HET WONDER DAT BELET DAT DE ZON VERDWIJNT

De zon is een gigantische nucleaire reactor, en er komen enorme hoeveelheden energie vrij in de reacties die erin plaatsvinden. De geringste afwijking die zich kan voordoen in deze reacties die plaatsgrijpen in de zon, die de fundamentele bron is voor het overleven van de mens, zou ervoor zorgen dat de zon uitdooft of binnen enkele seconden explodeert. Dat een dergelijk gevaar zich niet voordoet, wijst erop dat deze processen in de zon ontworpen zijn met een wonderbaarlijke precisie.

Wanneer we de structuur van de zon en het zonnestelsel bestuderen, komen we een grote evenwicht tegen. Het effect dat voorkomt dat planeten in de ijskoude ruimte glijden, is het evenwicht tussen de "zwaartekracht" van de zon en de "centrifugale kracht" van de planeet. Met een grote zwaartekracht trekt de zon alle planeten aan, dankzij de middelpuntvliedende kracht veroorzaakt door de rotatie van de planeten, wordt het effect van de zwaartekracht gecompenseerd, en komt een geniaal evenwicht tot stand. Moest de snelheid van rotatie van de planeten een fractie lager zijn, zouden deze planeten snel getrokken worden in de richting van de zon en uiteindelijk opgeslokt worden met een enorme explosie. Maar dit alles vindt niet plaats, en al de planeten bewegen voort in hun eigen baan. Zoals Allah vermeld heeft in het vers, "Zij zweven elk in hun eigen baan." (Soera Yasin, 40)

De zon is een gigantische nucleaire reactor. In de zon worden voortdurend waterstofatomen omgezet in helium, en als gevolg daarvan komt warmte en licht vrij. Deze kernreactie die plaatsvindt in de zon, is essentieel voor het menselijk leven. Voor het vrijkomen van de warmte en het licht, die de aarde bereiken, moeten vier waterstofatomen omgezet worden in een heliumatoom.

Waterstof is met slechts één proton in zijn kern, het simpelste element in het universum. De heliumkern daarentegen bevat twee protonen en twee neutronen. Het proces dat plaatsvindt in de zon houdt in dat vier waterstofatomen zich verenigen tot de vorming van een heliumatoom. Tijdens deze reactie komt een grote hoeveelheid energie vrij. Zowat het geheel van de warmte- en stralingsenergie die de aarde bereikt, komt vrij tijdens deze kernreactie.

Het is echter niet mogelijk dat vier waterstofatomen samenkomen en ineens veranderen in een heliumatoom. Het proces waarmee dit bereikt wordt, bestaat uit twee stappen. Eerst verenigen twee waterstoffen zich tot een "tussenstof" met een proton en een neutron. Deze tussenstof wordt "deuterium" genoemd. Twee deuteriumkernen fuseren daarna tot een heliumkern.

De sterke kernkracht

Nu kunnen we de echte vraag stellen. Welke kracht hecht twee afzonderlijke atoomkernen samen? Dit effect heet de "sterke kernkracht". De sterke kernkracht is de sterkste fundamentele interactie in het universum, en is een miljard maal een miljard maal een miljard keer sterker dan de zwaartekracht. Dankzij deze kracht kunnen twee heliumkernen aan elkaar plakken.

Onderzoek heeft echter aangetoond dat de grootte van de sterke kernkracht precies zo is, dat deze reactie kan plaatsvinden. Moest de sterke kernkracht een fractie zwakker zijn dan haar huidige waarde, zouden twee waterstofkernen niet kunnen samensmelten. Twee protonen die elkaar naderen, zouden elkaar afstoten, en de kernreactie in de zon zou ophouden voor ze begon. Anders gezegd, de zon zou nooit hebben bestaan. George Greenstein, een beroemde wetenschapper, zegt over dit feit: "moest de sterke kernkracht zelfs maar een beetje zwakker zijn, dan zou de lichtbron van de aarde nooit gebrand hebben".

De evenwichtige reactie in de zon

Maar wat zou er eigenlijk gebeuren moest de sterke kernkracht net iets sterker zijn? Dan zou er geen deuterium, bestaande uit een proton en een neutron, gevormd worden, maar diproton, bestaande uit twee protonen. In dat geval zou de brandstof van de zon uitbundig efficiënt worden. Het zou zodanig efficiënt zijn, dat de zon en soortgelijke sterren, in enkele seconden zouden ontploffen. De explosie van de zon, zou de aarde en al het leven erop binnen enkele minuten in vlammen doen opgaan, en in enkele seconden in kool veranderen. Maar dankzij de genade van onze Almachtige Schepper Allah is de sterke kernkracht net zo sterk als ze moet zijn, en kan de zon evenwichtig haar reactie voortzetten, en dus "langzaam" branden.

Dit alles toont dat de sterke kernkracht net zo ingesteld is, dat ze het menselijk leven mogelijk stelt. Indien er een afwijking zou zijn in deze afstelling, zouden sterren zoals de zon, of nooit bestaan, of in enkele momenten na hun ontstaan verdwijnen met een hevige explosie. Allah heeft de zon speciaal geschapen voor het leven van de mens, en openbaart dit in de Koran met het vers "De zon en de maan doorlopen hun banen volgens het plan." (Soera a-Rahman, 5).

De enige Kracht, Die heel het universum uit het niets schiep, en het vervolgens ontwierp en afstelde zoals Hij wou, is Allah, de Heer van de werelden. Allah schiep de hemelen en het aardoppervlak zonder enig voorbeeld, en legde hen een bepaalde orde op. Het feit dat de dingen in het universum in stand blijven dankzij wonderlijke evenwichten, is een van de bewijzen die de feilloosheid in de schepping van Allah aantonen. Zoals Allah Ta’Ala openbaart, "En dit is onder Zijn tekenen, dat de hemelen en de aarde in stand blijven door Zijn gebod". (Soera a-Roem, 25)