NGJARJET E ASAJ DITE

Siç zbulon Kur’ani, Dita e Gjykimit është “Dita kur njerëzimi do të qëndrojë përpara Zotit të botërave” (Sure Mutaffifin: 6). Është një ditë e egër e ngjarjeve të papara më parë, një ditë gjatë të cilës gjithësia dhe gjithë ç’ka në të do të asgjësohet. Atë Ditë, çdo njeri do të jetë dëshmitar dhe do të kuptojë fuqinë e Allahut. Mosbesimtarët do të vuajnë një frikë, mundim dhe vuajtje të tmerrshme dhe do të përjetohet e gjithë keqardhja, frika dhe përulja e fshehtë e tyre.

Kur’ani na paraqet disa alegori për këtë ngjarje. Ky kapitull ofron një përshkrim të përgjithshëm të ngjarjeve të kësaj Dite dhe hulumton kuptimet e tyre. Allahu e di më së miri dhe vetëm dijenia e Tij është e pakufishme. Ne, në anën tjetër, mund të kuptojmë dhe të rrëfejmë vetëm atë që Ai ka shpallur dhe na ka mësuar.

Gjithçka që rrëfehet në këtë kapitull buron nga Kur’ani dhe prandaj është jashtë çdo dyshimi. Duke pasur parasysh se vetëm Allahu e di se si do të ndodhin të gjitha këto ngjarje, gjërat mund të ndodhin ndryshe nga ajo që presim ne. Ne i dijmë vetëm këto fakte me siguri: ngjarjet premtuara prej Tij do të ndodhin, njerëzit në Ditën e Gjykimit do të përballen me një skenë madhështore të ndryshme nga çdo gjë të parë më parë dhe se gjithësia dhe gjithçka që përmban ajo do të asgjësohen krejtësisht. Njerëzit nuk do të kenë mundësi ta dinë arsyen për këtë, të ikin dhe të shpëtojnë vetveten apo të përpiqen të gjejnë ndonjë zgjidhje. Çdokush do të kuptojë se Allahu dhe Ahireti ekzistojnë.

Tingulli i surit

Dita fillon kur i fryhet Surit

Dhe i fryhet Surit, e ajo është Dita e Premtuar (për dënim). (Sure Kaf: 20)

Tingulli i Surit shpall se Dita e Gjykimit, e premtuar prej Allahut, ka arritur më në fund, se i ka ardhur fundi kësaj bote dhe se Ahireti ka filluar. Çdokush ka qenë i informuar për këtë Ditë të madhe dhe për atë që përmban ajo dhe ka qenë i paralajmëruar se ata do të thirren për të dhënë llogari. Tani, ata janë ballë për ballë me këtë realitet të premtuar. Ky tingull i papritur, që ndryshon prej çdo gjëje të dëgjuar ndonjëherë më parë, do t’i bëj njerëzit të kuptojnë se koha e tyre ka mbaruar, sepse ajo tregon fillimin e frikës, mundimit dhe mungesës së shpresës për mosbesimtarët – një Ditë me të vërtetë shumë e vështirë për ta. Allahu thot:

Sepse kur t’i fryhet Surit, ajo Ditë do të jetë një ditë e vështirë, jo e lehtë për jobesimtarët. (Sure Mudeththir: 8-10)

Ata që mashtrohen nga joshjet e përkohshme të rregullimit të dynjasë dhe lidhen ngusht me gjëra të tilla janë të verbër ndaj realitetit të ekzistencës dhe njësisë së Allahut. Ata janë me sa duket të lumtur dhe të kënaqur me këtë iluzion dhe jetojnë pa asnjë konsideratë për Krijuesin e çdo gjëje apo për krijimin e Tij dhe për ecjen e tij drejt fundit të vet. Në të vërtetë, pasiqë Allahu krijoi këtë rregull, ai do të bëj që ky sistem madhështor të marr fund, duke e dhënë një urdhër të vetëm, në mënyrë mahnitëse. Ata që nuk mendojnë se do të takojnë një ditë të tillë do të zgjohen prej dremitjes së tyre menjëherë pasi të dëgjohet Suri. Megjithatë, gjendja e tyre e re nuk do t’u sjellë atyre asnjë dobi, sepse atëherë do të jetë tepër vonë për të bërë çkado për Allahun dhe Ahiretin.

Por, pse është tepër vonë? Allahu na bën me dije se arsyeja që qëndron pas kësaj është se të tillët çuan dëm jetët e tyre dhe e shpërfillën sprovën dhe gjithashtu realitetin e Ahiretit. Një qëndrim i tillë sjell një ndëshkim të rëndë, sepse burimi i tij është kënaqësia e individit me këtë botë të kufizuar dhe mospranimi i mundësisë së një të kaluare dhe të ardhme. Njerëzit që e mbajnë këtë qëndrim dëshirojnë kënaqësitë e përkohshme të kësaj jete dhe shpërfillin qëllimin e krijimit dhe kështu shpenzojnë jetët e tyre pa pyetur veten se pse jetojnë, pse u krijuan, çfarë pret Krijuesi prej tyre dhe pse do të vdesin. Ata dijnë për vdekjen, por janë poashtu të vetëdijshëm se realiteti i saj ngritë pyetje që kërkojnë përgjigje. Prandaj, ata kthejnë shpinat e tyre dhe përpiqen të lënë pas vetes këto mendime sa më shumë që të jetë e mundshme. Mirëpo, në të vërtetë, qëllimi i vetëm i krijimit të secilit person dhe jetës së shkurt në Tokë është t’i shërbej Allahut. Ata që janë të vetëdijshëm për afërsinë e vdekjes, shkurtësinë e kësaj jete dhe se çfarëdo që t’ju ndodhë është pjesë e sprovës së tyre, janë gjithashtu të vetëdijshëm se do të takohen me atë që Kur’ani u zbulon atyre. Prandaj, ata e kuptojnë se qëllimi i vetëm që ata janë gjallë është që të jetojnë për Allahun. Të kuptuarit e kësaj derisa jetoni është një përfitim shumë i madh, sepse kjo bën që njerëzit të largohen prej botës mashtruese dhe të kthehen nga banesa e tyre e vërtetë: Ahireti.

Dëshira më e madhe e atyre që vrapojnë pas kënaqësisë dhe epshit është që ky rregull të zgjas përgjithmonë. Por madje as kjo nuk i kënaqë ata, sepse jeta përmban gjithnjë probleme dhe vështirësi. Veç kësaj, Shejtani ka taktika të panumërta për t’mos i lënë ata të besojnë në vuajtjet e përjetshme të Ahiretit dhe i bën ata që të parapëlqejnë këtë jetë të mundimit dhe dëshpërimit mbi besimin. Por kur të tillët ta dëgjojnë tingullin e Surit, ndoshta derisa janë duke udhëtuar për në punë apo derisa përgatiten të shkojnë në shtrat, do ta kuptojnë se të gjitha ambiciet dhe shpresat e tyre të shtyera për më vonë nuk vlejnë asgjë dhe prandaj do të bien në një gjendje të dëshprimit të thellë. Rregulli që ata kishin shpresuar se do të zgjaste përgjithmonë ka mbaruar, sikurse edhe vet jetët e tyre. Gjithçka që ata nuk pranuan të besojnë, përkundër njohurisë që kishin për to, tani i ka arritur ata. Ata njerëz që jetuan në hijen e fuqive të rrejshme që “i mbronin ata” tani s’kanë ku të kërkojnë strehim, sepse të gjithë njerëzit përveç besimtarëve janë në gjendje të njëjtë të pashpresë. Ata i janë dorëzuar të pashmangshmës, dhe gjithë njerëzit që kanë jetuar ndonjëherë tani tubohen në praninë e Allahut:

Dhe i fryhet Surit, kur ja, duke u ngutur prej varrezave ata paraqiten te Zoti i tyre. (Sure Ja Sin: 51)

Për mosbesimtarët, kjo ndodhi do të thot “të takuarit pikërisht të asaj nga e cila ai apo ajo largoheshin,” si edhe “fundi i mundësisë së fundit për t’i përmirësuar gabimet e njeriut.” Frika e atij momenti është e papërshkrueshme, sepse një panik dhe llahtar i tillë kurrë më parë as nuk është dëgjuar dhe as nuk është parë. Mund të ketë qenë e mundshme të bëhen gabime të mira apo ato mund të jenë harruar me kalimin e kohës, por tingulli i surit tregon se s’ka mbetur kohë më. Atë Ditë, ky tingull do t’ju sjell frikë të tmerrshme mosbesimtarëve dhe çdokush do t’i dorëzohet këtij realiteti. Allahu shpall se:

Ditën kur i fryhet Surit, e të frikësohet kush është në qiej dhe në Tokë, përpos kë do Allahu (të mos frikësohet) dhe t'i vijnë Atij të gjithë të përulur. (Sure Neml: 87)

