De Islam Heeft Vrede en Harmonie naar het Midden-Oosten Gebracht

De geschiedenis is altijd getuige geweest van vrede, rechtvaardigheid en liefde in de landen die door islamitische heersers werd bestuurd en die zich hielden aan de richtlijnen van de Koran. De bestuursmaatregelen in de landen die veroverd werden tijdens het leven van de profeet Mohammed (vzmh) zijn belangrijke voorbeelden en laten het succes zien van hen die in de voetsporen van Gods boodschappers traden en niet afweken van de moraal van de Koran en hebben hierdoor vreedzame samenlevingen opgericht. De ware rechtvaardigheid, gerechtigheid en eerlijkheid, die in de Koran wordt beschreven, werd in de tijd van deze heersers verwezenlijkt waardoor er een model voor de volgende generaties ontstond.

Het land Palestina en zijn hoofdstad Jeruzalem, waar aanhangers van de drie goddelijke religies samenleven, zijn belangrijk in de zin dat ze hebben laten zien hoe moslims vrede en stabiliteit brengen in gebieden waar ze heersen. Voor het grootste deel van de laatste 1400 jaar heeft de islamitische heerschappij voor vrede gezorgd in Jeruzalem en Palestina.

De Vrede En Rechtvaardigheid Die Door Kalief Omar Naar Palestina Werd Gebracht

Jeruzalem was de hoofdstad van de joden tot aan het jaar 71 na Chr. In dat jaar voerde het Romeinse leger een grootscheepse aanval uit op de joden en verbanden hen op een wrede manier uit het gebied. In die tijd begon de joodse diaspora, Jeruzalem en zijn omgeving werd een verlaten gebied.

Jeruzalem werd echter opnieuw een belangrijke plaats met de aanvaarding van het christendom in de tijd van de Romeinse keizer Constantijn. Romeinse christenen bouwden kerken in Jeruzalem. Het nederzettingsverbod voor joden in de regio werd opgeheven. Palestina bleef onder Romeins (Byzantijns) territorium tot de 7e eeuw. De Perzen veroverden het gebied voor een korte periode, maar de Byzantijnen veroverden het later weer terug.

Een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van Palestina was in het jaar 637, toen het werd veroverd door het islamitische leger. Dit betekende nieuwe vrede en harmonie in Palestina, dat eeuwenlang het toneel was geweest van oorlogen, verbanningen, plunderingen en bloedbaden en dat met elke nieuwe bezetting opnieuw gewelddadigheden aanschouwde. Met de komst van de islam was een nieuw tijdperk begonnen, waarin mensen van verschillende geloven in vrede en harmonie konden samenleven.

Palestina werd ingenomen door Hazrat Omar, de tweede kalief na de profeet (vzmh). Het binnentreden van de kalief in Jeruzalem, die tolerantie, degelijkheid en vriendelijkheid liet zien aan de mensen met verschillende geloven, introduceerde het glorieus tijdperk dat op het punt stond te beginnen. Karen Armstrong beschrijft de verovering van Jeruzalem door Hazrat Omar (ra) in de volgende termen in haar boek Holy War (De Heilige Oorlog):

De citadel van Jeruzalem, een gekleurde lithografie door L. Haghe naar D. Roberts, 1841.

De kalief Omar trad Jeruzalem op een witte kameel binnen, begeleid door de magistraat (rechter) van de stad, de Griekse Patriarch Sophronius. De kalief vroeg om onmiddellijk naar de Tempelberg gebracht te worden. Daar knielde hij en bad hij op de plek waar zijn vriend Mohammed (vzmh) zijn Nachtelijke Reis had gemaakt. De patriarch keek met ontzetting hiernaar en dacht dit moet het schrikbeeld van de verwoesting zijn, wat de profeet Daniel voorspelde; dit moet antichrist zijn die de laatste dagen zou inluiden. Vervolgens vroeg Omar om de christelijke heiligdommen te zien en terwijl hij in de kerk van de heilige graf was, werd het tijd voor het islamitische gebed. De patriarch nodigde hem uit om te bidden waar hij nu was, maar Omar wees dit hoffelijk af. Hij legde uit dat als hij zou knielen en bidden in de kerk, sommige moslims de gebeurtenis zouden willen vastleggen door daar een moskee op te richten en dat zou betekenen dat ze de heilige begraafplaats zouden moeten slopen. In plaats hiervan ging Omar bidden op een kleine afstand van de kerk, en inderdaad, direct tegenover de heilige graf is daar nog steeds een kleine moskee te vinden die opgedragen is aan de kalief Omar.

