Pavendosmëria E Njerëzve Jobesimtarë

Në ditët tona, njerëzve seriozisht u mungon qëllimi në jetë. Pothuaj secili adapton një rrugë standarde të të jetuarit. Të ushqyerit e vetes, gjetja e një shtëpie për të banuar, krijimi i familjes, dhe posedimi i një vendi pune, janë vlerat e lëvduara të cilat çdokush i aspiron më së shumti. Në këtë mënyrë standardi i të jetuarit, qëllimi më i rëndësishëm në jetë, është të gjeturit e mënyrave për të jetuar më mirë dhe për të rritur fëmijtë.

Me qëllim të të kuptuarit më të mirë të pavendosmërisë dhe pakuptimshmërisë që përshkon jetërat e shoqërisë sonë, do të ishte e dobishme të shikojmë fushat e tjera të interesit, ndaras nga ato që u përmendën më lartë. Shumica e njerëzve kanë pikëpamje mjaft të kufizuara. Shpesh, rasti për të mos lëshuar pa e parë një Tv serial ose një film të njohur është ajo që i jep kuptim jetës së tyre. Për njerëzit e tillë, qëllimi më i mirë në jetë, nëse të tilla ka, do të mund të ishte anëtarësimi në ndonjë klub social.

Një grup tjetër i njerëzve është i preokupuar tërësisht me biznes. Tërë jetën e tyre, ata udhëtojnë nga zyra në shtëpi. Personi i cili e fillon karrierën e tij në moshën 20 vjeçare e bën të njëjtën punë për gati 40 vjet. Në ndërkohë, personi i tillë e gjen shpesh veten duke pritur ditët e premte. Ambicjet e personit të tillë janë që pa ndonjë problem të mbyllë tatimet mujore, të gjejë një rentë çdo muaj, dhe të sigurojë të ardhmen e fëmijëve të vet. Vështirë që ndonjë ngjarje kombëtare ose botërore ta eksitojë atë. Vetëm ajo që e prek biznesin e tij ka kuptim për të. Duke mos i peshuar kurrë ngjarjet, ai pranon me gatishmëri status quo-n. Ai ndjehet i shqetësuar vetëm kur çështje të caktuara sfidojnë biznesin e tij. Për të vënë në pah shqetësime e tija, ai deri në orët e hershme të mëngjesit merr pjesë në debate televizive ose biseda, duke mos arritur në ndonjë zgjidhje ose konkluzion të rëndësishëm. Të nesërmen, ai e fillon ditën e re, ashtu siç e kishte filluar edhe një ditë më herët.

Të rinjtë, gjithashtu, vuajnë nga pavendosmëria e njëjtë, dhe kanë mungesë të faktorëve esencialë që i japin kuptim jetës. Shumica e adoleshentëve madje as që e di se kush janë liderët e vendit të tyre, cilat janë vendimet politike që ata i marrin, ndikimin që e kanë këto vendime në mbrojtjen kombëtare, në ekonomi ose sistemin e arsimit apo të drejtësisë. Të pavëmendshëm plotësisht ndaj ngjarjeve dhe zhvillimeve të mëdha në botë, ata në mënyrë konstante shqetësohen lidhur me ngjarjet e parëndësishem e të kota. Kjo i lë ata të përjashtuar nga aftësitë për të konceptuar rëndësinë e shumë ngjarjeve të historisë botërore. Bisedat e tyre shpesh janë të kufizuara në lojrat e kompjuterit, bisedat përmes internetit, vardisjet, ngjarjet e vogla që ndodhin në shkollë, mashtrimet në ushtrimet shkollore, planet e fundjavës, veshjet ose lojërat e futbollit. Në anketat e revistave të cilat pyesin të rinjtë që të rendisin “qëllimet më të mëdha e të vlefshme për t’i ndjekur në jetë”, të qenit si ndonjë model i njohur ose të lozurit në kitarë, sikur ndonjë kitarist i ndonjë bendi të njohur, renditen ndër të parat.

