard van de burgers te verbeteren voor de langetermijnontwikkeling van onderontwikkelde landen. Er zijn ook soorten steun die worden gegeven als leningen die, na een bepaalde periode, worden terugbetaald met extra rente.
Het is duidelijk dat humanitaire hulp positieve effecten heeft gehad op de internationale betrekkingen. Bijvoorbeeld, na twee opeenvolgende aardbevingen in Turkije en Griekenland, schoten de twee landen elkaar te hulp. Deze voorbeeldige humanitaire houding van de respectievelijke regeringen heeft de aanhoudende spanningen tussen de twee landen verminderd, en initiërde een meer vreedzame periode die "aardbevingsdiplomatie" wordt genoemd. (Stephen Kinzer, Earthquakes Help Warm Greek-Turkish Relations, The New York Times, http://www.nytimes.com/1999/09/13/world/earthquakes-help-warm-greek-turkish-relations.html)
Een nieuwe hulpactie vond nog maar kort geleden plaats. Turkije was een van de eerste landen die Irak te hulp kwam na de aardbeving in het noorden van het land. De Turkse Rode Halve Maan, en zoek- en reddingsploegen werden onmiddellijk overgebracht naar de aardbevingszone. Terwijl dat, tot de dag van de aardbeving, Turkije, samen met Iran, sancties had opgelegd aan de Koerdische regio in Noord-Irak en er een verbod was op alle vluchten naar de regio.
Na de aardbeving verklaarde Turkije echter dat de sancties konden worden opgeheven en verschafte steun aan het land.
De meerderheid van de internationale hulp is daarentegen niet regionaal. Grote wereldwijde hulpcampagnes bieden meestal militaire, economische of technische hulp, en het treft meer dan slechts twee landen.
De steun die beschikbaar was gesteld tijdens het tijdperk van de Koude Oorlog had bijvoorbeeld een diepgaand effect op de wereldgeschiedenis. Het Marshall-plan, dat door de VS na de Tweede Wereldoorlog was opgesteld, was daar een voorbeeld van. De Verenigde Staten hebben na de oorlog 15 miljard dollar hulp geboden aan 16 Europese landen. Hoewel Turkije niet aan de oorlog deelnam, heeft het toch van deze hulp geprofiteerd omdat het werd bedreigd door de Sovjetunie. Egypte was ook een van de landen die de meeste hulp ontving van de Verenigde Staten, direct na Israël.
Tussen 1975 en 1984 bedroeg de financiele steun die aan Egypte in de vorm van leningen en subsidies toegekend werd meer dan $ 10,7 miljard. In dezelfde periode ontving Egypte ook zo'n $ 4,5 miljard dollar aan militaire hulp. Deze hulp leidde er echter toe dat Egypte in 1984 een schuld had van meer dan $ 8 miljard bij de VS. (2M. G. Weinbaum, Dependent Development and U.S. Economic Aid to Egypt, International Journal of Middle East Studies, 1986, 18(2), p. 119-134) Als gevolg hiervan had Egypte uiteindelijk meer leningen nodig van de Verenigde Staten. Het is helaas onmogelijk te zeggen dat de hulp aan Egypte de algehele ontwikkeling van het land heeft verbeterd of heeft laten floreren. Na het ontvangen van de hulp, werd Egypte meer afhankelijk van de VS.
Deze voorbeelden hebben ertoe geleid dat dit soort internationale hulp in de wereld in twijfel werd getrokken: "Helpt internationale hulp echt?" was nu de vraag die gesteld werd door landen en samenlevingen.
Er zijn twee belangrijke factoren voor dit soort steun die geen positieve en definitieve resultaten opleveren. De eerste is het feit dat het hoofddoel van de medepartij meestal een soort afhankelijkheid creëert van het gesteunde land, in plaats van echt te helpen. Het is een vaak geuite bewering dat organisaties of landen hulp zo organiseren dat ze er profijt van hebben door de nieuwe politieke of economische invloed die ze krijgen.
Er is echter nog een tweede reden voor deze mislukking, wat nogal belangrijk is en niet mag worden genegeerd. Het is het feit dat de gesteunde landen deze hulp vaak niet op de juiste manier gebruiken. Wat de oorzaak ook is, het is noodzakelijk om de onderliggende doelen en doelstellingen van de hulp nauwkeurig uit te zoeken, en of het echt "steun" betreft of een "exploitatiesysteem" is.
Het is ook belangrijk dat degenen die verantwoordelijk zijn voor de distributie en het gebruik van de hulp onder toezicht staan. Als deze twee verordeningen worden uitgevoerd, zowel door de relevante landen als door internationale organisaties, zullen de vragen rondom internationale hulp worden geëlimineerd en de landen zullen in staat zijn om meer succesvolle ontwikkelingsprogramma's uit te voeren. We hopen dat donorlanden en -instellingen betere ondersteuningsprogramma's zullen ontwikkelen door te streven naar "co-ontwikkeling".
Artikel van de heer Adnan Oktar in Kashmir Reader (India):
https://kashmirreader.com/2017/12/06/international-aid-good-or-bad/
