II. Historia E Fshehtë E Kabalas

Die Skulptur, die die Juden anbeteten, als sie von ihrem wahren Glauben abfielen, war laut vielen Forschern ein ägyptisches Götzenbild in der Form eines goldenen Kalbes.

"Eksodi" është titulli i kapitullit të dytë të Toras. Kjo libër përshkruan se si Izraelitët, të udhëhequr nga Mojsiu, lëshojnë Egjiptin dhe ikën nga tirania e Faraonit. Faraoni ka shfrytëzuar Izraelitët si robër dhe kurrë nuk i ka liruar. Por, kur është ballafaquar me mrekullitë e Zotit, të bëra përmes Mojsiut, dhe shkatërrimet që Ai u shkaktoi njerëzëve të tij, Faraoni lëshoi pe. Në këtë mënyrë, një natë Izraelitët u bashkuan në një masë dhe filluan migrimin e tyre nga Egjipti. Më vonë, faraoni sulmoi Izraelitët, por Zoti i shpëtoi ata përmes mrekullisë që Ai e bëri përmes Mojsiut.

Por, në Kur’an u gjetën të dhënat më të sakta për eksodin nga Egjipti, pasi Tora ka pësuar ndryshime të mëdha pasiqë i ishte shpallur Mojsiut. Fakt i rëndësishëm është se në 5 kapitujt e Torës- Gjeneza, Eksodi, Levitikusi, Numrat dhe Deuteronomi- ka mjaft kundërthënie.

Fakti që libri i Deuteronomisë përfundon me një tregim të vdekjes dhe varrimit të Mojsiut është dëshmi e padiskutueshme, pasi shihet qartë se ajo pjesë duhet të jetë shtuar pas vdekjes së Mojsiut. Në Kur’an, në tregimin për eksodin e Izraelitëve nga Egjipti, si dhe në të gjitha tregimet që kanë lidhshmëri me këtë, nuk ka bile asnjë kundërthënie sado e vogël; tregimi rrëfehet bindshëm. Çka më tepër, sikurse me tregimet tjera, Zoti zbulon shumë mençuri dhe shumë fshehtësi gjatë rrëfimit. Për këtë shkak, kur të shtjellohen këto tregime më hollësisht, mund të nxirren një sërë mësimesh nga to.

Viçi I Artë

An Ancient Egyptian statue of Hathor.

Njëri nga faktet më të rëndësishme sa i përket eksodit të Izraelitëve nga Egjipti, siç tregohet në Kur’an, është se ata kundërshtuan fenë e shpallur atyre nga Zoti, pavarsisht nga fakti se Zoti i kishte shpëtuar ata përmes Mojsiut nga tirania e Faraonit. Izraelitët nuk ishin të aftë që të kuptonin monoteizmin që Mojsiu iu komunikoi atyre, por vazhdimisht anonin drejt idhujtarisë.

Kur’ani e përshkruan këtë prirje të çuditshme kështu:

Beni israilët i kaluam përtej detit, e ata me një popull që adhuronte do statuja të tyre, dhe thanë: "O Musa, na e bën edhe ne një zot (statujë) si zotët që i kanë ata (ai popull)". Ai (Musai) tha: "Ju jeni popull që nuk dini".

Vërtet, ai popull (që po adhuron idhuj) është i shkatërruar në atë (adhurim) dhe ajo që vepruan është e asgjësuar (s'ka dobi). Kur'an ( 7: 138-139)

Musai u kthye te populli i vet i hidhëruar e i pikëlluar dhe tha: "O populli im, a nuk u premtoi juve Zoti juaj premtim të mirë, a mos u bë kohë e gjatë e ju e harruat premtimin, ose dëshiruat të ju godasë hidhërimi nga Zoti juaj, andaj e thyet besën që ma keni dhënë?"

Moses returned to his people in anger and great sorrow. He said, "My people, did not your Lord make you a handsome promise? Did the fulfillment of the contract seem too long to you or did you want to unleash your Lord's anger upon yourselves, so you broke your promise to me?"

Ata thanë: "Ne nuk e thyem besën tënde me dëshirën tonë, por ne ishim ngarkuar me barrë të rënda nga stolitë e popullit e i hodhëm ato (në zjarr), e ashtu i hodhi edhe Samirija".

E ai (Samirija) ua mbaroi atyre një viç me trup që pëlliste, e ata thanë: "Ky është zoti juaj dhe Zoti i Musait, po ai (Musai) e ka harruar". Kur'an ( 20: 86- 88)

Pse ekzistonte kjo tendencë këmbëngulëse në mesin e Izraelitëve që t’i ndërtojnë idhujt dhe t’i adhurojnë ata? Ku ishte burimi i kësaj tendence?