Duke shkuar përpara, ata kurrë nuk mendojnë për të zgjeruar horizontet e tyre. Për shembull, ata madje as që mendojnë për të përmirësuar aftësitë e tyre retorike, thjeshtë sepse nuk e kanë asnjë ide të vetme për të biseduar me njerëz që kanë ndikim. Për më tepër, ata nuk lexojnë. Personi që ka një qëllim të caktuar ose pikëpamje botërore lexon për të pasuruar veten si dhe për të mësuar që t’i kundërvihet pikëpamjeve të ndryshme. Qëllimi i kësaj është të kuptuarit më mirë i ideologjive që mund të sfidojnë idetë vetjake dhe të identifikuarit e dobësive individuale. Por, për personin pa ndonjë qëllim ose një botëkuptim për botën, ekzistimi i ideve të caktuara sigurisht që nuk do të ketë ndonjë kuptim. Për më tepër, këta njerëz as nuk njohin idetë aktuale dhe pikëpamjet e njerëzve të tjerë. Sot, në shumë shoqëri, njerëzit kanë një mungesë interesimi për të lexuar libra e gazeta, ndërkohë që ka një interesim të madh për tabloide, kolumne thashethënash në gazeta dhe programe televizive. Edhepse shumica e njerëzve kanë mjaft kohë të lirë, ata priren ta kalojnë atë para televizioneve, duke shikuar seriale e programe të cilat nuk i shtojnë asgjë intelektit të tyre, dhe kjo është rezultat evident i të qenit pa ndonjë qëllim dhe i degjeneruar.

Mos pasja e një qëllimi në jetë dhe të qenit i pavëmendshëm ndaj sferave tjera të ekzistencës është kërcënim për njerëzimin. Sidoqoftë, para së gjithash, fakti që ndër njerëzit që pretendojnë një pozitë të veçantë në jetë, shumica mbrojnë pikëpamjet të cilave u mungojnë vlerat e vërteta dhe që janë të dëmshme për njerëzimin, paraqet kërcënim real. Kjo ndodh sepse liderët dhe mbrojtësit e ideve të rrezikshme gjejnë masat që janë plotësisht pa aftësi për të shquar rrezikun, dhe të cilët prandaj pranojnë çfarëdo supozimi pa ia nënshtruar atë shqyrtimit të pavarur.

Duke pasur parasysh këto rrethana, në orvatjet e tyre për të tërhequr përkrahës, anarkistët e terroristët, duke fshehur armiqësi të thella kundër vendit e kombit të tyre, nuk ndeshin asnjë rezistencë. Për shembull, në një kafiteri kolegji, ku, ata rrënjosin pikëpamjet e tyre në mënyrë shkatërruese, një adoleshent i ngeshëm sheh si nëpër mjegull përderisa të rinjtë rreth tij i ekzpozohen indoktrinimit. Ai kurrë nuk e kupton se së shpejti këta njerëz do të fillojnë të veprojnë nën kushtet e ndikimit të anarkizimit e terrorizmit dhe do të bëhen kriminelë të pamëshirshëm të cilët me gatishmëri mund të vënë duart në armë për t’i përdorur ato kundër policisë, ushtarëve dhe njerëzve të pafajshëm të vendit të tyre. Edhe nëse ai e kupton këtë kërcënim, ai mbetet indiferent ndaj rrezikut. Në çdo rast, ai vështirë që ka vetëdije ose ndjeshmëri të përgjegjësisë që do ta çonte për të menaxhuar situatën me urti.

Në ajetin me të cilin Allahu i referohet pavendosmërisë së njerëzve kështu:

Lëri ata të hanë, të dëfrehen dhe t'i preokupojë shpresa (se do të jetojnë shumë), e më vonë do të kuptojnë. (Surja Hixhr: 3)