Gjithë njerëzit janë të vetëdijshëm për këtë Ditë, sepse Allahu i ka paralajmëruar njerëzit me të dërguarit e Tij dhe vargjet në lidhje me një “ditë që nuk ka kthim.” Veç kësaj, Ai i ka përkujtuar ata t’i drejtohen Atij dhe u ka thënë se ata që nuk pranojnë të veprojnë ashtu nuk do të ndihmohen pas vdekjes. Kur’ani zbulon pendimin e përjetuar nga ata të cilët u ndeshën me dënimin në një moment që nuk e prisnin dhe të vërtetën se ata nuk do të ndihmohen, si në vazhdim:

Kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t'u vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t'ju ndihmojë. Përmbajuni asaj më të mirës që u është zbritur nga Zoti juaj, para se t'ju vijë dënimi befas, kur nuk e prisni. Dhe të mos thotë ndokush: "O i mjeri unë që kam lënë mangu respektimin ndaj Allahut dhe që kam qenë prej atyre që talleshin!" Ose të mos thotë: "Ah, sikur të më kishte udhëzuar Allahu (në rrugë të drejtë) e të kisha qenë prej atyre që janë të ruajtur!" Apo, kur ta shohë dënimin të mos thotë: "Sikur të kisha mundësi të kthehem edhe njeherë e të isha bërë prej bamirësve!" “Jo, ty të patën ardhur argumentet e Mia, e ti i përgënjeshtrove ato, u bëre kryeneç dhe ishe prej atyre që nuk besuan.” E ata që bënë gënjeshtër ndaj Allahut, do t'i shohësh në Ditën e Ringjalljes, me fytyrat e tyre të nxira. A nuk është në Xhehennem vendi i kryelartëve? (Sure Zumer: 54-60)

Kjo jetë e kënaqësisë së përkohshme mbaron kur i fryhet Surit. Të gjithë njerëzit përballen me atë që u premtua. Frika dhe llahtari që ata përjetojnë kur të ballafaqohen me ndodhi të tilla s’mund të shprehet me fjalë. Të gjithë njerëzit ndjekin thirrjen e njëjtë dhe e kuptojnë se po ndeshen me një realitet prej të cilit nuk mund të ikin.

Toka

Toka do të dridhet nga tërmetet/dridhjet

Kur të dridhet Toka me dridhjen e saj të fuqishme, dhe të nxjerrë Toka atë që ka në brendinë e saj, dhe njeriu të pyes: "Ç'ka kjo (që bën këtë dridhje)?" Atë Ditë, ajo i rrëfen tregimet e veta, ngase Zoti yt e ka frymëzuar atë. (Sure Zilzal: 1-5)

Në Ditën e Gjykimit, një zhurmë shurdhuese do të pasojë tingëllimën e surit dhe një dridhje e pakrahasueshme do ta dridhë Tokën. Malet e mëdha, drunjët, rrokaqiejt, ndërtesat – në fakt çdo vend në Tokë – do të fillojë të lëkundet në të njëjtën kohë. Njerëzit do të bëjnë panik dhe do të mbërthehen nga një frikë e tmerrshme. Aspekti që më së shumti ngjallë frikë është se askush nuk mund t’i ik asaj dhe të gjejë çfarëdo lloj strehimi, sepse kjo dridhje nuk i ngjanë tjerave me të cilët jemi mësuar; në të vërtetë, kjo dridhje do të vazhdojë gjersa Toka të jetë rrafshuar. (Allahu e di më së miri.) Allahu i përshkruan këto dridhje, si në vazhdim:

Ditën që vrullshëm bëhet dridhja, pas së cilës pason tjetra. Atë ditë zemrat janë të tronditura dhe shikimet të trishtuara. (Sure Nazi’at: 6-9)

Përpiquni të paramendoni se sa i prekin dridhjet që ne i njohim ata që i përjetojnë ato. Këto dridhje zgjatën vetëm për sekonda, por rezultatet ishin megjithatë shkatërruese. Me qinda mijëra vdiqën në ose nën ndërtesat e rrënuara dhe të mbijetuarit u varfëruan. Shtëpitë, pronat, fitimet dhe kursimet u shkatërruan përnjëherë. Këto fatkeqësi u panë nga secili dhe, në ato momente, asnjë person dhe asnjë fuqi s’mundi t’u bëj ballë. Dridhjet e Ditës së Gjykimit nuk do të mund të krahasohen me asgjë sa i përket ashpërsisë, pasojave dhe gjerësisë së zonës së prekur. Kur të mbarojnë ato, nuk do të mbetet asnjë rrënojë apo jetë në këtë planet.

Pa marrë parasysh se sa e ashpër do të jetë dridhja, njerëzit që janë të përgatitur për një ngjarje të tillë shpesh gjejnë mënyrë për të mbijetuar. Mirëpo, me të dëgjuar të tingullit të Surit, madje edhe ata do të kuptojnë se kjo nuk është një dridhje e rëndomtë dhe se nuk ka mundësi ikjeje.

Kur’ani paralajmëron për këtë ngjarje dhe për dridhjet, si vijon:

O ju njerëz, ruajuni dënimit nga Zoti juaj! Sepse dridhja e Orës (kijametit) është një gjë e llahtarshme. (Sure Haxhxh: 1)

Në atë moment, asgjë në Tokë nuk do të ketë kuptim. Çdo gjë që i largoi njerëzit nga udha e drejtë (p.sh. shtëpitë luksoze, rrokaqiejt gjigant, hotelet me 5 yje, kursimet e akumuluara jetësore në mënyrë ambicioze, shtëpitë, dekorimet, pallatet, urat, të gjitha ndërtesat më të njohura, Piramidat që kanë mbijetuar të gjitha fatkeqësitë natyrore deri më tani, kështjellat historike dhe qytete të tëra) të gjitha do të bëhen pluhur e hi sikurse kështjellat nga rëra në plazh. Çdo gjë që i bën njerëzit të ndihen krenar që i posedojnë ato, si edhe nami, nderi, prestigji dhe fuqia e tyre do të asgjësohen në çast dhe përnjëherë do të bëhen të pakuptim, sepse:

Jo, mosni ashtu! Kur të dridhet Toka njëpasnjëshëm, dhe kur të vjen Zoti yt dhe engjëjt qëndrojnë rradhë-rradhë, dhe atë ditë sillet Xhehennemi, atë Ditë njeriut i bie në mend. Por si do t’i ndihmojë atij përkujtimi? (Sure Fexhr: 21-23)

Kur i tërë planeti të sprapset, ata që gjetën çdo lloj arsyetimi për të mohuar Allahun dhe që nuk u përfshinë në asnjë veprim të adhurimit, përkundër faktit se e dinin ç’kërkohej prej tyre, më në fund do ta kuptojnë se vetëm tek Allahu ka strehim. Mirëpo, tani është tepër vonë për ta që të korrigjohen dhe as pendimi i tyre s’ju hyn më në punë.

Pas frikës, ndjenja që do të përjetohet më së shumti atë Ditë do të jetë paaftësia. Njerëzimi, i cili ndërmuar masa paraprake ndaj çdo fatkeqësie të mundshme dhe katastrofe vdekjeprurëse (p.sh. tërmete të fuqishme, uragane të forta dhe madje luftëra bërthamore), do të jetë i paaftë të fshihet apo të mbijetojë këtë ndodhi. Asgjë dhe askush, pa marrë parasysh se si u mashtruan gjersa ishin gjallë, s’do të jenë në gjendje të udhëzohen në vend të sigurt.

Toka nxjerrë atë që është në brendinë e saj

Dhe të nxjerrë Toka atë që ka në brendinë e saj, dhe njeriu të pyet: "Ç'ka kjo (që bën këtë dridhje)?" Atë ditë, ajo rrëfen tregimet e veta, ngase Zoti yt e ka frymëzuar atë. (Sure Zilzal: 2-5)

Bërthama e Tokës, që fillon në një thellësi prej 5,000 – 6,000 kilometra (3,000 – 3, 700 milja) nga sipërfaqja, përbëhet nga magma tejet e ngjeshur që ka një temperaturë që vlerësohet të jetë 5,000°C (9,000°F). 1 Llava që rrjedhë prej erupcioneve vullkanike vie prej zonave afër bërthamës. Gjatë historisë, erupcionet vullkanike kanë shkaktuar llahtar, kanë sjellë vdekjen e shumë njerëzve dhe, në disa raste, kanë varrosur qytete të tëra. Llava del prej çarjeve në korën e Tokës dhe, sa më e lartë që të jetë shtypja, më i lartë është shpërthimi i saj në qiell. Faktori kryesor në këtë proces është prania e gazërave të ndryshme që ndahen nga substanca e lëngët në udhëtimin drejt sipërfaqes, sepse ato formojnë një shtresë mbi magmën dhe e rritin shtypjen. Sa më e lartë të jetë përmasa e gazërave, më e madhe është fuqia e shpërthimeve që pasojnë. Llava që vlon e shëndrron sipërfaqen e zonës që prek pothuaj në Ferr. Erupcionet e tilla të të kufizuara prekin vetëm një rajon të kufizuar. Hulumtuesit mund të parashohin fatkeqësi të tilla dhe të sigurojnë ndërmarrjen masat të domosdoshme paraprake.

