HARUN YAHYA
1. نون، سوگند به قلم و آنچه مى‌نويسند.
2. كه تو، به فضل پروردگارت، ديوانه نيستى.
3. و تو راست پاداشى پايان‌ناپذير.
4. و تو راست خُلقى عظيم.
5. زودا كه تو ببينى و آنها نيز ببينند،
6. كه ديوانگى در كدام يك از شماست.
7. هر آينه پروردگار تو بهتر مى‌داند چه كسى از طريق او گمراه گشته، كه او به ره‌يافتگان داناتر است.
8. پس، از تكذيب كنندگان، اطاعت مكن.
9. دوست دارند كه نرمى كنى تا نرمى كنند.
10. از هر فرومايه‌اى كه بسيار سوگند مى‌خورد، پيروى مكن:
11. عيبجويى كه براى سخن‌چينى اينجا و آنجا مى‌رود،
12. بازدارنده از خير، متجاوز گناهكار،
13. خشن‌مردى، ناشناخته نسب،
14. بدان جهت كه صاحب مال و فرزند است،
15. چون آيات ما بر او خوانده شود، گويد: اساطير پيشينيان است.
16. زودا كه بر بينى‌اش داغ گذاريم.
17. ما آنها را آزموديم، چنان كه صاحبان آن بستانها را آزموديم. آنگاه كه قسم خوردند كه فردا بامداد ميوه‌ها را خواهند چيد.
18. و ان شاء اللّه نگفتند.
19. پس شب‌هنگام كه به خواب بودند آفتى از آسمان آمد،
20. و بستانها سياه شد.
21. و سحرگاهان يكديگر را ندا دادند:
22. اگر مى‌خواهيد ميوه بچينيد، بامدادان به كشتزار خود برويد.
23. به راه افتادند و آهسته مى‌گفتند:
24. كه امروز نبايد بينوايى به بستان شما درآيد.
25. صبحگاهان بدين آهنگ كه مى‌توانند بينوا را منع كنند بيرون شدند.
26. چون بستانهاى خود را ديدند گفتند: راه را گم كرده‌ايم.
27. نه، ما از حاصل محروم شده‌ايم.
28. نيكمردشان گفت: شما را نگفتم؛ چرا خدا را تسبيح نمى‌گوييد؟
29. گفتند: منزه است پروردگار ما، ما ستمكار بوديم.
30. پس زبان به ملامت يكديگر گشودند.
31. گفتند: واى بر ما، ما مردمى سركش بوده‌ايم،
32. باشد كه پروردگار ما در عوض، چيزى بهتر از آن ما را ارزانى دارد. ما به پروردگار خود روى آورده‌ايم.
33. اينچنين است عذاب. و اگر بدانند، عذاب آخرت بزرگ‌تر است.
34. براى پرهيزگاران در نزد پروردگارشان بستانهايى است پرنعمت.
35. آيا با تسليم‌شدگان چون مجرمان رفتار مى‌كنيم؟
36. شما را چه مى‌شود؟ چسان داورى مى‌كنيد؟
37. آيا شما را كتابى است كه از آن مى‌خوانيد؟
38. و هر چه اختيار كنيد در آن هست؟
39. يا با ما پيمانى كه به روز قيامت كشد بسته‌ايد؛ كه به هر چه حكم كنيد حق شما باشد؟
40. از ايشان بپرس كدام يكشان ضامن چنين پيمانى است؟
41. يا آنها را بتانى است؟ اگر راست مى‌گويند بتان خود را بياورند.
42. روزى كه آن واقعه عظيم پديدار شود و آنها را به سجود فرا خوانند، ولى نتوانند.
43. وحشت در چشمانشان پيداست، ذلت بر آنها چيره شده است. پيش از اين نيز آنها را در عين تندرستى به سجده فراخوانده بودند.
44. پس مرا با آنها كه اين سخن را تكذيب مى‌كنند واگذار تا اندك‌اندك، چنان كه درنيابند، فروگيريمشان.
45. و به آنها مهلت دهم. هر آينه مكر من مكرى استوار است.
46. يا از آنان مزدى طلبيده‌اى و اكنون از اداى آن در رنجند؟
47. يا علم غيب مى‌دانند و آنهايند كه مى‌نويسند؟
48. در برابر فرمان پروردگارت صابر باش و چون صاحب ماهى مباش كه با دلى پراندوه ندا در داد.
49. اگر نعمت پروردگارش نبود، در عين بد حالى به صحرايى بى‌آب و گياه مى‌افتاد.
50. پس پروردگارش او را برگزيد و در زمره صالحانش آورد.
51. و كافران چون قرآن را شنيدند نزديك بود كه تو را با چشمان خود به سر درآورند و مى‌گويند كه او ديوانه است،
52. و حال آنكه قرآن براى جهانيان جز اندرزى نيست.