Shumë qartë, pasiqë një shoqëri që kurrënjëherë nuk ka besur në idhuj nuk mundet që përnjëherësh të sillen në mënyrë aq të pamenduar siç është punimi i një idhulli dhe adhurimi i tij. Vetëm ata që idhujtarinë e kanë prirje natyrore mund të bëjnë marrëzira të tilla.

Sidoqoftë, Izraelitët ishin popull që kishin besuar në një zot që nga ditët e paraardhësit të tyre Abrahamit (hz. Ibrahimit). Emri “Izraelitë” apo “Bijtë e Izraelit” së pari u është dhënë djemëve të Jakovit (Jakupit), nipit të Abrahamit, e më vonë të gjithë çifutëve që kanë rrjedhur nga ai. Izraelitët kanë ruajtur besimin monoteist që e kishin trashëguar nga paraardhësit e tyre Abrahamit, Isakut dhe Jakovit, paqja qoftë mbi ta. Së bashku me Jozefin (Jusufin) paqja qoftë mbi ta, shkuan në Egjipt dhe ruajtën monoteizmin e tyre për një kohë të gjatë, përkundër faktit se ata duhej të jetonin në mesin e idhujtarëve në Egjipt. Është e qartë nga tregimet që gjenden në Kur’an, se kur Mojsiu erdh tek ata, Izraelitët ishin një popull që besonin në një Zot.

Another Ancient Egyptian idol: Hathor, the golden calf.

Shpjegimi i vetëm i kësaj është se Izraelitët, pa marrë parasysh se sa e zbatonin besimin monoteist, kishin ndikim nga paganët që jetonin me ta dhe filluan që t’i imitojnë, duke zëvendësuar fenë e zgjedhur për ta nga Zotu me idhujtari nga popujt tjerë.

Kur të shqyrtojmë këtë çëshje nën dritën e të dhënave historike, shohim se paganizmi që ndikoi në Izraelitët ishte nga Egjipti i vjetër. Dëshmi e rëndësishme që mund të mbështetë këtë konkluzion ishte se viçi i artë që izraelitët adhuronin derisa Mojsiu ishte në malin Sinai, ishte në të vërteë një replikë (kopje) e idhujve egjiptianë Hator dhe Afis... Në librin e tij, "Gjatë nën diell", të autorit të fesë krishtere Richard Rives, shkruan:

Hatori dhe Afisi, zotëra egjiptianë në formë të lopës dhe kaut, ishin pjesë e adhurimit të diellit. Adhurimi i tyre ishte vetëm një periudhë e historisë së gjatë egjiptiane të adhurimit të diellit. Viçi i artë në malin Sinaj është më shumë se dëshmi e mjaftueshme që tregon se festa fetare kishte lidhmëri me adhurimin e diellit... 23

Ndikimi i fesë pagane egjiptase në Izraelitët u bë në etapa të ndryshme. Posa kanë takuar paganët, ata anuan kah besimi heretik, siç thotë edhe ajeti: Dhe kur i thatë: Beni israilët i kaluam përtej detit, e ata me një popull që adhuronte do statuja të tyre, dhe thanë: "O Musa, na e bën edhe ne një zot (statujë) si zotët që i kanë ata (ai popull)". Ai (Musai) tha: "Ju jeni popull që nuk dini". Kur’an (7: 138) e ata i thanë profetit: "O Musa, ne nuk të besojmë ty derisa ta shohim All-llahun haptazi, e atëherë juve u rrëmbeu rrufeja (zjarri) dhe ju e shihnit. Kur’an (2: 55) tregon se ata kishin tendencë kah adhurimi i qenieve materiale që mund të shiheshin, në të njejtën mënyrë si paganizmi ndër egjiptasit.

Prirja e Izraelitëve për paganizmin e Egjiptasëve, që është nënvizuar, është e rëndësishme dhe hedh pak dritë mbi devijimin e tekstit në Tora dhe origjinën e Kabalas. Kur shqyrtojmë këto dy çështje me kujdes do të shohim se, në zanafillën e tyre, gjendet paganizmi i Egjiptasve të vjetër dhe filozofia materialiste.

Nga Egjipti I Vjetër Deri Tek Kabala

Kur Mojsiu ishte ende gjallë, Izraelitët filluan të punojnë idhuj të ngjajshëm siç janë parë në Egjipt dhe kanë filluar t’i adhuronin. Pas vdekjes së Mojsiut, ishte vështirë të frenohet rrëshqitja e mëtutjeshme për në zvetëni. Natyrisht, e njejta gjë nuk mund të thuhet për të gjithë çifutët, por disa prej tyre pranuan paganizmin egjiptian. Në të vërtetë, ata zbatonin doktrinat e priftërinjëve egjiptianë (magjistarëve të faraonit), që shtriheshin në bazën e atij besimi shoqëror dhe devijuan fenë e tyre me futjen e këtyre doktrinave në të.