Kur’ani thot se “Toka do të nxjerrë atë që ka në brendinë e saj,” duke sugjeruar se, përveç shumë gjërave tjera nën tokë, magma do të gufojë jashtë. Dridhjet lëkundëse që po e çajnë koren e planetit në nivel global, do të përgatisin terrenin për një katastrofë të tillë. Në Ditën e Gjykimit, tërmete shkatërruese do ta përmbysin Tokën, dhe njerëzit duke u përpjekur që t’u ikin copërave që bien mbi ta do të zihen në llavën që gufon jashtë sipërfaqes së çarë të Tokës. Përsëri, ata do të kuptojnë se nuk mund t’i iket vdekjes. Katastrofat do të pasohen nga njëra tjetra dhe njerëzit do të mbërthehen nga njëra apo tjetra. (Allahu e di më së miri.)

Toka i përulet vullnetit të Allahut, sepse:

Dhe kur Toka të shtrihet në gjerësinë e saj dhe të nxjerr çka ka në brendi e të çlirohet, dhe t'i bindet Zotit të saj, ashtu si i takon. (Sure Inshikak: 3-5)

Dita e Fundit ka arritur, koha e njerëzimit ka mbaruar dhe gjithçka ka përfunduar. Asgjë e gjallë s’mund t’i ikë kësaj dite, sepse kur ajo të përfundojë më në fund, s’do të mbetet asgjë: asnjë farë, asnjë bimë, asnjë mikroorganizëm – madje as edhe Toka vet.

Magma nuk është barra e vetme që do të zbrazet jashtë atë Ditë. Magma përçon nxehtësinë dhe reaksionet kimike në shtresën e jashtme (në mantel - mbulesë) dhe në mes të mantelit dhe kores. Prandaj, me siguri se do të bartë nxehtësi të madhe dhe shumë substanca tjera nëntokësore në sipërfaqe, duke e ngritur në këtë mënyrë temperaturën e sipërfaqes në nivele të panjohura më parë. Ngjarjet e tilla do të bëjnë që Toka të nxjerrë jashtë gjithë ç’ka në brendinë e saj: mineralet, qymyrin, naftën e papërpunuar, kufomat, rrënojat dhe kështu me rradhë. Toka do të përmbyset, sepse:

Dhe kur të zbrazen varret, secili njeri do ta dijë se çka ka punuar dhe çka ka lënë prapa. (Sure Infitar: 4-5)

Uji i nëndheshëm do të dal prej të çarave dhe, për shkak të natyrës së tij nën presion tejet të lartë, do të shkaktojë dëm në afërsi dhe do të vërshojë tërë planetin.

Erupcionet vullkanike do të dërgojnë ndotësit lartë në atmosferë. Historia na tregon se erupcione të tilla pasohen prej shirave të pluhurit dhe hirit që bien në zonën e prekur dhe ndonjëherë madje e varrosin atë. Allahu thot se “Malet shkapërderdhën e bëhen copë e thërmi, e bëhen pluhur i shpërndarë” (Sure Vakia: 5-6). Duke u bazuar në këtë, është shumë e mundshme që eksplodime dhe erupcione të tilla do të ndodhin gjithandej në Tokë në Ditën e Gjykimit.

Njerëzit do të ndeshen me një ndëshkim shkatërrues. Retë e pluhurit dhe tymit që do të mbulojnë çdo vend, si edhe gazërat që do të shpërndahen përnjëherë, do të mbytin njerëzit dhe do të shkaktojnë vuajtje të tmerrshme. Të gjitha këto ndodhi do t’i bëjnë mosbesimtarët të kuptojnë shkallën e vuajtjes së përjetshme që i pret ata në Xhehennem. Allahu u jap fund jetëve të njerëzve me një pamje aq tronditëse dhe për mosbesimtarët Ai ka përgatitur një vuajtje shpirtërore dhe fizike që s’mund të shprehet me fjalë. Përballë ngjarjeve të tilla të papërballueshme, një frikë shkatërruese e vdekjes do ta pllakosë planetin dhe asgjë tjetër s’do të mbetet përveç frikës dhe pendimit.

Malet

Malet do të çrrënjosen dhe do të bëhen hi e pluhur

Dhe kur malet të bëhen hi e pluhur. (Sure Murselat: 10)

Siç e dimë, malet funksionojnë si kuazi-amortizues. Kur’ani thot:

Dhe Ai vuri male të forta në Tokë, ashtu që ajo të mos lëkundet me ju, (bëri) edhe lumenj e rrugë që të mund të orientoheni. (Sure Nahl: 15)

A nuk e bëmë Ne Tokën të përshtatshme (për jetë), ndërsa malet shtylla? (Sure Nebe’: 6-7)

Tërmeti më i fuqishëm i regjistruar ndonjëherë shënoi 9.5 shkallë të Rihterit. 2 Një tërmet i tillë e shkreton zonën për vetëm disa sekonda. Dridhjet e Ditës së Gjykimit, përveç nëse Allahu nuk urdhëron ndryshe, do të jenë të një fuqie të paparë më parë. Madje edhe malet, të cilat rëndom zvoglojnë efektet, do të jenë të paafta t’i përballojnë ato. Ndërtesat më të forta dhe malet e forta si guri do të shkulen dhe të fillojnë të rrëshqasin, si vijon:

Dhe malet të shkulen nga vendi e të ecin. (Sure Tur: 10)

Dhe malet shkulen dhe bëhen pluhur (si valë rrezesh). (Sure Nebe’: 20)

(Përkujto) Ditën kur Ne i shkulim kodrat, dhe Tokën e sheh të sheshtë (të zbuluar) dhe Ne i tubojmë ata e nuk mbetë asnjë prej tyre pa e tubuar. (Sure Kehf: 47)

Pjesa më e madhe e planetit tonë është e mbuluar prej maleve. Pa asnjë dyshim, duke i parë të gjitha ato të shkulen prej vendeve të tyre, të shpërndahen nëpër Tokë dhe të ndeshen njëra në tjetrën, duke e rrafshuar në këtë mënyrë tërë planetin, do të jetë njëra prej skenave më tronditëse të para ndonjëherë. Ne mezi mund ta paramendojmë një skenë të tillë.

Paramendoni se Himalajet, Alpet dhe bjeshkët e Taurusit, të cilat njerëzit i konsiderojnë si të palëkundura/të patundshme dhe ku alpinistët përpiqen të ngjiten, papritur lëkunden dhe fillojnë të shemben dhe të rrafshojnë vetveten si edhe qytetet përreth.

Ndërtimi i rrugëve nëpër zona malore kërkon mjete, makineri dhe pajisje të përparuara teknologjike. Por edhe atëherë, ato shpesh nuk sjellin dobi. Përdorimi i dinamitit për të hapur rrugën ka dobi të vogël, sepse ai ka vetëm efekt të kufizuar, ose ndonjëherë kurrfarë efekti. Për këtë arsye, shumë zona malore nuk mund të arrihen. Në Ditën e Gjykimit, të gjitha malet do të bëhen hi e pluhur. Ky është një shembull shumë i mirë për shkatërrimin që do të ndodhë atë Ditë. Njëkohësisht, të gjitha malet do të bëhen hi e pluhur dhe godinat/ndërtesat madhështore do të rrënohen – një situatë me të vërtetë e tmerrshme. Këto ngjarje na ndihmojnë të kuptojmë fuqinë e pakufishme të Allahut. Kur’ani thot se:

Atë Ditë kur Toka e malet të dridhen dhe malet bëhen rërë rrëshqitëse. (Sure Muzemmil: 14)

Kur’ani shpall se Toka do të jetë pa kodra dhe kratere, sepse shkatërrimi i maleve do të bëjë që sipërfaqja e planetit të bëhet e rrafshët, si në vazhdim:

Ty të pyesin edhe për kodrat. Thuaj: "Zoti im mund t'i bëjë ato thërrime të shpërndara. Dhe vendin e tyre ta bëjë rrafsh pa farë bime e ndërtese. E nuk do të shohësh në të as ultësirë e as lartësirë. (Sure Ta Ha: 105-107)

Terreni i pasheshuar që shohim sot do të jetë i rrafshët atë Ditë, sepse të gjithë njerëzit do të tubohen në një rrafshinë të pafund:

Përkujto) Ditën kur Ne i shkulim kodrat, dhe tokën e sheh të sheshtë (të zbuluar) dhe Ne i tubojmë ata e nuk mbetet asnjë prej tyre pa e tubuar. (Sure Kehf: 47)

Malet do të shpërbëhen si tufa leshi të ngjyrosur

Atë Ditë, malet, bashkë me të gjitha bimët, lulet, gjelbërimin, mineralet dhe dheun e ngjyrosur me ngjyra të ndryshme do të shpërbëhen së bashku. Malet, që do të jenë bërë pluhur e tym, do të shpërndahen. Kjo skemë e ngjyrave përshkruhet në vargjet:

(Atë Ditë) malet do të bëhen si tufa leshi të ngjyrosur. (Sure Me’arixh: 9)

Atë Ditë, zotërimi i Nënshtruesit do të ketë gjithçka nën kontrollin e Tij, të gjallë apo të vdekur. Një frikë e madhe do të dominojë në çdo vend. Njerëzit të cilët bëjnë panik për dridhjen më të vogël dhe të cilët, duke pasur frikë për jetërat e tyre, nuk mund të kthehen në shtëpitë e tyre me orë të tëra më pas, do të jenë në një situatë të padurueshme kur t’i shohin malet të lëkunden prej vendeve të tyre, tokën që nxjerrë jashtë gjithçka që kishte mbajtur të fshehur, varret që kthehen mbrapsht, katastrofa që ndjekin njëra tjetrën dhe të gjithë njerëzit që tubohen në një vend. S’do të mbetet askush për t’i besuar dhe asnjë strehim i sigurt. Llahtari i kësaj ngjarjeje do t’i tejkalojë tej mase kufijtë e durimit të tyre. S’do të mund të bëjnë më asgjë, s’ka më nisje prej fillimit dhe s’do të mbetet asnjë vend ku të mund të shkojnë. Fillimi i ri është në Ahiret, i cili është i pafund dhe përplot vuajtje dhe pendim për ata që nuk kërkuan kënaqësinë e Allahut gjersa ishin të gjallë. Të gjitha kënaqësitë tokësore të tyre, ambiciet dhe jeta kanë marrë fund. Llahtari me të cilin do të ndeshen do të pasqyrojë fuqinë e pafund të Allahut.

Në të vërtetë, të Dërguarit e Allahut dhe besimtarët i kanë bërë ata me dije për këto fakte. Por kjo Ditë shkatërruese dukej aq e largët dhe kështu ata u mbështetën në pronat e përkohshme dhe në vetveten. Allahu shpall se mosbesimtarët kanë qenë të paralajmëruar, si në vazhdim:

Dhe ti tërhiqju vërejtjen njerëzve për Ditën kur atyre do t'u vijë dënimi, e ata që ishin mizorë do të thonë: "Zoti ynë, na jap afat për një kohë të shkurtër t'i përgjigjemi thirrjes tënde (për besim) dhe t'i pasojmë të Dërguarit." (Por do t’u thuhet:) “A nuk u betuat ju më parë se për ju nuk do të përjetonit kurrë rënien tuaj, edhpse ju u vendosët në vendbanimet e atyre që e dëmtuan vetveten (e Ne i shkatërruam) dhe e kishit të qartë se si vepruam Ne me ta, dhe ju sollëm shumë shembuj edhe juve. (Sure Ibrahim: 44-45)

Tani të gjithë ata janë të vetmuar në mes të rrezikut. Çdokush frikësohet për jetën e tij dhe askush nuk brengoset për askënd tjetër. Askush s’mund të ik, sepse dita e premtuar e Allahut ka arritur. Largimi prej shtëpisë s’do të sjellë dobi, sepse gjithçka është duke u shkatërruar dhe toka dhe malet lëvizin të gjitha përnjëherë. Nuk ka strehim, nuk ka mbrojtës dhe asnjë veprim parandalues. Kur’ani përshkruan shkatërrimin e maleve në Ditën e Gjykimit si në vijim:

Dhe të ngrihen toka e malet e t'i mëshojnë njëra-tjetrës me një të goditur. Në atë Ditë ndodhë e Vërteta (Kijameti). (Sure Hakka: 14-15)

Oqeanet

Do të duhej t’ia përkujtonim vetvetes një gjë të rëndësishme kur bëhet përshkrimi i gjithë këtyre skenave, të cilat bazohen në ajetet Kur’anore: Të gjitha këto ngjarje do të ndodhin sipas vullnetit të Allahut, sepse Ai ka premtuar se ato do të ndodhin. Padyshim, Allahu mund të shkatërroj dhe pastaj të rrafshojë gjithçka në mënyrë të mahnitshme, sepse:

Ky është premtimi i Allahut. Allahu nuk e thyen premtimin e Tij, por shumica e njerëzve nuk e dinë këtë. (Sure Rum: 6)

Njerëzit që ndjeheshin krenar me vetveten s’do të kenë asnjë vlerë. Njerëzimi, i cili e konsideronte veten madhështor dhe të fuqishëm para Allahut, i cili e mohoi Atë prej vetëkënaqësisë, do të jenë të braktisur dhe të pafuqishëm në mes të këtyre ngjarjeve. Gjithçka që njerëzit konsideruan si më madhështore se veten e tyre do të nënshtrohen në këtë Ditë, siç urdhërohet prej Allahut. Malet, oqeanet, e tërë gjithësia – të gjitha do të humbasin dukjen e tyre të forte dhe solide dhe do t’i përulen vullnetit të Allahut. Gjithçka do të marr fund me urdhërin e Allahut “Bëhu!,” sepse ato iu kanë bindur urdhërit të Allahut dhe i kanë kryer funksionet e tyre si shërbëtor të bindur të Tij. Kur të asgjësohen malet dhe të shpërndahen si lesh i ngjyrosur dhe kur toka të nxjerrë çfarë mban në brendinë e saj, do të shfaqet madhështia e pafund e Allahut. Kur’ani shpall se oqeanet do të vlojnë si zjarr i flakëruar atë Ditë.

Skëterra e oqeaneve

Është pothuajse e pamundhsme të imagjinohen oqeanet, të cilat mbulojnë tri të katërtat e sipërfaqes së Tokës, të vlojnë egërsisht përnjëherë. Madje edhe kur njerëzit t’i tejkalojnë kufijtë e mendjeve të tyre, mund të kenë vetëm një ide të paqartë se sa e llahtarshme do të jetë ajo ngjarje. Gjer më tani, përvoja jonë personale me siguri se përbëhet prej imazheve të vullkaneve që shpërthejnë apo anijeve-cisternë të naftës së papërpunuar që digjen që i shohim në televizor apo në fotografi. Mirëpo, përshkrimet e dhëna në këto vargje tejkalojnë çfarëdo krahasimi. Vetëm dijenia jonë e madhështisë, fuqisë dhe pushtetit të pakufishëm të Allahut mund t’na jap një përfytyrim në lidhje me shkallën e këtyre katastrofave që priten, sepse Ai mund të ndryshojë apo të përmbys rregullin e gjithësisë si pjesë të një skeme më të lartësuar të gjërave.

Bashkë me gjithçka tjetër që do të nxjerret jasht tokës, llava e nxehtë, që vlerësohet se ka një temperaturë prej 5,000°C (9,000°F) do të gufojë ku të mundet, e edhe në oqeane. Ata që e kanë parë llavën duke dalë prej fundit të oqeanit në filma dokumentar kanë qenë dëshmitarë të një gjëje me të vërtetë mahnitëse. Mirëpo, pamjet në Ditën e Gjykimit, do të jenë shumë të ndryshme, sepse ato do të jenë gjithëpërfshirëse dhe shumë më të llahtarshme. Oqeanet do të digjen dhe një mur i pashmangshëm zjarri do të gllabërojë njerëzit. Atë Ditë, të gjitha oqeanet do të ndizen flakë.
Siç thot Allahu në Kur’an:

Dhe kur detet të vlojnë si zjarr i flakëruar, (Sure Tekvir: 6)

Si rezultat i kësaj, gjithë jeta ujore, si edhe e gjithë jeta tokësore, në Tokë do të marr fund. Oqeanet që rëndom qetësojnë dhe freskojnë, papritur do të përhapin një nxehtësi të pabesueshme. Në vend të valëve gjigante do të ketë valë zjarri dhe oksigjeni do të zëvendësohet nga tymi. Pamja e oqeaneve që digjen egërsisht, duke vluar dhe duke nxjerrur jashtë çfarë mbajnë në brendi, do të dominojë një pjesë të madhe të botës dhe do të sjellë shkatërrim të pafund.

