Mizoritë E Çrregullimet Në Shoqëritë Jobesimtare

Siç analizuam në kapitujt e mëhershëm, në të gjitha skajet e botës, Kosovë, Kashmir, Palestinë, Çeçeni e në vende të tjera, muslimanët i janë ekspozuar mizorive të pandërprera e të pamëshirshme dhe telasheve të pambarim. Nga mënyra se si u zhvillua e tëra do të ishte gabim të mendohej se ato nuk korresponduan me njëra tjetërn. Në anën tjetër, të mveshurit e këtyre përplasjeve veçorive natyrore politike e gjeografike të vendeve individuale do të tregonte se ky është një moskuptim. Çdo luftë dhe dhunë që shfaqet në historinë botërore, pavarësisht se ku ndodh kjo, indikon ekzistencën e njerzve që fitojnë epërsi mbi ta. Të gjithë muslimanët duhet të shohin e të jenë të paralajmëruar për këto incidente. Përndryshe, rrezikohet që ngjarjet botërore të shihen si aksidente spontane që nuk kërkojnë zgjidhje. Në hadith, profeti i Allahut, profeti Muhamed i referohet poashtu tiranisë, duke thënë se do të jetë “errësirë në Ditën e Ringjalljes."19

Shekulli I 20-të ka qenë veçanërisht i shënuar nga brutaliteti i papresedencë. Të gjitha lëvizjet që mbështesnin luftërat dhe brutalitetin, siç është komunizmi-që përkrah filozofinë materialiste dhe e refuzon në tërësi religjionin, vlerat morale e familjen- ishte kryesori. Në vendet ku ka kontroll komunizmi, historia ofron evidencë më se të mjaftueshme se çfarë jete të përçmuar u ofron shoqërive mosbesimi. Që të ketë një pasqyrë më të qartë për këtë sistem brutal, do të mjaftojë vetëm një shikim i shkurtër në histori dhe në situatën aktuale në Rusi, një vend që mbeti nën sundimin komunist për dekada.

Gjurmët e komunizmit- një system i bazuar në mosbesim–në histori

Friedrich Engels ve Karl Marx

Marksi dhe Engelsi, themeluesit e materializmit dialektik dhe mentorët e komunizmit, ishin që të dy ateistë të devotshëm. Duke pohuar se të gjitha format e përmirësimit në botë janë të arritshme përmes konfliktit, ata besonin se do të arrinin qëllimet e tyre vetëm përmes revolucionit komunist. Që të dy ndjenin armiqësi të thellë ndaj religjionit, kurse ne pamë se eliminimi i religjionit është kusht paraprak për mbizotërimin e pikëpamjeve të tyre. Marksi dhe Engelsi besonin se lëvizja komuniste ndonjëherë do të mund të nxisë besimin e dikujt në Zot prandaj pengesa e quajtur religjion u eliminua. Marski kurrë nuk qe i zoti për të vënë pikëpamjet e tij në praktikë. Pas vdekjes së tij, revolucionin e udhëhoqi Lenini.

Lenini, i cili fitoi pushtetin pas luftës së përgjakshme civile ndërmjet militantëve komunistë dhe mbeturinave të armatave aristokratike, paralajëmroi politikën që do të ndiqej nën sundimin e tij. Në këtë kohë, ata që i rezistonin atij dhe sistemit komunist u ekzekutuan. Lufta civile zgjati tri vjet, dhe solli shkatërrim të tërësishëm të Rusisë. Pas kësaj lufte të përgjakshme, Lenini themeloi diktaturën e parë totalitare një partiake në botë.

Koha e Leninit ishte e një shkatërrimi të përgjithshëm të Rusisë, veçanërisht sa i përket ekonomisë; taksa shtesë iu shtuan njerëzve që tashmë ishin të varfër. Uria dhe mjerimi u rritën vazhdimisht. Politika e tij solli nacionalizimin e gjerë, racionin ushqimor, dhe kontrollin mbi industri, dhe më askush nuk guxonte të merrtë përsipër rrezikun e rezistimit të politikave të tij, meqë të gjithë e dinin fundin e atyre që vetëm kishin tentuar këtë gjë.

Deri në vitin 1924, kur vdiq Lenini, politikat që ai ndjeku i siguruan urrejtje të fuqishme nga njerëzit, përfshirë shokët e tij më të afërt. Zëvendësi i tij i rradhës në Partinë Komuniste ishte Stalini, diktatori më i përgjakshëm që njeh historia botërore.

