Luftërat Në Botë

Shekulli i 20-të ishte shekull i luftërave, i gjendocidit e konflikteve. Si një shekull i pashembullt në historinë botërore, ai u shënua me gjakderdhje. Ishte periudhë kur imazhet e miliona njerëzve që humbnin jetën silleshin para syve tanë. Gjatë këtij shekulli, dhjetëra miliona njerëz u dëbuan nga shtëpitë e tyre, humbën më të dashurit e tyre, ose u sakatuan, lënduan e paaftësuan. Shtete të reja u formuan e të vjetra u rrënuan, dhe kjo pati zbrapsje të rëndësishme në historinë botërore. Ai shekull ishte dëshmitar i dy luftërave botërore, të cilat për dallim nga ato të shekujve të mëhershëm morën dimension global. Në të kaluarën, vetëm disa vende ishin involvuar në luftëra dhe një numër i kufizuar i vijave të frontit shërbente si skenë për këto shkatërrime. Sidoqoftë, vetëm gjatë Luftës së Parë Botërore, vdiqën 9 milion njerëz kurse më shumë se 20 milionë u plagosën, e në Luftën e Dytë Botërore më së paku 55 milion njerëz humbën jetën.

Realiteti është se viktimat më të goditura nuk janë palët ndërluftuese por miliona civilë të zënë në shkëmbimin e zjarrit si dhe gra, fëmijë e pleq që masakrohen. Njerëzit u njohën me termin gjenocid në shekullin e 20-të. Vietnami, Palestina, Kashmiri, Ruanda, Bosnja e Çeçenia u pllakosën nga konfliktet, secila duke paguar tarifën e vet me vdekje njerëzore. Dhjetëra mijëra njerëz u torturuan duke bërë tashmë jetën e tyre si njerëz të paaftë.

Në Kuran, periudha e faraonit përshkruhet si periudhë e ngjashme me këtë kohë. Masakrat mizore që ndodhën në kohën e faraonit ishin gjithmonë të drejtuara nga të varfërit e të pambrojturit. Se faraoni torturonte njerëzit e tij tregohet në vijim:

Me të vërtetë, faraoni ka ngritur kryet lart në tokë, e popullin e saj e grupëzuar dhe një grup prej tyre e shtyp, ashtu që djemt e tyre ua mbyt, e gratë e tyre ua lë të jetojnë. Vërtet, ai ishte prej më shkatërrimtarëve. (Surja Kazaz: 4)

(përkujto) Kur Musai i tha popullit të vet: "Përkujtojeni dhuntinë e All-llahut ndaj jush; kur ju shpëtoi prej rrethit të faraonit që ju shijonin dënimin më të shëmtuar, ju mbytnin bijtë tuaj, e lënin gratë tuaja të jetojnë. Në ato kishit sprovë të madhe nga Zoti juaj."Dhe (përkujtoni) kur Zoti juaj njoftoi bindshëm: "Nëse falënderoni, do t'ua shtojë të mirat, e nëse përbuzni, s'ka dyshim, dënimi Im është i vështirë!" " (Surah Ibrahim: 6-7)

Në ditët tona, të raportuarit e mediave për këto vrasje masive tregon në mënyrë eksplicite se sa janë të larguar vrasësit nga njerëzimi. Të lirë nga çdo lloj ndjeshmërie morale dhe nga çdo ndjenjë njerëzore, zakonisht këta njerëz janë të pavëmendshëm se për çka luftojnë. E njëjta vlen edhe për luftërat. Ata që janë përgjegjës për planifikimin e luftërave dhe mbjelljen e farës së luftës në shoqëri, e bëjnë këtë në pritje të plotësimit të disa interesave të veçanta. Sidoqoftë, shpesh shumë nga ata që janë të involvuar aktivisht në luftë nuk kanë ndonjë ide të qartë se përse luftojnë.

Arsyeja se përse njerëzit bëhen mizorë, deri në masë saqë të kryejën vrasje të dhunshme masive, në të vërtetë qëndron në mentalitetin që ata e përvetësojnë nga liderët e tyre. Në sistemet ku qenja njerëzore trajtohet si kafshë, dhe ku tortura, vuajtja, e dhuna janë shpjegime të arsyeshme, asnjë vlerë nuk tingëllon e kuptueshme. Shikuar nga kjo pikëpamje, shohim se ekzistojnë paralele ndërmjet liderëve dhe të fuqishmëve që përbëjnë forcën shtytëse të dhunës në kohën tonë, me faraonin dhe ushtarët e tij, të cilëve Kurani u jep një vlerësim:

Dhe ata i bëmë prijësa që thërrasin për në zjarr dhe në ditën e kijametit atje nuk do t'u ndihmohet.Edhe në këtë botë i kemi përcjellë ata me mallkim, kurse në ditën e kijametit ata janë të përbuzur. (Surja Kazaz: 41-42)

Rrënjët e dhunës

At the roots of many acts of cruelty in the modern world lies the Darwinian theory.

Kur vëzhgojmë për së afërmi shkaqet që në prapavijë shtyjnë njerëzit të masakrojnë njëri tjetrin, e të cilët nuk ndjejnë faj, ne ndeshim të menduarit materialist, që kishte ndikim të madh në jetën filozofike të shekujve 19 e 20. Filozofia materialiste pohon se s’ka asgjë përpos materies. Materja ka ekzistuar që nga përjetësia dhe do të mbetet kështu deri në përjetësi. Nisur nga kjo premisë, dënohet ekzistenca e Allahut dhe e të gjitha vlerave që i përkasin jetës shpirtërore si dhe moralit të mirë. Megjithatë, kjo arsye e shtrembëruar argumenton se njeriu ekziston për të mbijetuar, dhe se ai nuk është përgjegjës ndaj askujt dhe për asgjë. Sëkëndejmi, thonë materialistët, ai duhet të ndjekë vetëm interesin e vet.

Teoria e evolucionit, e përkrahur nga filozofët materialistë është shtyllë në të cilën është themeluar kjo e kuptuar e shtrembëruar. Në kohën kur teoria e evolucionit qe propozuar fillimisht, ajo përkrahte pikëpamjen materialiste dhe kështu shtroi bazat për të menduarit gjakftohtë ndaj vrasjeve masive e masakrave. Në konceptin "mbijetesa e më të aftit”, Darvini pohon se të dobëtit duhet gjithmonë të eliminohen përderisa të fortit duhet të mbijetojnë. Pikëpamja e quajtur "darvinizmi social" u bë dogmë themelore e pikëpamjeve raciste, që dominoi kapitalizmin e shekullit të 20-të. Sipas kësaj pikëpamje, të dobëtit, varfanjakët e të paaftët e madje edhe raca të tëra të njerëzve definoheshin si krijesa, statusi evolutiv i të cilëve ishte i tillë që duhet t’i shërbente interesit të 'të aftëve'.

