Wierzacymi sa tylko: ci, ktorych serca drza z prze- razenia, kiedy wspomina sie Boga, ci, ktorych wiara sie powieksza, kiedy s aim recytowane Jego Znaki. Oni ufaja swemu Panu (Al-Anfal, 2)
..On was wybral i nie uczynil zadnej trudnosci w waszej religii, religii waszego ojca Abrahama. On na- zwal was Muzulmanami, niegdys i obecnie... (Al- Hajj, 78)
A ktoz wypowiada piekniejsze slowa, anizeli ten, kto modli sie do Boga i kto spelnia dobre dzielo, mo- wiac: “Jestem miedzy tymi, ktorzy sie calkowicie poddali? (Fussilat, 33)
Islam posiada jedna zasade: wielbienie wylacznie Allaha. W Islamie, realizowanie tej zasady, powinno byc rzecza najwazniejsza. Wszystko inne nie oparte na tej zasadzie, nie jest Islamem, lecz jakas forma “religii ignorancji”.
Ta rzeczywistosc wyrazona z taka zwiezloscia, posiada glebsze znaczenie, znacznie glebsze, niz wiekszosc ludzi jest w stanie sobie wyobrazic. Jest tak, poniewaz czlonkowie spoleczenstwa ignorancji uwazaja sie za wiernych i wierzacych w nikogo poza Allahem. I poniewaz z pewnoscia nie wielbia statuly podczas modlitwy – aktu, ktory jest zazwyczaj wykonywany podczas dorocznego festiwalu lub w piatki – wyobrazaja sobie, ze maja prawo do myslenia, iz czcza tylko Allaha.
Jednak rzeczywistosc jest calkiem inna. To niezrozumienie powstaje z faktu, iz “wielbienie” jest rozumiane jedynie jako poklanianie sie przed stworzeniem, ktore jest wielbione. To ograniczone znaczenie wielbienia powoduje porzucenie innych religijnych obowiazkow oraz niezdolnosc zaadoptowania moralnosci Koranu. Prawdziwe znaczenie wielbienia powinno zostac wziete z Koranu. Inymi slowy, jego znaczenie powinno byc zrozumiane zgodnie z jego opisem w Koranie, a nie bledne portretowanie przez nieswiadome spoleczenstwo.
“I stworzylem dziny i ludzi tylko po to, zeby mnie czcili.” (Adh-Dhariyat 56)
Jak potwierdza powyzszy wers, ludzie i Dziny zostaly stworzone, aby “sluzyc Allahowi”. Pewne jest, ze wierzacy to ten, ktory pasuje do powyzszego opisu. Zgodnie z celem jego stworzenia i natury, wierzacy sluzy jedynie Allahowi, jak zotalo wspomniane w wersie, nie robi nic oprocz Jego wielbienia. Jesli podejdziemy do tego wersu ze zrozumieniem nieswiadomego spoleczenstwa, czy wywnioskujemy, ze wierzacy musi pozostac w pozycji poklonu az do konca swego zycia? Czy jest to mozliwe?
Oczywiscie, ze nie. Kiedy przyjrzymy sie blizej Koranowi, zobaczymy, ze wielbienie Allaha zawiera wszystkie obowiazki i odpowiedzialnosci nakazane w Koranie i wszystkie czynnosci wykonywane w celu osiagniecia zadowolenia Allaha. Jak powinnismy sluzyc Allahowi i wielbic Go, mozemy zrozumiec jedynie odwolujac sie do Koranu:
“Powiedz: ‘Zaprawde moja modlitwa, moje praktyki religijne, moje zycie i moja smierc, naleza do Boga, pana swiatow.’” (Al-Anaam, 162)
Jak wskazuje ten wers, zasada czczenia Allaha nie jest ograniczona do modlitwy, dosiega wszystkich aspektow zycia i smierci. Muzulmanin to ktos kto spedza cale swoje zycie na drodze Allaha. W rezultacie, powinien osiagnac zadowolenie Allaha, Jego laske i wieczne ogrody w przyszlym zyciu, cos co nie moze zostac zrozumiane przez kogos kto jest daleki od Islamu.