Një person i vëmendshëm vëzhgon se reagimet e shfaqura grupore ndaj çfarëdo lloj politike të re të adoptuar në universitete, shpesh dëshmohen të jenë më shumë të dëmshme se sa të dobishme. Kjo është pasojë e pozicionit të grupit të caktuar, sepse grupi nuk mbron se çka është e drejtë e çka e keqe. Në anën tjetër, grupi tjetër, preferon të jetë i qetë dhe thjeshtë të injorojë këto ngjarje në vend që të thërrasë njerëzit në rrugën e drejtë, dhe t’i këshillojë ata që të mbajnë besnikërinë ndaj shtetit dhe të rrijnë larg rebelizmave. Ndërkohë, disa të tjerë shfaqen me keqdashje e armiqësi dhe duke marshuar me parrulla, gurë e shkopinj, demonstrojnë një lloj tjetër të shtypjes e tmerrit. Sidoqoftë, orvatjet e tyre janë pa dobi; ata nuk mbrojnë vlerat që i ka komunikuar Allahu, por demonstrojnë të gjitha llojet e sjelljeve që nuk përputhen me Kuran. Në një nga ajetet e Tij, Allahu përshkruan se orvatjet e jobesimtarëve në këtë botë janë të humbura:

Shembulli i veprave të atyre që nuk besuan është si hiri, të cilin me puhi e shkapërderdh era në ndonjë ditë të stuhishme, e ata nuk mund të realizojnë asgjë nga veprat që kanë bërë, e ky është ai dështimi i madh. (Surja Ibrahim: 18)

Sigurisht se ekzistojnë rrugë që njerëzimi t’i shmanget një situate të tillë: të siguruarit se ata nuk do të bëhen persona të interesuar vetëm për të jetuar jetën e tyre dhe për të jetuar sa për të plotësuar nevojat e veta. Në këtë kuptim, këta njerëz duhet të inkurajohen që të bëhen individë qëllimi i të cilëve është të shërbyerit edhe i njerëzve të tjerë dhe marrja jo vetëm me problemet e tyre ose të vendit të tyre por gjithashtu, edhe me problemet e botës. Religjioni që Allahu e ka zgjedhur për njerëz dhe që e ka shpallur në Kuran tregon këtë qëllim bazë:

Përqënro vetëveten tënde sinqerisht në fe, i larguar prej çdo të kote, e feja e All-llahut në të cilën i krijoi njerëzit, s'ka ndryshim (mos ndryshoni) në natyrshmërinë e krijuar nga All-llahu, ajo është feja e drejtë por shumica e njerëzve nuk e dinë. (Surja Rum: 30)

Allahu, Krijuesi i njeriut, krijoi gjithashtu edhe religjionin që i shkon më së shumti përshtati atij dhe që siguron paqe e siguri maksimale për njeriun. Prandaj, asnjë filozofi ose ideologji e çfarëdolloji, përveç religjionit, nuk mund të ofrojë përsosmërinë dhe lumturinë që synojnë njerëzit. Për këtë arsye, përkrahësve të ideve të gabuara duhet t’u thuhet pse janë në gabim dhe të tillëve duhet t’i ofrohen prova e udhëzime relevante me qëllim që t’i zëvendsojnë këto ide të gabuara me të vërteta.

Është esenciale që t’u tregojmë për Kuranin njerëzve që nuk kanë ndonjë qëllim dhe që rrijnë kot, si dhe atyre që verbërisht janë dhënë pas ideve të gabuara. Vetëm atëherë, ata do të shohin dhe do të kuptojnë se kjo botë është krijuar për një qëllim të caktuar. Në Kuran, Allahu na informon për qëllimin e Tij në krijimin e njeriut: " Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë." (Surja Dharijat: 56)

Të gjithë një ditë do të vdesin. Pastaj do të filloj jeta e vërtetë dhe e përjetshme. Qëllimi i kësaj jete është të orvaturit për të qenë person të cilin Allahu e pëlqen dhe të cilin ai do ta pres në Parajsën e Tij. Sjellja, idealet, dhe besimet e çdo njeriu do ta përcaktojnë nëse ai do të kalojë tërë jetën e tij të përjetshme në botën e përtejme në Ferr ose në Parajsë. Për këtë arsye, fakti që këta njerëz pa menduar kalojnë kohën në dembeli e punë të kota, duke ia kushtuar atyre jetën e sjelljet e tyre, thuajse jeta e tyre në tokë nuk ka asnjë kuptim, tregon se këta njerëz duhet që urgjentisht të lajmërohen dhe zgjohen nga pavëmendshmëria në të cilën jetojnë.