Kjo qasje materialiste, nuk i shton rëndësinë jetës njerëzore. Në veçanti, ajo nuk paraqet pengesa për asgjësimin e të dobëtve. Kjo mungesë e çmuarjes së jetës njerëzore shpjegon se pse njerëzit vriten për një copë toke, për ambicje personale ose për të siguruar disa burime natyrore. Duke iu mveshur kualitetit të absolutshmërisë së materjes, njerëzit që mohojnë ekzistencën e shpirtit bëhen të prirur për të kryer çdo lloj vepre të gabuar e të ndyrë dhe ata gjithashtu i drejtojnë edhe të tjerët për të kryer mizori. Kurani, sidoqoftë, i cakton rëndësinë maksimale jetës njerëzore. Në Kuran, vrasja e një personi të vetëm është baraz me vrasjen e njerëzimit:

World history abounds with people who lost their lives in wars waged for an acre of land or an ideology.

Për këtë (shkak të atij krimi) Ne u shpallëm (ligj) beni israelëve se kush mbyt një njeri (pa të drejtë), pa pasë mbytur ai ndonjë tjetër dhe pa pasë bërë ai ndonjë shkatërrim në tokë, atëherë (krimi i tij) është si t'i kishte mbytur gjithë njerëzit. E kush e ngjall (bëhet shkak që të jetë ai gjallë) është si t'i kishte ngjallur (shpëtuar) të gjithë njerëzit. Atyre (beni israilve) u erdhën të dërguarit Tanë me argumente, mandej edhe pas këtij (vendimi) shumë prej tyre e teprojnë (kalojnë kufinjt në mbytje) në këtë tokë. (Surja Ma'ida: 32)

Siç theksohet në ajetin e sipërpërmendur, në shoqëritë ku njerëzit zbatojnë urdhërat e Allahut, nuk ndodh që rrethanat t’u kushtojnë atyre me jetë ose me zhvendosje. Njerëzit nuk torturohen, nuk burgosen ose keqtrajtohen. Siç u tha më parë, Kurani, urdhëron trajtim korrekt e të mirë të njerëzve dhe thërret njeriun që të përmbahet nga dhuna, mizoria, lakmia dhe të tejkaluarit e kufinjve. Denoncimi i dhunës dhe padrejtësisë në tokë kërkon që ne të pranojmë përgjegjësinë për komunikimin e ekzistencës së Allahut, Ditës së Gjykimit dhe vlerat e Kuranit e Sunetit. Ata që abstenojnë nga kjo detyrë dhe që thjeshtë injorojnë duhet t’i frikësohen zemërimit të Allahut, meqë në këtë botë Allahu e vë njeriun në sprovë.

Ne kemi shkatërruar gjenerata para jush (o idhujtarë), pse nuk besonin, edhe pse të dërguarit u erdhën me argumente të qarta. Kështu shpërblejmë Ne njerëzit kriminelë.Pastaj juve ju bëmë zëvendësues pas tyre në Tokë për t'ju parë si do të veproni. (Surah Junus: 13-14)

Shkaqet e luftës

Vetëm një analizë e kryer mbi shkaktarët e luftës do të shpaloste bazat iracionale se përse zhvillohen luftërat. Asnjë luftë nuk ka arsyetim që do ta justifikonte si të vlefshëm çmimin e mijëra jetërave dhe madje numrin edhe më të madh të të lënduarve. Arsyeja kryesore pse luftërat janë burim i dhimbjes dhe krijojnë shkatërrim për ekonomitë kombëtare janë njerëzit, të cilët janë të prirur për të dëmtuar e dhunuar të drejtat e të tjerëve. Ky karakter përshkruhet më së miri si të qenit i pamëshirshëm e egoist. Të larguar krejtësisht nga kualitetet humane siç janë dhembshuria, mëshira e aftësia për të bashkëpunuar, njerëzit e tillë e ndjekin vetëm lakminë personale dhe luftojnë për të kënaqur dëshirat e tyre për lidership. Në fjalët e Kuranit, ky karakter përshkruhet si në vijim:

E posa të kthehet, ai në tokë vepron të bëjë shkatërrim në te, të asgjësojë të korrat (mbjelljet) dhe gjallesat. E All-llahu nuk e do çrregullimin (fesadin).Dhe kur i thuet atij: "Kij frikë All-llahun!", atë e kap eufori për punë mëkati. Shtrat i shëmtuar është ai që i takon atij (Xhehennemi). (Surja Bekare: 205-206)

In a society where people adhere to the Qur'an and the Sunnah, bloodshed without just cause and massacres are never allowed, especially when innocent and young people are in question. Provided the desire for peace and good conduct guide human relations, the consequences are pleasing emredilir.

Shpesh, shkelja e të drejtave të një vendi nga vendi tjetër bëhet shkak për luftën midis dy vendeve. Lufta e deklaruar për shkak të një hektari tokë zakonisht prin drejt një momenti të pakthyeshëm - drejt shkatërrimit për çdo vend. Gjatë viteve sa zgjat lufta, të gjitha vendet investojnë rëndë në armatim, deri në atë pikë saqë konsumojnë gjithë pasurinë materiale. Ndërkohë, buxhetet që janë dizajnuar për edukim e shëndetësi gjithmonë dëshmohen si joadekuate për mirëqenijen e shoqërisë. Disa lobe vitale, grupe e kompani të rëndësisshme interesi, qëndrojnë në rrënjët e këtyre konflikteve. Ndërkohë, është gjithmonë publiku, ai që është i goditur nga pasojat e dhimbshme të luftës. Rezultati është gjithmonë shkatërrim i dukshëm për të dyja palët. Kjo ndodh sepse ata që janë të involvuar në revolta, në këtë botë ballafaqohen me probleme dhe nuk ia dalin kurrë që të jetojnë në komfor. Allahu u premton vuajtje atyre që bëjnë këto padrejtësi:

Përgjegjësia (ndëshkimi) është vetëm kundër atyre që u bëjnë njerëzve padrejtë dhe kundër atyre që pa farë arsye bëjnë çrregullime në tokë. Për të tillët është një dënim i dhembshëm. (Surja Shura: 42)

Faktor tjetër që i shtyn vendet në luftë janë burimet nëntokësore dhe natyrore si dhe minierat dhe burimet e ujit. Konfliktet shpesh lindin kur vendet të cilat janë pa këto burime fillojnë të kërcënojnë vendet fqinje me qëllim që t’i ndajnë burimet. Këto probleme mund të zgjidhen duke aplikuar teknologji të lartë dhe planifikim të duhur. Duke qenë kështu, disa vende japin tërë forcën për të ushtruar ndikimin dhe kontrollin me mjete të luftës e të konfliktit, dhe nuk shohin asgjë të keqe nëse i bëjnë vendet gërmadhë duke bombarduar kanalet e ujitjes, ose duke u drejtuar në çfarëdo lloj dhunë. Ndërkohë, – "dëmi kolateral" –vdekja e grave dhe e fëmijëve të pafajshëm, nuk i shqetëson ata.

A good action and a bad action are not the same. Repel the bad with something better and, if there is enmity between you and someone else, he will be like a bosom friend. (Surah Fussilat: 34)

Pasojat e të mos jetuarit sipas Kuranit

Those suffering from the consequences of war are not only the soldiers. As well as loss of human life and property, wars do serious psychological damage to civilians.