Z drugiej zas strony, zycie z celem osiagania innych celow zamiast lask Allaha, to to samo co “przypisywanie Mu partnerow”, innymi slowy, “dodawanie Allahowi wspolnikow.. Te cele moga byc rozne. Moze to byc pragnienie bogactwa, kariery, posiadlosci, kobiet, synow, kosztem stracenia lask Allaha, co zostalo wskazane w Koranie. Kiedy ktos zachowuje sie w ten sposob, przypisujac wieksza wage do rzeczy materialnych, w rzeczywistosci, przypisuje on Allahowi partnerow. Jest to najwiekszy grzech mozliwy do popelnienia. Przez wieki, prorocy namawiali ludzi do zaprzestania przypisywania Allahowi partnerow. Jedynym celem tych ludzi w takim postepowaniu, byla ambicja posiadania zdobyczy materialnych tego swiata. Majac to na mysli, kazdy jest w stanie zauwazyc jak bezsensowne jest twierdzenie dialektycznego materialzmu, ktory mowi, ze proces ewolucji politeizmu w monoteizm mial miejsce w przeciagu wiekow. Wedlug Koranu, natomiast wszystkie spoleczenstwa ignoranckie, ktore istnialy w danym czasie i miejscu, przypisaly Allahowi partnerow. W rezultacie tego dzisiaj, wieksza czesc swiatowej populacji sklada sie ze zwolennikow jakiejs formy politeistycznej religii. W tym politeistycznym swiecie, to wylacznie spolecznosci prawdziwych wierzacych, ktorzy praktykuja “religie wielbienia wylacznie Allaha”.
Jedyna rzecz, ktore wierny musi zadeklarowac to: “O ludzie! Jesli wy pozostajecie w zwatpieniu co do mojej religii, to ja nie bede oddawal czci tym, ktorych wy czcicie poza Bogiem; ja czcze Allaha, ktory was wezwie i otrzymalem rozkaz, aby byc wsrod Wierzacych” (Yunus,104)
Wiec jak wierzacy powinien czcic Allaha? Jak powinien prowadzic swoje zycie na drodze Allaha? Czy powinien spedzic cale zycie w derwiszowej lozy, czy tez swiatyni, aby doswiadczyc cierpienia poprzez oddalenie sie od wszystkich przyjemnosci zycia, wlaczajac nawet te potrzebne do przezycia? Czy powinien zaadoptowac monotonny, staly sposob zycia jako osoba osamotniona? Nie. Musi zyc zgodnie z modelem zycia opisanym w Koranie, a nie wedlug definicji religii wymyslonej przez ignorantow. Odkad wie on, ze Allah go obserwuje, to co mysla o nim inni, nie bedzie go obchodzilo. Odkad wie, ze nie jest zobligowany do pokazywania sie innym jako osoby religijnej, nie doswiadczy strapienia zwiazanego ze spelnianiem wymagan falszywej definicji religijnosci, ktora nie pochodzi z Koranu.
Zyje on wylacznie dla Allaha i pracuje tylko dla Niego. Nie przegapia zadnej okazji do uzycia swoich umiejetnosci, wlaczajac mocy fizycznej na drodze Allaha. Nie jest to droga pelna przeszkod, ktora pozbawia osobe wszelkich przyjemnosci zycia, w przeciwienstwie do wiekszosci ludzi, ktorzy nie wiedza nic na temat Islamu. W rzeczywistosci, ten kto wielbi Allaha jest najbardziej niezalezny, pelen pokoju, szczescliwy i radosny. Kiedy uwolni sie od wszystkich falszywych bostw, ktore go uniewalniaja, pytania jak “Co ludzie o mnie mysla?”, “Co moge zrobic, jesli jakas osoba mnie nie lubi?”, “Co sie stanie kiedy mnie zwolnia?” juz go nie trapia. Uwolniony od jarzm nalozonych na niego przez niezdolnych, bezradnych, okrutnych, nierozsadnych bozkow, moze oddac sie jedynemu Bogu, Wszechmocnemu, Madremu, znawcy wszystkiego, Litosciwemu, Milosiernemu, Poteznemu Allahowi. On “faktycznie uchwycil najpewniejszy uchwyt do trzymania.”