During the reign of the communist leader Lenin, tens of thousands of innocent people died of hunger. The famine which was prevalent during the time of Lenin and Stalin happened simply because resources for the nourishment of the public were spent on ideological purposes.

Përvojat e njerëzve gjatë 25 viteve sa sundoi Stalini kanë shpalosur, në vazhdimësi, natyrën krejtësisht të pamëshirshme të sistemit komunist. Vrasjet, masakrat e torturat nuk kishin të ndalur. "Projekti komunist" i tij u bë një përvojë e plotë e mjerimit për publikun; me miliona vdiqën nga uria e mjerimi, fshatarët u përdorën për punë të detyruar dhe njerëzit u shtypën rreptësisht. Ndërkohë, të gjitha format e praktikave religjioze u nxorrën jashtë ligjit. Stalini filloi me konfiskimin e fushave të fshatarëve, që përfshinin një total prej 80% të tërë popullsisë ruse. Si pjesë e politikës së nacionalizimit, zyrtarët mblodhën tërë prodhimin e fshatarëve, duke shkaktuar krizë urie për miliona gra, fëmijë e pleq. Vetëm, në Kazakhstan, 20% e popullsisë vdiq nga uria. Në Kaukaz, shkalla e vdekshmërisë u ngrit në më shumë se një million.

Mijëra njerëz që tentuan t’i rezistonin këtyre politikave, u internuan në kampe pune në Siberi. Në këto kampe, ku forca punëtore ishte mjaft e rëndë, shumica e robërve nuk i ikën vdekjes. Mijëra njerëz u ekzekutuan nga policia sekrete e Stalinit. Emigrimi i dhunshëm u bë pjesë e politikës së Stalinit; miliona njerëz u zhvendosën, duke lënë vendlindjet e tyre dhe duke u dërguar në pjesë të largëta të Rusisë.

Stalini ishte përgjegjës për së paku 20 milionë vdekje në tërë Rusinë. Nga ajo që tregojnë historianët, Stalini nxirrte kënaqësi nga një brutalitet i tillë, dhe në zyrën e tij në Kremlin, kënaqej shumë duke ekzaminuar raportet e shkallës së vdekjeve që vinin nga kampet e punës.

Terrori në kohën e Stalinit nuk drejtohej vetëm ndaj atyre që ngrinin zërin kundër sistemit ose ndaj intelektualëve. Nën sulmet e militantëve komunistë, secili ishte i kërcënuar.

Stalin was responsible for at least twenty million deaths throughout Russia. From what historians relate, he derived pleasure from such brutality and, in his Kremlin office, very much enjoyed examining the reports of the death tolls coming in from the labor camps. Terror in Stalin's time was not only directed at those who voiced objections to the system or at intellectuals. Under the attacks of communist militants, everyone was under threat.

Pa ndonjë kriter, masat e njerëzve u internuan në “Gulag”, një rrjet I kampeve për punë të detyruar, ku shumë njerëz u ekzekutuan. Stalini siguroi një pushtet absolut mbi masat e njerëzve përmes terrorit. Të 25 vitet e sundimit të tij diktatorial nuk lanë prapa tjetër, pos njerëzve të varfëruar.

Rusia është një ilustrim i qartë i shoqërive jobesimtare, ku nuk ka gjasa të ekzistojë jeta e gëzuar e me kuptim. Kjo për arsye se, për shkak të natyrës së vet, mosbesimi i udhëheqë njerëzit në kryerjen e të gjitha llojeve të krimeve për dobi personale, përfshirë vrasjen ose madje edhe nënshtrimin e fëmijëve dhunës për shkaqe kënaqësie. Shoqëria e sotme ruse sjell dëshmi të efekteve destruktive të sistemit anti-religjioz nga i cili njerëzit vuajtën me dekada. Degjenerimi është trashëgim i këtij sistemi. Ndryshimi i kësaj situate është i mundshëm vetëm përmes mësimit të vlerave të Islamit nga të gjithë njerëzit dhe të ndihmuarit e tyre që të rifitojnë vlerat e tyre shpirtërore.

In communist societies, the inevitable consequences of disbelief are hunger, misery, disorder and violence.