Siç përmendet në Suren Nisa', çdo besimtar është përgjegjës për të ndihmuar varfanjakun:

Ç'keni që nuk luftoni për Zotin dhe për (t'i shpëtuar) të paaftit: nga burrat, nga gratë e nga fëmijët, të cilët luten: "Zoti ynë! nxirrna nga ky fshat (Meka), banorët e të cilit janë mizorë. Jepna nga ana Jote shpëtim e ndihmë!" (Surja Nisa': 75)

Ajo që duhet bërë në këtë pikë është që të ftohen njerëzit që t’ia kenë frikën Allahut dhe që të përkujtohen ata se secili do të japë llogari në Ditën e Gjykimit. Të gjitha përpjekjet e tjera për të adresuar këtë çështje janë të destinuara për të dështuar, meqenëse vetëm personi që ka frikë nga Allahu i shmanget padrejtësië dhe përdorimit të dhunës ndaj të tjerëve. Përndryshe, asgjë nuk mund t’i parandalojë prapësitë e njerëzve; ata ndërmarrin çdo rast për t’iu kthyer qëndrimeve të tyre të padëshirueshme. Vetëm dikush që kupton superioritetin e Kuranit mund të "kthejë" nderin në jetën e tij, dhe këtë e bën duke zbatuar Kuranin, dhe duke ftuar të tjerët që të veprojnë njësoj. Kështu, çdo musliman serioz e ka për detyrë që të komunikojë religjionin. Besimtarët duhet t’u tregojnë të gjithë njerëzve për lumturinë, gëzimin dhe ndjenjën e sigurisë e të besimit që ua garanton religjioni njerëzve. Kështu, nuk do të mbetet asnjë arsye që këto luftëra të vazhdojnë. Çdo konflikt do të shndërrohet në paqe. Por, duhet të theksohet poashtu se kjo paqe mbetet e paarritshme nëse vetëm pak njerëz e zbatojnë Kuranin. Paqja e pandërprerë në botë është e mundshme vetëm nëse vlerat e Kuranit e të Sunetit adoptohen në përgjithësi. Përndryshe, vetëm disa rajone të veçanta do të përfitojnë nga gëzimi që garanton Kurani dhe njerëzit e tjerë do të vazhdojnë të jetojnë nën kushte të mjera dhe në shtypje, duke vuajtur në masë të madhe nga varfëria dhe dhuna.

Thirrjet e vendeve që janë në nevojë për ndihmë

Those who adhere to the Qur'an at every moment of their lives, cannot be indifferent to the call of desperate people.

Për njerëzit që kanë besim në Allahun dhe që e zbatojnë Kuranin dhe Sunetin në çdo moment të jetës së tyre, çdo incident i brendshëm posedon shenja e qëllime. Kjo ndodh sepse Allahu e krijon çdo incident me një qëllim të caktuar, duke e vënë në këtë mënyrë njeriun në sprovë sa i përket qëndrimeve e sjelljes së tij. Çdo person që beson, bart përgjegjësi e ndër to më të rëndësishmet janë: që të flasë për ekzistencën e Allahut dhe njëshmërinë e tij, që të urdhërojë të drejtën e të ndalojë të keqen dhe të luftojë me argumente intelegjente kundër çdo lëvizjeje që ka për zanafillë mohimin e ekzistencës së Allahut. Frika prej Allahut, në shoqëritë e ndërgjegjshme do të shfaqet kur të ofrohet komunikim preciz i religjionit. Pastaj, spontanisht do të shfaqet zgjidhja e të gjitha problemeve që kanë zanafillë në moszbatueshmërinë e religjionit. Në ajetin vijues Allahu na përkujton për përgjegjësitë që duhet t’i ndërmarrë besimtari:

Luftoni ata (idhujtarët) derisa të zhduket propagandimi i idhujtarëve dhe deri sa të aplikohet feja vetëm për All-llahun. E në qoftë se ndalen (nga propaganda dhe lufta), atëherë lereni armiqësinë, përveç atyre që janë zullumqarë. (Surja Bekare: 193)

Siç thamë më lartë, në ditët e sotme duhet t’i jepet përparësi luftës intelektuale kundër asaj filozofie materialiste që përjashton drejtpërsëdrejti religjionin. S’ka dyshim, kjo luftë do të zërë vend brenda kornizave të sjelljes paqësore dhe të kompromisit të përshkruar në Kuran. Kur njëherë të jenë shkatërruar bazat ideologjike dhe filozofitë themelore, të gjitha ideologjitë e bazuara në to, do të bien një pas një. Allahu na informon në Kuran se kur njëherë të jetë shpalosur e vërteta, pavërtetësia është e gjykuar të zhduket:

Përkundrazi, Ne të pavërtetën e godasim me të vërtetën dhe ajo (e vërteta) triumfon mbi të ndërsa ajo (gënjeshtra) zhduket. E juve (jobesimtarëve) u takon shkatërrimi, për atë që i përshkruani (Zotit, si fëmijë etj.). (Surja Enbija: 18)

Kjo është arsyeja se pse ne duhet t’ia komunikojmë religjionin secilit që është larg Kuranit. Për të njëjtën arsye ne duhet të inkurajojmë njerëzimin e tërë që të braktisë botën e errët që sjell mosbesimi. Në faqet në vijim, një hapësirë do t’i kushtohet disa vendeve të pllakosura në konflikt. Vënja në theks e këtyre vendeve, sidoqoftë, nuk shërben thjeshtë vetëm për qëllime informative. Për qëllime të tilla, ka me mijëra libra, dhjetëra mijëra e raporte të disponueshme. Qëllimi këtu është që të inkurajohen njerëzit e ndërgjegjshëm që t’i ndihmojnë njerëzit e shtypur të cilët janë të dëshpëruar për të gjetur zgjidhje. Është me rëndësi që të përkujtohen besimtarët për këtë detyre fisnike, dhe që ata të mendojnë vendet e bëra gërmadhë nga konfliktet me të cilat ballafaqohen burra, gra e fëmijë. Askush nuk duhet të mendojë se këto konflikte, që rrënojnë vende, janë larg dhe se ata janë të paaftë për të bërë çfarëdo qoftë.

Është e dukshme që një grup humanitar i të drejtave të njeriut, dhe një organizatë zhvillimore që vjen nën maskën e ofrimit të mbrojtjes dhe ndihmës nuk ofron kurrfarë zgjidhje konkrete. Këto organizata, duke përdorur shuma enorme dhe duke punësuar personel të numërt, deri më tani kanë treguar shfaqje joadekuate dhe u kanë sjellë ndihmë një numri të kufizuar të njerëzve. Njerëzit duhet të jenë të ndërgjegjshëm se për ata që janë të shtypur në Kosovë, Bosnjë, Kashmir ose Palestinë, e që me dëshpërim presin “shpëtimtarin”, ka vetëm një zgjidhje: të jetuarit sipas Kuranit.