Doktrina që ishte futur në Judaizëm nga Egjipti i vjetër ishte Kabala. Sikur sistemi i priftërinjëve egjiptas, edhe Kabala ishte një sistem sekret, ku bazohej në praktikimin e magjisë. Është interesant pasi Kabala jepte të dhëna të ndryshme nga ato që mund të gjendeshin në Tora. Është një vlerësim materialist, bazuar në idenë e Egjiptit të vjetër të ekzistimit të përhershëm të materies. Murat Ozgen, një frankmason turk, flet për këtë çështje:

Është evidente se Kabala ishte themeluar shumë vjet para Toras. Kapitulli më i rëndësishëm në Kabala është teoria mbi krijimin e gjithësisë. Kjo teori është një teori tjetër nga tregimi i krijimit të pranuar në fetë teiste. Sipas Kabalas, në fillim të krijimit, lindin krijesat e quajtura Sefiroth, që dmth. "rrathë" apo "orbita", me karakteristika materiale dhe shpirtrore.

Numri i përgjithshëm i këtyre krijesave ishte 32. E 10 të parat paraqitnin sistemin diellor ndërsa tjerat paraqitnin tufën e yjeve në gjithësi. Kjo veçori e Kabalas tregon se është e lidhur ngushtë me besimin e lashtë të sistemeve astrologjike... Prandaj, Kabala është shumë larg nga besimi çifut ndërsa është shumë më e afërt me religjionet e lashta dhe misterike të Lindjes. 24

A sefiroth is one of the most blatant expressions of the distorted teachings of the Kabbalah. The figure composed of circles on the Kabbalistic engraving on the right is a sefiroth. Kabbalists attempt to explain the process of creation by means of the sefiroth. The scenario they propose is really a pagan myth totally at odds with the facts revealed in holy books.

Çifutët me adoptimin e këtyre doktrinave të fshehta dhe materialiste nga Egjipti i vjetër që ishin themeluar në baza të magjisë, kanë imponuar ndalesat në Tora. Ata morën ritualet magjike nga paganët tjerë dhe në këtë mënyrë, Kabala bëhet doktrinë mistike brenda Judaizmit, por ndryshon nga Tora. Në librin e saj, “Shoqëritë sekrete dhe lëvizjet armiqësore”, shkrimtarja angleze thotë:

Magjia, siç e dijmë, ka qenë e praktikuar nga Kananitët (Canaanites) para okupimit të Palestinës nga izraelitët; Egjipti, India dhe Greqia gjithashtu kishin falltarët dhe parashikuesit e vet. Pavarsisht nga kundërshtimet ndaj magjisë që përmbanë Ligji i Mojsiut, çifutët nuk përfillnin këto vërejtje, "infektoheshin" dhe dhe përziheshin me traditën e tyre të shenjtë që ata trashëguan me ide të magjisë, pjesërisht të marra nga popujt tjerë dhe pjesërisht të trashëguara. Në të njejtën kohë ana teorike e Kabalës çifute e huazuar nga filozofia e Magive Persianë, të Neo-platonistëve dhe Neo-pitagorianëve. Kjo ishte një lloj arsyetimi për lidhshmërinë anti-kabaliste që sot njihet si Kabala, nuk është me origjinë të pastër çifute. 25

Some Jews, influenced by the cultures of the pagan civilizations of Ancient Egypt and Mesopotamia, turned away from the Torah that Allah gave them as a guide, and began to worship various material objects. Above is pictured a pagan temple to the sun.

Ja ajeti kuranor që i referohet kësaj çështje. Zoti thotë se izraelitët mësuan ritualet e magjisë satanike nga burimet që ishin jashtë fesë së tyre.