Duke qenë të vetëdijshëm se qëllimi ynë në jetë është që të fitojmë miratimin e Allahut, pëlqimin dhe Parajsën, ne nuk mund të jemi indiferentë ose të pandjeshëm ndaj cilësdo ngjarje që ndodh rreth nesh. Ne e dijmë se çdo ngjarje është një rast për të fituar aprovimin e Allahut, dhe prandaj ne gjithmonë do të veprojmë në pajtim me këtë. Ne ndjejmë brejtje të ndërgjegjes sa herë që jemi dëshmitarë të padrejtësive ose shtypjes në rrethin ku jetojmë, ose në botë. Për shembull, ne ndjejmë përgjegjësi për secilin vogëlush pa shtëpi, që jeton në vështirësi, dhe që i duhet të kalojë jetën në rrugë në dimrin e ftohtë. Në pajtim me urdhërin e Allahut në ajetin, " Pra, mos e përul jetimin! Dhe as lypësin mos e përzë ( pa ia vënë veshin)." (Surja Duha: 9-10), ne do t’i trajtojmë ata mirë. Ne do të përpiqemi që të gjejmë rrugë për t i mbrojtur ata nga rrethanat e pafavorshme në të cilat ata jetojnë. Por, ne e dijmë se këta fëmijë nuk mund të shpëtohen nga orvatjet tona ose të atyre pak njerëzve që sillen në pajtim me Kuranin. Për këtë arsye, ne do të luftojmë që vlerat e Kuranit e të Sunetit të përhapen ndër njerëz.

Egoizmi është shkaktuar nga pavendosmëria

Pavendosmëria i bën njerëzit dhe shoqëritë të njëllojtë, egoistë e indiferentë. Ata priren për t’i kushtuar vëmendje vetëm interesave të tyre dhe nuk reagojnë ose tregojnë interesim për ngjarjet që ndodhin rreth tyre. Personi, qëllimi unik i të cilit është të jetojë jetën e tij, ndër të gjitha ngjarjet që mund të ndodhin rreth tij, i vëren vetëm ato që kanë të bëjnë me jetën e tij dhe nuk brengoset për asgjë tjetër. Për shembull, në rast të plasjes së ndonjë lufte kombëtare në vendin me të cilin ai tregton, ai do të brengoset vetëm për paratë që do t’i humbasë. Ai kurrë nuk mendon për njerëzit që masakrohen, foshnjat që vriten dhunshëm dhe për jetën e frikshme e të rëndë në atë vend. Këto fotografi të dhimbshme nuk paraqiten kurrë në mendjen e tij. Duke ndjekur vetëm paratë, ai kurrë nuk mendon për të ndihmuar në një mënyrë ose ndonjë tjetër ata njerëz. Ky është, sidoqoftë, vetëm një nga shembujt e indiferencës të cilën shumica e njerëzve e konsiderojnë të arsyeshme, dhe e marrin si të garantuar.

Gati çdo ditë, gazetat dhe televizioni u kushtojnë hapësirë rrëfimeve nga çdo kënd i botës, nga vende të cilat i janë ekspozuar vuajtjeve e dhunës së padurueshme. Çrregullimet dhe mosbesimi, burim i të cilave është mos zbatimi i vlerave të Kuranit dhe Sunetit janë arsye për shumicën e këtyre përvojave të hidhura. Qoftë në Palestinë, Indonezi, Kosovë, Çeçeni, ose në ndonjë vend tjetër në botë, ju shihni imazhe të njerëzve si zvarriten nëpër tokë ose dëbohen para syve të fëmijëve të tyre. Ngjashëm, çdokush di për fëmijtë e vegjël që gjuajnë me dëshpërim gurë për të mbrojtur vetveten. Edhe pse shohin këto skena të tmerrshme, sidoqoftë, njerëzit shkojnë të flejnë dhe vazhdojnë të jetojnë jetën e tyre të zakonshme meqë personaliteti i tyre nuk është cënuar. Duke mos pasur shprehinë për të menduar "me të madhe" dhe duke pasur mungesë të vlerave superiore dhe vetëdije, mizoritë e tilla nuk i vënë në lëvizje këta njerëz.