Çeçenia

Në agjendën e sotme botërore lufta e vazhdueshme ruso-çeçene është një ndër trashëgimitë e shekullit të 20-të. Sulmet e rusëve në Çeçeni, ku kryesisht vriten civilë-gra e fëmijë, shtojnë edhe më tepër seriozitetin e situatës në këtë pjesë të botës. Imazhet e bombave të hedhura nëpër tregje, pa i dhënë rast për mbijetesë grave, fëmijëve e civilëve të paarmatosur e të pambrojtur çeçenë, shpalosen para syve të botës. Vetëm në një bombardim, që kishte për shënjestër maternitetet, humbën jetën pesëmbëdhjetë foshnje. Ky qëndrim i liderëve rusë, të cilët urdhërojnë ushtarët që të shtijnë në civilët që i lënë fshatrat e tyre për të gjetur strehë në vendet fqinje, tregon dimenzionet goditëse të dhunës.

Në Kuran është rrëfyer një masakër e ngjashme në histori, masakra që e kreu faraoni kundër njerëzve të vet:

Përkujtoni edhe kur u shpëtuam prej popullit të faraonit, që nga ai shijuat dënimin më të idhët, duke ua therrur bijtë tuaj, e duke ua lënë gjallë gratë tuaja. Në këtë torturë përjetuat një sprovim të madh nga Zoti juaj. (Surja Bekare: 49)

Siç theksohet në Kuran, përgjatë historisë, njerëzit e pambrojtur lëndoheshin nga mizoritë që ushtroheshin nga njerëzit e karakterit të faraonit. Një rishikim i shkurtër i historisë së Çeçenisë, popullsia e së cilës është nën kërcënim, do të na ndihmonte që më mirë të kuptojmë për dhunën që mbizotëron në këtë vend.

All the world witnesses ongoing atrocities in Chechnya. However, only a minority of conscientious people extend help, which often proves to be of no avail due to their inadequate resources. In a letter to Pope John II, the Chechen President Aslan Maskhadov wrote that 3,265 civilians died and 5,000 were wounded in a month-long air assault by the Russian military forces that began on 5th September.

Yeni Şafak Gazetesi, 31/10/99

Yeni Mesaj Gazetesi, 28/10/99

Yeni Şafak Gazetesi, 31/10/99

Në vitin 1918, Kaukazi, përfshirë Çeçeninë, ishte nën sundimin e Rusisë sovjetike. Në këtë kohë, Moska komuniste sundonte një territor të madh, duke ndarë me kufinj artificialë tokat e populluara nga grupet etnike. Kjo ndarje etnike qe intensifikuar mëtutje përmes zhvendosjeve të detyrueshme. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, regjimi komunist kreu operime mesnate duke detyruar banorët e Kaukazit që të hipnin nëpër trena të destinuar për në Siberi e Lindje të Mesme. Mijëra njerëz nuk arritën të gjallë në këto destinime, kurse në saje të urdhërave të regjimit komunist, popullsi të tjera etnike u vendosën në tokat që të zhvendosurit i kishin lënë prapa. Kaukazianët të cilët u kthyen pas disa vitesh në vendlindjet e tyre ndeshën në njerëz të tjerë të cilët po jetonin në shtëpitë e tyre. Politika “përçaj e sundo” e aplikuar në atë kohë nga Moska ka acaruar tensionet etnike të së sotmes.

Rënja e Bashkimit Sovjetik ngriti aspiratat nacionaliste dhe rivalitetet etnike duke bërë që grupe etnike brenda kufinjve të sferës së dikurshme sovjetike të deklaronin pavarësinë e tyre. Disa grupe të tjera etnike ndoqën pavarësinë vetëm sa u përket raporteve të tyre ekonomike dhe mbetën nën kontrollin e federatës ruse. 1.2 milionë banorët e Çeçenisë, të cilët për një kohë të gjatë vuajtën nën shtypjen e ashpër ruse, filluan të luftojnë për pavarësi nën udhëheqjen e Dzhokhar Dudayev.

Lufta 18 muajshe ruso-çeçene përfundoi në vitin 1996 dhe çeçenët deklaruan pavarësinë, ndërkohë që trupat ruse po tërhiqeshin. Marrëveshja e paqes e vitit 1997, e nënshkruar nga Moska dhe Grozni, përfundoi luftën formalisht dhe garantoi de fakto pavarësinë e Çeçenisë. Sidoqoftë, marrëveshja paraprake, i lejoi Rusisë shtyrje të afatit në statusin final territorial të Çeçenisë deri në vitin 2001.

Republikat e tjera përcollën hapat e çeçenëve që luftuan për pavarësi. Në vitin 1998 Këshilli i Kaukazianëve Verior u mblodh në Grozni, kryeqytet i Çeçenisë. Në takim, njerëzit e Kaukazit Verior u pajtuan të mos luftonin njëri me tjetrin. Konfliktet e 1999-ës i kishin rrënjët në vendimin e marrë në këtë takim. Forcat ruse nisën një fushatë bombarduese kundër disa fshatrave në Dagestan. Këto fshatra, me 1500 banorë kërkuan ndihmë nga çeçenët. Veterani çeçen, Shamil Basayev iu përgjigj kësaj thirrjeje në verë të vitit 1999. Nën bombardim të rreptë, fshatrat e Dagestanit mbetën nën gërmadha dhe vetëm dy njerëz shpëtuan. Pasojat e këtij operacioni bënë që Çeçenia të lëvizë drejt një lufte të re me Rusinë.

Dagestani është në fqinjësi me Çeçeninë, një vend i dendur me popullsi muslimane (80%). Arsyeja kryesore se pse Dagestanezët kërkuan ndihmë nga çeçenët kundër federatës ruse ishte suksesi i madh që realizuan çeçenët kundër tyre në vitin 1996.

Prapa sulmeve ruse në Çeçeni qëndrojnë interese të ndryshme. Megjithatë, pavarësisht se çka shpjegon shpërthimin e luftës, janë gjithmonë gratë, fëmijtë e të varfërit ata që vuajnë më së shumti. Janë gjithmonë ata që duhet të luftojnë për ekzistencë përballë varfërisë, urisë edhe epidemive. Ambicja kryesore ruse në Çeçeni gjithomë ka qenë që t’i detyrojë çeçenët që të emigrojnë nga vendlindja e tyre, që t’i asimilojë ata dhe që t’i hapë tokat çeçene për banorët e origjinave të tjera etnike. Deri më sot, në masë të madhe masakrat e mijëra të të pafajshmëve, të të paarmatosurve dhe njerëzve të pambrojtur janë aprovuar dhe për më tepër, e tërë bota mbetet indiferente ndaj këtij akti monstruoz që ndodh para syve të tyre.