...(e hodhën librin e Zotit) E ndoqën atë që thonin djajt në kohën e sundimit të Sulejmanit. Por Sulejmani nuk ishte i pafé, djajt ishin të pafé, sepse u mësonin njerëzve magjinë. (Ndoqën) Edhe çka u zbriti në Babil dy engjëjve, Harutit dhe Marutit. E ata të dy nuk i mësonin askujt (magjinë) para se t'i thonin: "Ne jemi vetëm sprovë, pra mos u bën i pa fé!" E, mësonin (njerëzit) prej atyre dyve atë (magji) me çka ndanin burrin prej gruas së vet, por pa lejën e All-llahut me atë askujt nuk mund t'i bënin dëm dhe ashtu mësonin çka u sillte dëm e nuk u sillte dobi atyre. E ata (jehuditë) e kanë ditur se ai që (hodhi librin) e zgjodhi atë (magjinë), ai në botën tjetër nuk ka ndonjë të drejtë (në mëshirën e Zotit). Po ta dinin, ata se për ç'ka e shitën vetveten, ajo është shumë e keqe. Kur'an (2: 102)

Ky ajet tregon se disa çifutë edhepse e dinin se do t’a humbnin veten në jetën e pastajshme, mësuan dhe adoptuan praktikimin e magjisë. Kështuqë, ata u shmangën Ligjit të Zotit që iu është dërguar dhe duke shitur shpirtin e tyre, ranë në besimin pagan (doktrinë magjike). “Ata e shitën vetveten” për një gjë të ligë, dhe me fjalë tjera, ata lëshuan rrugën e fesë së tyre.

Faktet në këtë ajet tregojnë veçoritë kryesore të një konflikti të rëndësishëm në historinë çifute. Kjo luftë ishte, në një anë, mes profetëve që Zoti i kishte dërguar çifutëve dhe atyre çifutëve që iu bindeshin atyre, dhe nga ana tjetër, atyre çifutëve të çoroditur që mohonin urdhërat e Zotit, duke imituar kulturën pagane të njerëzëve përreth tyre, që pasonin kulturën e tyre më tepër se Ligjin e Zotit.

Doktrinat Pagane Që Hynë Në Tora

Është me rëndësi të ceket se mëkatet e çifutëve që kishin devijuar shpesh tregohet edhe në librin e shenjtë të çifutëve- Dhjatën e Vjetër. Në librin e Nehemijas, një lloj libri brenda Dhjatës së Vjetër, çifutët pranojnë mëkatet e tyre dhe pendimin.

Atëherë ata që kishin prejardhje izraelite të ndarë nga të gjithë të huajt; duruan dhe pranuan mëkatet dhe ligësitë e paraardhësve. Ata qëndruan në vendet e tyre dhe lexuan Librin e ligjit të Zotit të tyre (për një të katërtën) e ditës; dhe për katërtën (tjetër) ata luteshin dhe adhuronin Zotit. Pastaj Xheshua, Bani, Kadmieli, Shebanijhu, Buni, Sherebijahu, Bani (dhe) Çenani qëndronin në shkallët e Levitetit dhe thirrën me zë të lartë Zotin.

...(Ata thanë:) "...ata (paraardhësit tanë) ishin të pabindur dhe mohues ndaj teje, flakën ligjin tënd pas shpinës dhe vranë profetët Tuaj, që dëshmonin kundër tyre dhe që të ktheheshin kah Ti; dhe bënë iritime të mëdha. Prandaj ti dorëzove ata në duart e armiqëve, që i shtypnin; dhe kur ishin në vështirësi, ata Ty ndihmë të kërkuan.

Ti i dëgjove nga qielli; dhe sipas Mëshirës Sate Ti iu dhe atyre të dërguar, ashtuqë t'i shpëtojë ata nga dora e armiqëve të tyre. Por, pastaj ata prapë bënin mëkate para syve Tuaj. Prandaj Ti i le ata në duart e armiqëve të tyre, ashtuqë ata sundonin mbi ta; pastaj ata u penduan dhe kërkuan ndihmën Tënde, Ti i dëgjove nga qielli; dhe shumë herë Ti i çlirove me mëshirën Tënde, dhe dëshmove kundër tyre, se mund mund T'i kthesh prapë në ligjin Tënd. Pastaj ata prapë ngrenë kryet, dhe nuk përfillën urdhërat Tuaj, por vazhduan me mëkate kundër vendimeve Tuaja, që nëse njeriu i bën, atëherë do të jetojë me to. Ata rrodhën supet e tyre, u bënë kokëfortë dhe nuk dëgjonin.

...Prapseprapë në Mëshirën Tënde nuk i ke shkatërruar apo braktisur krejtësisht; Për këtë Ti je Zoti, I larti, Mëshirëploti.

