Parathënie

Dashuria është njëra prej mirësive më të mëdha që Allahu u dhuron njerëzve. Gjatë gjithë jetës së tyre, çdonjëri dëshiron të jetë me ata të cilët i do, tek të cilët mbështetet dhe që janë të afërt. Shumë prej mirësive të Allahut dhe kuptimet e tyre të vërteta mund të gjinden vetëm në një mjedis ku ekzistojnë dashuria dhe miqësia e vërtetë. Për shembull, një person i cili kënaqet me një pamje madhështore dëshiron t’i ndajë ndjenjat e tij të frikë-respektit dhe lumturisë me dikë që ai e do. Po ashtu, festa më madhështore apo shtëpia e mobiluar më së bukuri mund të mos duken tërheqëse nëse jeni vetëm. Allahu i ka krijuar njerëzit ashtu që ata të ndiejnë kënaqësi kur të tjerët i duan ata apo kur ata i duan të tjerët dhe janë të kënaqur me miqësi dhe afërsi. Të jesh me ata të cilët jetojnë sipas parimeve morale të Kur’anit dhe të kesh miqësi që përmbushin qenien dhe t’i duash ata është, për secilin besimtar, shumë më e kënaqshme se shumë mirësi tjera.

Kjo është arsyeja pse Parajsa, të cilën Allahu ua premton atyre robërve besnik të cilët Ai i do dhe me të cilët është i kënaqur, është një vend jashtëzakonisht i bukur ku dashuria, miqësia dhe afërsia e vërtetë jetohen me gëzim të madh. Në Kur’an, Allahu na njofton se si do të jetojnë besimtarët në Parajsë: Ajo do të jetë një jetë e gëzimit, miqësisë, dashurisë së përhershme, bisedave të qeta, fjalëve të bukura dhe paqes së plotë. Banorët e saj nuk do të hasin në asnjë pengesë për dashurinë dhe miqësinë që njohën në Tokë. Për shembull, një ajet në Kur’an shpall se e gjithë ligësia dhe urrejtja do të shkulen nga zemrat e atyre të cilët do të hyjnë në Parajsë (Surja A’raf: 43). Me fjalë tjera, çfarëdo që ndalon dashurinë dhe miqësinë (si xhelozia, armiqësia, rivaliteti, zemërimi, inati apo fyerja) nuk do të gjinden në Parajsë.

Njëra prej tipareve dalluese më të rëndësishme të Muslimanëve që jetojnë në Parajsë do të jetë aftësia e tyre për të dashur, mu ashtu siç bënë në Tokë, të gjithë profetët, ata besimtarë të devotshëm të cilët luftojnë në rrugën e Allahut dhe të gjithë Muslimanët të cilët jetuan në të kaluarën.

Gjithë besimtarët ndiejnë afërsi ndaj besimtarëve tjerë të devotshëm të cilët bëjnë përpjekje për ta kënaqur vetëm Allahun dhe kështu i zgjedhin ata që të jenë shokë të tyre të afërt dhe mbrojtës të tyre. Nën çfarëdo rrethana dhe në mënyrë të pakushtëzuar, ata nxjerrin kënaqësi të madhe prej qenies në shoqërinë e Muslimanëve tjerë. Kjo dashuri e madhe buron prej frikës dhe respektit ndaj Allahut dhe si shpërblim për afërsinë e tyre të brendshme me Zotin tonë, ata do të shpërblehen me Parajsën, banesën më të bukur të dashurisë dhe sinqeritetit.

Burimi i vërtetë i dashurisë në zemrat e besimtarëve është dashuria e tyre e thellë ndaj Allahut. Besimtarët e duan Allahun së tepërmi dhe, në çdo moment, bëjnë përpjekje të fitojnë dashurinë dhe kënaqësinë e Tij.