De andere grote moskee van Omar werd gebouwd op de Tempelberg als gedenkteken van de islamitische verovering, samen met de moskee Al-Aqsa, ter nagedachtenis van Mohammeds Nachtelijke Reis. Jarenlang hebben de christenen de plaats van de verwoeste joodse tempel gebruikt als vuilnisstortplaats van de stad. De kalief hielp de moslims eigenhandig mee het vuilnis op te ruimen en de moslims bouwden daar twee heiligdommen en zo vestigden zij de islam in de derde meest heilige stad van de islamitische wereld.20

Met de islamitische verovering van Jeruzalem werd de stad een veilige haven waarin alle drie de religies konden samenleven in vrede. John Esposito schrijft:

Toen in 638 de Arabische legers Jeruzalem veroverden, bezetten ze een centrum, wiens heiligdommen een pelgrimsoord van de christenen vormden. Kerken en de christelijke bevolking werden met rust gelaten. joden, die lange tijd verbannen waren door de christelijke heersers, mochten terugkeren, leven en bidden in de stad van Salomo en David.21

De Omarmoskee

De overeenkomst - beschreven in de vorige pagina's - dat kalief Omar had ondertekend samen met de patriarch van Jeruzalem toen hij Jeruzalem binnentrad, is een gevolg van zijn mededogen.

Kortom, moslims brachten civilisatie in Jeruzalem en in heel Palestina. In plaats van barbaarse overtuigingen, die geen respect hadden voor de heilige waarden van andere mensen en die hen doodden simpelweg voor verschillen in het geloof, heerste er de rechtvaardige, tolerante en gematigde cultuur van de islam. Na de verovering door Hazrat Omar leefden moslims, christenen en joden samen in vrede en harmonie in Palestina. Moslims probeerden nooit met dwang mensen te bekeren, maar sommige niet-moslims die zagen dat de islam de ware religie was bekeerden zich uit vrije wil.

De vrede en harmonie in Palestina duurde zo lang als de moslims in de regio heersten. Aan het einde van de 11e eeuw trad een buitenlandse invasiemacht de regio binnen en het geciviliseerde land van Jeruzalem werd op zo'n barbaarse en gewelddadige manier verwoest en geplunderd, zoals nog nooit eerder gezien was. Deze barbaren waren de kruisvaarders.

De Wreedheid Van De Kruisvaarders In Palestina

Terwijl de leden van alle drie de religies in Palestina in vrede samenleefden, besloten de christenen in Europa om een kruistocht te organiseren. Na de oproep van Paus Urban II op 27 november 1095 tijdens het concilie van Clermont, gingen meer dan 100.000 mensen uit heel Europa op weg naar Palestina om het Heilige Land te bevrijden van de moslims en de legendarische rijkdom van het Oosten te vinden. Na een lange en uitputtende reis en veel plunderingen en slachtpartijen onderweg, bereikten ze Jeruzalem in 1099. De stad viel na een belegering van bijna 5 weken en de kruisvaarders trokken binnen. En ze oefenden gewelddadigheden uit zoals de wereld zelden had meegemaakt. Alle moslims en joden werden aan het zwaard geregen.

De vrede en harmonie in Palestina, die standhield sinds Hazrat Omar, kwam met een verschrikkelijk bloedbad tot een einde. De kruisvaarders schonden alle ethische wetten van het christendom, een religie van liefde en mededogen, en verspreidden terreur in naam van het christendom.

De moslims en joden van Jeruzalem werden brutaal afgeslacht door de kruisvaarders

De Rechtvaardigheid Van Saladin Ayyubi

De barbaarse kruisvaarders maakten Jeruzalem tot hun hoofdstad en vestigden een Romeins koninkrijk wiens grenzen strekte van Palestina tot aan Antiochië. Maar het heerschap van de kruisvaarders, die barbaarsheid naar Palestina brachten, duurde niet lang. Saladin verenigde alle islamitische vorstendommen onder zijn vaandel en versloeg in 1187 de kruisvaarders in de slag bij Hattin. Na deze slag werden de twee leiders van de kruisvaarders, Reinoud van Chatillon en Koning Guy, naar Saladin gebracht. Saladin executeerde Reinoud van Chatillon, die berucht was geworden door de verschrikkelijke slachterij en wreedheden die hij had begaan tegen de moslims, maar liet Koning Guy gaan, aangezien hij niet dezelfde misdaden had gepleegd. Palestina zag opnieuw de ware betekenis van rechtvaardigheid.