Shtypja e vazhdueshme e Kinës së Mao-s

Stalini e ktheu në praktikë projektin mbi revolucionin komunist në Rusi, duke lënë prapa 20 milionë të vdekur. Ky regjim i përgjakshëm në Rusi qe imituar nga një regjim tjetër komunist, në Kinë.

Pas një lufte civile të përgjakshme, në vitin 1949, nën lidershipin e Mao Tse-Tung, komunistët morrën pushtetin në Kinë. Ashtu siç kishte bërë aleati I tij I afërt, Stalini, ndërmjet viteve 1949 e 1976, edhe Mao vendosi një regjim represiv e të përgjakshëm. Ekzekutime politike të panumërta zunë vend në Kinë. Ushtria përbëhej nga trupa komuniste e grave dhe burrave. Në muajt që pasuan, militantët e rinj të quajtur nga Mao “Rojat e Kuqe” e zhytën vendin në terror.

In an effort to conceal his dark reality, Mao used posters clearly representing him as an idol.

Shkatërrimi ekonomik në Rusi kishte paralelet e saj në Kinë, duke iu falënderuar parimeve të përkrahura nën emrin “ndryshimet socialiste dhe të drejtat e barabarta”. Skenari i njëjtë u përsërit në Kinë; njerëzit më nuk ishin titullarë të të drejtave të tyre dhe e gjithë pasuria e tyre u konfiskua në të mirë të shtetit. Shkurt, edhe në Kinë, regjimi komunist, që u prezentua si shpëtim dhe shpëtimtar I masave, pushtoi fushat, kafshët, prodhimet dhe pasurinë e njerëzve, ashtu sikurse në Rusi.

Nacionalizimi u prezentua si prerekuizitë e “ndryshimeve socialiste”. “Drejtësia sociale” punoi vetëm sa për të pasuruar njerëzit në pushtet dhe ata që lavdëronin ata. Ndërkohë, publiku, "të drejtat e të cilëve në mënyrë të supozuar ishin mbrojtur” vuante nga uria deri në vdekje. Problemet ekonomie u bënë më të rënda, dhe kërkonin reforma fundamentale. Prap, çdo reformë vetëm shtonte mjerimin dhe çrregullimet sociale në vend. Secili dështim në reformat ekonomike kërkonte mijëra, madje miliona jetë. Në këtë vend të vendosur mbi një zonë të gjerë gjeografike, Mao kreu gjenocid masiv në njerëzit e tij, veçanërisht në minoritetet.

Hierarkia e Partisë Komuniste dhe diktatori i saj Mao, që mbante autoritet absolut në çdo fushë të jetës, mbylli Kinën ndaj të gjitha ndikimeve të jashtme dhe mbajti shtypin dhe komunikimin nën kontroll të rreptë. çfarëdo kriticizmi ose proteste kundër politikave qeveritare mbaronte me ekzekutime. Autorët, artistët e shkencëtarët që kishin punuar në kulturë, histori e gjuhë të minoriteteve u mblodhën dhe u ekzekutuan nga ky regjim diktatorial. Edhe sot e kësaj dite, bota përfshirë KB-të nuk mund të mbledhin informata të bollshme për incidentet që zunë vend në Kinën e kuqe, siç është rasti i ekzekutimit të turqve Uigurë.

Eliminimi i besimeve fetare është qëllim kryesor i çdo regjimi komunist. Deri mësot, aplikohet politika sistematike e represionit dhe propagandës. Besimet fetare zëvendësohen me filozofitë e zhvilluara nga liderët e idolizuar. Ky poashtu ishte rast në Kinë, një ndër vendet më të mëdha anti-muslimane në Lindjen e Largët. Duke filluar nga koha e Maos, sunduesit në Kinë ndaluan çdo lloj praktike fetare. Imamët iu nënshtruan torturave të rënda dhe xhamitë u mbyllën. Religjioni, i konsideruar si pengesa më e madhe për sistemin materialist, u bë temë- diskutimi i së cilës u ndalua.

The new generation was indoctrinated to be hostile towards nation, religion, culture and history, which constitutes part of Marxist state policy.

Njerëzit në Kinë ishin indoktrinuar vazhdimisht mbi pagabueshmërinë dhe superioritetin e liderit totalitar. Në shkolla, “Libri I Kuq”, në të cilin Mao shpjegon gjerësisht filozofinë e tij bizare, qe përfshirë në planprogram. Fëmijtë dhe të rinjtë udhëzoheshin në filozofinë materialiste, që prezentonte konceptin e Zotit si një pengesë madhore të zhvillimit njerëzor. Njerëzit inkurajoheshin që të vrisnin njëri tjetrin, madje edhe nënat, nëse kjo ishte në interes të sistemit komunist.

