TË ARRISH SHUMË NGA KËNAQSITË E ALLAHUT

Një besimtar është një njeri që është «pastruar» nga idhujtaritë dhe nga format e tjera të injorancës, si të shpresuarit në hyjni imagjinare apo të kërkuarit e aprovimit të tyre duke u bërë kështu vartës i tyre. Ai i shërben vetëm Allahut dhe kërkon vetëm aprovimin e Allahut. Siç e kemi thënë në fillim, ai e bën këtë "duke u përpjekur me të tëra mënyrat e duhura."

Çelësi i "të përpjekurit me të tëra mënyrat e duhura" në rrugën e Allahut është të kërkosh të arrish atë çfarë e kënaq Allahun më shumë. Përballë zgjedhjeve të ndryshme, të gjtha nga të cilat janë të lejueshme, një besimtar duhet të zgjedhë atë që e kënaq më tepër Allahun.

Kjo mund të përshkruhet shkurt si më poshtë:

- Një besimtar duhet të kalojë tërë jetën e tij duke bërë çfarë është "e ligjshme." Kur’ani e thotë qartë cilat veprime janë të jashtëligjshme dhe këto janë në të vërtetë shumë pak në numër. Çdogjë tjetër veç këtyre veprave të paligjshme, është e ligjshme.

- Bashkë me këtë, një besimtar duhet te përkujdeset ndaj veprave dhe mendimeve që e kënaqin më tepër Allahun. Në këtë orvatje, atë e udhëheqin urtësia dhe "largpamësia"e tij.

Shembulli i "shpenzimit në rrugën e Allahut" (infak) do ta bëjë këtë koncept më të qartë. Një besimtar është një person që i ka shitur "veten dhe pronën e tij" Allahut. Ai duhet të vërë në përdorim gjithçka që zotëron në mënyrën që e kënaq më tepër Allahun. Megjithatë, ai shpesh mund të përballet me zgjedhje të ndryshme. Supozojmë se ai ka një shumë të konsiderueshme parash me të cilat ai mund të blinte një kostum për veten e tij. Në të vërtetë kjo është një gjë e lejueshme dhe e ligjshme për tu bërë; të jesh i kujdesshëm për paraqitjen e jashtme është sigurisht në përputhje me dëshirën e Allahut. Megjithatë, me këto para mund të bëhen gjëra të tjera që mund ta kënaqin Allahun më tepër. Nëse ia jep ato një nevojtari, Allahu do jetë shumë më i kënaqur. Megjithatë ky është një vendim që merret vetëm nga vetë personi. Duke konsideruar kushtet dhe ambjentin ku jeton, ai vendos prioritete duke këshilluar më parë ndërgjegjen e tij.

Një shembull tjetër do e shpjegojë më qartë këtë koncept: Një besimtar është përgjegjës për "të shijuar të mirat dhë të ndalojë të keqen", duke përhapur fenë e Allahut dhe duke mbartur një luftë mbi baza intelektuale kundër tiranëve në botë.Të përkrahësh këtë përgjegjësi të rëndësishme, është një mënyrë për të fituar kënaqësitë e Allahut. Një përgjegjësi e tillë do të thotë që detyra të caktuara kanë përparësi mbi të tjera. Meqë ka shumë detyra të tilla, nuk do të ishte korrekte t’i jepje përparësi ndonjë pune tjetër edhe pse është e lejueshme dhe e ligjshme. Për shembull, burri është përgjegjës për tu kujdesur për familjen e tij, ai duhet të ofrojë siguri dhe mbështetje për antarët e familjes. Megjithatë, të përdorësh këtë si pretekst për te evituar përgjegjësinë për të shijuar të mirat dhe të ndalosh të keqen do të ishte zgjedhje e papërshtatshme për një besimtar.

Në të vërtetë, po ta mendojmë, mund të shohim se "shpirti"(en-nefsi), përfshihet kur njeriu preferon diçka më pak të vlershme në sy të Allahut. Kjo preferencë është pasojë e lënies mënjanë të një "pjese" për shpirtin. Në këtë kuptim, njeriu nuk duhet të drejtohet nga shpirti i tij, por të dalë jashtë kësaj për të arritur pëlqimin e plotë të Allahut. Të mundohesh të arrish miratimin e Allahut me 99 % të përpjekjeve të tua dhe të lësh mënjanë 1 % pjesë për shpirtin, mund të mos jetë e pranueshme në sytë e Allahut. Kjo sepse personi në fjalë ka bërë shok shpirtin e tij me Allahun. Një idhujtari e thjeshtë prej 1 % mund t’i bëjë shërbimet e tij të papranueshme. Situata e atyre që i bëjnë shok qënieve e tjera veç Allahut , përshkruhet më poshtë:

Ata caktojnë për Allahun pjesë nga blegtoria të cilat Ai i ka krijuar dhe thonë: "kjo është për Allahun" , sipas mendjes së tyre dhe kjo është për 'shokët' tanë. Por pjesa e shokëve të tyre nuk arrin tek Allahu, ndërsa pjesa e Allahut arrin te 'shokët' e tyre. E poshtër është mënyra si ata gjykojnë! (Sure En Aam: 136)

Nëse një person rrezikon jetën për mbrojtur familjen e tij për ndonjë padrejtësi që i është bërë, por mbetet i pavëmendshëm dhe merret vetëm me punët e tij kur ka shtypje dhe shpifje kundër besimtarëve të tjerë, mund të themi se ai nuk e arrin pëlqimin e Allahut. Një sjellje e tillë tregon anim dhe nënshtrim ndaj shpirtit (nefsit) të tij, që është komplet kundër qëllimit Islam "t’i shërbesh vetëm Allahut" . Për më tepër, sipas Kur’anit, të veprosh sipas dëshirave të shpirtit është njësoj si t’i bësh shok Allahut.

A e ke parë ti atë i cili ka zgjedhur si zot të tij dëshirën e vet? A do të ishe ti atëherë rregullues i punëve të tij përmbi të? (Sure el-Furkan: 43)

Një besimtar nga ana tjetër, e përkushton tërë jetën dhe pasurinë e tij ndaj Allahut. Kjo sjellje superiore e besimtarëve përshkruhet në Kur’an:

Thuaj: "Sigurisht falja ime, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë për Allahun, Zotin e Aleminit ." (Sure En-Aam: 162)

Sjellja e besimtarëve në luftë, në kohën e Profetit (s.a.u.s.) për të arritur atë që e kënaq më shumë Allahun, tregohet në Kur’an. Përballë dy grupe armiqsh, besimtarët preferuan të luftonin kundër grupit më të dobët. Por ishte dëshira e Allahut që ata të luftonin kundër më të fortit. Këto ngjarje tregohen në ajetet e mëposhtme:

Kur Allahu ju premtoi juve një nga dy grupet duhet të ishte juaji, ju dëshiruat atë të paarmatosurin të ishte i juaji por Allahu donte të përligjte të vërtetën sipas Fjalës së Tij dhe t’u priste rrënjët mosbesimtarëve. Me qëllim që Ai të bënte që të ngadhënjente e vërteta dhe të asgjësonte të pavërtetën, edhe pse këtë e urrenin dhe ishe e hidhur për mosbesimtarët. (Sure el-Enfal: 7-8)

Pra, Allahu bëri që besimtarët të përballnin grupin më të fortë duke i drejtuar ata tek diçka me të cilën Ai kënaqej më shumë. Në fund, ata triumfuan me ndihmën e Allahut.