Dhe kështu, Zoti ynë, i Madh i Fuqishëm, i Madhëruari Zot... Ti (je) në të gjithat që neve n'a ndodhë; Ti ke vepruar besnikërisht, por ne kemi punuar gjëra të liga. As mbretërit as princërit tanë, priftërinjtë dhe etërit tanë, nuk iu përmbajtën ligjit Tënd, as nuk i përfillën urdhërat Tuaja dhe dhuratat Tuaja, me çka Ti dëshmove kundër tyre. Për atë që ata nuk të shërbyen Ty në mbretërinë e tyre, apo në shumë (gjëra) të mira që Ti iu fale, apo në tokën e gjërë dhe të pasur që Ti iu shtrove atyre; dhe ata nuk iu shmangën punëve të tyre të mbrapshta." (Nehemia 9: 2-4, 26-29, 31-35))

Ky fragment tregon dëshirën e një numri çifutësh që ishin kthyer në besimin në Zotin, por në historinë e çifutëve një segment tjetër gradualisht forcohej dhe filloi të dominojë mbi çifutët dhe më vonë krejtësisht ndërroi edhe vetë fenë. Për këtë arsye, në Tora dhe në librat tjerë të Dhjatës së Vjetër, ekzistojnë elemente që kanë prej ardhjen e doktrinave heretike pagane, gjithashtu edhe të lartpëmendurat që synojnë kthimin në fenë e vërtetë. Për shembull:

For example (Allah is surely beyond all these expressions):

Në librin e parë të Toras, thuhet se Zoti krijoi tërë gjithësinë për 6 ditë nga hiçgjëja. Kjo është e saktë dhe rrjedh nga shpallja origjinale. Por, mandej thuhet se Zoti pushoi në ditën e shtatë, që është pohim krejtësisht i shpikur. Është ide e prapshtë që rrjedh nga paganizmi ashtuqë i jepen Zotit veti njerëzore. Në Kur’an, Zoti spjegon këtë gjë në ajetinn në vazhdim:

Ne krijuam qiejt e tokën dhe gjithçka ka ndërmjet tyre brenda gjashtë ditësh dhe Ne nuk ndiem lodhje. Kur'an (50: 38).

Në pjesët tjera të Toras, ekziston një stil i të shkruarit që nuk respektohet madhëria e Zotit, sidomos në ato vende ku Atij rrejshëm i emrohen dobësitë njerëzore. (Zoti është sigurisht larg asaj). Këto antropomorfozime janë bërë që të përngjajnë në dobësitë njerëzore që paganët u kishin mveshur zotrave të tyre të imagjinuar.

Pohim i ngjajshëm tjetër blasfemie është kur thuhet se Jakovi, paraardhësi i Izraelitëve, luftoi (mundej) me Zotin, dhe fitoi. Ky tregim qartë tregon se është i shpikur ashtuqë t’iu jap izraelitëve një superioritet racial, në garë të ndjenjave raciale të përhapura mes paganëve (apo me fjalët kuranore “tërbimi fanatik”).

Ekziston tendencë në Dhjatën e Vjetër që Zotin t’a prezentojnë si zot nacional- se Ai është Zot i vetëm izraelitëve. Sidoqoftë Zoti është Zot i tërë gjithësisë dhe i tërë qenieve njerëzore. Termi zot nacional, në Dhjatën e Vjetër, i përgjigjet prirjes për në paganizëm, ku çdo fis adhuronte zotin e vet.

Në disa libra të Dhjatës së Vjetër (p.sh. Xhoshua), janë dhënë urdhëra që të kryhet dhunë e tmerrshme kundër joçifutëve. Urdhërohet për vrasje masive, duke mos kursyer as femrat, fëmijët dhe të vjetrit. Kjo egërsi e pamëshirë është krejtësisht e kundërt me drejtësinë e Zotit, dhe të përkujton barbarizmat e kulturave pagane, që adhuronin zotëra mistikë të luftës.

Këto ide pagane që paraqiten në Tora duhet të kenë origjinën e vet. Duhet të jenë çifutët ata që kishin adoptuar, nderuar dhe lartësuar një traditë që ishte e huaj në Tora, dhe më vonë e ndërruan duke shtuar në të ide që rrjedhnin nga tradita që ata përqafuan. Origjina e kësaj tradite ka rrënjët tek priftërinjtë e Egjiptit të vjetër (magjistarët nga regjimi i faraonëve). Kjo ishte në të vërtetë, Kabala që kishte arritur atje nga disa çifutë. Kabala merr pamje që i mundëson doktrinës së Egjiptit të vjetër dhe doktrinave tjera që të futen pa u diktuar në Judaizëm dhe aty të zhvillohen. Kabalistët, natyrisht, pohojnë se Kabala thjeshtë shpjegon në më shumë detale fshehtësitë sekrete të Torës, por në realitet, siç thotë një historian çifut i Kabalës, Theodore Reinach, se Kabala është "një helm tinzar që hyn në damarët e Judaizmit dhe e pllakos të tërin." 26

Është e mundur, atëherë, që të gjenden në Kabala gjurmë të qarta të ideologjisë materialiste të Egjiptit të vjetër.