Populli i pambrojtur i Kashmirit

Kashmiri është rajon i trazuar ku, për shkak të luftës së vazhdueshme ndërmjet Indisë e Pakistanit, në mënyrë të vazhdueshme shpërthen dhuna. Në mënyrë historike, Kashmiri ka qenë rajon ku civilë të pafajshëm kanë pësuar humbje të mëdha. Për një kohë të gjatë India ishte nën sundimin britanik. Duke pasuar tërheqjen e Britanisë nga India, indianët muslimanë krijuan Pakistanin, një shtet të pavarur musliman. U bë një shkëmbim i popullsisë mes Indisë dhe Pakistanit, me ç‘rast shumë muslimanë që jetonin brenda kufinjve të Indisë emigruan për në Pakistan. Sidoqoftë, si rezultat i orvatjeve të Nju Delhit dhe përkrahjes që i dha Britania Indisë, Jammu dhe Kashmiri, një rajon me popullsi të dendur muslimane, mbeti nën sundimin Indian. Që nga atëherë e deri më sot, tensioni në Kashmir nuk ka pushuar kurrë. Kashmirasit nuk synojnë pavarësi por thjeshtë duan t’i bashkohen Pakistanit. Sidoqoftë, presioni që bëjnë indianët ndaj muslimanëve të Kashmirit shkon aq larg deri të përdorimi i armëve kimike kundër civilëve.

For long years, Indian Muslims in Kashmir displayed patience under the violence. The only way to stop such torture is to live by the Qur'an.

Rezistanca që muslimanët e Kashmirit i bënë Nju Delhit dhe lufta që të bashkohen me Pakistanin rezultoi me një dhunë të vazhdueshme, të imponuar nga shteti Indian ndaj Kashmirit. Në vitin 1947, 1965 dhe 1971, dhuna u shtua duke marrë jetën e mijëra muslimanëve të Kashmirit. Për nga natyra, vrasjet ishin të tmerrshme; nuk u kursyen të moshuar, të sëmurë, fëmijë të vegjël e foshnja. Femrat u dhunuan. Politikat e masakrimit e të asimilimit vazhdojnë edhe sot. Nga ajo që raportojnë organizatat ndërkombëtare, qindra njerëz humbën jetën nën tortura e mijëra të tjerë u paaftësuan në Kashmir. Indianët ndezën shtëpitë, mbyllën gazetat dhe shkollat që punonin me planprogram islamik. Dhimbja nuk ka mbaruar ende, shumë njerëz aktualisht jetojnë në kushte të vështira në strehimoret sikur shpella.

Sigurisht shumë veta kujtojnë se nuk kanë të bëjnë aspak me këta njerëz që jetojnë në pjesë të largëta të botës, qindra mijëra kilometra larg prej tyre. Sidoqoftë, kjo më parë mund të quhet një mënyrë johumane e të menduarit, shumë larg nga qasja kuranore. Si u tha më herët, përgjegjësia e besimtarit është që të komunikojë religjionin te secili, qofshin ata anëtarë të drejtpërdrejtë të familjes ose dikush në ndonjë pjesë tjetër të botës. Më poshtë janë rreshtat e cituar nga raporti i një gazetari i cili ka vizituar kampin e refugjatëve në Kashmir. Madje edhe vetëm këto përshkrime do të ishin të mjaftueshme për të vënë në lëvizje ndërgjegjen e njerëzve. Raporti ilustronte kushtet e rënda në kamp:

Kampi i refugjatëve në Ambor është krijuar në vitin 1990 për të ikurit nga Jammu dhe Kashmiri. Kushtet e jetesës këtu janë të këqija. Njerëzit janë të paketuar nëpër kasolla prej balte të vogla.Në kasollen njëdhomëshe që hymë, kishte vetëm një shtrat. Pyetëm se sa njerëz jetonin në këtë dhomë të vetme. Përgjigja ishte "9". Kampi ka akomoduar 214 familje, me gjithsej 1110 anëtarë. Vetëm të parit e kasolles ofron një pamje të qartë për jetën e rëndë këtu. Këto kasolla në përgjithësi kanë nga dy dhoma…disa poça të vjetruar, një shtrat ose dy, nëse ata mund të quhen shtretër. Një nënë ishte gjunjëzuar në qoshe duke mbajtur në krahë foshnjën e saj. Një çajnik po ziente në zjarrin e ndezur me ca shkarpa. Nuk pashë asgjë për t’u ngrënë! Nuk pata kurajo të hapja çajnikun dhe të shihja nëse kishte gjë brenda. Në disa nga tendat që pashë, nuk kishte as ushqim e as ndonjë gjë ku të flihej! Në një nga tendat, kishte një copë çarçaf të hapur në mes. Shihej qartë, përdorej si shtrat. Kur pyeta “Sa njerëz rrijnë në këtë tendë?" ata u përgjigjën: "11 njerëz."…dhe, vetëm një çajnik i hekurt po ziente përjashta!

Spastrimi etnik në Kosovë

Kosova, një rajon me shumicë muslimane, mbeti nën sundimin osman deri në luftën ballkanike të vitit 1912. Deri më sot, banorët e Kosovës janë muslimanë, një trashëgimi e perandorisë osmane dhe e qeverisjes së tyre. Mbarimi i luftës së ftohtë hapi një erë të re në botë, të përcjellur me ndryshime drastike të kufinjve dhe regjimeve, veçanërisht në Ballkan. Gjenerata që mbajti trashëgiminë kulturore të osmanëve mbeti në qendër të këtyre ndryshimeve. Ajo që sot po ndodh në Bosnjë dhe Kosovë është pasojë e këtyre zhvillimeve historike. Zbraztësira që mbeti pas rrënimit të Perandorisë Osmane, ajo që shërbeu si “faktor balancues” në vendet që i udhëhiqte, nuk mundi të plotësohej nga shtetet e reja që u shfaqën pas Luftrave Botërore. Konfliktet që po ndodhin sot në vend janë pasojë e këtyre zbraztësive të mbetura.

90% of Kosovo's two million population are Muslim Albanians. The territories of the province are only 12% of Serbia. In 1989, the police force consisted entirely of Slavs engaged in acts of repression. Meanwhile, the Serbs forbade an Albanian-language school curriculum. Since the 28th February until today, the Serbs have consistently inflicted violence upon the Kosovars.

Ten thousand refugees were not allowed to proceed to their destination at the Morina border gate at the Albania-Yugoslavia border. They were taken and locked in strategic buildings, all possible bombing targets. The Albanian Embassy in Rome reported twenty-five thousand Kosovar refugees missing. NATO European Forces (SHAPE) said that the war in Kosovo made 960,000 people refugees. Based on the information provided by the KLA (the Kosovo Liberation Army), the British Foreign Minister stated there are more than 400,000 Albanian civilians taking refuge in the mountainous areas of Kosovo, who are constantly threatened with starvation and death. According to authorities from the KLA, 40,000 Albanian civilians, seeking protection on the lower slopes of Mount Berisha, became the target of heavy Serbian gunfire.

This is only one of the three hundred thousand families fleeing from Kosovo following the NATO operation launched on the 24th March 1999. The lines of hungry refugees stretched for miles. They regard themselves in a slightly better state compared to those who remained behind in Kosovo only to become the victims of violence and rape or those who could not survive the harsh winter conditions dying on the way.