Shembulli i mësipërm është një ngjarje e lidhur me kushtet e asaj kohe. Por mbetet fakti se në çdo kohë Muslimanët provohen me ngjarje të ndryshme. Sot, për shembull, Muslimanët duhet të përfshihen në një luftë intelektuale kundër atyre që mohojnë Kur’anin dhe faktet e krijimit si dhe atyre që përpiqen të mbjellin imoralitetin në shoqëri. Muslimanët duhet të përcaktojnë rrugën më të mirë që duhet të ndjekin në këtë luftë që ata kanë marrë përsipër. Por, nëse ndonjëri ka fuqinë për ta mbështetur këtë përgjegjësi dhe merret me probleme jo shumë urgjente vetëm për të kënaqur dëshirat e tij, kjo vetëm do ngjallë pakënaqësinë e Allahut.

Në çdo rast, një prirje e tillë nuk përputhet me drejtimin e duhur te sjelljes të një Muslimani. Ai është dikush i zgjedhur nga Allahu dhe të cilit i është dhuruar besimi; ai është përgjegjës për të zhdukur keqbërjen nga shoqëria, ta zëvendësojë atë më paqe dhe të krijojë një ambient ku secili të jetojë në fenë e Allahut. Ai është pëergjegjës të luftojë për ato burra, gra e fëmijë që shtypen dhe që thonë:"... Zoti Ynë! Na shpëto nga ky qytet me këtë popull shtypës dhe nxirr për ne një prej Teje, që të na mbrojë, na nxirr për ne një prej Teje, që do të na ndihmojë...."(Sure an-Nisa’: 75)

Ky koncept nuk kufizohet vetëm me një luftë intelektuale. Gjatë jetës së tij, një Musliman duhet të mbajë këtë pikpamje, në jetën e përditshme, në adhurimet dhe në të gjitha çështjet që has.

Ndërkohë, ne duhet të mbajmë në mend se shprehja "të bësh çfarë e kënaq më tepër Allahun" , përdoret për të kuptuar më mirë konceptin: Të largohesh nga çfarë e kënaq më shumë Allahun dhe të merresh me detyra të një rëndësie dytësore është në fakt mospëlqim nga Allahu. Ajo gjë e vetme që e kënaq më tepër Allahun është, në çdo rrethanë, çdogjë në përputhje me dëshirën e Tij. Me fjalë të tjera, nuk ka zgjidhje të tjera për çfarë e kënaq më shumë Allahun.

Të mos e kërkosh këtë gjë dhe të kënaqesh me pak vjen nga një mungesë pamjeje e botës tjetër. Kjo pamje formohet pasi ndonjëri mendon se e meriton parajsën. Por, asnjë nuk mund të jetë i sigurt për një shpërblim të tillë. Në Kur’an, Allahu paralajmëron edhe vetë Profetin (s.a.u.s.) me ajetin, "... Po të deshte Allahu, Ai mund ta kishte vulosur zemrën tënde..." (Sure esh-Shura: 24) Me këtë rast, është e qartë se askujt nuk i garantohet parajsa.

Në çdo rast, një besimtar i sinqertë, siç përshkruhet në Kur’an, s’e mendon kurrë se ai apo ajo patjetër meriton parajsën e të rrëmbehet nga kjo ndjenjë. Besimtari i vërtetë zakonisht i lutet Allahut me "frikë dhe shpresë"(Sure al-A’raf: 56)

Ata që shmangen nga feja e vërtetë mendojnë se e meritojnë parajsën pasi nuk e kanë frikë Allahun si duhet dhe i marrin për të mira veprat e tyre. Me një llogjikë të kotë, ata thonë; "Ne do na falen gjynahet sido të jetë" Megjithatë, kjo është sjellje e veçantë e atyre që nuk e kanë frikë Allahun ashtu si duhet pasur frikë Ai. Për këtë situatë, Allahu thotë:

Pas tyre vijoi një brez i poshtër, të cilët trashëguan Librin , por që zgjodhën për vete të mirat e kësaj bote mashtruese duke thënë (si shfajësim), "çdo gjë do të na falet neve" . Edhe nëse përsëri kotësi mashtruese të kësaj jete do t’u dilnin përpara, ata përsëri do të kapeshin pas tyre. A nuk ishte besa e Librit që iu mor atyre se nuk do të thoshin asgjë tjetër veçse të vërtetën për Allahun? Ndërkohë ata kanë studiuar çfarë ka në të (Librin e tyre). Por Banesa e Botës së Pastajme është më e mirë për të përkushtuarit. A nuk do të kuptoni pra? (Sure al-A’raf: 169)

Ka gjithashtu edhe nga ata, të cilëve u janë dhënë të mira materiale në këtë botë, që arrijnë në përfundimin e gabuar se Allahu i do ata dhe si rrjedhim do mirëpriten në parajsë - edhe pse mbartin dyshimin e ekzistencës së saj. Kur’ani na jep një shembull:

Dhe sillu atyre shembulin e dy vetave: njërit prej tyre Ne i patëm dhënë dy kopshte me vreshta dhe ia patëm rrethuar që të dy me hurma ndërsa ndërmjet tyre patëm vendosur fusha të gjelbëruara bereqeti. Secili prej atyre dy kopshteve jepte prodhimet e tij dhe nuk e humbën aspak begatinë e frutave të tyre; po kështu ne bëmë edhe lumë të gurgullojë mes tyre. Dhe kështu ai pati fruta të bollshëm. I tha shokut të tij gjatë një bisede të rastit me të: "Unë kam më shumë se ti pasuri dhe jam më i fortë e i nderuar ndër njerëz" . Dhe shkoi pastaj në kopshtin e tij në gjendje të tillë, i padrejtë për veten e vet. Tha: "Nuk më duket se do të shterojë gjithë kjo ndonjëherë. Edhe nuk mendoj se Ora (çasti i Fundit të botës) do të vijë ndonjëherë dhe vërtet nëse do të sillesha prapë te Zoti im, sigurisht që do të gjeja më tepër begati se kjo kur të kthehesha tek Ai " (Sure el-Kehf: 32-36)

Një Musliman, në kundërshtim me njerëzit me këtë mendje, i frikësohen "devijimit pas udhëzimit në rrugën e drejtë". Lutja e besimtarëve në Kur’an, është si më poshtë:

"Zoti ynë! Mos na i lër zemrat tona të shmangen nga e vërteta pasi Ti na ke udhëzuar, dhe na dhuro mëshirë nga Mëshira Jote. Vërtet Ti je Dhuruesi më i madh. " (Sure Al’Imran: 8)

Megjithatë, ia vlen të përmendim se kjo nuk është lloji i frikës që ngjall ankth dhe vështirësi në zemrat e besimtarëve. Përkundrazi, frika nga Allahu e motivon besimtarin të përpiqet më tepër për tu bërë shërbëtor që e meriton të hyjë në Parajsë dhe të sigurohet se ai po e kalon jetën e kësaj bote në mënyrën më të mirë të mundshme.

