New Scientist.com internet sitesinde “Dinosaur evolutionary tree unveiled” başlıklı ve 23 Temmuz 2008 tarihli bir haber yayınlandı. Colin Barras tarafından hazırlanan yazıda, Proceedings of the Royal Society B dergisinde yayımlanan bir taksonomi çalışması konu ediliyordu.
New Scientist.com internet sitesinde “Dinosaur evolutionary tree unveiled” başlıklı ve 23 Temmuz 2008 tarihli bir haber yayınlandı. Colin Barras tarafından hazırlanan yazıda, Proceedings of the Royal Society B dergisinde yayımlanan bir taksonomi çalışması konu ediliyordu[i].
Sözkonusu çalışmada, İngiltere’deki Bristol Üniversitesi’nden Graeme Lloyd ve ekibi dinozorların taksonomik literatürünü (hayali evrimsel sınıflandırılmasını) incelemişlerdi. Lloyd, yalnızca dinozorlar arasındaki benzerliklerden yola çıkarak, hiçbir bilimsel delile dayanmaksızın bunların tümünü kapsayacak hayali bir evrim ağacı geliştirmişti. New Scientist yazısında, bilinen 600 dinozor türünden 440’ını kapsayan bu ağaca göre dinozorların yeryüzündeki varlıklarının ilk 50 milyon yılı boyunca hızlı bir evrimden geçtiği öne sürülüyordu. Sözkonusu yazıda Lloyd’un şu sözleri aktarılarak dinozorların evrimle ortaya çıktığı iddia ediliyordu:
“Dinozorların nasıl evrimleştiğine dair üretilen en kapsamlı resim.”
Ancak bu yazıda haber verilen araştırma gerçekte dinozorların hayali evrimi iddiasına hiçbir kanıt oluşturmamaktadır. New Scientist’te sözü edilen ve sözkonusu çalışmayla ortaya çıkarıldığı öne sürülen “dinozorların evriminin resmi”, evrimci önyargılarla fosil kanıtlar arasında bağlantılar varsayan araştırmacıların kurgularından ibarettir. Bu hayali resmi destekleyen tek bir tane bile bilimsel kanıt bulunmamaktadır. Tam tersine, bilimsel deliller, böyle bir evrim hikayesinin imkansızlığını göstermektedir.
Canlılar alemi, türlerin bazı temel beden planlarını paylaşıyor olmaları ve sınıf, takım ve aile gibi kategoriler halinde hiyerarşik olarak sınıflandırılabilir olmaları nedeniyle evrimci senaryolara malzeme olarak kullanılmaktadır. Fosil türleri gruplayan araştırmacılar, birbirine yakın türlerin yakın ortak atadan evrimleşmiş olduğunu varsaymaktadırlar. Bu iddialarında hiçbir zaman bir türün bir başka türe dönüşümüne dair bir açıklama veya delil getirememiş, yalnızca canlıların yapısal benzerliklerini bir evrimleşme gibi göstermeye çalışmışlardır. Evrimciler, teorilerini bir dogma olarak kabul ettiklerinden ötürü, birbirinden morfolojik olarak çok uzak olan ve aralarında hiçbir geçiş izi vermeyen türlerin evrimsel akraba olduklarını farzetmekte. Geçersiz bir teoriyi ancak bu şekilde insanlara kabul ettirebileceklerini düşünmektedirler.
Benzerliklerden yola çıkarak ortaya atılan evrimci iddiaların bilimsel hiçbir dayanağı yoktur. Birçok obje -örneğin taşıtlar, kara, hava ve deniz taşıtları olarak- sınıflandırılabilir, bunlar daha alt kategorilere ve bu alt kategoriler de daha küçük alt kategorilere ayrılabilir. Ancak bu sınıflama, söz konusu taşıtların tesadüfi bir evrim sürecinde ortaya çıktıklarını göstermez. Nitekim Oxford Üniversitesi zooloğu Mark Ridley, New Scientist dergisinde yayınlanan bir makalesinde, bunu şöyle ifade etmektedir:
"Türlerin hiyerarşik olarak genuslara, ailelere, ve bu şekilde başka kategorilere sınıflandırılabilir olması evrim lehinde bir argüman değildir. Herhangi bir obje grubunu, varyasyonları evrimsel olsun ya da olmasın hiyerarşik olarak sınıflamak mümkündür."[ii]
Benzerliklere dayanarak yapılan sınıflandırmaların evrim teorisi lehinde hiçbir delil sağlamadığının en açık örneğini ise, modern sınıflama sisteminin kurucusu olan İsveçli bilim adamı Carl Linnaeus oluşturmaktadır. Carl Linnaeus, yoktan yaratılışa inanmış bir bilim adamıdır. Kendisi, canlıları bir sınıflandırma altında belirleyebilecek benzerliklerin özel yaratılışın örneği olduğunu açıkça dile getirmiştir.
Burada kısaca belirtilmesi gereken bir başka New Scientist yanılgısı da, “dinozorların hızlı evrimleştikleri” şeklindeki ifadedeki çarpık mantıktır. Belli bir zaman dilimi içinde ortaya çıkan dinozor türleri sayıca diğer dönemde ortaya çıkan türlere nazaran belirgin derecede fazla olduğu için bu durum New Scientist’de “hızlı evrim” olarak etiketlendirilmektedir. Oysa türlerin ortaya çıkışı, evrime göre olması gereken ara formlar gösterilmediği sürece, daima evrimi geçersiz kılan yepyeni birer delil hükmündedir. Evrim teorisi, yeni türlerin ani ortaya çıkışları karşısında, gitgide daha fazla açıklamasız kalmakta, ara formların yokluğu bir kez daha evrim teorisini geçersiz kılmaktadır. Yeni türleri kendileri için büyük bir tehlike olarak gören evrimciler işte bu nedenle bu tip durumlarda, “hızlı evrimleşme” gibi sahte açıklamalara sığınırlar. Fakat delil getiremediklerinden, demagojik sahte bilimsel açıklamalar, kimseyi ikna etmemektedir. Yeni türlerin ortaya çıkışı, doğa tarihinin tamamında ani ve kusursuz şekildedir. Ve Yaratılış gerçeği için sürekli olarak delil teşkil etmektedir.
Oxford Üniversitesi Zoolojik Kolleksiyonlar Yöneticisi Tom Kemp, Fossils and Evolution (Fosiller ve Evrim) isimli 1999 basımı kitabında bu tabloyu şöyle özetler:
Yeni canlı kategorileri hemen hemen tüm durumlarda fosil tabakalarında belirleyici karakteristikleri zaten mevcut olarak ve bilinen atasal grupları olmaksızın çıkar.[iii]
Dolayısıyla New Scientist’te öne sürülen “dinozor evrimi” ve “hızlı evrim” iddiaları, fosil kayıtlarında hiçbir karşılığı olmayan, evrimci hayallerin bir mahsülü olarak ortaya çıkan yanılgılardan ibarettir. New Scientist editörlerini, sadece evrim teorisi lehinde oldukları için bazı varsayımları bilimsel gerçekler olarak okurlarına aktarma yanılgısına son vermeye davet ediyoruz. Canlılar tesadüfi bir süreçte birbirlerinden evrimleşmemişler, Yüce Allah’ın “OL” emriyle yoktan varolmuşlardır.
[ii] Mark Ridley, ‘Who Doubts Evolution?’, New Scientist, cilt. 90 (25 Haziran 1981), sf. 832 [iii] TS Kemp [Curator of Zoological Collections], Fossils and Evolution, Oxford University, Oxford Uni Press, s.246, 1999 