After World War II, Serbia perpetrated the greatest genocide ever occurring in Europe. The main intention was to annihilate Muslim Albanians in Kosovo, who accounts for 90% of the total population, and make Kosovo a land of Serbs. The Serbs pursued their policy against Muslims by murdering, looting, and raping. Serbs destroyed homes and villages and deported Muslim Albanians. The Serbian regime embarked on an outrageous campaign of planting Serbian settlers in Kosovo in every possible place in a clear bid to shatter the very fabric of Albanian life here. The intention was to change the demographic structure in favour of the Serbs. As one NATO spokesman said, in order to erase everything related to the cultural identity of Muslims in Kosovo, Serbs even altered marriage papers and title-deed registrations.

Forced to leave their homes because of threats or attacks, by March 1999 the Muslim population of Kosovo started to flee, leaving their villages desolate. In heavy rain and facing severe cold, women, small children and the elderly left everything behind and walked, destination unknown. Approximately three months later, when they returned, nothing was the same. Houses burnt and in ruins, relatives lost, children sick and properties plundered… War and migration threw every Muslim Kosovar's life, rich or poor, into complete disarray.

In Kosovo, humanitarian organizations in the region also reported that Serbs perpetrated a genocide against the Muslims. Refugees and the public were subjected to all forms of violence and torture. Serbs raped women, killed the pregnant and destroyed buildings and property. More than 100,000 people were killed. The state of the forced migrants was dreadful. Around forty people – 20 of them babies and the rest, the elderly – died on the Macedonia-Yugoslavia border during the extended forced halt there of around 250-300 thousand migrants.

Masakra çnjerëzore tri vjeçare në Bosnjë

Tri vite të ushtrimit të dhunës ndaj muslimanëve në Bosnjë ilustrojnë më së miri situatën e njerëzve që vuajnë persekutime në golb. Në luftën e nisur nga serbët, në prill të vitit 1992, plani ishte që të asgjësoheshin muslimanët në disa javë ose që ata të detyroheshin të emigronin. Megjithkëtë, trupat e muslimanëve boshnjakë treguan rezistencë të papritur. Lufta vazhdoi deri në pranverë të vitit 1995. Dhuna e kryer gjatë kësaj lufte ishte e pashembullt në historinë botërore. Serbët vranë më shumë se 200.000 muslimanë boshnjakë, nxorrën nga shtëpitë e veta 2 milion njerëz dhe dhunuan më shumë se 50.000 gra muslimane. Në kampet serbe të përqëndrimit, muslimanët iu nënshtruan një torture të papërballueshme, dhjetëra mijëra u paaftësuan…Ajo që është më e habitshme është se serbët që kryen një mizori të tillë dhe boshnjakët, fokusi i zemërimit serb, janë të një race dhe flasin një gjuhë. Faktori i vetëm dallues është religjioni. Thënë ndryshe, ajo që ndodhi në Bosnjë e Kosovë ishte thjeshtë një luftë fetare, e menduar nga shumëkush se është inicuar nga një urrejtje e pavdekshme e Kishës Ortodokse për Islamin.

In Sarajevo, all is desolation: scarcely a building in the city has escaped being raked by gunfire. On streets are piles of wrecked buses and vehicles destroyed by rocket attacks. There is not a single house with unbroken windows.

Serbian soldiers first cordoned off the Bosnian villages, keeping all exits under control. Gradually moving inwards, they intensified their gunfire and terrorized the villagers. Then, they made announcements to the village people demanding that they gather in the village's main square and surrender. Otherwise, they were threatened with death. The decision as to the villagers' fates depended on the whims of the soldiers. No space left in the cemeteries, people found the system of cemetery seen in this picture. One of the Serbian concentration camps in Bosnia.

In villages cordoned off by Serbian soldiers, access to food was only possible through the permission of Serbian soldiers. Everyone faced poverty, sickness, starvation and death. Seeing no way out, some fled the Serb onslaught, streaming across the borders barefoot. These refugees were the token of another aspect of war. Life in the tents was wretched and thousands of children shared the desperation and fear of their families.

Diktatura anti-religjioze në vendin më të madh islamik: Indonezia

Ashtu si për shumë njerëz që përballen me luftën në mbarë globin, jeta është e pasigurtë edhe për muslimanët në Indonezi, një arçipelag ky në Lindjen e Largët. Ky vend që përfshin një tokë të madhe, një zonë të madhësisë së hapësirës evropiane, është kombi I katërt më i madh në botë, me një popullsi prej 210 milion banorë (mesi i vitit 2000). Rreth 87% e popullsisë është muslimane. Ka afro 300 grupe etnike dhe komuniteti musliman, edhepse më I madhi, gjithmonë ka qenë cak i shtypjes së rreptë.

Në Indonezi, ish koloni holandeze kjo, sundimi i vendit gjithmonë ka qenë në duart e njerëzve me origjinë javaneze, të cilët përbëjnë mbi 7% të popullsisë. Pas marrjes së pushtetit, elita sunduese javaneze luftoi për të mbajtur kontrollin e plotë në vend dhe, në këtë drejtim, përkundër strukturës shumë etnike të vendit, ka punuar shumë në projektin e ndërtimit të konceptit të kombësisë indoneziane, ose javaneze. Lëvizjet reaksionare të muslimanëve në Aceh Sumatra filluan në vitin 1953, me deklaratën e pavarësisë. Pas kësaj, elita sunduese I shpalli muslimanët tradhtarë dhe i nënshtroi ata me ekzekutime masive. Ndërkohë, sipas raporteve të Amnesty International, në vitin 1968 Suharto, i përkrahur nga SHBA-të, u bë kryetar dhe masakroi një milion njerëz.

Deri në vitin 1998 kur Suharto u bë kryetar për të shtatën herë, korrupsioni pothuaj ishte endemik në Indonezi, me në krye Suharton që aplikon nepotizmin në epërsi maksimale. Tradhtimi i fundit i besimit publik nxiti trazira, sepse regjimi mizor dhe shqetësimi ekonomik pothuaj se dëmtuan masën. Ngritja e imponuar e çmimeve prej 100% në produktet konsumuese, ishte fitili ndezës për masën e cili u hodh në trazira të rënda në rrugët e Xhakartës. Administrata ushtarake u orvat që të qetësojë këtë revoltë me armë zjarri dhe masakroi mijëra njerëz. Sidoqoftë, objektiva e vetme e publikut, ishte që të arrij kushte më të mira jetese dhe të lirohej nga mizoria dhe shtypja.

Madje as rënja e Suhartos nuk përmirësoi situatën ose rikthimin e rendit në Indonezi. Përkundër shumë masave administrative të suksesshme, konflikti në vend nuk pushoi kurrë.

Mënyra e vetme për të siguruar një ambient të lirë nga jokorrektesitë e tillë, dhuna dhe parregullsia, siç është pëmendur vazhdimisht në këtë libër, është të jetuarit sipas Kuranit dhe Sunetit. Kjo për arsyen se të jetuarit sipas mënyrës kuranore e largon pabarazinë ekonomike, gjë që është në papajtueshëmri me idetë konfliktuoze, padrejtësinë dhe dhunën. Mungesa e këtij vullneti siguron një ambient ku askush nuk do të trajtohet brutalisht.