Një Musliman synon të arrijë pëlqimin e Allahut në këtë botë që është dhënë për një kohë të shkurtër. Mendimet e tij përqëndrohen në një moment të vetëm që do vijë së shpejti: ai me siguri do vdesë një ditë dhe do përgjigjet për veprat e tij para Allahut. Kjo do e çojë atë ose në shkatërrim të tmerrshëm, të përjetshëm ose në shpëtim të përjetshëm. Nuk do ishte e urtë të mendoje ndonjë zgjidhje tjetër apo të jesh i pavëmendshëm para një ngjarjeje kaq të madhe.

Për shpëtimin e tij, një besimtar ka përgjegjësinë të kërkojë "çfarë e kënaq më tepër Allahun". Të mos e bëjë këtë do të thotë të jetë i pakujdesshëm ndaj rreziqeve që e presin. Para syve të poshtërimit që do ketë në ferr dhe në prani të Allahut, është thelbësore të kërkosh atë që e kënaq më tepër Allahun

Po japim disa shembuj që tregojnë sjelljen që shfaqet para rreziqeve të kësaj bote dhe përpjekjet për t’i përballuar, për të kuptuar më mirë si të arrihet çfarë e kënaq më tepër Allahun.

- Supozojmë se je përballë një përmbytjeje gjigante ku niveli i ujit rritet shumë shpejt. Në këtë situatë, do vrapoje për në majë të një ndërtese 10-katëshe për të shpëtuar apo do rrije në katin e 5-të dhe do thoje"Ky vend është aq i lartë sa të më shpëtojë?"

- Le të supozojmë se ndodhet një ashensor që mund të të çojë në katin e fundit. Ky nuk është falas dhe punon vetëm një herë. Ti ke tamam aq para sa duhen per tu ngjitur. Do t’i jepje të gjithë paratë që ke për të ikur në majë apo do rrije në ndonjë kat më poshtë që mund të përmbytet?

- Përsëri, le të supozojmë se po bëhet një festë e madhe në katin e 6-të ku ti je strehuar. Do rrije në festë apo do përpiqeshe të ikje në katin e fundit?

- Nje shembull tjetër, supozojmë se shoku yt i ngushtë pëson një atak në zemër dhe ai ose ajo duhet çuar menjëherë tek Urgjenca. Në këtë situatë ti do e ngisje makinën sa më shpejt të mundje apo do ecje ngadalë dhe të thoje "Kaq shpejt mjafton, ai ose ajo duhet të durojë"

Siç shihet në shembujt e mësipërm, para rreziqeve, njeriu bëhet vigjilent dhe bën të pamundurën për të shpëtuar. Kërcënimi më i madh është ferri. Një nga qëllimet më të rëndësishme të një besimtari është animi i tij i brendshëm për të evituar këtë rrezik. Për një moment supozojmë se je në buzë të ferrit, rrotull të cilit njerëzit do mblidhen Ditën e Gjykimit dhe do dëshmojnë për pamjet e tij rrënqethëse. Nëse shikon ferrin, a nuk do zgjidhje mes shumë alternativave pëlqimin e Allahut?Kur një person çohet në ferr, ai nuk do ketë më rastin të zgjedhë por vetëm do përgjigjet për veprat e tij. Kështu, duhet vepruar nën këtë dritë. Në të vërtetë, një besimtar gjithmonë vepron kështu duke pasur parasysh afrinë e ferrit dhe se ai, në çdo moment, mund të shkojë në botën tjetër. Në shumë raste, Kur’ani tërheq vëmendjen tek fakti se çdo pendim në botën tjetër është i kotë. Një nga ajetet më të përshtatshme për këtë është:

Dhe atje ata do të bërtasin: "Zoti ynë! Na nxirr të punojmë mirësi e drejtësi, jo ato që punuam gjithnjë." Ai do tu përgjigjet. A nuk ju dhamë Ne jetë mjaft të gjatë, saqë kushdo që donte të merrte këshillim, mund ta merrte atë? Edhe këshilluesi ju erdhi. Shijoni pra! Për keqbërësit nuk ka asnjë ndihmës. (Sure Fatir: 37)

Nga ana tjetër, ashtu sic mundohemi tu rrimë larg rreziqeve, duhet të përpiqemi në mënyrë të ngjashme dhe më shumë akoma për të fituar bekimet. Sigurisht që nuk është e urtë të ndjehesh i kënaqur të kesh më pak në parajsë. Kur ikën nga një ishull plot me ar, a nuk do merrje sa më shumë të mundeshe me vete? Kur vjen koha për të ikur nga kjo botë, një Musliman nuk duhet të ndjejë keqardhje e të thotë "Sa doja të kisha bërë këtë apo atë" ose "Sa do doja të kisha fituar shpërblimet e kryerjes së ndonjë vepre veçanërisht të mirë." Për të evituar këtë situatë, ai duhet të zgjedhë me kujdes atë që e kënaq më tepër Allahun.

Mosbesimtarët përpiqen për këtë jetë që nuk është veç një "kënaqësi kalimtare dhe e shpejtë"dan (Sure Al’Imran: 197) Ndërsa kjo "kënaqësi" ka një fund të hidhur, Allahu premton pëlqimin e Tij, mëshirën dhe parajsën për besimtarët. Një besimtar që ia dëshiron vetes këto premtime të Allahut, duhet të përpiqet shumë për të arritur çfarë e kënaq më tepër Atë.

Çelësi i pëlqimit të Allahut: Ndërgjegja

Përballë zgjedhjeve të ndryshme, një besimtar duhet të zgjedhë atë që e kënaq më tepër Allahun. Këtu, ndërgjegja është kriteri kryesor që do ta udhëheqë atë drejt zgjedhjes së duhur. I Dërguari i Allahut, profeti Muhammed (s.a.u.s.) i vuri mjaft rëndësi ndërgjegjes në një bisedë që bëri me një burrë.

Një njeri e pyeti të Dërguarin e Allahut (a.s.): Çfarë është besimi? Ai i tha: Kur një vepër e mirë bëhet burim kënaqësie për ty dhe një vepër e keqe burim neveritjeje, atëherë je besimtar. Ai e pyeti përsëri te Dërguarin e Allahut: Çfarë është mëkati? Atëherë, Ai tha: Kur i dorëzohesh diçkaje që të ther ndërgjegjen (Tirmidhiu).Një nga ndryshimet kryesore mes një besimtari dhe një jobesimtari është se, ndërsa besimtari mbështet dhe beson ndërgjegjen e tij, jobesimtari do merret vesh me shpirtin e tij i cili të shtyn për vepra të ulëta. Si rrjedhim, një besimtar kujdeset për ndërgjegjen e tij dhe kjo është sjellja e tij natyrale.