Oqeanet do të nxjerrin jashtë çfarë mbajnë në brendi

Përveç gjithë asaj që përmendëm më lartë, oqeanet do të rriten gjithashtu, siç përmendet në ajetin vijues:

Dhe kur oqeanet të vërshojnë dhe përmbysin. (Sure Infitar: 3)

Me vullnetin e Allahut, fatkeqësitë do të vijnë edhe prej oqeaneve. Pasiqë Allahu është i Gjithëfuqishëm dhe Krijuesi i Tokës dhe gjithçka përmban ajo, gjithë çka Ai duhet të bëjë është që të jap urdhërin “Bëhu!”, dhe çkado që Ai dëshiron bëhet. Rrethanat e mundshme (vetëm Allahu i di ato të vërtetat) që do të shpien te këto ngjarje shërbejnë për t’na përkujtuar dhe për të pasur frikërespekt ndaj Allahut përderisa afrohemi më pranë Tij.

Disa prej ngjarjeve të mundshme kanë të bëjnë me ngritjen e oqeaneve. Siç e dimë, tërmetet në fundin e oqeanit shkaktojnë valë të mëdha në sipërfaqe. Dridhjet që pasojnë mund të bëjnë që valët të shkojnë me vrull drejt bregut me shpejtësi deri në 750 kilometra (466 milje) në orë. Valët që fillojnë me më pak se një metër (tre fut) lartësi në det të hapur mund të arrijnë 60 metra (200 fut) lartësi kur të arrijnë në breg. Një valë batice 25-35 metra (80-100 fut) e lartë e formuar nga një tërmet i fuqishëm në Japoni në vitin 1896, fshijti nga faqja e dheut qytetin Honshu, duke mbytur 25,000 njerëz.

Erupcionet vullkanike janë një shkaktar tjetër i valëve të mëdha. Vala e baticës e formuar nga erupcioni i vullkanit në Krakatoa në vitin 1883 bëri që Ishulli Krakatoa, që ndodhej në mes të Javës dhe Sumatrës, të fundosej papritur dhe të shkaktojë një valë batice që goditi njërin prej rripave më së denduri të populluar të vijës së bregdetit të Javës. Vala, e cila asgjësoi 165 fshatra dhe mbyti 36,000 njerëz, ishte më shumë se 35 metra (110 fut) e lartë kur arriti bregun. Ngjarje të tilla demonstrojnë se tërmetet nënujore apo erupcionet vullkanike mund të kenë ndikim të kufizuar dhe të shkaktojnë vërshim dhe vdekje shumë më larg vendit ku ndodhë. Në Ditën e Gjykimit, çdo vend në Tokë, qoftë nëntokësor apo nënujor do të pësojë dridhje. Dridhjet e fuqishme në fund të oqeanit do t’i zgjojnë oqeanet dhe do të shkaktojnë valë të baticës dhe vërshim në shkallë botërore, diçka që ne vështirë se mund ta përfytyrojmë.

Oqeanet do të lartësohen edhe për shkaqe të tjera. Natyra e tyre e qetë varet prej ligjeve të natyrës. Mirëpo, atë Ditë, këto ligje do të asgjësohen, mu sikurse të gjitha ligjet tjera mbi të cilat mbështeten barazpeshat e brishta të qiejve, Tokës dhe njerëzve. Shtyllat e kësaj barazpeshe të përkryer, të cilat të gjitha u krijuan me vullnetin e Allahut, do të asgjësohen përnjëherë prap me vullnetin e Tij. Gjithashtu, është fare e mundshme që nxehtësia e nëndheshme do të ngritë temperaturën e atmosferës, duke shkrirë kështu akullin në të dyja polet dhe duke ngritur nivelet e ujit.

Ne poashtu e dijmë se rrëshqitjet e tokës mund të shkaktojnë valë jashtëzakonisht të larta në liqe apo gji. Në Ditën e Gjykimit, as edhe një mal s’do të mbetet të qëndrojë në këmbë dhe sipërfaqja e Tokës do të rrafshohet. Shkëmbijtë që do të rrokullisen prej maleve do të mbushin shtratet e oqeaneve dhe do të shkaktojnë vërshime.

Me të arritur të kohës së përcaktuar nga Allahu, ngjarje të tilla që ngjallin frikë do të shpalosen njëra pas tjetrës: një tingull shurdhues; bërja pluhur e hi e maleve; llava që gufon nën këmbët e njerëzve; pluhuri, gazi dhe re tymi që ia zënë frymën sipërfaqës së Tokës; dhe uji i nxehtë hungërues që derdhet mbi njerëz…një pendim i papritur që u ndodhë atyre që nuk menduan për ekzistencën e Allahut apo fuqinë e Tij gjersa ishin gjallë… një mundim dërrmues që nënshtron çdokend pa dallim, që shfaq pafuqinë e njerëzve, pavlefshmërinë e çdo gjëje që ata konsideruan të vlefshme gjersa ishin gjallë… Frika dhe llahtari i njerëzve do të jetë i papërshkrueshëm. Ata do të vrapojnë nga një vend në tjetrin, duke kërkuar mbrojtje dhe shpëtim, duke e ditur se nuk ka shpëtim.

Qiejt

Llahtari dhe shkatërrimi i Ditës së Gjykimit nuk kufizohet vetëm me ngjarjet që ndodhin në Tokë. Atë Ditë, të gjitha qeniet si edhe gjithçka që ne e konsiderojmë si të zakonshme dhe të njohur dhe që e marrim si diçka të sigurt do të shkatërrohet. Ajo është poashtu dita e fundit e gjithësisë, madhështia e së cilës ka sfiduar të kuptuarit njerëzor gjatë historisë, bashkë me yjet tejet të mëdha të cilat ne filluam t’i kuptojmë vetëm në shekullin e kaluar. Qielli, Hëna dhe Dielli, yjet dhe planetet, do të shkatërrohen, sipas asaj që ka shpallur Allahu:

S'ka dyshim se ajo që ju është premtuar do të ndodhë pa tjetër. Kur yjet të shuhen, dhe kur qielli të hapet. (Sure Murselat: 7-9)

Për ata që mund të ndiejnë se sa e mrekullueshme është çdo gjë dhe kanë dëshirë të kuptojnë ekzistencën absolute të Krijuesit, shumë argumente në formën e objekteve dhe ngjarjeve që Ai ka krijuar që kur filloi koha, i çojnë ata drejt besimit në Të. Allahu krijoi yjet, planetet dhe të gjitha objektet tjera në gjithësinë e pafund me anë të një urdhëri të vetëm dhe i mbanë të gjitha në barazpeshë të përkryer. Ky fillim dhe barazpeshë e ruan fshehtësinë e saj dhe vazhdon të preokupoj mendjet e njerëzve. Në realitet, njerëzit që kërkojnë përgjigjet e gjejnë vetëm një të vërtetë: Ekzistencën e Allahut. Ngjarjet e Ditës së Fundit do të pasqyrojnë madhështinë e Krijuesit, sepse Allahu ka përgatitur një mbarim unik dhe madhështor për qiejt, si edhe për gjithçka që ekziston.

Qielli ka qenë gjithmonë si një tavan për njerëzit, të bindur se do të ekzistojë dhe të vazhdojë të ekzistojë, një tavan madhështor i ngritur dhe i mbajtur pa shtylla prej Allahut: një ekran përrallor në mes të gjithësisë së pafund dhe tyre.

Ky tavan ka mbrojtur botën tonë dhe banorët e saj prej rreziqeve të panumërta (p.sh. nga rrezatimi ultravjollcë, meteoritet dhe temperaturat ngrirëse të hapësirës) pa dështuar me shekuj të tërë dhe mbetet një domosdoshmëri absolute për vazhdimësinë e jetës. Drita që vie përmes errësirës së hapësirës përhapet në Tokë ashtu kësisoji për shkak të cilësive të atmosferës dhe ngroh dhe ndriçon planetin. Dhe, barazpesha e brishtë e përmbajtjes së oksigjenit në atmosferë ju mundëson njerëzimit të marrin frymë dhe jetojnë. Mirëpo, atë Ditë qielli më s’do të kryej funksionet e tij, sepse ka arritur fundin e tij. Kur’ani shfaq këto ngjarje, si në vazhdim:

Ditën kur qielli pëson një tronditje të fortë. (Sure Tur: 9)

Atë Ditë qielli do të çahet dhe premtimi i Tij do të realizohet. (Sure Muzemmil: 18)

Dhe Qielli do të çahet, sepse ai atë Ditë do të jetë i rraskapitur. (Sure Hakka: 16)

Ajri, aq jetik për jetën, do të humbas poashtu funksionin e tij, sepse ligjet që vlejnë atë Ditë do të jenë ndryshe prej ligjeve të zakonshme. Atmosfera, e mbajtur në mënyrë aq të brishtë në një barazpeshë të qëndrueshme me anë të ligjeve të fizikës, thjesht do të tretet dhe të zhduket. Fundi i qiejve përshkruhet, si vijon:

Dita kur qielli bëhet si kallaji i shkrirë. (Sure Me’arixh: 8)

Atmosfera do të tretet dhe do të ndezet dhe njerëzit do ta shohin qiellin rëndom të kaltër si ngjyrë të kuqe të ndezur, të çarë, të shkrirë dhe sikurse vaj:

E kur të çahet qielli e të bëhet i kuq si vaji i shkrirë. (Sure Rahman: 37)

Dita e Gjykimit është ditë e pendimit të madh për ata që nuk e njohën madhështinë dhe fuqinë e Allahut dhe që ia kthyen shpinën Atij me dashje. Ky pendim do të jetë i përjetshëm, sepse s’do të ketë më kohë për të menduar, mësuar apo për shpëtim. Çdo njeriu do t’i duhet të kuptojë se Allahu, i Cili posedon pushtet dhe fuqi të pakufishme, është shoku, ndihmësi dhe mbrojtësi i vetëm. Asnjë njeri s’do të jetë në gjendje ta mohojë apo të këmbëngul në mohimin e Allahut dhe të Ditës së Gjykimit në një kohë të tillë, siç e zbulon Kur’ani:

Ata nuk e çmuan Allahun me madhështinë që i takon Atij. Në Ditën e Ringjalljes e tërë Toka është në grushtin e Tij, e qiejt të mbështjellur në dorën e Tij të djathtë. Ai është i pastër nga të metat! Ai është i lartë nga çka ata i shoqërojnë! (Sure Zumer: 67)

Atë Ditë, të gjitha rregullat e njohura do të zhduken. Qiejt dhe Toka, të cilat iu bindën urdhërit të Allahut “binduni me dëshirë apo pa dëshirë” me “bindemi me dëshirë” në krijimin e tyre, prap do t’i nënshtrohen zotëruesit dhe krijuesit të tyre të vërtetë: Allahut. Kur’ani shpall thirrjen e Allahut qiejve dhe Tokës:

Thuaj: "A ju jeni ata që nuk i besoni Atij që e krijoi Tokën për dy ditë dhe Atij i përshkruani shok? E Ai është Zoti i botëve.” Ai në të vuri male të forta, që ngriten mbi të, ia shtoi të mirat asaj dhe brenda katër ditëve të plota caktoi të gjitha kushtet për të jetuar në të, për ata që pyesin (për kohën e krijimit të saj). Mandej iu kthye Qiellit (krijimit të qiellit) e ai ishte tym dhe atij dhe Tokës i tha: "Binduni urdhërit Tim me dëshirë apo pa dëshirë!" Ato të dyja thanë: "Po i bindemi me dëshirë!" (Sure Fussilet: 9-11)

Njëra prej pohimeve më me rëndësi të materialistëve është se materia u formua vetvetiu. Veç kësaj, e gjithë bukuria që ata shohin në mjedisin ku jetojnë i përshkruhet natyrës. Hollësitë që mbeten apo mënyra se si ky projektim inteligjent ka mundur të burojë prej një natyre të pajetë, kur madje natyra vet nuk ekzistonte, shpërfillen. Sipas këtij pohimi të paarsyeshëm, natyra krijoi gjithçka. Me fjalë të tjera, mrekullia mahnitëse e harmonisë dhe barazpeshës është e pranishme në dhe, gurë, ajër dhe ujë. Por në Ditën e Gjykimit, njerëzit do të shohin se çfarë do të bëhet me malet, shkëmbinjët dhe dheun dhe më në fund do të kuptojnë se natyra nuk posedon asnjë forcë në vetvete, sepse edhepse mendohet të jetë burimi nga i cili buron çdo gjë e gjallë apo e pajetë, do të jetë e paaftë ta shpëtoj vetveten. Allahu do të demonstrojë se gjithçka ekziston vetëm me vullnetin dhe fuqinë e Tij dhe varet prej mbrojtjes dhe mbështetjes së Tij. Shumicës së njerëzve do t’u kujtohen mu në atë moment, dhe prandaj do të ndiejnë pendim të madh, të vërtetat që ata shpërfillën edhepse vet ndërgjegjet e tyre i pranuan ato. Allahu zbulon ngjarjet e Ditës së Gjykimit, si vijon:

Kur të pëlcet qielli, e t'i bindet urdhërit të Zotit të vet, ashtu si i takon! Dhe kur Toka të shtrihet në gjerësinë e saj dhe të nxjerr çka ka brenda e të çlirohet, dhe t'i bindet Zotit të saj, ashtu i takon! O ti njeri! Vërtet ti përpiqesh me një përpjekje të madhe që çon te Zoti yt, e Atë do ta gjesh. (Sure Inshikak: 1-6)

Yjet, Dielli Dhe Hena

Përkundër errësirës së ftohtë të hapësirës, Toka ka një atmosferë që rregullon dritën e Diellit dhe një temperaturë mesatare që mbështetë jetën. Me fjalë të tjera, atmosfera, kulmi mbrojtës i planetit tonë, ka karakteristika shpërndarëse të dritës dhe nxehtësisë që lejojnë që rrezet e diellit të arrijnë, ngrohin dhe ndriçojnë botën tonë. Si çdo gjë tjetër që ekziston, në Ditën e Gjykimit qiejtë do të çahen dhe do të humbasin funksionet e tyre, do të shkrihen dhe të rrjedhin. Shprehja “Kur dielli të jetë mbështjellur dhe errësuar” (Sure Tekvir: 1) i referohet kësaj Dite. Nga kjo shprehje, kuptojmë se drita e Diellit nuk do t’i sjellë më dobi botës.

Në Ditën e Gjykimit, Dielli dhe Hëna, dy burimet e dritës për Tokën, do të errësohen njëra pas tjetrës. Zhdukja e atmosferës nuk është arsyeja e vetme se pse s’do të ketë dritë në Tokë atë Ditë, në të vërtetë, Kur’ani zbulon se jo vetëm që do të asgjësohen qiejt, Toka dhe gjithçka në mes tyre, por se kjo është dita e fundit e tërë gjithësisë. Siç flasin vargjet e para të Sures Tegabun thonë: Allahu është Ai i Cili krijon çdo gjë të plotësuar dhe të përkryer dhe Ai ka fuqi të krijojë gjithçka që dëshiron kur të dëshiroj Ai. Ai e krijoi gjithësinë, e cila përmban me miliarda yje në secilën prej miliarda galaktikave dhe Ai do ta asgjësojë atë prap vetëm me anë të dhënies së urdhërit “Bëhu!” kur të dëshirojë Ai.

Është krejtësisht e pamundshme për mendjen njerëzore që me të vërtetë ta kuptojë pafundësinë e gjithësisë misterioze. Megjithatë, ne mund të përpiqemi që të llogarisim përmasën e saj. Dielli është njëri prej 200 – 250 miliarda yjeve të parashikuara në galaktikën tonë të Udhës së Qumështit. I konsideruar si njëri prej yjeve më të vogla, edhepse është 333,000 herë i madh sa Toka jonë, ndodhet 28,000 vite dritë larg nga qendra e Udhës së Qumështit, e cila vet është 100,000 vite drite mespërmes (një vit drite është i barabartë me 9,460,800,000,000 kilometra apo 5,879,000,000,000 milje). Toka rrotullohet rreth boshtit të saj me një shpejtësi prej 1,670 kilometra (1,040 milje) në orë dhe peshon 6,000 kuintilionë tonë metrik (6 x 1021). Dielli lëvizë rreth qendrës së galaktikës me një shpejtësi prej 792,000 kilometra (492,000 milje) në orë dhe Udha e Qumështit rrotullohet nëpër hapësirë me një shpejtësi prej rreth 2.1 milion kilometra (1.3 milion milje) në orë. Por në Ditën e Gjykimit, kjo gjithësi mahnitëse do të asgjësohet dhe yjet me përmasa të papërshkrueshme do të shuhen.