By 1968, General Suharto, backed by the US, became president and massacred one million people, according to reports by Amnesty International. In this country, violence and cruelty have descended on Muslims even though they are in the majority, as the pictures illustrate.

Komunitetet muslimane të cilave iu janë ndërprerë të gjitha lidhjet me botën: Turqit Uigurë në Turkistanin Lindor

Për shumë njerëz Turkistani Lindor sigurisht është vend I njohur pak. Ai përfshin një zonë sa dy herë hapësira e Turqisë. Pjesa tjetër e botës është e panjohur me mizoritë ndaj të drejtave të njeriut të kryera nga regjimi komunist kinez kundrejt muslimanëve, të cilët vetëm duan të kryejnë obligimet e tyre fetare. E drejta për të dalë ose për të pasë qasje në territoriet e këtij komuniteti musliman turk, thjeshtë mohohet. Komuniteti musliman janë Uigurët, por sipas Kinës kjo quhet provinca Xinjiang. Edhepse s’ka gjasa të jetë një shifër e saktë, sipas asaj që thuhet nga institucionet relevante dhe sipas raporteve të shoqatave, popullsia e provincës numëron prej 20 deri në 30 milionë njerëz. Muslimanët pohojnë se Kina minimizon me qëllim popullsinë e saj, sepse siç indikojnë statistikat, në Kinë, ka ende më shumë muslimanë.

The genocide in Eastern Turkestan, a country that remains within the territories of China, soars. Women gathering in mosques are taken to security headquarters, beaten and usually tortured to death by Chinese soldiers. Arrests and torture never cease. Between 4-7 February 1997, in only three days, 3,500 Uigurs were arrested and taken to concentration camps. In 1997, there were more than seventy thousand people arrested. Intimidation and violence against Uigurs took various forms: sterilisation, mass abortions, nuclear tests, the unrest caused by new Chinese settlers, unemployment, prohibition on fulfilling religious obligations, obstructing education and imprisonment of teenagers.

Burimet natyrore shpjegojnë pse Kina i kushton aq shumë rëndësi Turkistanit Lindor. Ekzistenca e shtresës së pasur me naftë Brenda kufinjve të Turkistanit Lindor është faktor kryesor interesi, kurse hulumtimet më të reja kanë zbuluar burime të tjera nafte. Burimet zyrtare kineze kanë konfirmuar ekzistencën e 20 deri në 40 miliardë tonelata naftë në rajon. Disa kompani perëndimore të naftës pohojnë se rezervat janë mjaft të pasura për t’u krahasuar me rezervat e Arabisë Saudite.

Turkistani Lindor ka qenë nën sovranitetin e Kinës për rreth 250 vjet. Kina nuk ka pranuar kurrë të drejtën e banorëve të Turkistanit Lindor për pavarësi dhe secilën iniciativë për pavarësi e ka ndëshkuar me shtypje. Thjeshtë, Kina e ka pranuar Turkistanin Lindor, një territor musliman, si provincë të aneksuar në territoret e veta. Në vitin 1949, marrja e pushtetit nga Mao në Kinë udhëhoqi drejt një shtypjeje më të madhe në Turkistan. Muslimanët që i rezistuan politikave asimiliuese të ndjekura nga Kina, u masakruan brutalisht kurse të drejtat e tyre u mohuan. Nga viti 1949 e deri më sot, janë vrarë rreth 35 milion njerëz. Ndërkohë, torturimi, çdo formë e dhunës dhe shtypja e dhunshme janë pjesë përbërëse e jetës së përditshme për ata që kanë mbetur aty. Njerëzit janë varrosur të gjallë dfhe gratë janë dhunuar…Në vitin 1953, muslimanët paraqisnin 75% të popullsisë ndërsa kinezët përbënin 6%. Në vitin 1990, kjo gjendje ndryshoi në të mirë të kinezëve. Popullsia kineze përbënte 53% ndërsa popullsia muslimane ra në 40%. Vetëm këto shifra shpjegojnë dimensionet e gjenocidit, të kryer kundër muslimanëve, në Turkistanin Lindor.

Ajo nëpër të cilën kaluan njerëzit në Turkistanin Lindor sigurisht nuk dallon nga ajo që u ndodhi muslimanëve në Bosnjë e Kosovë. Dallimi i vetëm i Turkistanit Lindor është të qenit një rajon ku komunikimi me pjesën tjetër të botës është i bllokuar tërësisht dhe prej ku është shumë vështirë të nxirret çfarëdo informacioni. Kina, me sukses, i është përkushtuar orvatjeve për të mbajtur të pa raportuara mizoritë e kryera në Turkistanin Lindor, e me këtë synim, madje mban nën kontroll të rreptë edhe internetin. Në anën tjetër, bota, mbyll sytë ndaj përvojës së rëndë e të tmerrshme të cilës i nënshtrohen njerëz të pafajshëm e të pambrojtur në këtë rajon dhe e konsideron këtë si problem kombëtar të Kinës. Gjenocidi në Turkistanin Lindor shpjegon “vlerën” e jetës njerëzore në vendet si Kina, ku sundon mosbesimi. Nën ndikimin e këtij sistemi mbizotërues, njerëzit nuk shohin asnjë arsye se pse nuk duhet vrarë njerëzit që nuk mendojnë njësoj si ata, ose të kryejnë eksperimente në ta dhe t’i torturojnë ata pamëshirshëm.

Një vend i varfër i mbuluar nga oazat: Çadi

Pasi që Çadi, një vend me shumicë muslimane, fitoi pavarësinë, pushtetin në vend e morën të krishterët. Ministritë qenë ndarë baras midis të krishterëve e muslimanëve. Sidoqoftë, në vend kishte dy milionë muslimanë dhe vetëm tetëqind mijë të krishterë.

Përplasjet e para filluan kur udhëheqësit e krishterë, të cilët tashmë kishin lidhje të forta me ish kolonizatorët e dikurshëm, vendosën raporte diplomatike me Izraelin. Çadianët muslimanë kupohet që ishin të ndjeshëm ndaj kësaj çështjeje, për shkak të incidenteve që po ndodhnin në Palestinë dhe e perceptuan aleancën politike me Izraelin si tradhti ndaj Palestinës. Ndërkohë, kuadri musliman në qeveri mori pozicion kundër Izraelit, por kjo politikë i kushtoi ministrave muslimanë me pozitën e tyre në qeveri. Një mëngjes, të gjithë ata u dëbuan. Shumë nga ta u arrestuan, u burgosën kurse pasuria e tyre u konfiskua. Këto incidente shpunë në një periudhë shtypjeje të muslimanëve dhe pasuan kryengritje të pasuksesshme që morën jetën e një mijë njerëzve dhe lanë të plagosur me mijëra.

(left) Gruesome atrocities committed against Chadian civilians.