Megjithatë, kjo nuk do të thotë që një besimtar është i paprekshëm ndaj tundimeve të vetvetes. Ashtu si tha dhe Profeti Jusuf (a.s.) "... Padyshim që uni është i prirur drejt së keqes..." (Sure Jusuf: 53) . Sipas kësaj, ajo komandon ato alternativa që janë kundër Dëshirës së Allahut.

Një besimtar i eviton këto mashtrime të shpirtit nëpërmjet ndërgjegjes së tij. Përballë një zgjedhjeje, një besimtar fillimisht priret të pranojë atë që i bie ndërmend e para, që në përgjithësi është ajo që e kënaq më shumë Allahun. Pastaj ndërhyn vetevetja; ajo përpiqet të bëjë më tërheqëse alternativat e tjera dhe të përpiqet t’i ligjërojë ato. Një besimtar duhet t’i mospërfilli këto përpjekje dhe të lidhet fort me zgjedhjen e parë dhe absolutisht korrekte ku e çoi ndërgjegja e tij.

Të duash për hir të Allahut

Ky është lajmi i mirë (premtim për në parajsë) që Allahu i jep shërbyesve të tij që besojnë dhe bëjnë vepra të mira. Thuaju: "Asnjë shpërblim nuk ju kërkoj për këtë përveç që të jeni të mirë me mua për afërsinë time me ju" Dhe kushdo që fiton një vepër të drejtë mirësie, Ne do t’ia shtojmë të mirën për të. Vërtet që Allahu është gjithnjë Falës i Madh,më i Pari të pranojë e të çmojë. (Sure esh-Shura: 23).

Një besimtar ia përkushton tërë jetën e tij Allahut. Ai jeton për Allahun, punon për Allahun dhe do për hir të Allahut.

"Të duash për hir të Allahut"mund të duket një koncept jo i qartë për dikë që nuk është i njohur mirë me Islamin. Ai që ka ndejtur larg Allahut gjatë jetës së tij dhe, si rrjedhim, nuk e ka njohur Atë, nuk do dijë ta dojë Allahun intuitivisht.

Por, një besimtar që e njeh dhe dëshmon për mëshirën e Allahut ndaj tij, që kupton se ajo që do janë mirësitë e Tij dhe se kësaj mëshire i detyrohet ekzistenca dhe jeta e tij, e do Allahun dhe përfiton ndjenjën fisnike e të dashurit për hir të Allahut. Në Kur’an, tregohet ndryshimi mes besimtarëve dhe njerëzve të tjerë mbi këtë temë.

Dhe ka prej njerëzve të cilët zgjedhin të tjerë përveç Allahut si shokë e të barabartë. Ata i duan këta të adhuruar të tjerë si Allahun, por ata që besojnë e duan Allahun më shumë se gjithçka tjetër.... (Sure el-Bekare: 165)

D.m.th. ata që i bëjnë shok Allahut dhe të cilët, në mendjen e tyre, ia veshin të tëra atributet e Allahut qënieve të tjera, i duan këto qënie njësoj si duhet të donin Allahun. Kjo është ai lloj dashurie e bazuar mbi idhujtarinë.

Duke ditur se çdogjë i përket Allahut dhe se ekzistenca e çdo qenieje të gjallë është krijim i Allahut, besimtarët e duan Allahun mbi çdogjë. Kjo cilësi e lartë, që është pasojë natyrale e njohjes së Allahut si Qenie Superiore Një dhe e Vetme, e bën besimtarin komplet ndryshe nga njerëzit e tjerë. Kjo gjithashtu, përmendet në një nga thëniet e Profetit (s.a.u.s.).Kushdo që ka këto tre gjëra kupton ëmbëlsinë e besimit: nëse Allahu dhe i Dërguari i Tij janë më të dashur tek ai se gjithë të tjerët, nëse ai e do një njeri tjetër vetëm për hir të Allahut, Më të Lartit, dhe nëse ai urren të kthehet në mosbesim ashtu si do urrente të hidhej në zjarr. Nga ana tjetër ata që i bëjnë shok Allahut nuk e durojnë as përmendjen e Allahut.

... Kur ti përmend Zotin tënd Një e të Vetëm në Kur’an, ata kthejnë shpinën duke ikur me urrejtje. (Sure el-Isra’: 46)

Ia vlen të përmendet se ta përkujtosh Allahun pranë idhujve të tyre, kjo nuk i shqetëson idhujtarët. Llogjika e shprehur këtu: "Ne jemi Muslimanë, por ne mund ta shijojmë ditën tonë" është baza e të menduarit të tyre. Nga ana tjetër, besimtari kupton këtë fakt:

-Asgjë (qoftë njeri, send, ngjarje, etj) e ka bukurinë nga vetja. Allahu krijon çdogjë dhe i stolis ato me bukuri. Meqë një person, për shembull, nuk e ka vizatuar dhe formuar vetë fytyrën e tij apo të saj, ajo bukuri i përket Allahut.

-Allahu ia jep këtë bukuri njeriut, që e krijoi nga asgjë, për një kohë të shkurtër (meqë ai njeri së shpejti do plaket dhe do vdesë). Vetëm Allahu zotëron fuqinë e rikrijimit të bukurisë në botën tjetër, në një formë akoma më perfekte.

-Ashtu si për njerëzit, të gjitha krijesat që meritojnë dashuri janë krijuar dhe "zbukuruar" nga Allahu. Meqë zotëruesi i kësaj bukurie është Allahu, Ai bën që kjo bukuri e këtyre qenieve të zhduket me vdekjen e tyre. Në botën tjetër, të gjitha qeniet do rikrijohen.

Me këtë rast, një besimtar i do të gjitha gjërat që ndesh në këtë botë, duke ditur se ato të gjitha i përkasin Allahut dhe se ai do ta shohë bukurinë e formës së tyre "origjinale"në botën tjetër. Si rrjedhim, dashuria e tij aktuale është për Allahun, i Vetmi që e furnizon atë me çdogjë që ai dëshiron: Ai është Zotëruesi i vërtetë i çdolloj bukurie.

Përkundër konceptit të dashurisë të bazuar mbi besimin në Allahun që shijohet nga besimtarët, dashuria e mosbesimtarëve bazohet mbi idhujtarinë. Në Kur’an, kjo formë dashurie përshkruhet nga fjalët e profetit Ibrahim (a.s.):

Ai tha: "Ju keni zgjedhur për adhurim idhuj në vend të Allahut dhe dashuria mes jush është vetëm në jetën e kësaj bote, por Ditën e Kijametit ju do ta mohoni njeri-tjetrin dhe do ta mallkoni njeri-tjetrin dhe vendbanimi juaj do të jetë Zjarri dhe nuk do të keni ndonjë ndihmues. " (Sure el-Ankebut: 25)

Said Nursi, një nga dijetarët muslimanë më të mëdhenj të shekullit të njëzetë, e krahason këtë formë dashurie me atë të një njeriu që e shikon diellin nëpërmjet një pasqyre që mban në dorë. Nëse pasqyra thyhet dhe drita nuk reflektohet më nëpërmjet saj, njeriu ndjen pikëllim të thellë meqë humbi një burim drite. Megjithatë, ai nuk është aq inteligjent sa të kuptojë që drita nuk lind nga pasqyra. Drita vjen nga dielli, pasqyra vetëm sa e reflekton atë. Një besimtar e shfaq tërë dashurinë e tij për Allahun. Të duash Allahun është të duash qeniet, duke pasur kujdes se ato reflektojnë veçoritë e Allahut dhe se këto veçori në fakt i përkasin Atij, si në rastin e pasqyrave.