Onmiddellijk na Hattin en op dezelfde dag dat de Profeet Mohammed (vzmh) in een nacht was meegenomen van Mekka naar Jeruzalem, trad Saladin Jeruzalem binnen en bevrijdde het van de 88 jaar durende bezetting door de kruisvaarders. Toen de kruisvaarders 88 jaar geleden de stad veroverden, vermoordden ze alle moslims in de stad en waren om dezelfde reden bang dat Saladin hetzelfde zou doen met hen. Maar hij raakte geen enkele christen in de stad aan. Hij gaf alleen bevel aan de Latijnse (katholieke) christenen om de stad te verlaten. De orthodoxe christenen, die geen kruisvaarders waren, mochten in de stad blijven en hun godsdienst in alle vrijheid belijden. In de woorden van John L. Esposito,"Het islamitische leger was grootmoedig in hun triomf, wat ze doorgaans in hun strijd waren. Burgers bleven gespaard; kerken en heiligdommen bleven onaangetast…Saladin bleef bij zijn woord en toonde barmhartigheid voor de niet-militairen."22

Karen Armstrong beschrijft de tweede verovering van Jeruzalem met de volgende woorden:

Op 2 oktober 1187 kwamen Saladin en zijn leger Jeruzalem binnen als overheersers en voor de volgende 800 jaar zou Jeruzalem een islamitische stad blijven. Saladin bleef bij zijn woord en veroverde de stad volgens de hoogste islamitische idealen. Hij nam geen wraak voor het bloedbad in 1099, zoals de Koran dat adviseert (16:127), en nu dat de vijandigheden waren opgehouden, eindigde hij het doden (2:193-194). Geen enkele christen werd gedood en er waren geen plunderingen. Het losgeld was bewust zeer laag gehouden… Saladin liet, zoals de Koran gebiedt, veel van hen kosteloos vrij. Zijn broer al-Adil was zo bedroefd door de toestand van de gevangenen, dat hij Saladin om duizend van hen voor zijn eigen dienst vroeg en hen vervolgens zonder enige tegenprestatie vrijliet… Alle islamitische leiders waren verontwaardigd over het gegeven dat de rijke christenen vluchtten met al hun rijkdommen, die gebruikt had kunnen worden als losgeld voor alle gevangenen. De patriarch, Heraclius, betaalde zijn 10 dinar losgeld net zoals de rest en was zelfs voorzien van een speciale escorte om zijn vermogen te beschermen tijdens zijn reis naar Tyrus.23

Kortom, Saladin en de moslims behandelden de christenen met grote genade en rechtvaardigheid en toonden zelfs meer mededogen dan hun eigen leiders hadden gedaan. Niet alleen de christenen, maar ook de joden beleefden vrede en veiligheid met de islamitische verovering van Jeruzalem. De beroemde Spaans-Joodse poëet Yuda al-Harazi drukte zijn gevoelens in een van zijn volgende werken als volgt uit:

Saladin viel in 1187 Jeruzalem binnen en bevrijdde het van 88 jaar bezetting door de Kruisvaarders. Terwijl hij de meeste bekendheid geniet door deze militaire triomf, was Saladin ook erg vergevingsgezind naar de kruisvaarders, evenals naar alle andere christenen. Hoewel de Kruisvaarders onuitsprekelijke wreedheden hadden toegebracht aan de moslims, eiste Saladin geen wraak op hen en er raakte geen inwoner gewond toen hij Jeruzalem bevrijdde.

"God besloot dat de heilige plaats niet meer zou rusten in handen van de zonen van Esau; dus in 4950 van de schepping (1190 n. Chr.) ontwaakte God de geest van Saladin, de prins van de kinderen van Ismaël (Salah al-Dien) die een wijs en moedig man was. Hij veroverde Jeruzalem met zijn leger en kondigde aan dat hij alle kinderen van Efraim zou accepteren, waar ze ook vandaan komen. En dus kwamen we uit alle hoeken van de wereld om hier te gaan wonen. We leven hier nu in de schaduw van de vrede."24

Na Jeruzalem, gingen de kruisvaarders door met hun barbaarsheid en de moslims met hun rechtvaardigheid in andere steden van Palestina. In 1194 executeerde Richard Leeuwenhart, die in de Britse historie als een grote held wordt geportretteerd, 3.000 moslims in het kasteel van Acre, waaronder vele vrouwen en kinderen. Hoewel de moslims getuige waren van deze gewelddadigheid, gebruikten ze nooit dezelfde middelen. Ze hielden zich aan het bevel van God: "…laat de vijandigheid van een volk, omdat zij jullie de toegang tot de Masdjid al Haram (de heilige Moskee) verhinderen, jullie niet tot geweld aansporen…" (Koran, 5:2) en gebruikten nooit geweld tegen onschuldige burgers. Ze gebruikten nooit meer geweld dan noodzakelijk was, zelfs niet tegen de kruisvaarders die ze versloegen.

De gewelddadigheid van de kruisvaarders en de rechtvaardigheid van de moslims hebben weer eens een historisch feit bewezen: een heerschappij die gebaseerd is op de principes van de islam, maakt het mogelijk om samen te leven met mensen van verschillende godsdiensten. Dit feit bleef 700 jaar lang, tot na Saladin, aangetoond; in bijzonder tijdens het Ottomaans bewind.

Saladin en Guy de Lusignan na de slag van Hattin in 1187	Koning Richard executeerde in het Kasteel van Acre meedogenloos 3.000 islamitische burgers, onder wie veel vrouwen en kinderen.