Çdo pikë në gjithësi është një argument tjetër i ekzistencës, madhështisë dhe fuqisë së Allahut. Ato kanë ekzistuar gjer më tani vetëm me vullnetin dhe lejen e Tij dhe për aq kohë sa Ai ka përcaktuar për to. Padyshim se Allahu, i Cili krijon dhe mbështetë këtë barazpeshë, mund ta asgjësojë atë kurdo që Ai dëshiron. Vdekja e gjithësisë do të shfaqet vetëm atëherë dhe kur Ai të dëshirojë. Gjithçka që mahniti njerëzit me madhështinë e saj do të asgjësohet, sepse të gjitha planetet dhe yjet, Dielli dhe Hëna, do të largohen prej orbitave të tyre. Yjet do të bien dhe çdo gjë që ekziston do të vdes një nga një si në vargun “Dhe kur yjet të shkapërderdhen.” (Sure Infitar: 2)

Dielli është një yll që shpërndan energji pandërprerë. Shumë yje tjera janë shumë më të mëdha dhe përmbajnë shumë më tepër energji. Por në Ditën e Gjykimit, të gjitha ato do të humbasin fuqinë e tyre, do të shuhen dhe bien siç rrëfen Kur’ani:

Dhe kur yjet të kenë rënë (e të jenë shkapërderdhur), (Sure Tekvir: 2)

Kur yjet të shuhen. (Sure Murselat: 8)

Dielli, i cili ka qenë burimi i jetës dhe energjisë së këtij planeti përgjithmonë, do të errësohet, ashtu si edhe yjet që i kanë zbukuruar qiejt. Dhe njerëzit edhe njëherë do të kuptojnë se Allahu, zotëruesi i vërtetë i tyre, mbajti orbitat e tyre dhe bëri që ato të shkëlqejnë deri në atë Ditë, sepse ato ekzistuan vetëm me vullnetin e Tij.

Për më tepër, Ai nuk do ti ndihmojë mosbesimtarët dhe asnjë forcë tjetër nuk do të jetë në gjendje ta bëj këtë. Madje edhe nëse përparimet teknologjike mundësojnë udhëtimin tek këndet më të largët të gjithësisë, njerëzit nuk do të jenë në gjendje të shmangin ndëshkimin e Allahut, sepse Dita e Gjykimit do të mbështjellë tërë gjithësinë dhe gjithçka, duke iu bindur vullnetit të Tij, do të asgjësohet. Kur’ani e përshkruan pafuqinë e njerëzimit atë Ditë, si vijon:

E të zëhet (errësohet) Hëna, dhe të bashkohet Dielli e Hëna. Atë ditë njeriu do të thotë: "Nga të iket!" Jo me të vërtetë! Nuk ka strehim. Atë ditë vetëm te Zoti yt është caku! Atë ditë njeriu do të njihet me atë që çoi para dhe me atë që la prapa. (Sure Kijame: 8-13)

Njerezit ne diten e gjykimit

Të gjitha ngjarjet e rrëfyera deri më tani fillojnë me dëgjimin e një tingulli të panjohur më parë në një kohë të papritur. Të gjithë ata që kishin menduar gjer në atë moment se gjithçka do të mbetej e pandryshuar dhe e padëmtuar do të provohet ta kenë gabim.

Çdo gjë që ndodhë mu para se t’i fryhet Surit nuk dallon nga një ditë më parë. Toka rrotullohet me të njëjtën shpejtësi, Dielli ndriçon planetin tonë, jeta vazhdon dhe shumica e njerëzve vazhdojnë të jetojnë sipas rutinave të zakonshme pa u hamendur se pse dhe prej kujt u krijuan dhe çfarë do të jetë fundi i tyre. Njerëzit do të mendojnë për ushqimin me të cilin do të shërbehen atë natë, do të përqendrohen në takimin e ardhshëm të punës, do të jenë duke blerë apo duke fjetur dhe shumë prej tyre duke e mohuar ekzistencën e Allahut kur ta dëgjojnë këtë tingull. Gjithçka do të fillojë dhe mbarojë në një çast.

Trupat e tyre, të cilat njerëzit i konsiderojnë si të fuqishëm dhe për të cilët mburren, papritur do të mbërthehen nga vdekja prej të gjitha anëve. Shqetësimi i vetëm i tyre do të jetë mbijetesa. Prej llahtarit të madh, njerëzit s’do të mendojnë për gjërat që aq shumë i çmuan, i dëshiruan dhe për të cilat rrezikuan shumë gjersa ishin gjallë.

E gjithë kjo frikë, llahtar dhe tronditje buron prej të jetuarit të tyre në mosdije. Vuajtjet e papërballueshme të Ditës s’do të pushojnë së ndjekuri mosbesimtarët. Çdo ngjarje që do të shpaloset do të rritë panikën dhe llahtarin e tyre dhe çdo moment që do të kalojë do të sjellë vuajtje dhe rrezik të freskët. Ngjarjet e tmerrshme me të cilat do të përballen do të demonstrojnë madhështinë e Allahut, të Cilin ata e kishin mohuar deri atëherë. Njerëzimi, i cili do të jetë absolutisht i dobët dhe i pafuqishëm përballë kësaj fuqie, s’do të jetë në gjendje të bëjë asgjë veçse të ndiejë pendim, pafuqi dhe frikë. Me kalimin e sekondave, të kuptuarit e tyre për ndëshkimin e frikshëm që Allahu ka përgatitur për ta në Ahiret vetëm se do të rritet. Gjatë këtyre minutave të frikshëm, ata do të ndeshen vetëm me një thërmijë të vuajtjes që i pret ata. Kur’ani e rrëfen këtë frikë deri në një masë.

Frika e njerëzve

Allahu u tregon njerëzve se edhepse ata plot pasion kapen pas jetës tokësore, se pasioni i tyre nuk do t’u bëjë dobi atyre në Ahiret. Të gjitha gjërat që ata marrin si të vlefshme , i konsiderojnë të shtrenjta dhe për të cilat rrezikojnë s’do t’ju sjellin asjgë veç humbje nëse nuk janë bërë për të fituar kënaqësinë e Allahut. Çdo joshje tokësore është krijuar si sprovë për njerëzimin. Jeta e vërtetë është në Ahiret siç zbulohet në Kur’an:

Njerëzve u është zbukuruar dashuria ndaj të këndshmeve të dynjasë, ndaj grave, djemve e ndaj pasurisë së grumbulluar nga ari e argjendi, ndaj kuajve të stolisur, bagëtisë e bujqësisë. Këto janë kënaqësi të kësaj bote, por te Allahu është e ardhmja më e mirë. (Sure Ali Imran: 14)

Njerëzit në skajshmëri i dëshirojnë joshjet tokësore të përmendura në këto vargje dhe mund të kalojnë tërë jetërat e tyre duke vrapuar pas tyre. Kur’ani thot si në vazhdim për jetën tokësore:

Ju njerëz dijeni se jeta e kësaj bote nuk është tjetër vetëm se lojë, kalim kohe në argëtim, stoli, krenari mes jush dhe përpjekje në shtimin e pasurisë dhe të fëmijëve, e që është si shembull i një shiu prej të cilit bima i habitë bujqit, e pastaj ajo thahet dhe e sheh atë të verdhë, mandej bëhet kashtë e thyer, e në botën tjetër është dënimi i rëndë, por edhe falje mëkatesh dhe dhurim i kënaqësisë nga Allahu. Jeta e kësaj bote nuk është tjetër vetëm se përjetim mashtrues. (Sure Hadid: 20)

Për dikend, njëra prej ambicieve më të mëdha jetësore është që të tregoj pasurinë e tij, djemtë dhe vajzat dhe gjërat e tjera të çmueshme. Njëra prej pasurive më të çmueshme janë fëmijët. Kjo vlen për të gjitha shoqëritë dhe theksohet në veçanti në Kur’an. Dëshira për të pasur fëmijë mësohet në moshë të re. Fëmijët në të njëjtën kohë janë shkak i një gare të panevojshme në mes të njerëzve si edhe burim sigurie për të ardhmën e tyre.

Një tjetër ambicie është dëshira për pronë dhe pasuri. Siç e dimë, qëllimet, planet dhe përpjekjet e njerëzve përqendrohen rreth këtyre ambicieve. Dëshira për të holla dhe pasuri mjegullon shikimin e njerëzve, vlerat morale humbin domethënien e tyre dhe materializmi bëhet faktori përcaktues i karakterit të tyre. Parimet morale të Kur’anit, së bashku me urdhërat dhe ndalimet e tij, humbin përparësinë e tyre; grumbullimi i pasurisë bëhet vetvetiu një synim dhe përfitimi personal shquhet në raportet ndërnjerëzore.

Mirëpo, në Ditën e Gjykimit, çdo gjë do të jetë e kundërt. Njerëzit do të harrojnë gjithçka ata ishin mësuar ta vlerësonin, sepse tani do të kuptojnë se objektet e dëshirave të tyre nuk kanë më domethënie. Vlerat e tyre do të ndryshojnë në çast, sepse pasuria dhe fëmijet nuk do të kenë vlerë dhe ndjenjat prindore do të humbin kuptimin e tyre. Përballë llahtarit të kësaj Dite, ata do të harrojnë njerëzit më të dashur të tyre: fëmijët e tyre. Askujt s’do t’i kujtohen fëmijët e tij apo të saj, dhe shumë më pak do të interesohen për mirëqenien e tyre. Kjo do të jetë një Ditë shumë e vështirë për mosbesimtarët në çdo aspekt.