“Nie ma przymusu w religii! Prawosc wyroznila sie od nieprawosci. I ten kto odrzuca falszywe bostwa, a wierzy w Boga, uchwycil za najpewniejszy uchwyt, nie majacy zadnego pekniecia. Allah jest slyszacy i wszechwiedzacy.” (Al-Baqara, 256)
Koran w ten sposob wyraza “uwolnienie ludzi od lancuchow i jarzm ”przez Proroka:
“I tym, ktorzy ida za Poslancem prorokiem rodzimym, ktorego oni znajduja wspomnianego w Torze i w Ewangelii; on im nakazujeto, co jest sluszne a zakazuje tego co niesluszne i zezwala im na rzeczy dobre a zakazuje im rzeczy brzydkich i zdejmuje z nich brzemie i okowy, ktore im ciazyly. A ci, ktorzy w nie wierza, podtrzymuja go i pomagaja mu i ida za swiatlem, ktore zostalao z nim zeslane, oni beda szczesliwi.” (Al-Araf, 157)
Allah opisuje wierzacych w nastepujacy sposob:
“Muzulmanie i Muzulmanki, wierzacy i wierzace, prawdomowni i prawdomowne, cierpliwi i cierpliwe, pokorni i pokorne, dajacy jalmuzne i dajace jalmuzne, poszczacy i poszczace, zachowujacy czystosc i zachowujace czystosc, wspominajacy Boga czesto i wspominajace; przygotowal dla was Bog przebaczenie i nagrode ogromna.” (Al-Ahzab, 35)
Muzulmanin posiada intymne i bliskie polaczenie z Allahem. Allah jest jego jedynym towarzyszem, pomocnikiem i Bogiem. Intymny zwiazek Proroka Abrahama z Allahem zostal wyraznie opisany w nastepujacym dialogu z jego ojcem i ludem:
“Powiedzial: ‘A czy przygladneliscie sie temu, co czciliscie wy i wasi najdawniejsi ojcowie? Te balwany sa przeciez wrogami dla mnie, a nie Pan swiatow
Ktory mnie stworzyl; i kory mnie prowadzi droga prosta,
Ktory mnie karmi i poi,
A kiedy zachoruje to mnie leczy;
Ktory sprowadzi na mnie smierc a potem mnie ozywi
I ktory, pragne tego goraco przebaczy mi moje grzechy w Dzien sadu.
“Panie moj! Uzycz mi madrosci i polacz mnie ze sprawiedliwymi. Uczyn mnie jezykiem prawdy wsrod pozniejszych pokolen. Uczyn mnie jednym z dziedzicow Ogrodu szczesliwosci. Przebacz mojemu ojcu, byl bowiem w liczbie bladzacych. I nie zawstydz mnie w Dniu kiedy oni zostana wskrzeszeni, w Dniu, kiedy nie przyniosa korzysci ani majatek ani synowie, jedynie ten, ktory przyjdzie do Boga z czystym sercem.” (Al-shuara, 75-89)
Przyklad porownania miedzy osoba, ktora czuje komfort w uslugiwaniu jedynie Allahowi a osoba, ktora przypisuje Allahowi partnerow, a co za tym idzie sluzy wielu bozkom jest podany w Koranie:
“Allah przytoczyl jako przyklad pewnego czlowieka o ktorego sie sprzeczali wspolwlasciciele i innego, poddanego tylko jednemu czlowiekowi. Czy oni stanowia jednakowy przyklad? Chwala niech bedzie Bogu! Lecz wiekszosc ludzi nie wie.” (Az-Zumar, 29)
Jedna z najwazniejszych cech wierzacego jest unikanie arogancji i pychy. Prawdziwy wierzacy nigdy sie nie wywyzsza. Zna swoje slabosci i prosi Allaha o wybaczenie. Wie, ze musi szukac ucieczki w Allahu w kazdym uczynku i w kazdej czesci swego zycia. Poniewaz jest swiadomy swoich slabosci, nia posiada o sobie zbyt wysokiego mniemania. Dlatego tez, nie jest duchowo krepowany przez granice swojej osobowosci i rozwija sie z pomoca Allaha. Wklada duzo wysilku w to, aby stac sie modelem wierzacego opisanym w Koranie. Jego pokora widoczna jest we wszystkich jego uczynkach.