Prandaj, një besimtar e tregon dashurinë e tij për Allahun duke dashur besimtarët që i shfaqin veçoritë e Allahut me sjelljen e tyre dhe që tregojnë vlera mjaft të mira morale në sy të Allahut. Kjo formë dashurie nuk varet nga farefisnia, raca apo ndonjë lloj interesi tjetër.

Pra, çështja është, të duash ata që duan Allahun. Në Kur’an përshkruhet kjo dashuri mes besimtarëve duke e përngjasuar me dashurinë mes shokëve të Profetit (s.a.u.s.) në kohën e tij:

Dhe ata të cilët para tyre patën shtëpitë e tyre dhe pranuan Besimin,- i duan ata që u shpërngulën tek ata dhe nuk kanë aspak zili në gjokset e tyre për atë që iu dha atyre dhe i parapëlqejnë ata mbi veten e tyre, edhe pse ata vetë kishin nevojë për të. Dhe kushdo që shpëton nga lakmia vetjake, të këtillët do të jenë ngadhnjimtarët. (Sure el-Hashr: 9)

Kur’ani e qartëson se dashuria mes besimtarëve shpërblehet në mënyrë të veçantë nga Allahu:

Vërtet se ata që besojnë dhe punojnë mirësi e drejtësi, i Gjithmëshirshmi do të dhurojë dashuri për ta. (Sure Mejrem: 96)

O Jahja! Mbahu fort pas Librit të Parë! Dhe ne i dhamë atij Urtësi duke qenë akoma fëmijë. Dhe të dashur ndaj njerëzve si mëshirë nga Ne, të pastër nga gjynahet dhe ai qe i drejtë e i devotshëm. (Sure Mejrem: 12-13)

Besimtarët duan vetëm Allahun dhe ata që besojnë në Të. Për këtë shkak, ata nuk duan asnjë që rebelohen kundër Allahut. Kjo theksohet në ajetet e mëposhtme në Kur’an:

O ju që keni besuar! Mos i bëni armiqtë e Mi dhe armiqtë tuaj miq e shokë duke treguar dashuri ndaj tyre, ndërkohë që ata kanë mohuar çfarë ju ka ardhur juve nga e vërteta dhe kanë dëbuar të Dërguarin dhe vetë ju, vetëm për shkak se besoni për çështjen Time dhe për të fituar kënaqësinë time. Ju tregoni miqësi me ta në fshehtësi ndërkohë që Unë jam i Gjithënjohur për gjithçka që ju fshehni ose shfaqni hapur. Dhe kushdo prej jush që e bën këtë, atëherë ai është i larguar larg nga Udha e Drejtë. ...
... Ju keni një shembull shumë të mirë të Ibrahimit dhe ndjekësve të tij, kur i thanë njerëzve të tyre, "Vërtet që ne jemi të lirë prej jush dhe prej gjithçka që ju adhuroni në vend të Allahut; ne ju kemi hedhur poshtë ju dhe ndërmjet nesh ka filluar armiqësi dhe urrejtje përgjithnjë derisa të besoni në Allahun Një e të Vetëm" (Sure el-Mumtahineh: 1-4)

O ju që keni besuar! Mos i merrni për mbrojtës baballarët tuaj dhe vëllezërit tuaj, nëse ata parapëlqejnë mosbesimin mbi Besimin. Dhe kushdo prej jush që vepron kështu, atëherë ai është prej keqbërësve. (Sure et-Teube: 23)

Ti nuk do të gjesh popull i cili beson në Allahun dhe në Ditën e Fundit, të bëjë miqësi me ata që i kundërvihen Allahut dhe të Dërguarit të Tij, edhe sikur ata të ishin baballarët e tyre, apo bijt e tyre, apo vëllezërit e tyre, apo të afërmit e tyre.... (Sure el- Muxhadilah: 22)

Ajetet e mësipërme thonë qartë që dashuria e besimtarit është vetëm dashuri për Allahun. Duke vënë mënjanë të gjithë faktorët si farefisnia apo të mira materiale, kjo dashuri i ka rrënjët thellë në besim dhe vlera fisnike. Një besimtar ka dashuri për ata, besimi i të cilëve është i sigurt, dhe jo për ata që kanë famë, para apo pozitë shoqërore, të cilat vetëm në dukje janë të rëndësishme.

Duke i pastruar ndjenjat e dashurisë nga faktorë të tjerë veç "dashurisë për Allahun" , një besimtar do më tepër ata që kanë më frikë Allahun dhe që përpiqet më shumë të arrijë pëlqimin e Tij. Sa më shumë veçori të një besimtari të mirë të ketë dikush, aq më shumë do çmohet ai nga besimtarët e tjerë. Gjithashtu në Kur’an shohim se besimtarët kishin si më të dashurin e tyre Profetin (s.a.u.s.) – i cili është më i afërt me Allahun dhe që kishte më tepër frikë nga Allahu:

Pejgamberi është më afër besimtarëve sesa vetë ata me vetveten… (Sure el-Ahzab: 6)

Meqë besimtari e kupton dashurinë si të bazuar mbi besimin, ai do ta ndërtojë dhe martesën e tij mbi të njëjtat themele. Edhe në këtë pikë, lind një diferencë e rëndësishme mes besimtarëve dhe jobesimtarëve: shpesh jobesimtarët e bazojnë martesën e tyre mbi përfitimet materiale. Kjo është zakonisht e vërtetë për gratë, që përpiqen të gjejnë një burrë të kamur për të pasur një standart të lartë jetese. Për këtë arsye një vajzë e re mund të pranojë lehtësisht të bëhet shoqja e jetës e dikujt për të cilin nuk ndjen asgjë. Kjo është, në fakt, e ngjashme me një marrëveshje tregtare nga e cila përfitojnë të dyja palët. Ndryshimi i vetëm është se kjo marrëveshje duhet të zgjasë tërë jetën.

Shembuj martesash të tilla ka shumë. Ka mjaft të rinj që martohen me persona të pasur, apo të vjetër në moshë apo imoralë, vetëm sepse janë të famshëm ose kanë të mira materiale të shumta.

Martesat e mosbesimtarëve nuk janë gjithmonë të bazuara vetëm mbi të mirat materiale. Ka gjithashtu, shumë të rinj që shikojnë pamjen e jashtme apo tërheqjen fizike tek personi që duan të martojnë. Vajza të tilla martohen me burra që atyre u duken si kalorës mbi kalin e bardhë.