Ditën kur qielli të bëhet si kallaji i shkrirë dhe malet të bëhen si tufa leshi të ngjyrosur. Dhe asnjë mik nuk do të pyes për mikun e vet, edhepse ata shihen ndërmjet vete (edhe njihen, por ikin prej njëri-tjetrit). Krimineli do të dëshirojë sikur të mund të paguante dënimin e asaj Dite me bijtë e vet, dhe me gruan e vet dhe me vëllain e vet, apo me të afërmit e tij te të cilët ai mbështetej, apo me krejt çka ka në tokë, vetëm për të shpëtuar! (Sure Me’arixh: 8-14)

Dhe (përkujto) Ditën kur qielli do të çahet me anën e një reje dhe engjëjt të zbresin në mënyrë madhështore. Atë Ditë sundimi i vërtetë i takon Të Gjithëmëshirëshmit, e ajo ditë për mosbesimtarët do të jetë Ditë e vështirë. (Sure Furkan: 25-26)

Familjet do t’i braktisin fëmijët dhe njerëzit do të jenë të hutuar dhe s’do të dijnë ç’të bëjnë. Frika do të godas aq papritur dhe aq fuqishëm sa që gratë shtatzëna do të dështojnë dhe nënat do të harrojnë fëmijët e tyre që u japin gji:

Atë ditë, kur ta përjetoni atë, secila gjidhënëse do ta braktis foshnjën që ka për gjini dhe secila shtatzënë do të hedh para kohe barrën e vet… (Sure Haxhxh: 2)

Të gjithë ata që refuzuan thirrjet për të besuar dhe kështu u bën të pavëmendshëm ndaj mikut dhe krijuesit të tyre të vërtetë, Allahut, do të dëshirojnë t’i shmangen njëri tjetrit. Ata do të jenë aq të zënë me veten e tyre, sa që lidhjet e miqësisë, farefisnisë dhe lidhjet familjare do të pushojnë të ekzistojnë:

Atë Ditë njeriu ikën prej vëllait të vet, prej nënës dhe prej babait të vet, prej gruas dhe prej fëmjëve të vet. Atë Ditë secilit njeri do t’i mjaftojë çështja e vet. (Sure ‘Abese: 34-37)

Njerëzit do të sillen sikur të ishin të dehur

Njerëzit do të humbin gjithë qetësinë, vetkontrollin dhe vetbesimin e tyre. Kur të takohet vdekja, çdo gjë humb vlerën e saj dhe shprehjet e fytyrës, sjellja dhe mënyra e të folurit të gjitha ndryshojnë.

Ne jemi dëshmitarë të frikës dhe llahtarit të njerëzve përballë vdekjes në filma. Reagimet e tyre mjaftojnë për të shpjeguar gjendjen e tyre mendore. Në të shumtën e skenareve, njerëzit kanë një shpresë, pa marrë parasysh sa është e vogël, për të shpëtuar. Madje edhe ata të cilët e kuptojnë se vdekja ka ardhur nuk e dinë se çka i pret ata apo thjeshtë besojnë se do të bëhen asgjë. Mirëpo, ngjarjet e kësaj Dite nuk do të lënë asnjë dyshim në mendjet e njerëzve se shpëtimi është i pamundshëm, madje edhe para se vdekja të vijë tek ata. Mosbesimtarët do të gjejnë veten përballë një Dite që ata nuk kishin pritur ta takojnë, përkundër asaj se ishin paralajmëruar për të, një Ditë në të cilën ekzistenca e një Krijuesi dhe Mbajtësi të gjithësisë do të shfaqet qartë që ta shohin të gjithë, por gjithashtu në të cilën gjithçka do të shkatërrohet në shenjë nënshtrimi ndaj vullnetit të Tij.

Ata kurrë nuk menduan për atë që vie pas vdekjes, sepse ata nuk besuan në ekzistencën e Allahut apo të Ahiretit, por ata do të kuptojnë qartë fuqinë dhe ekzistencën e Allahut. Ata poashtu do të kuptojnë se nuk ka asnjë shpresë për shpëtim dhe se jeta e tyre e re është e amshueshme. Vuajtja dhe dhimbja e tyre e përjetshme do të jetë pakrahasueshëm më e keqe se ngjarjet e asaj Dite dhe Kur’ani thot se mosbesimtarët do të parapëlqejnë asgjësimin e tyre pranë një jete të tillë:

Ne ua tërhoqëm juve vërejtjen për një dënim të afërt në Ditën kur njeriu shikon se çka i kanë sjellë duart e veta, e mosbesimtari thotë: "Ah, sa mirë do të ishte për mua sikur të isha pluhur!” (Sure Nebe’: 40)

Paniku, llahtari dhe habia e njerëzve do të bëjë që ata të duken si të dehur, sepse:

…Ndërsa njerëzit duken të dehur, por ata nuk janë të dehur, por dënimi i Allahut është i aq i ashpër. (Sure Haxhxh: 2)

Ndryshimet fizike dhe të sjelljes në njerëz që përjetojnë frikë të skajshme janë shumë të ngjashme me ato të njerëzve të dehur. Në raste të tilla, marramendja, histeria dhe shikimi i penguar janë të zakonshme.

Siç shohim prej asaj që është nxjerrë në shesh gjer më tani, njerëzit do të përjetojnë panikë të tmerrshme në atë ditë të vështirë. Allahu e krahason këtë frikë therëse dhe sjelljen që rezulton prej saj me dehje, sepse njerëzit do të shfaqin sjellje të pakontrolluar dhe do të ikin prej një vendi në një vend tjetër si të ishin të dehur. Allahu e bën një krahasim në Kur’an:

Ajo është Dita kur njerëzit do të bëhen si insekte të shpërndara. (Sure Kari’a: 4)

Llahtari në sytë e tyre

Dhe (kur) Premtimi i saktë të jetë afruar shumë, sytë e atyre që nuk besuan do të shtangen (në ato çaste thonë): "Të mjerët ne, vërtet ishim krejt të pavetëdijshëm për këtë (moment)! Por jo, është e vërtetë se ishim zullumqarë të mëdhenjë.” (Sure Enbija: 97)

Sytë janë organet e para që do të shfaqin frikën e njerëzve. Sytë e njerëzve që do të jenë dëshmitarë të ngjarjeve të frikshme të asaj Dite do të kërcejnë prej zgavrave të tyre të tmerruar. Shprehja “sytë e atyre që nuk besuan do të shtangen” përshkruan shkallën e frikës së tyre. Në çast, zgjerohen bebëzat, shfaqet të bardhët e syve dhe shtangen. Të gjithë njerëzit do ta shijojnë këtë frikë dhe asgjë s’mund ta ndalojë atë që do të vie si rezultat i ngjarjeve ngjarjeve rrënqethëse. E vetmja ndjenjë që ndiejnë do të jetë llahtari.

Fëmijët

Nëse ju mohoni, si do të mbroheni në një Ditë që fëmijët do t'i bëjë pleq? (Sure Muzemmil: 17)

Kjo frikë do t’i mbërthejë madje edhe fëmijët e vegjël. Fëmijët të cilët nuk e kuptojnë natyrën e vërtetë të kësaj Dite dhe se kjo është dita e parë e dënimit të përjetshëm për mosbesimtarët do të kenë një frikë tjetër. Njerëzit do të jenë jenë shumë të penduar për keqbërjet e tyre gjatë jetërave të tyre të përkohshme tokësore; por fëmijët, të cilëve u mungon aftësia për të kuptuar se çfarë po ndodhë, do t’u thinjen flokët. Një ndryshim i tillë fizik është një ilustrim domethënës për ashpërsinë e asaj Dite. Njerëzit kanë parë shumë fatkeqësi dhe ato kanë rrënjosur frikë të madhe në zemrat e tyre dhe i kanë prekur ato me ashpërsi. Por asnjëra prej tyre, kur të krahasohet me ngjarjet e kësaj Dite, s’do të jetë aq tronditëse sa të ndikojë që fëmijëve t’u thinjen flokët.

Shtazët

Përpiquni të përfytyroni shtazët e egra, leopardët, luanët, ujqit, çakallët, arinjët… Këto shtazë do të pushojnë të luftojnë me njëra tjetrën dhe do të bashkohen për shkak të këtyre ngjarjeve. Është e qartë se është një pamje tmerruese të shihen me mijëra shtazë të egra kështu. Allahu shpall në shumë vargje se ndryshimet kryesore do të prekin Tokën dhe njerëzimin në Ditën e Gjykimit. Në të njëjtën mënyrë, shtazët e egra do të preken plotësisht, siç rrëfen Kur’ani:

Dhe kur devetë e shtrenjta të lihen pa bari në fushë, dhe kur egërsirat të jenë bashkuar (tubuar). (Sure Tekvir: 4-5)