“Sludzy Milosiernego: ci ktorzy chodza po ziemi skromnie i kiedy ludzie nieswiadomi zwracaja sie do nich, to mowia: Pokoj.!’” (Al-Furquan, 63)
Jednym z najwiekszych problemow niewierzacego jest jego zarozumialosc i wywyzszanie sie. Koran prosi nas abysmy rozwazyli los tych, ktorzy odrzucili prawde z powodu swojej zarozumialosci, chociaz ich dusze ja potwierdzaly:
“I oni je odrzucili, niesprawiedliwie i dumnie, chociaz ich dusze byly przekonane o prawdzie. I popatrz jaki byl ostateczny koniec tych, ktorzy szerzyli zgorszenie. ” (Al-Naml, 14)
Glownym celem wierzacego w tym zyciu jest zmaganie sie w imie religii. Walczy on przeciwko kazdej przeszkodzie, jaka napotka w imie Allaha. Najwieksza przeszkoda jest chciwosc i pragnienia jego duszy, innymi slowy jego wlasne “ja” (nafs). Przez cale zycie, walczy przeciwko samym sobie, kiedykolwiek powstaje alternatywa przeciwstawiajaca sie woli Allaha. Jego wlasne ja, stara sie go sprowadzic z wlasciwej drogi z daleka od Allaha, przez uzywanie roznych sztuczek i przeszkod takich jak strach, rozpacz, lenistwo. Jednak wierzacy, przebrnie przez to wszystko dzieki swojemu zapalowi, przywiazaniu, determinacji, odwadze i cierpliwosci. Nigdy nie zejdzie z wlasciwej drogi, poniewaz to jest droga Allaha, jego jedynego opiekuna, jedynego obroncy i jedynego pomocnika.
Nie walczy on jednak dla samego siebie. Jest on przedstawicielem Allaha na tej ziemi, a ona zostala mu powierzona. Dlatego tez, walczy madrze przeciwko tym, ktorzy gnebia ludzi, tyranizuja ich i probuja powstrzymac od stapania na sciezce Allaha. Wedlug Koranu, przyniesie on zbawienie Allaha i sprawiedliwosc tym “mezczyznom, kobietom i dzieciom, ktorzy sa slabi, zle traktowani i gnebieni.” Ludzie na tej ziemi otrzymaja sprawiedliwosc Allaha, poprzez wysilek jego ‘przedstawicieli’.
Wylacznie spoleczenstwa, ktore sa zarzadzane przez tych, praktykujacych moralne zasady i nakazy Koranu osiagna prawdziwa sprawiedliwosc. Wierzacy to ten, ktory traktuje ludzi sprawiedliwie i kieruje ich do prawdy ku zadowoleniu Allaha. Ci niewierzacy, ktorzy pragna wladzy nad spoleczenstwem oczekuja uzyskania ziemskich korzysci jak pieniadze, reputacja czy pozycja; osiagniecie prawdziwej sprawiedliwosci podczas ich okresu rzadzenia nie jest mozliwe. Natomiast prawdziwy wierzacy bierze na swoje barki misje ‘praktykowania sprawiedliwosci’ na calym swiecie. Jest to mozliwe jedynie dzieki propagowaniu miedzy ludzmi moralnosci Koranu.
