1. چون قيامت واقع شود،

2. كه در واقع‌شدنش هيچ دروغ نيست،

3. گروهى را خواركننده است و گروهى را برافرازنده.

4. آنگاه كه زمين به سختى بلرزد،

5. و كوه‌ها به تمامى متلاشى شوند،

6. و چون غبارى پراكنده گردند،

7. شما سه گروه باشيد:

8. يكى اهل سعادت. اهل سعادت چه حال دارند؟

9. ديگر، اهل شقاوت. اهل شقاوت چه حال دارند؟

10. سه ديگر، آنها كه سبقت جسته بودند و اينك پيش افتاده‌اند.

11. اينان مقرّبانند،

12. در بهشتهاى پرنعمت.

13. گروهى از پيشينيان،

14. و اندكى از آنها كه از پى آمده‌اند،

15. بر تختهايى مرصّع،

16. روبروى هم بر آنها تكيه زده‌اند.

17. پسرانى همواره جوان گردشان مى‌چرخند،

18. با قدحها و ابريقها و جامهايى از شرابى كه در جويها جارى است.

19. از نوشيدنش نه سردرد گيرند و نه بيهوش شوند.

20. و ميوه‌هايى كه خود برمى‌گزينند.

21. و گوشت پرنده هر چه بخواهند.

22. و حوران درشت چشم،

23. همانند مرواريدهايى در صدف.

24. همه به پاداش كارهايى كه مى‌كرده‌اند.

25. در آنجا نه سخن لغو شنوند و نه گناه‌آلود.

26. جز يك سخن: سلام، سلام.

27. اما اصحاب سعادت، اصحاب سعادت چه حال دارند؟

28. در زير درخت سدر بى‌خار،

29. و درخت موزى كه ميوه‌اش بر يكديگر چيده‌شده،

30. و سايه‌اى دايم،

31. و آبى همواره جارى،

32. و ميوه‌اى بسيار،

33. كه نه منقطع مى‌گردد و نه كس را از آن باز دارند.

34. و زنانى ارجمند.

35. آن زنان را ما بيافريديم، آفريدنى.

36. و دوشيزگان ساختيم.

37. معشوق همسران خويشند،

38. براى اصحاب سعادت.

39. گروهى از پيشينيان،

40. و گروهى كه از پى آمده‌اند.

41. اما اصحاب شقاوت، اصحاب شقاوت چه حال دارند؟

42. در باد سموم و آب جوشانند.

43. در سايه‌اى از دود سياه،

44. نه سرد و نه خوش،

45. اينان پيش از اين در ناز و نعمت بودند.

46. و بر گناهان بزرگ اصرار مى‌ورزيدند.

47. و مى‌گفتند: آيا زمانى كه ما مُرديم و خاك و استخوان شديم باز هم ما را زنده مى‌كنند،

48. يا نياكان ما را؟

49. بگو: همه را، آنان كه از پيش بوده‌اند و آنها كه از پى‌شان آمده بودند،

50. همه در وعده‌گاه آن روز معين خواهند بود.

51. آنگاه شما اى گمراهان تكذيب‌كننده،

52. از درختان زقّوم خواهيد خورد.

53. و شكمهاى خود را از آن پر خواهيد كرد.

54. و بر سر آن آب جوشان خواهيد نوشيد.

55. چنان مى‌نوشيد كه شتر تشنه آب مى‌نوشد.

56. اين است غذايشان در روز جزا.

57. ما شما را آفريده‌ايم؛ پس چرا تصديق نمى‌كنيد؟

58. آيا آن منى را كه برون مى‌ريزيد ديده‌ايد؟

59. آيا شما او را مى‌آفرينيد يا ما آفريننده‌ايم؟

60. ما مرگ را بر شما مقدر ساختيم و ناتوان از آن نيستيم كه‌

61. به جاى شما قومى همانند شما بياوريم و شما را به صورتى كه از آن بى‌خبريد از نو بيافرينيم.

62. شما از آفرينش نخست آگاهيد؛ چرا به يادش نياوريد؟

63. آيا چيزى را كه مى‌كاريد ديده‌ايد؟

64. آيا شما مى‌رويانيدش يا ما روياننده‌ايم؟

65. اگر مى‌خواستيم خاشاكش مى‌ساختيم تا در شگفت بمانيد.

66. گويند: ما ثروت بر باد دادگانيم؛

67. ما بى‌نصيب ماندگانيم.

68. آيا آبى را كه مى‌نوشيد ديده‌ايد؟

69. آيا شما آن را از ابر فرو مى‌فرستيد يا ما فرو فرستنده‌ايم؟

70. اگر مى‌خواستيم آن را تلخ مى‌گردانيديم. پس چرا سپاس نمى‌گوييد؟

71. آيا آن آتشى را كه مى‌افروزيد ديده‌ايد؟

72. آيا درختش را شما آفريده‌ايد يا ما آفريننده‌ايم؟

73. ما آن را هشدارى و براى مسافران رهنورد، متاعى ساختيم.

74. به نام پروردگار بزرگ خود تسبيح گوى.

75. پس سوگند به غروبگاه ستارگان.

76. و اين سوگندى است -اگر بدانيد- بزرگ.

77. هر آينه، اين قرآنى است گرامى‌قدر،

78. در كتابى مكنون.

79. كه جز پاكان دست بر آن نزنند.

80. نازل شده از جانب پروردگار جهانيان است.

81. آيا اين سخن را دروغ مى‌انگاريد؟

82. و نصيب خود را در دروغ انگاشتن آن قرار مى‌دهيد؟

83. پس چرا آنگاه كه جان به گلوگاه رسد،

84. و شما در اين هنگام مى‌نگريد، تكذيب نمى‌كنيد؟

85. ما از شما به او نزديك‌تريم ولى شما نمى‌بينيد.

86. اگر قيامت را باور نداريد،

87. اگر راست مى‌گوييد، بازش گردانيد.

88. اما اگر از مقربان باشد،

89. براى اوست آسايش و روزى و بهشت پرنعمت.

90. و اما اگر از اصحاب سعادت باشد:

91. پس تو را از اصحاب سعادت سلام است.

92. و اما اگر از تكذيب‌كنندگان گمراه باشد،

93. به آب جوشان مهمانش كنند،

94. و به دوزخش درآورند.

95. اين سخن سخنى راست و يقين است.

96. پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.