Allahu ka krijuar gjithçka nga asgjëja. Përderisa një person ende ishte në gjendje të ’mosqenies’, Allahu i dhuroi atij apo asaj jetën si mirësi. Zoti ynë, i Gjithëmëshirshmi, Mëshirëploti dhe zotëruesi i mëshirës së pafund, ka siguruar çdo gjë për robërit e Tij: shumëllojshmëri ushqimesh, fruta dhe lule; krijesa dhe peizazhe të bukura të cilat zgjojnë kënaqësinë tonë dhe çdo gjë tjetër, prej Diellit tek uji, prej ajrit që marrim deri tek vitaminat që na nevojiten. Ai i krijoi të gjitha këto në formë të përkryer në botën tonë, e cila udhëton me mija kilometra në orë në hapësirën e jashtme dhe e mban atë në siguri absolute. Besimtarët të cilët mendojnë për mirësitë që u janë dhuruar atyre, të cilët janë të vetëdijshëm se Ai mund të bëj çdo gjë dhe është i vetmi Sundues i gjithësisë, Krijuesi i çdo gjëje në formën më të mirë të mundshme, do të ndjejnë që dashuria e tyre për Allahun po bëhet më e fuqishme. Ata të cilët e duan dhe ia kanë frikën Allahut dhe ndiejnë frikë-respekt ndaj Tij, me besnikëri do t’i respektojnë kufijtë të cilët Ai i ka vendosur për njerëzimin, tregojnë ndjeshmëri të madhe kur zbatojnë urdhrat e Tij dhe bëjnë gjithçka është e mundshme për të fituar kënaqësinë, dashurinë, mëshirën dhe Parajsën e Tij.

Secili besimtar i cili e do dhe e respekton Allahun dhe i cili përpiqet që Ai të jetë i kënaqur me të, e pasuron botën me mirësi. Kushdo që e do Allahun po ashtu i do krijimet e Tij, ndjen dhembshuri dhe mëshirë për to dhe ka dëshirë t’i mbrojë ato duke sjellë më shumë mirësi dhe bukuri në botë. Të dërguarit e Allahut, njerëzit më të mrekullueshëm dhe më të moralshëm në botë, gjithnjë i thërrisnin popujt e tyre drejt dashurisë dhe afërsisë ndaj njëri tjetrit dhe ndaj Allahut.

Allahu jep lajmin e mirë për këta njerëz si vijon:

Kështu i gëzon Allahu robërit e Vet, që kanë besuar dhe që kanë bërë vepra të mira. Thuaju: “Për këtë nuk kërkoj kurrfarë shpërblimi tjetër prej jush, përveç respektit (për mua) për hir të farefisnisë (që kemi).” Atij që bën vepër të mirë, Ne do t’ia shtojmë shpërblimin. Allahu, me të vërtetë, është Falës dhe Mirënjohës. (Surja Shura: 23)

Ca njerëz, të cilët nuk janë të vetëdijshëm për parimet morale të Kur’anit dhe të cilët, si pasojë, nuk mund ta njohin dhe vlerësojnë Allahun ashtu siç duhet, janë të privuar nga dashuria dhe miqësia dhe jetojnë një jetë që karakterizohet me dhimbje dhe ndëshkim. Madje edhe ata nga mesi i tyre të cilët në dukje kanë jetët më të suksesshme nuk mund ta gjejnë lumturinë dhe paqen e vërtetë. Ata të cilët bëjnë një jetë të vetmuar në të cilën nuk ka vend për dashuri dhe miqësi dhe të cilët nuk jetojnë sipas Kur’anit, nuk gjejnë asnjë moment që është vërtetë i mirë dhe i kënaqshëm. Një gjendje e tillë është ndëshkim për ata të cilët karakterizohen me vrazhdësi shpirtërore dhe të kësaj bote ndaj të tjerëve dhe me mungesë besimi. Ata kurrë nuk do të duan vërtetë dhe nuk do të duhen. Dashuria e përjetuar nga këta njerëz (që i shoqërojnë shokë Allahut) nuk është dashuri e vërtetë dhe ajo atyre do t’ju sjellë vetëm pesimizëm, dëshpërim dhe dhimbje.

Siç na bën me dije Allahu, vetmia dhe mungesa e miqësisë janë të veçanta për Ferrin:

Sepse ai, me të vërtetë, nuk ka besuar në Allahun e Madhërishëm dhe nuk është kujdesur për të ushqyer të varfrit e shkretë. Prandaj, ai sot këtu s’ka mik të afërt. (Surja Hakka: 33-35)

Ky libër është një përpjekje për t’i përkujtuar besimtarët për rëndësinë e ndjenjës së dashurisë ndaj Zotit tonë, i Cili posedon mëshirë të pafund dhe për rëndësinë që ka dashuria e Allahut ndaj krijimeve të Tij dhe besimtarëve, si edhe për të treguar se mungesa e dashurisë, e cila është shenjë e atyre të cilët e mohojnë ekzistencën e Tij, është një gjëmë dhe ndëshkim i madh. Besimtarët duhet ta bëjnë më të mirën për t’iu shmangur kësaj gjendje duke jetuar një jetë plot me dashuri me shpresën e arritjes së Parajsës dhe të lidhjes me dashuri dhe besnikëri me Zotin tonë, Mikun dhe Mbrojtësin e vërtetë të njerëzimit dhe të besimtarëve.