Kabala- Doktrinë E Kundërt E Kreacionizmit

Zoti në Kur’an tregon se Tora është libër hyjnor dhe që është dërguar si dritë njerëzimit:

Ne e zbritëm Tevratin, në të cilin është udhëzimi i drejtë dhe drita. Sipas tij gjykuan ndaj atyre që ishin jehudi, pejgamerët që ishin të bindur, gjykuan edhe dijetarët e devotshëm e paria fetare, ngase ishin të obliguar ta ruanin librin e Allahut dhe ishin mbrojtës të tij... Kuran (5: 44)

Prandaj, Tora, sikurse Kur’ani, është libër që përmban njohuri dhe urdhëresa në lidhje me çështjet si ekzistenca e Zotit, njëshmëria e Tij, vetitë e Tij, krijimi i qenieve njerëzore dhe qenieve tjera, qëllimi i krijimit të njeriut dhe dispozitat morale të Zotit për njerëzimin. (Por Tora origjinale sot nuk është i ruajtur. Sot çfarë kemi është një version “i ndryshuar” i Toras, i ndryshuar nga dora njerëzore).

The Kabbalah's teaching about the origins of the universe and living things is a story replete with myths totally contrary to the facts of Creation revealed in holy books.

Ekziston një hollësi e rëndësishme, e ajo është se të dyjat, Tora e vërtetë dhe Kur’ani kanë një gjë të përbashkët: Zoti pranohet si Krijues. Zoti është absolut, dhe ka ekzistuar që nga fillimi i kohës. Çdo gjë tjetër përpos Zotit është krijesë e Tij, krijuar nga hiçgjëja. Ai ka krijuar tërë gjithësinë, trupat qiellorë, materien jo të gjallë, qeniet njerëzore dhe të gjitha qeniet e gjalla. Zoti është Një; Ai është i vetëm!

Pasiqë kjo është e vërtetë, në Kabala është gjetur një interpretim shumë më ndryshe, ai “helm tinzar që hyn në damarët e Judaizmit dhe e pllakos të tërin”; doktrina e saj është krejtësisht e kundërt ndaj ”faktit të krijimit”, që gjenden në Torën e vërtetë dhe në Kur’an. Në njërën ndër punimet mbi Kabalën, hulumtuesi amerikan, Lance S. Owens, paraqet pikëpamjet e tij në lidhje me origjinat e mundshme të kësaj doktrine:

Përvoja kabalistike që sjell disa perceptime për hyjnoren, shumica e tyre janë sjellur nga pikëpamja ortodokse. Doktrina kryesore e besimit çifut ka qenë shpallja se "Zoti ynë është Një". Por Kabala pohon se derisa Zoti ekziston në formën më të lartë si njësi e pakrahasueshme- e quajtur Ein Sof, i paskajshmi- kjo veçori e panjohur kishte zënë fill në një numër të madh të formave hyjnore; një shumicë zotërash. Këtë kabalistët e quajtën Sefiroth, apo fytyrat e Zotit. Mënyra me të cilën Zoti rrjedh nga njësia e paimagjinueshme në shumicë ishte një mister ndaj të cilës Kabalistët i kushtonin shumë meditime. Siç duket, ky pasqyrim shumëfytyrshëm i Zotit pranon akuzat e të qenurit politeist, akuzë që ishte me pasion, edhepse jo plotësisht e suksesshme, kundërshtuar nga Kabalistët.

Nuk ishte në shumës vetëm çështja hyjnore në teosofinë kabaliste, por në zanafillën e parë të saj nga njësia e panjohur Zoti kishte marrë formë të dyfishtë: si mashkull dhe si femër; babë dhe nënë hyjnore, Hokhmah dhe Binah, ishin format e para të Zotit. Kabalistët përdorën metaforat e hapura gjinore që të shpjegojnë se si mardhënia krijuese e Hakhmahut dhe Binahut prodhuan krijimin e mëtutjeshëm... 27

Një cilësi interesante e kësaj teologjie mistike është që, sipas saj, qeniet njerëzore nuk janë të krijuara, por në një mënyrë janë hyjnore. Owens e spjegon këtë legjendë kështu:

Pasqyrimi kompleks i Hyjnisë... ishte gjithashtu e përshkruar nga Kabala si diçka që ka formë unitare, antropomorfe. Zoti ishte, sipas një recenzioni kabalist, Adam Kadmon : njeriu i parë fillestar apo arketip. . Njeriu ndante së bashku me Zotin një formë organike thelbësore, shkëndijë hyjnore e pakrijuar dhe komplekse.Ky barazim i Adamit me Zotin mbështetej me shifra kabaliste: vlera numerike në hebraishte të emrave Adam dhe Jehova (Zoti) (Tetragramatoni, Yod he vav he), së bashku ishte 45. Prandaj në interpretimin kabalist Jehova barazohet me Adamin: Adami ishte Zoti. Me këtë konfirmim zhvillohet edhe mendimi se e gjithë njerëzia në kuptimin më të lartë ishte si Zoti. 28