Ideologjia komuniste e sheh konceptin e familjes si diçka kundër qëllimeve të saja. Në këtë kuptim, miliona familje në Kinë u shkatërruan. Për të ashtuquajturin interes të ekonomisë shtetërore, familjet ndaheshin, fëmijtë dërgoheshin në jetimore dhe anëtarët e familjeve mund të mblidheshin vetëm një herë në vit.

Këto të gjitha janë çështje të rëndësishme, sepse sot ende komunizmi propagandohet në botë. Fundi i një vendi ku adoptohet komunizmi nuk do të jetë më ndryshe nga fundi i Rusisë ose Kinës. Mënyra e vetme për të mbrojtur vendin nga ky sistem i shënuar nga masakrat, dhuna, uria e johumaniteti, është vetëdijësimi i njerëzve-veçanërisht i të rinjve-për religjionin. Njerëzit jobesimtarë që nuk janë të ndërgjegjshëm për religjionin e vërtetë dhe që për pasojë nuk dijnë për vlerat që sjell religjioni janë të prirur për komunizëm. Kjo është arsyeja se pse materialistët e konsiderojnë religjionin si fuqinë më të rëndësishme dhe më efikase kundër tyre. Shpjegimi i religjionit të pastruar nga çdo formë e fanatizmit si dhe ofrimi i evidencës sa i përket defekteve të filozofisë së komunizmit janë ndër parakushtet që mund të ndërmerren për të mbrojtur kombin prej një shkatërrimi të tillë.

The mass executions carried out by the Khmer Rouge in Cambodia, another communist country, reveals the cruel and inhumane nature of communism.

Regjimi komunist i mashtroi masat duke prezentuar komunizmin si “rrugën e vetme për shpëtim”. “Për të arritur qëllimin e komunizmit” ai imponoi torturë johumane të miliona njerëzve. Amnesti International shpesh raporton trajtimin e vazhdueshëm brutal dhe torturën e të ashtuquajturëve "komunitete etnike" e veçanërisht të pakicave muslimane që jetojnë Brenda kufinjve të Kinës. Të burgosurit nuk janë të lejuar të mbrohen dhe vazhdimisht janë të detyruar që të mbajnë kokën në pozitë të ulur. Dihet se muslimanët dënohen me metoda mizore dhe johumane.

Historianët tani orvaten të argumentojnë nëse komunizmi ka vrarë një milionë njerëz në përgjithësi ose “vetëm” tetëdhjetë milionë.

Dëmtimi i sistemeve anti religjioze për njerëzit

1. Të arsyetuarit e bazuar në vlera morale dhe ndërgjegje janë eliminuar dhe shoqëritë janë të shtypura nën regjime totalitare. Nën këto regjime, njerëzit nuk kanë të drejtë të gëzojnë të drejtat dhe liritë e tyre fundamentale. Vlerat morale janë refuzuar tërësisht dhe grupet me interes vetjak e dominojnë shoqërinë. Sistemi i mosbesimit nuk lejon asnjë aktivitet që nuk i shërben interesit të sistemit mbizotërues të mosbesimit.

2. Njerëzit janë të indoktrinuar në të besuarit se diktatori është i pagabueshëm dhe se vendimet e tij janë relevante. Në të gjitha regjimet anti religjioze (fashizmi e komunizmi), është e zakonshme praktika e çoroditur e idolizimit të liderit.

3. Liria e të menduarit dhe religjioni janë tërësisht të zvogëluara. Hyrja në xhami, kisha e sinangoga nuk lejohet, dhe komunikimi I religjionit është i ndaluar. Një fond i veçantë është ndarë nga buxheti kombëtar për të luftuar religjionin.20

4. Shteti mban kontrollin e plotë mbi ekonominë. Investimi privat nuk lejohet. Fabrikat, mjetet e prodhimit, pajisjet prodhuese dhe bankat janë nacionalizuar.

5. Ushtarët komunistë konfiskojnë pronën e patundshme. Fushat dhe prodhimet e fshatarëve janë nacionalizuar “ në interes të vendit”

6. Uria dhe mosushqyeshmëria kërkojnë miliona jetë, përfshirë gratë, fëmijtë e pleqtë. Sistemi krijoi njerëz të varfër e të dëmtuar, duke i imponuar jetë të rëndë secilit. Në këtë jetë, blerja e një cope bukë, për shembull, nënkupton pritjen me orë në rradhë.