Por llogjika që fshihet pas këtij këndvështrimi lë mënjanë një fakt kryesor: të gjitha këto veti fizike padyshim që janë të dënuara të zhduken. Të gjithë njerëzit do plaken një ditë. Për më tepër, Allahu mund t’ia heqë një njeriu pamjen e bukur apo shëndetin në një çast. Me pak fjalë, mjafton një aksident dhe mund të mbetesh i paralizuar, etj. Nën këto kushte, çfarë i mbetet asaj martese?

Çfarë do bënte një grua kur burri i saj , për shembull, qërrohet në një aksident, nëse ajo e kishte marrë për sytë e tij të bukur? Me siguri, vetëm atëhere ajo do kuptonte bazën e paarsyeshme mbi të cilën prehej vendimi i saj më i rëndësishëm.

Një besimtar ka për qëllim parajsën e përhershme në botën tjetër. Në jetën e tij përpiqet të arrijë pëlqimin e Allahut për të përfituar shpëtim dhe lumturi. Duke i përkushtuar lutjet dhe gjithë jetën e tij Allahut, ai me siguri do t’i përkushtojë edhe martesën e tij Allahut.

Kjo lloj martese është padyshim totalisht ndryshe nga ajo e bazuar në "idhujtari." Këtu, nuk kanë rëndësi paratë, fama apo bukuria. Arsyeja e vetme do jetë pëlqimi i Allahut. Besimtarit të vërtetë do t’i pëlqente të martohej me dikë që do ta ndihmonte më tepër për të arritur kënaqsinë e Allahut. Si rrjedhim, ai ose ajo duke u martuar me një njeri të tillë, shfaq një besnikëri të thellë ndaj Allahut dhe është më lart në besim dhe devotshmëri.

Për këtë arsye, shumë gra që jetuan në kohën e Profetit Muhammed (s.a.u.s.), shprehën një dëshirë të madhe për tu martuar me Profetin (s.a.u.s.) Ato që mendonin ndryshe përshkruhen në Kur’an se ato duan "jetën e kësaj bote dhe stolitë e saj:"

O Pejgamber! Thuaju bashkëshorteve të tua: "Në qoftë se dëshironi jetën e kësaj bote dhe shkëlqimin e saj, ejani pra! Unë do t’ju siguroj jetesën dhe do t’ju lë të lira me bujari. Por në qoftë se doni Allahun dhe të Dërguarin e Tij dhe banesën e Jetës së Pastajme, atëherë vërtet që Allahu ka përgatitur për mirëpunueset nga mesi juaj shpërblim madhështor. " (Sure al-Ahsab: 28-29)

Vetitë e besimtarëve

Ai që jeton sipas Kur’anit do t’i dojë ata që jetojnë sipas Kur’anit, pra besimtarët. Në sajë të besimit të tyre tek Allahu, besimtarëve u janë dhuruar disa veti për të cilat ia vlen t’i duash. Një besimtar do t’i kërkojë këto veti edhe tek besimtarët e tjerë dhe duke i parë në to ai do t’i çmojë.

Më poshtë po japim vetitë e dallueshme të besimtarëve të shpjeguara në Kur’an:

• Besimtarët i shërbejnë vetëm Allahut. Ata nuk adhurojnë në mendjet e tyre asnjë qenie tjetër përveç Tij. (Sure el-Fatiha: 1-7; Sure an-Nisa’: 36)
• Ata kanë frikë Allahun. Nuk bëjnë asgjë që Allahu e ka ndaluar apo që është kundër dëshirës së Allahut. (Sure Al’Imran: 102; Sure Ja Sin: 11; Sure et-Tagabun: 15-16; Sure ez-Zumer: 23)
• Ata besojnë vetëm tek Allahu. (Sure el-Bekare: 249; Sure et-Teube: 25-26)
• Kanë frikë vetëm Allahun. (Sure el- Ahsab: 39)
• Ata i janë gjithmonë mirënjohës Allahut. Mirëqenia apo varfëria nuk i bën ata të ndihen të lumtur apo keqardhës për veten e tyre. (Sure el-Bekare: 172; Sure el-Isra’: 3; Sure Ibrahim: 7)
• Ata kanë siguri në besimin e tyre. Mendimi që të mos fitojnë pëlqimin e Allahut nuk u vjen kurrë. Ata i kryejnë shërbimet e tyre të palodhur e me zell. (Sure el-Huxhurat: 15; Sure el-Bekare: 4)
• Ata i binden Kur’anit. Ata i drejtojnë veprat e tyre në përputhje me ligjin Kur’anor. Ata e flakin menjëherë një sjellje kur kuptojnë se ajo nuk është në përputhje me mësimet e Kur’anit. (Sure al-A’raf: 170; Sure el-Ma’ideh: 49; Sure el-Bekare: 121)
• Ata e përkujtojnë vazhdimisht Allahun. Ata e dinë se Allahu është Dëgjuesi dhe Shikuesi i çdogjëje, dhe e kanë gjithmonë në mend Fuqinë e Përjetshme të Allahut. (Sure Al’Imran: 191; Sure er-Ra’d: 28; Sure en-Nur: 37; Sure al-A’raf: 205; Sure el-Ankebut: 45)
• Ata e njohin dobësin e tyre para Allahut. Jane të përulur. (Sure el-Bekare: 286; Sure al-A’raf: 188)
• Ata e dinë se nuk do t’u ndodhë asgjë përveç asaj që u ka përcaktuar Allahu. Ata nuk lodhen tepër për diçka e janë gjithmonë të qetë dhe mbështeten tek Allahu. (Sure et-Teube: 51; Sure et-Tagabun: 11; Sure Junus: 49; Sure el-Hadid: 22)
• Qëllimi i tyre kryesor është jeta e përtejme. Ata kanë të mira dhe në këtë botë dhe përpiqen ta përmirësojnë atë.(Sure an-Nisa’: 74; Sure Sad: 46; Sure al-A’raf:31-32)
• Ata kanë shokë të afërt vetëm Allahun dhe besimtarët.(Sure al-Ma’ideh: 55-56; Sure el-Muxhadilah: 22)
• Ata janë njerëz të kuptueshëm. Nuk e humbin kurrë ndjenjën e devotshmërisë, janë të kujdesshëm dhe vigjilentë në çdo moment. I shërbejnë gjithmonë interesave të besimtarëve dhe të fesë.(Sure Gafir: 54; Sure ez-Zumer: 18)
• Ata përpiqen sa të munden për në rrugën e Allahut. Luftojnë me mosbesimtarët mbi baza intelektuale, sidomos me prijësit e mosbesimit. Nuk ndihen kurrë të zhgënjyer apo të dobët në këtë luftë.(Sure el-Enfal: 39; Sure el-Haxh: 78; Sure el-Huxhurat: 15; Sure et-Teube: 12)
• Nuk ngurrojnë të thonë të vërtetën. Nuk i dëgjojnë talljet dhe sulmet e mospranuesve dhe nuk kanë frikë nga çensura e njerëzve. (Sure el-Ma’ideh: 54, 67; Sure al-A’raf: 2)
• Përdorin mënyra të ndryshme për të përcjellë mesazhin e Allahut e të mbledhin njerëz rreth fesë së Allahut. (Sure Nuh: 5-9)
• Ata nuk i shtypin të tjerët. Janë të mëshirshëm dhe zemërbutë. (Sure en-Nehl: 125; Sure et-Teube: 128; Sure Hud: 75)
• Ata nuk rrëmbehen nga zemërimi i tyre; janë tolerantë dhe jofalsë. (Sure Al’Imran: 134; Sure al-A’raf: 199; Sure esh-Shu’ara’: 40-43)
• Janë njerëz të besueshëm. I befasojnë njerëzit me personalitetin e tyre të fortë dhe i bëjnë të ndjejnë besueshmërinë e tyre. (Sure ed-Dukhan: 17-18; Sure et-Tekuir: 19-21; Sure el-Ma’ideh: 12; Sure en-Nehl: 120)
• Akuzohen si magjistarë apo të çmendur. (Sure al-A’raf: 132; Sure Junus: 2; Sure Sad: 4; Sure el-Hixhr: 6; Sure el-Kemer: 9)
• Mbi ta ushtrohet shtypje. (Sure esh-Shu’ara: 49, 167; Sure el-Ankebut: 24; Sure Ja Sin: 18; Sure Ibrahim: 6; Sure en-Neml: 49, 56; Sure Hud: 91)
• Ata janë të durueshëm përballë fatkeqësive.
(Sure el-Ankebut: 2-3; Sure el-Bekare: 156, 214; Sure Al’Imran: 142, 146, 195; Sure el-Ahsab: 48; Sure Muhammed: 31; Sure En’am: 34)
• Nuk kanë frikë nga vuajtjet apo vdekja.
(Sure et-Teube: 111; Sure Al’Imran: 156-158, 169-171, 173; Sure esh-Shu’ara: 49-50; Sure es-Saffat: 97-99; Sure an-Nisa’: 74)
• Ata sulmohen dhe përqeshen nga mosbesimtarët. (Sure el-Bekare: 14, 212)
• Ata janë nën mbrojtjen e Allahut. Të gjitha intrigat dhe komplotet kundër tyre janë të kota. Allahu i mbron kundër çdo shpifjeje e ngatërrese dhe i lartëson ata.
(Sure Al’Imran: 110-111, 120; Sure Ibrahim: 46; Sure el-Enfal: 30; Sure en-Nehl: 26; Sure Jusuf 34; Sure el-Haxh: 38; Sure el-Ma’ideh: 42, 105; Sure an-Nisa’: 141)
• Ata e trajtojnë Shejtanin dhe ndjekësit e tij si armiq. (Sure Fatir: 6; Sure ez-Zuhruf: 62; Sure el-Mumtahineh: 1; Sure an-Nisa’: 101; Sure el-Ma’ideh: 82)
• Ata luftojnë me hipokritët. Nuk mbajnë shoqëri me njerëz që shfaqin vetitë e hipokritëve. (Sure et-Teube: 83, 95, 123)
• Ata veprojnë duke u këshilluar me njëri-tjetrin.(istişare ile) hareket ederler. (Sure esh-Shura: 38)
• Ata nuk vuajnë për jetesat e mira të mosbesimtarve. (Sure el-Kehf: 28; Sure et-Teube: 55; Sure Ta Ha: 131)
• • Atyre nuk u bëjnë përshtypje të mirat materiale apo gjendja shoqërore. (Sure el-Haxh: 41; Sure el-Kasas: 79-80; Sure en-Nehl: 123)
• • Ata e kryejnë çdo vepër devotshmërie në mënyrën më të mirë. (Sure el-Bekare: 238; Sure el-Enfal: 3; Sure el-Mu’minun: 1-2)
• Ata nuk ndjekin turmën por vetëm kriterin e parashtruar nga Allahu.(Sure En’am: 116)
• Ata përpiqen të afrohen sa më shumë tek Allahu dhe të shërbejnë si shembuj për ata që besojnë.
(Sure el-Ma’ideh: 35; Sure Fatir: 32; Sure Vaki’a: 10-14; Sure el-Furkan: 74)
• Ata nuk ndikohen nga Shejtani. (Sure al-A’raf: 201; Sure el-Hixhr: 39-42; Sure en-Nehl: 98-99)
• Ata nuk ndjekin verbërisht baballarët e tyre. Sillen në përputhje me mësimet Kur’anore. (Sure Ibrahim: 10; Sure Hud: 62, 109)
• Nuk lejojnë keqtrajtimin e grave. (Sure en-Nur: 4; Sure et-Talak: 6; Sure el-Bekare: 231, 241; Sure an-Nisa’: 19)
• Evitojnë tepritë. (Sure En’am: 141; Sure el-Furkan: 67)
• Ata ruajnë moralin dhe martesën e tyre dhe e kalojnë jetën martesore ashtu si dëshiron Allahu.
(Sure el-Mu’minun: 5-6; Sure en-Nur: 3, 26, 30; Sure el-Bekare: 221; Sure el-Ma’ideh: 5; Sure el-Mumtahineh: 10)
• Janë modest në praktikimin e detyrimeve të tyre. (Sure el-Bekare: 143; Sure an-Nisa’: 171)
• Janë vetëmohues. (Sure al-Insan: 8; Sure Al’Imran: 92, 134; Sure et-Teube: 92)
• Jan të kujdesshëm ndaj pastërsisë. (Sure el-Bekare: 125, 168; Sure el-Muddethir: 1-5)
• Ata i venë rëndësi estetikës dhe artit. (Sure Saba’: 13; Sure en-Neml: 44)
• Ata nuk spiunojnë apo shpifin për besimtarët e tjerë. (Sure el-Huxhurat: 12)
• Ata evitojnë xhelozinë. (Sure an-Nisa’: 128)
• Ata kërkojnë falje nga Allahu. (Sure el-Bekare: 286; Sure Al’Imran: 16-17, 147, 193; Sure el-Hashr: 10; Sure Nuh: 28)

Shtypja kundër besimtarëve

Veçoritë e besimtarëve të thëna më lart janë dy llojesh:

Në llojin e parë janë ato veçori që besimtarët e shfaqin me vullnetin e tyre; t’i shërbesh Allahut, vetë-sakrifikimi dhe modestia janë disa prej tyre.

Në llojin e dytë janë ato që shfaqin jashtë kontrollit të tyre, p.sh. komplotet kundra tyre apo ngacmimet e mosbesimtarëve. Këto janë shumë të rëndësishme në dallimin e besimtarëve të sinqertë. Kjo sepse shumë nga veçoritë e treguara janë të një natyre të imitueshme. Supozojmë, një hipokrit mund të kryejë çdo akt devotshmërie apo të bëjë sakrifica, nëse ai përfiton nga kjo. Por veçoritë e shfaqura në situata jashtë kontrollit të tyre, janë "të paimitueshme" , p.sh. kur mosbesimtarët përpiqen të shtypin besimtarët e sinqertë.

Me këtë rast, këto veçori kanë rëndësi të veçantë në vlerësimin e besimtarëve. Për të kuptuar nëse një popull përbëhet nga besimtarë të sinqertë, duhet të merren në konsideratë ligjet e pandryshueshme të Allahut të shpjeguara në Kur’an.