Të imagjinuarit e vetes në lëkurën e atyre që janë të shtypur me siguri do të tregonte se këta njerëz nuk kanë aspak ndërgjegje për gjëra të tilla të dhimbshme. Sikur një nga këta njerëz të ishte në ambientin ku vriten njerëz të pafajshëm, ku gratë e tyre, fëmijtë, vëllezërit, dhe prindërit vuajnë nga uria dhe i janë nënshtruar mizorive… Çka sikur ai t’i ishte ekspozuar varfërisë së vrazhdë?… Çka sikur të mos kishte para dhe mjete për të siguruar trajtim mjekësor për fëmijtë e tij të sëmurë?… Çka sikur të jetë dëbuar nga vendi i tij pa ndonjë arsye?… Alternativisht, çka do të mendonte ai njeri sikur të takonte dikë i cili nuk ka përjetuar tërë këto fatkeqësi dhe që thjeshtë brengoset për paratë që do të fitonte dhe i cili thjeshtë mendon: "A jam unë ai që duhet t’i shpëtojë tërë këta njerëz?" a nuk do të mendonte ai se ky person nuk ka ndërgjegje, dhe se ai është indiferent dhe jo human?

Kujtojeni se sot, shtypja, padrejtësia, tirania, dhe vuajtja e përhapur kudo në botë janë çështje për të cilat çdo person i ndërgjegjshëm duhet të kërkojë zgjedhje. Sidoqoftë, sipas të gjitha gjasave, personi që aprovon shtypjen do të injorojë të gjitha këto thirrje.

Sidoqoftë, nuk është esenciale, që të vuash shtypjen me qëllim që të bëhesh person me konsideratë dhe i ndërgjegjshëm. Mjafton të shohësh gjendjen e vështirë të njerëzve dhe të konsiderosh gjendjen e tyre sipas kuptimit të Kuranit. Kështu, sa më shumë që njerëzit largohen nga Kurani, aq më shumë ata tregojnë pandjeshmëri të ndërgjegjes. Allahu tregon sjelljen egoiste, të pandjeshme dhe brutale të njerëzve që u mungon religjioni si në vijim;

Është e vërtetë se njeriu është i prirur të jetë i padurueshëm. Pse kur e godit ndonjë e keqe, ai ankohet së tepërmi. Ndërkaq, kur e gjen e mira, ai bëhet tepër koprrac. (Surja Ma'arixh: 19-21)

Në ajetin që vijon, Allahu përmend ekzistencën e njerëzve që nuk janë "egoistë" dhe të cilët janë të shqetësuar për nevojtarët ;

…Dhe ata që në pasurinë e vet kanë ndarë në një pjesë të caktuar. Për lypësin dhe për nevojtarin që nuk lyp. Edhe ata që e besojnë bindshëm Ditën e Gjykimit. Edhe ata që i frikësohen dënimit nga Zoti i tyre. (Surja Ma'arixh: 22-27)

Siç thotë Allahu në ajetin e tij, njerëzit që i frikësohen Allahut e pranojnë përgjegjësinë për njerëzit e varfër. Allahu na tregon se ka dy mënyra për njerëzit që jetojnë në këtë botë, njëra nga të cilat është e drejtë dhe tjetra e gabuar. Në ajet, ai shpall :

Dhe i sqaruam atij për të dy rrugët.E ai nuk u hodh në përpjetëzen (rrugë e vështirë - qafmalit).E ç'gjë të mësoi ty se ç'është Akabe (rruga e vështirë)?Është lirimi i një skllavi, Ose dhënia e ushqimit në kohën kur mbretëron uria:Ndonjë jetimi që është i afërt, Ose ndonjë të varfëri që e ka molisur varfëria.E pastaj të bëhej prej atyre që besuan, që këshilluan njëri-tjetrin për durim dhe që këshilluan për mëshirë (për ndihmë).Të tillët janë të zotët e anës së djathtë.Ndërsa ata që nuk i besuan argumentet Tona, ata janë të të majtës.Kundër tyre është zjarri i mbyllur. (Surja Balad: 10-20)

Rruga e drejtë e treguar në ajetin e mësipërm është mjaft e qartë. Prandaj, është vështirë që një person i ndërgjegjshëm, i cili synon miratimin e mëshirën e Allahut dhe Parajsën, të jetë i pakonsideratë ndaj praktikave shtypëse në botë, ose ndaj njerëzve të varfër e nevojtarë, dhe të mos mendojë për të ardhmen e tyre.