7. Njerëzit internoheshin në kampe pune dhe ekzekutoheshin në masë. Ata që mbesnin shfrytëzohen për punë të dhunshme nën kushte shumë të rënda. Ata që nuk i adaptoheshin kushteve të punës dërgoheshin në ekzil në Siberi.

8. Rebelimet u shuan me gjakderdhje nga militantët komunistë. Kryengritësit vriteshin para syve të publikut.

9. Ata që i kundërviheshin sistemit ose që ofronin kritika, qoftë politikanë ose intelektualë, ekzekutoheshin.

10. Ata që mbanin pushtetin jetonin në ekstravagancë, derisa njerëzit e thjeshtë bënin jetë në mjerim. Për shembull, kur e mbante pushtetin Partia Komuniste, dallimi midis pagës së punëtorit dhe anëtarit të Partisë Komuniste ishte ndërmjet 25-30 mijë rubla. Pagat e anëtarëve të Partisë Komuniste ishin 25-100 mijë rubla. Shumica e njerëzve kishin pagë prej vetëm 150 rublash. Për më tepër, anëtarët e Partisë Komuniste kishin pallate, vetura dhe qasje në kujdesin shëndetësor pa pagesë. Asnjë nga këto përfitime nuk ishte në dispozicion për publikun puna e të cilëve formoi shtyllën kurrizore të ekonomisë kombëtare.21

11. Forcat policore të regjimit shtypës terrorizonin publikun. Publiku jetonte nën frikë të vazhdueshme.

12. Partia Komuniste shndërroi vendin në një rreth të pambarim të konflikteve, trazirave e rrëmujës.

13. Sistemi shtypës e totalitar kishte ndikimin e vet edhe në shkolla. Sipas Leninit, edukimi nuk duhet të jetë objektiv, i ndarë dhe i izoluar nga politika. Në adresimin e tij në Kongresin e Parë të Arsimit Sovjetik, më 25 gusht 1918, ai deklaroi se qëllimi kryesor i arsimit është që të largohet borgjezia. Ai në mënyrë eksplicite deklaroi se nuk ka arsimim jashtë politikës dhe se të pohuarit e së kundërtës është përhapje e gënjeshtrave dhe hipokrizisë. 22 Qëllimi i arsimimit është që të ngritet pabesimi e që gjeneratat e dobësuara moralisht të vihen në shërbim dhe interes të komunizmit.

14. Rinisë i qe shpërlarë truri me mosbesim dhe sistemi, në vend të gjeneratave paqësore ngriti një gjeneratë militantësh.

15. Koncepti i familjes qe eliminuar. Foshnjat ndaheshin nga familjet e tyre dhe rriteshin si jetimë. Koncepti i familjes konsiderohej të ishte kundër "interesit të shtetit." Në takimet e Partisë Komuniste, shpreheshin pikëpamjet si "revolucioni është i dënuar të mbetet i dobët përderisa lidhjet familjare dhe koncepti i familjes të ekzistojë".23

16. Në regjimet komuniste arti e shkenca nuk gjetën ambient ku do të lulëzonin. Një pjesë e madhe e buxhetit kombëtar ndahej për armatim, në të shumtën i përdorur për nënshtrim dhe ekzekutim të masave.

17. Rinia nuk pajisej me asnjë qëllim në jetë, që rezultonte në ngritjen e shkallës së vetvrasjeve. Vetë sistemi nxiste adoleshentët në varësi të drogës e alkoolit.

18. Liria e shtypit ishte tërëisht e zvogëluar. Publikimi dhe transmetimi lejohej vetëm, nëse lëvdëroheshin sistemi dhe lideri. Përndryshe, ato heshteshin.

Massacres by Communist Leaders

Bolsheviks led by Leon Trotsky shooting members of the White Army (above).

The massacre known as "Bloody Sunday" (middle-left). Innocent people executed during Stalin's regime (middle-right). Clergy shot dead during the Paris commune. (right)

The Misery of People in Communist Countries

In communist societies, the daily lives of people are full of difficulty and trouble. For instance, the child in the picture tries to drink muddy water since he cannot find drinking water. In other pictures, the misery disbelief brings is clearly seen.