Ndërsa numërohen poshtërimet dhe mashtrimet kundër Muslimanëve, ne duhet të kemi parasysh ngjarjet në të cilat u ndodhën dhe Muslimanët e parë:

Apo mendoni se do të hyni në Xhenet pa sprovime të atilla të cilat u erdhën dhe atyre të cilët kanë kaluar para jush? ... (Sure el-Bekare: 214)

Në ajetin ku theksohet "prova të atilla të cilat kanë kaluar para jush", arrijmë në një pikë kyçe . Armiqtë e profetëve dhe besimtarëve nuk thonin : "Bu insanlar Allah'a iman ediyorlar, O'nun hoşnutluğunu arıyorlar" ya da "Këta njerëz besojnë tek Allahu dhe kërkojnë pëlqimin e Tij" ose "Këta njerëz nuk janë imoralë si ne, ata kanë vlera të larta". Përkundrazi, ata përpiqen të mashtrojnë besimtarët dhe t’i akuzojnë ata në mënyra të ndryshme.

Padyshim, ata nuk do guxonin të thonin "Ne jemi rebelë kundër Allahut dhe ne nuk njohim kufij të moralit; ne vetëm duam të nënshtrojmë këta njerëz që nuk na shërbejnë ne" . Nuk do të ishte e urtë të prisje rrëfime të tilla nga këta njerëz, si: "Këta janë njerëzit që ndjekin urdhërat e Allahut, kurse ne jemi armiq" . Përkundrazi, ata do të përpiqeshin të fuqizonin mashtrimet e tyre duke i paraqitur besimtarët si negativë dhe vetveten si njerëz "të sjellshëm dhe të ndershëm". Në ngjarjet e përshkruara në Kur’an, shohim të përdoret e njëjta metodë kundër besimtarëve të së kaluarës.

Për shembull, Profeti Nuh (as) - si të gjithë profetët e tjerë - i thërriste njerëzit e tij t’i shërbenin vetëm Allahut. Një sistem i bazuar mbi shërbesën vetëm ndaj Allahut padyshim që pengonte rritjen e interesave të krerëve të shoqërisë, të cilët kërkonin të mira materiale dhe rang të lartë shoqëror. Padyshim që, këta krerë nuk do pranonin të thonin se ajo që kërkonte Nuhu (as) ishte kundër interesit të tyre. Përkundrazi, ata e akuzonin se ishte ai që kërkonte interesat e tij - "gjendje dhe prestigj" . Kur’ani jep një pamje të kësaj situate si më poshtë: " Dhe sigurisht që Ne e dërguam Nuhun te populli tij dhe u tha: O populli im! Adhuroni Allahun! Ju s’keni të adhuruar veç Tij. A nuk frikësoheni pra? " Por prijësit e mosbesimtarëve nga populli i tij thanë: "Ai nuk është më tepër veçse një njeri si dhe ju që kërkon të bëhet sundues mbi ju..." (Sure el-Mu’minun: 23-24)

Profeti Musa (as) dhe Profeti Harun (as) u akuzuan për të njëjtën gjë. Faraonin dhe rrethi i ngushtë i tij u thanë: "... A ke ardhur te ne që të na largosh nga ai besim të cilin i gjetëm baballarët tanë ta ndjekim dhe që ju të dy të mund të keni madhështi në tokë? Ne nuk do t’ju besojmë ju të dyve"(Sure Junus: 78)

Mashtrimet e bëra kundër besimtarëve mund të arrijnë një shkallë të paimagjinueshme. Përgjatë historisë, të dërguarit e Allahut janë akuzuar se i "magjepsnin dhe hutonin" besimtarët rreth tyre.

Ata thanë: "Vërtet që këta të dy janë dy magjistarë. Qëllimi i tyre është t’ju nxjerrin ju nga toka juaj me magji dhe të mënjanojnë e të mundin prijësit e të parët tuaj."(Sure Ta Ha: 63)

... Dhe mosbesimtarët thonë: Ky është magjistar, gënjeshtar. (Sure Sad: 4)

Ambicia kryesore e atyre që përgojojnë Muslimanët është që t’i paraqesin si një imazh që ka të njëjtat vese që shfaq vetja e tyre. Ata shkuan aq thellë me këtë sa guxuan t’i thonë Profetit Nuh (as) "gënjeshtar i pafytyrë"(Sure el-Kamer: 25)

Një shpifje tjetër mjaft e shpeshtë kundër besimtarëve është ajo e "çmendurisë" . Në fakt, kjo shpifje vjen nga paaftësia e kuptimit të një llogjike baze shumë të rëndësishme të besimtarëve. Duke mos patur konceptin e "fitimit të kënaqësisë së Allahut" , mosbesimtarët e kanë të vështirë të kuptojnë veprimet e besimtarëve të cilat drejtohen nga ky qëllim i vetëm. Ata nuk e kuptojnë dot pse besimtarët , që padyshim nuk ndjekin interesat për shërbimet që kryejnë, i përkushtojnë jetën e tyre Allahut. Në sytë e tyre, kjo sjellje idealistike nuk mund të jetë gjë tjetër veç "çmenduri". Përgjatë historisë, ata shpesh janë akuzuar për këtë. Për Profetin Musa (as) Faraoni tha: "Vërtet që i Dërguari juaj që është sjellë tek ju është një i çmendur."(Sure esh-Shu’ara: 27) . Gjithashtu, kur mohuan Profetin Nuh (a.s.), njerëzit e tij i thanë: "I çmendur"(Sure el-Kamer: 9)

Përveç këtyre, besimtarët janë akuzuar gjithashtu edhe për marrëdhënie të jashtligjshme. Profeti Jusuf (as) dhe Mejreme (as), modelë për tu ndjekur nga të gjithë burrat dhe gratë besnikë, janë njerëz të fismë mbi të cilët ra kjo akuzë. Më tepër akoma, mosbesimtarët akuzuan shumë profetë si "në gabim të qartë"(Sure al-A’raf: 60)

Por nuk do të ishim korrektë të thonim që këto ngjarje i përkasin të kaluarës. Kur’ani na informon se besimtarë të tjerë mund të kenë të njëjtat eksperienca. Prandaj, çdo besimtar që mbron fenë e vërtetë, d.m.th. që shqetëson ata që janë larg vlerave të atij besimi, mund të jetë gjithmonë prè e akuzave dhe mashtrimeve të tilla.

Duhet të kujtojmë se ajo që mosbesimtarët përhapin për Muslimanët mund të jetë pjesë e kësaj fushate shpifjesh. Ashtu siç këshillon dhe Kur’ani, para hetimeve, ne duhet të evitojmë këto lajme të shpërndara nga "devijuesit" . Për këtë, Allahu na paralajmëron:

O ju që keni besuar! Në qoftë se një njeri i lig e i poshtër ju vjen juve me ndonjë lajm, sqarojeni e bëjeni të qartë, që të mos dëmtoni njerëzit nga padija dhe pastaj të ndjeni keqardhje për çfarë bëtë. (Sure el-Huxhurat: 6)