Hoessein en de Olifant
In een weekend nam Hoessein’s moeder hem mee naar de dierentuin. Het was de eerste keer dat hij zo veel verschillende dieren op één plaats zag. Ze gingen naar het olifantenhuis. Een jonge olifant over zijn slurf en viel, de moeder van de baby hielp hem iedere keer.
De moederolifant zag dat Hoessein keek en legde hem uit: “Kijk, mijn baby is nog zo klein, hij weet nog niet hoe hij zijn slurf moet gebruiken. Hij zal 12 jaar bij mij blijven, en de eerste zes maanden zal ik hem leren hoe hij zijn slurf goed moet gebruiken.”
Hoessein antwoordde: “Ik heb me altijd afgevraagd waar olifanten hun slurven voor gebruiken. Ademen jullie erdoor? .”
De moeder olifant vertelde hem: “Het is onze slurf die ons anders maakt dan alle andere dieren. Onze neusgaten zitten aan het eind van de slurf en we gebruiken hem om eten en water naar onze mond te brengen. We pakken dingen op en ruiken ermee. We kunnen er wel vier liter water in opnemen. En wist je dat we er zelfs een klein erwtje mee kunnen oppakken? We hebben onze slurven niet zomaar gekregen. Ze zijn een gift van de barmhartigheid van de Almachtige Allah, die alles heeft geschapen.”
Hoessein vroeg toen: “Hoe kunnen jullie genoeg eten vinden?”
De moederolifant legde uit: “Wij zijn het grootste dier op de aarde. Een olifant eet iedere dag ongeveer 330 kilo planten. We zijn 16 uur per dag bezig met eten.”
Hoessein had een andere vraag bedacht: “Hoe zit het met jullie tanden?”
De moederolifant antwoordde: “Zoals je kunt zien, heb ik aan beide kanten van mijn mond twee lange, scherpe tanden. We verdedigen onszelf met deze tanden en we gebruiken ze ook om gaten
te graven om water te vinden. Natuurlijk slijten onze tanden veel door dit werk en daarom heeft de Almachtige Allah ons een speciale gave gegeven. Een nieuwe tand groeit erachter om de oude, versleten tand te vervangen. Omdat Allah ons op deze manier heeft geschapen, krijgen we een nieuwe tand en kunnen hem goed gebruiken.”
Hoessein dacht een ogenblik na: “Je zult wel hongerig zijn, je maag rommelt.”
De moederolifant glimlachte: “Wij maken deze geluiden om met elkaar te praten. We kunnen met elkaar praten terwijl we wel vier kilometer van elkaar verwijderd zijn.”
Hoessein stond voor een raadsel: “Hoe praten jullie dan met elkaar?”
De moederolifant zei: “Allah heeft een speciaal orgaan in onze voorhoofden geschapen dat een geluid maakt dat mensen niet kunnen horen. Dus spreken we in een code die andere dieren niet kunnen
begrijpen en we kunnen elkaar over grote afstanden horen. Zoals je kunt zien, is Allah’s fantastische schepping duidelijk te zien in ons. Vergeet niet dat we over deze dingen moeten nadenken en Allah altijd dankbaar moeten zijn!”
Hoessein knikte: “Dank je wel dat je me al deze dingen hebt verteld. Nu moet ik terug naar mijn moeder.”
“Tot ziens Hoessein,” zei de moederolifant.
Onderweg terug naar zijn moeder vroeg Hoessein zich af: “Wie weet hoe groot Allah’s wonderen zijn bij andere dieren?”