Filipinet

Në fillim të shekullit të 20-të, Filipinet ranë nën kontrollin e SHBA-ve, dhe në vitin 1946, asaj iu dha pavarësia. Duke pasuar tërheqjen e Amerikës nga ishulli, filipinezët që u ishin nënshtruar interesave të SHBA-ve erdhën në fuqi, kurse muslimanët ranë nën udhëheqjen e tyre. Për regjimin e filipinezëve ishte fundamentale politika e konfiskimit të tokave të muslimanëve, bazuar në strategjinë e tyre të konsolidimit të pushtetit në ishull. Për këtë, qe miratuar ligji që rregullonte ndarjen e tokave midis filipinezëve e muslimanëve. Sipas ligjit, muslimanët mund të pranonin vetëm një të tretën e tokës për të cilën ishte titullar filipinezi. Kjo politikë siguroi vendosjen e 3.5 milionë emigrantëve filipinezë në tokat e muslimanëve, duke ndezur kështu shkëndijat e konfliktit midis muslimanëve e filipinezëve. Muslimanët, në ndjekje të të drejtave të tyre, deshën të hyjnë në kompromis me kryetarin Ferdinand Markos por nuk ia dolën. Regjimi i Markos nisi një aksion për të asimiluar muslimanët. Përmes ngritjes së pagave e promovimeve selektive, Markos i shndërroi forcat e armatosura në makinë të tij personale, suspendoi implementimin e ligjit kushtetues dhe e zëvendësoi atë me ligjin ushtarak.

Fronti Kombëtar Moro i {lirimit (FKM) luftoi në interes të muslimanëve dhe në konfliktet e përgjakshme humbën jetën më shumë se pesëdhjetëmijë muslimanë, shumica prej tyre civilë. Mijëra gra, fëmijë e pleq u vranë. Ekipet e trajnuara në mënyrë speciale ishin krijuar që të zhdukin muslimanët. Këto ishin guerila të egra, që shkuan shumë larg në dhunë, siç është thyerja e kafkave të viktimave të tyre ose pirja e gjakut të tyre. Ata përdorën teknika speciale të torturimit për çdo viktimë, dhe pas vrasjes ia konfiskonin tërë pasurinë.

Udhëheqësit vijues, pas Markos vazhduan me politikat e njëjta brutale dhe kryen gjenocid të njëjtë etnik.

Dictator Marcos of Philippines (left). The Marcos regime launched an operation to assimilate Muslims. (right) Muslims subjected to violence.

Libani

Konfliktet e përgjakshme dhe luftërat po shkatërrojnë vendet muslimane në tërë globin. Dihet që më së shumti kjo gjakderdhje po zgjat në rezistencën palestineze ndaj invazionit izraelit. Ky invazion i kryer nga Izraeli dhe I përkrahur nga vendet perëndimore ishte sistematik, dhe la prapa vetes qindra mijëra të vdekur, shumë refugjatë dhe një histori të përgjakshme. Konfliktet, luftërat dhe masakrat reflektojnë pak nga ajo që kanë vuajtur civilët përgjatë invazionit izraelit.

Pas viteve 1950-ta, forcat e Izraelit bënë disa intervenime në vendin fqinj, Libanin. Izraeli ndezi zjarrin e konfliktit ndërmjet disa grupeve të caktuara brenda Libanit dhe këto grupe, që u përzien në luftën civile, mirëmbajtën lidhjet dhe siguruan mbështetjen nga Izraeli. Këto konflikte bënë që balanci i pushtetit në Liban të jetë mjaft i brishtë, duke bërë që vendin të hapur për invazion. Izraeli provokoi komunitetet që banonin në Liban: Maronitët, të krishterët, grekët e krishterë ortodoksë, muslimanët shiitë, sunitë e druzët, dhe gradualisht i mblodhi frutat e politikës së vet "përçaj e sundo" .

In Israeli dungeons, there are still many Palestinian captives suffering extremely brutal and inhumane treatment. After each agreement, Israeli authorities announce the release of these captives yet never fulfil these promises. Some of the captives' efforts to attract the world's attention by going on hunger strikes often do not succeed since Western countries simply turn a deaf ear to their cries. The original building in Beirut and its state after the invasion.

Strategjia që Izraeli e kishte planifikuar për 28 vjet mbaroi në vitin 1982 me invazionin aktual të Libanit. Lufta civile e ndau Bejrutin në rajone për secilin grup minoritar. Është interesant se secili minoritet fitoi mbështetje dhe mori armë nga Izraeli. Në veçanti, falangistët, që morën pushtetin, kishin lidhje të forta me Izraelin.

Lufta civile në Liban shpërtheu dukshëm, nga që palestinezët, të cilët u përzunë dhunshëm prej mbretit Hysen nga shteti Jordan, u vendosën në Liban. Të krishterët, të indoktrinuar nga nevoja për të përzënë palestinezët nga Libani, bënë një luftë të përzënjes së përgjithshme të palestinezëve. Të krishterët e muslimanët me sa duket ishin palë në këtë luftë, e megjithatë secila sërish ishte e ndarë përbrenda. Gjatë luftës, Izraeli filloi të shkelë kufirin libanez. Ndërkohë, siguria e Libanit me SHBA-të u prish dukshëm dhe Izraeli ktheu sulmin e Sirisë, një vend musliman, kundër Libanit.

Vendosja e pushtetit politik të Partisë falangiste përmes ndihëmës së Izraelit ishte fillimi i një lufte të përgjakshme që shkatërroi Bejrutin. Palestinezët dhe libanezët muslimanë ishin objekt i shtypjes së madhe. Invazioni i vitit 1978 çoi në mënyrë ultimative në invazionin e Libanit në vitin 1982. Libani u shndërrua në vend luftarak e të shkretëruar. Ndërkohë, historia është dëshmitare e masakrave brutale falangiste të qindra civilëve palestinezë në kampet e refugjatëve në Sabra e Shatilla, që u bënë nën nxitjen dhe mbikëqyrjen e forcave izraelite.

Katliam Yalnızca Müslümanlara Değil

Haiti

The history of Haiti, the poorest country in the Western hemisphere, abounds in disorder and misery. Haiti remained under American occupation between 1915 and 1934. Then Haiti declared independence in name only since this was a state established under the shadow of the US with the enforcement of an American-dictated constitution. Between 1957 and 1986, Haiti was ruled by dictatorship. In this period, first the father Francois Duvalier took office and then his son, Jean-Claude Duvalier, succeeded him. They established monopolies and cartels in all sectors that extracted billions from the Haitian economy. Duvalier established a dictatorial regime like any other country in the vicinity. In this little country, an intelligence unit called the Leopards and, a secret police organization, Tontons Macoutes, terrorized the public, committing horrific mass-murders. As in all other dictatorships, the Duvaliers reveled in extravagance while the public lived in great misery. Under the pretext of the disorder prevalent in the country following the reign of the Duvaliers, the US staged a coup in 1994. This little country is another typical example of the consequences of lack of faith in a society: violence, clashes, and disorder…

Sri Lanka

An island nation in the Indian Ocean off south-east India, Sri Lanka has sixteen million inhabitants. The majority of the population are Buddhist Sinhalese (74%). 20% are Indian Tamils. The Sinhalese hold power in the country. Tamils, living in northern Sri Lanka, launched a guerrilla war in 1980 against the Sinhalese regime that turned into ongoing bloody civil-war that only nominally ended within the past few years.