Kjo teologji përbëhej nga një mitologji pagane, dhe formonte bazën e degjenerimit të Judazimit. Kabalistët çifutë thyenin kufijtë e arsyes së zakonshme deri në atë masë saqë bile u munduan që t’i transformojnë njerëzit në zotëra. Përpos kësaj, sipas kësaj teologjie, nuk ishte krejt njerëzimi me karakter hyjnor, por njerëzimi përfshinte vetëm çifutët; ndërsa popujt tjerë nuk konsideroheshin njerëz. Si rezultat, brenda judaizmit, që kishte origjinën themelore në bazat e shërbimit dhe bindjes ndaj Zotit, kjo doktrinë e bastardhuar filloi të zhvillohej, me tentativë që t’a ngopte arrogancën çifute. Pavarsisht nga natyra kundërthënëse e Torës, Kabala kishte hyrë në Judaizëm. Por përfundimisht ajo filloi që t’a bastardhojë Torën.

Çështje tjetër interesante rreth bastardhimit të doktrinës së Kabalës është ngjajshëm me idenë pagane të Egjiptit të vjetër. Siç debatuam edhe më herët, egjiptasit e vjetër besonin se materia ka ekzistuar gjithmonë: me fjalë tjera, ata mohuan idenë se materia ishte krijuar nga hiçgjëja. Kabala pohon gjënë e njejtë në lidhje me qeniet njerëzore; ajo thotë se qeniet njerëzore nuk janë krijuar, dhe ato kanë përgjegjësinë për ekzistencën e vet.

Kjo shprehet edhe me fjalor modern: egjiptianët e vjetër ishin materialistë dhe para së gjithash Kabala do të mund të quhej HUMANIZËM LAIK (jofetar).

Është interesant të ceket se këto dy koncepte- materializmi dhe humanizmi laik- përshkruajnë ideologjinë që ka dominuar botën në dy shekujt e fundit.

Është provokative të pyetet se nëse ekzistojnë forca që kanë transmetuar doktrinën e Egjiptit të vjetër dhe Kabalës që nga mesi i historisë së vjetër e deri në ditët e sotme.

Nga Tamplierët Deri Tek Masonët

Kur më herët përmendëm Tamplierët, theksuam se ky rend i veçantë i luftëtarëve të kryqëzatave ishte i ndikuar nga një "e fshehtë" e zbuluar në Jerusalem, si rezultat i të cilit ata lënë anash krishterizmin dhe filluan t'i praktikojnë ritualet e magjisë. Thamë se shumë hulumtues mbanin opinionin se kjo fshehtësi kishte lidhje me Kabalën. Psh. në librin e tij "Historia e magjisë" të shkrimtarit francez, Eliphas Lévi, paraqet dëshminë e detalizuar, se Tamplierët ishin futur në doktrinat misterioze të Kabalës, përndryshe, ata fshehurazi ishin trajnuar në këtë doktrinë. 29 Prandaj, doktrina që kishte rrënjët në Egjiptin e vjetër ishte transmetuar përmes Kabalës tek Tamplierët.

Libri “Foucault’s Pendulum”, të novelistit të famshëm italian, Umberto Eco, tregon për këto fakte gjatë përbetimit. Përgjatë novelës, ai tregon përmes fjalëve të personazheve të tij, se Tamplierët ishin ndikuar nga Kabala dhe se Kabala, ishte një fshehtësi që mund të dërgoj tek faraonët e Egjiptit të vjetër. Sipas Ecos, disa çifutë të shquar mësuan disa fshehtësi të marra nga egjiptasit e vjetër dhe më vonë këto i futën në pesë librat e parë të Dhjatës së Vjetër (Pentateuch). Por kjo fshehtësi që ishte transmetuar fshehurazi, mund të kuptohej vetëm nga kabalistët. (Zohari ishte shkruar më vonë në Spanjë, dhe duke formuar librin themelor të Kabalës merret me fshehtësitë e këtyre 5 librave). Pas deklaratës se kabalistët lexojnë këtë fshehtësi të egjiptasëve të vjetër si dhe nga matjet gjeometrike të Tempullit të Solomonit, Eco shkruan se Tamplierët mësuan këtë nga rabit kabalistë në Jerusalem:

Fshehtësia- çfarë Tempullli veçse e thoshte të tërën- mbahej vetëm nga një grup rabish që mbetën në Palestinë... dhe Tamplierët e mësuan nga ata. 30

Kur Tamplierët adoptuan këtë doktrinë egjiptaso-kabaliste, natyrisht, ata erdhën në konflikt me etablishmentin kristian që dominonte Europën. Këtë konflikt ata e ndanin me një forcë tjetër të rëndësishme- çifutët. Pasi arrestohen Tamplierët, me urdhërin e përbashkët të mbretit francez dhe Papës më 1307, rendi kaloi në ilegalitet, por vazhdoi ndikimi i tij dhe atë në mënyrë edhe më të vendosur dhe më radikale.

Siç thamë më herët, një numër Tamplierësh arriti që t’i shmangen arrestit dhe iu drejtuan mbretit skocez që të arratisën atje, që atëherë ishte mbretëria e vetme që nuk e pranonte autoritetin e Papës. Në Skoci, ata u infiltruan në shoqatën e muratorëve dhe në kohën e duhur e pushtuan atë.

Shoqatat adoptuan traditën e Tamplierëve dhe në këtë mënyrë fuqia e Masonizmit ishte e mbjellur në Skoci. Ende, edhe sot, vija kryesore e masonëve quhet “Riti i vjetër dhe i pranuar skocez”.

Siç shqyrtuam në hollësi librin "Rendi i ri masonik", që nga fillimi i shek. të 14-të, mund të vërehen gjurmët e Tamplierëve- ashtuqë edhe disa çifutë iu bashkangjitën-në etapa të ndryshme të historisë europiane. Pa hyrë thellë në detale ja disa nënvizime:

• Në Provencë, Francë, ishte një strehim i rëndësishëm i Tamplierëve. Gjatë arrestimeve, shumë prej tyre u fshehën këtu. Një veti tjetër e rëndësishme e këtij regjioni është se është njëra ndër qendrat më të njohura të kabalizmit në Europë. Provenca është vend ku është shkruar si libër, tradita gojore e Kabalës..

• Kryengritja fshatare në Angli, më 1381, sipas disa historianëve, ishte nxitur nga një organizatë sekrete. Ekspertët që studiojnë historinë e Masonerisë vijnë në përfundim dhe pajtohen se kjo organizatë sekrete ishte Tamplierët. Ajo ishte më shumë se një kryengritje e zakonshme fshatare, ishte një sulm i planifikuar mbi Kishën Katolike. 31

• Gjysmë shekulli pas kryengritjes, një klerik nga Çekia i quajtuar John Huss, filloi një kryengritje kundër Kishës Katolike. Prapa skenës së kryengritjes, ishin prapë Tamplierët. Përveç kësaj, Huss ishte shumë i interesuar për Kabalën. Ben Isaac Kara ishte njëri ndër emrat më të rëndësishëm që kishte ndikuar në zhvillimin e doktrinave të tija. Kara ishte një rabi i bashkësisë çifute në Pragë dhe kabalist. 32

A model of Solomon's Temple. The Templars and Masons, because of their superstitious beliefs concerning the Prophet Solomon (pbuh), believe that there is a "secret" in this temple passed down from ancient pagan civilizations. It is for this reason that Masonic literature places so much emphasis on the temple of Solomon.

Shembujt e tillë janë shenja të qarta se aleanca mes Tamplierëve dhe kabalistëve ishte synuar në drejtimin që t’a ndryshonte rendin shoqëror në Europë. Ky synim, bëri ndryshime në kulturën themelore krishtere të Europës, dhe zëvendësimit të saj me një kulturë të bazuar në doktrina pagane, siç ishte Kabala.

Dhe, pas këtij transformimi kulturor, pasojnë edhe ndryshimet në politikë. P.sh. revolucionet në Francë dhe Itali...

Në kapitujt e ardhshëm do të hedhim një sy në disa nga pikat kthyese në historinë europiane. Në çdo periudhë, fakti që do të n'a kundërvehet është se atëherë ishte një forcë që dëshironte t'a distancojë Europën nga trashëgimia e saj krishtere, zëvendësimin e saj me një ideologji laike dhe me këtë program në mendje, të shkatërrojë institucionet fetare. Kjo forcë tentonte që t'a bëjë Europën që t'a pranojë doktrinën që kishte qenë transmetuar nga Egjipti i vjetër përmes Kabalës. Siç cekëm edhe më parë, bazë e kësaj doktrine ishin dy koncepte të rëndësishme: humanizmi dhe materializmi.

Së pari, të shqyrtojmë çështjen e humanizmit.