Аллоҳдан бошқасини илоҳ тутганлар, яъни мушриклар ҳам вақти - вақти билан дуо қиладилар, лекин уларнинг дуоси мўминларникидан тубдан фарқ қилади. Аввало бу фарқ уларнинг ҳамма нарсани эшитувчи ва билувчи Зотга эмас, балки ҳеч нарсадан бехабар сохта илоҳларга дуо қилишда акс этади. Кейингиси эса уларнинг фақат қийин вақтларда бир яратувчига эҳтиёж сезиб, бу вазиятдан чиқиш учун дуо қилишларидир. Аслини олганда инсон ҳаётида Аллоҳга муҳтож бўлмаган ҳеч бир он йўқ. Мушриклар эса бу улкан ҳақиқатдан йироқ бўлганлари боис сохта илоҳлари уларнинг илтижоларига жавоб бермагандагина, асл яратувчига эҳтиёж сезадилар. Мушрик ва мўмин дуосидаги асосий фарқ мана шуларда ўз ифодасини топади. Мўминлар энг аввало дуоларини фақатгина Аллоҳга қиладилар. Қолаверса уларнинг дуоси ҳамма вақт давом этади.
17-18-19 бетлар таржима қилинмади.