Çdo njeri i ndërgjegjshëm duhet të kujtojë se sot, anarkia, shtypja dhe tirania që dominon në skaje të ndryshme të botës, është duke bërë që miliona njerëz të shkojnë drejt mjerimit e terrorit. Disa thonë, "ka njerëz të caktuar që mbahen përgjegjës për këtë mjerim, a mund të jem përgjegjës unë?", por, sidoqoftë, këto nuk janë fjalë që do t’i thoshte një njeri i ndërgjegjshëm. Tekefundit, në jetën e përtejme, Allahu do të kërkojë nga të gjithë njerëzit e pajisur me shëndet e aftësi të të kuptuarit që të japin llogari për këta njerëz të varfër. Ata që promovojnë ideologjitë që përgatisin terren të përshtatshëm që dhuna e mizoria ndaj njerëzimit të lulëzojë, hyjnë- e pranuan apo jo- në një grup me shtypësit. E njëjta vlen edhe për ata që I shmangen konfrontimit të këtyre ideologjive. Mos përkrahja e parimeve të religjionit, do të çojë, në mënyrë të pashmangshme, drejt një lloj shoqërie të krijuar nga njerëz të papërgjegjshëm e të pavëmendshëm të cilët pretendojnë se do të lirohen nga ajo pa i dhënë llogari askujt. Në të vërtetë, këta janë lloj i njerëzve të cilët, më shumë se çdokush tjetër, së pari i shikojnë interesat e veta dhe bëjnë plane për mbijetesën e tyre.

Në të vërtetë, në bazat e teorisë së evolucionit që "me sa duket" ofron mbështetje shkencore për filozofinë materialiste dhe materializmin, si baza të mosbesimit, qëndron aspirata për të formuar një model të papërgjegjshëm e të pavëmendshëm të njerëzve të deprivuar nga të gjitha vlerat spirituale. Njeriu i tillë e ndjen se nuk duhet t’i jap llogari askujt. Sipas teorisë së evolucionit, njeriu është një kafshë e përparuar që ka evoluar nga majmuni dhe që është krijuar rastësisht. Pikëpamja që i referohet njeriut si një krijesë aq primitive në asnjë mënyrë nuk udhëheq drejt sakrifikimit për të tjerët, drejt mbrojtjes së qenjes njerëzore që vuan, ose mëshirës e dhembshurisë për të. Për më tepër, sipas teorisë së evolucionit, jeta është një arenë ku vetëm më të fortët kanë të drejtë të jetojnë. Të varfërit dhe të dobëtit, në anën tjetër, janë të destinuar që të zhduken. Njerëzit nga e mbarë bota kanë pranuar këtë indoktrinim me vite të tëra, gjatë shkollimit, përmes televizioneve, gazetave e njerëzve rreth tyre. Mënyra e vetme për të eliminuar këtë indoktrinim dhe për të krijuar dashurinë, mëshirën, bashkëpunimin dhe solidaritetin ndërmjet njerëzve është të komunikuarit e vlerave të Kuranit e të Sunetit, si dhe të treguarit atyre për humbjet që do t’u sjell mosbesimi në këtë e atë botë. Kjo është një detyrë e rëndësishme për të gjithë besimtarët. Allahu u premton një fund të mirë atyre që pretendojnë një përgjegjësi të tillë të rëndësishme e të ndershme.

Atyre nga mesi juaj të cilët besuan dhë bënë vepra të mira All-llahu u premtoi se do t'i bëjë zotërues në atë tokë ashtu si pat bërë zotërues ata që ishin para tyre dhe fenë të cilën Ai e pëlqeu për ta, do ta forcojë, e në vend të frikës Ai do t'u dhurojë siguri. Ata më adhurojnë Mua e nuk më shoqërojnë asgjë. E kush edhe pas kësaj mohon, të tillë janë ata më të prishurit. (Surja an-Nur: 55)