“A wsrod tych, ktorych stworzylismy, jest narod, ktory idzie prosta droga kierujac sie prawda i dzieki niej postepuje sprawiedliwie.” (Al-Araf, 181)
Koran rowniez podkresla kontrast miedzy wierzacymi i tym, ktorzy robia problemy na ziemi.
“Czy My bedziemy traktowac tych, ktorzy wierza i czynia dobre dziela tak jak tych, ktprzy szerza zgorszenie na ziemi? Czyz bedziemy traktowac bogobojnych tak jak rozpustnikow?” (Sad, 28)
Wierzacy zmagaja sie z ocaleniem swiata od kleski. Koran mocno podkresla ponizej ta ceche wierzacych.
‘A iluz Prorokow walczylo majac za soba liczne tysiace?! Oni nie oslabli od tego, co ich dosieglo na drodze Boga, nie oslabli i nie poddali sie. A bog kocha ludzi wytrwalych. Jedyne ich slowa byly:
Panie Nasz! Przebacz nam nasze grzechy i wystepnosc naszego zachowania! Utwierdz nasze stopyi udziel nam pomocy przeciw ludowi niewiernemu! Bog dal im nagrode tego swiata oraz piekna nagrode zycia ostatecznego. Bog kocha ludzi czyniacych dobro. O wy, ktorzy wierzycie! Jesli bedziecie sluchac tych, ktorzy nie uwierzyli, to oni sprawia, ze obrocicie sie na pietach i wtedy powrocicie jako stratni.” (Al imran, 147-149)
Pozniejszy wers z tego samego rozdzialu pokazuje jak nieustraszeni sa prawdziwi wierzacy:
“Niektorym mowiono: ‘Oto ludzie zebrali sie przeciwko wam, bojcie sie ich’ Lecz to pomnozylo tylko ich wiare i oni powiedzieli: ‘Wystarczy nam Allah! Jakze to wspanialy poreczyciel!’” (Al imran 173)
Wierzacy jest odpowiedzialny za kontynuowanie misji zapraszania ludzi do religii Allaha. “Nakazywanie tego co sprawiedliwe i zabranianie tego co niesluszne” jest jego glownym obowiazkiem.
“Wierzacy mezczyzni i wierzace kobiety sad la siebie nawzajem przyjaciolmi. Oni nakazuja sobie to, co uznane a zakazuja sobie tego co naganne. Oni odprawiaja modlitwy i daja jalmuzne, so posluszni Bogu i Jego Poslancowi. Tym Allah okaze milosierdzie: Zaprawde Allah jest potezny i madry.” (Al-Tawba, 71)
Jedna z wybitnych cech wierzacego, ktora odroznia go od falszywych wierzacych to to, ze kiedy wyglasza przeslanie z Koranu nie oczekuje niczego w zamian. Jego celem nie jest otrzymywanie pieniedzy, bogactwa czy pozycji tylko zadowolenia Allaha. Szuka on nagrody jedynie na drodze Allaha.
“A jesli sie odwrocicie, to przeciez nie zadam od was zadnej nagrody. Moja nagroda jest tylko u Allaha a ja otrzymalem rozkaz abym byl wsrod calkowicie poddanych.” (Yunus, 72)
“To sa ci, ktorych Bog poprowadzil droga prosta. I ty postepuj po tej drodze prostej! Powiedz: Ja nie zadam od was za to zadnej zaplaty. To jest tylko napomnienie dla swiatow.’” (Al-Anaam, 90)
Prawdziwy wierzacy jest na wywyzszonym poziomie moralnosci. Posiada on latwa, tolerancyjna i wybaczajaca osobowosc. Odkad nie jest latwo podatny na otoczenie, pokazuje dojrzala reakcje i zachowuje sie madrze, trzymajac swoje emocje pod kontrola. Jest pomocny, uprzejmy i gotowy na poswiecenie.
“Ci, ktorzy sa cierpliwi, poszukujac oblicza swego Pana, ci, ktorzy odprawiaja modlitwy, ci, ktorzy rozdaja z tego czym ich obdarzylismy jako zaopatrzeniem; potajemnie i jawnie, ci, ktorzy odsuwaja zlo przez dobro; tych wszystkich czekaja Ogrody Edenu.” (Al-Rad, 22)
A similar divine reward awaits those “dla tych, ktorzy rozdaja i w radosci i w utrapieniu dla tych, ktorzy powstrzymuja gniew i przebaczaja ludziom; a Bog kocha ludzi czyniacych dobro,” (Al Imran, 134)
Trzymaj sie przebaczenia! Nakazuj dobro a odsuwaj sie od nieswiadomych,” (Al-Araf, 199)
Oni dawali pozywienie; z milosci do Niego; biednemu, sierocie i niewolnikowi” (Al-Insan, 8)
Oczywiscie wierzacy popelni bledy; w koncu jest tylko czlowiekiem. Ale jak tylko zda sobie sprawe ze swego bledu, poprawi go I pomodli sie do Allaha o wybaczenie. Zadna z jego wad nie czyni go beznadziejnym, poniewaz jest on pewien pomocy allaha I szuka schronienia w Jego bezgranicznej litosci. Koran tak to opisuje:
“Dla tych, ktorzy choc popelnili czyn bezecny albo byli niesprawiedliwi wzgledem samych siebie, wspominaja Boga I prosza Go o przebaczenie za swoje grezchy, -a ktoz przebacza oprocz Boga? I nie trwaja uporczywie przy tym, co czynili bo przeciez oni wiedza.” (Al Imran, 135)
Jedynymi przyjacielami wierzacego sa; Allah oraz inni wierzacy, sludzy Allaha. Rozwaza on ludzi jedynie pod wzgledem ich wiary (imaan). Nie czuje on przywiazania do innych ze wzgledu na ich rase, kariere, wiezy rodzinne czy tez dochody jakie od nich uzyska. Jedynym kryterium, ktore czyni ich wartymi jego milosci jest wysoki stopien ich prawosci. Jego najblizszy przyjaciel przestaje byc przyjacielem kiedy staje sie wrogiem Allaha. Z drugiej zas strony, kazdy wierzacy, ktory poswieca sie Allahowi jest jego bliskim bratem, nawet jezeli nie maja nic wspolnego jezeli chodzi o wiezy rodzinne, status socjalny czy tez sytuacje finansowa. Kocha on z powodu Allaha i nienawidzi z powodu Allaha.
Jest osoba, ktora rozumie i ufa Allahowi. Poniewaz poklada swoje zaufanie w Allahu, jest ocalony przed obawami, niepokojem i smutkami naszych ziemskich spraw. Odkad jest osoba z “otwartym umyslem” jest w stanie myslec na duza skale i z latwoscia zaglebic sie w zlozona strone wydarzen. Jego intelekt jest wspierany przez madrosc i wiedze.
Jest reprezentantem na ziemi, ktory wznosi w gore ducha Allaha. Jest swiadomy tego, ze pozostanie na tej ziemi jedynie przez krotki okres czasu. Podczas tego okresu, bedzie testowany i edukowany. Potem bedzie gotowy na swoj prawdziwy dom w Przyszlym Zyciu. Jego zycie na tej ziemi jest pelne chwaly i honoru jako reprezentanta Allaha. Nikt nie jest w stanie go pokonac. Moze zostac zabity, ale to oznaczac bedzie jeszcze wieksza dla niego nagrode, odkad nie oznacza to w zadnym wypadku konca dla niego: stracic zycie na drodze Allaha jest wielkim honorem.
