1. قاف. قسم به اين قرآن ارجمند

2. كه در شگفت شدند از اينكه از ميان خودشان بيم‌دهنده‌اى سويشان آمد و كافران گفتند: اين چيزى عجيب است،

3. آيا زمانى كه مرديم و خاك شديم ديگر بار زنده مى‌شويم؟ اين بازگشتى محال است.

4. ما مى‌دانيم كه خاك چگونه از آنها خواهد كاست. و كتابى كه همه چيز در آن نگهدارى شده، نزد ماست.

5. آرى، ايشان سخن راستى را كه بر آنها آمده بود دروغ شمردند. پس در كارى شوريده افتادند.

6. آيا به اين آسمان بر فراز سرشان نظر نمى‌كنند كه چگونه آن را بنا كرده‌ايم و آراسته‌ايم و هيچ شكافى در آن نيست؟

7. و زمين را گسترديم و در آن كوه‌هاى بلند افكنديم و از هر گونه نباتات خوش‌منظر در آن رويانيديم.

8. بينشى و پندى است براى هر بنده‌اى كه به خدا بازگردد.

9. و از آسمان، آبى پربركت فرستاديم و بدان باغها و دانه‌هاى دروشدنى رويانيديم.

10. و نخلهاى بلند با خوشه‌هاى بر هم چيده.

11. تا رزق بندگان باشد و بدان آب، سرزمين مرده را زنده كرديم. برآمدن از گور نيز چنين است.

12. پيش از آنها قوم نوح و اصحاب رَس و ثمود تكذيب كرده بودند،

13. و قوم عاد و فرعون و قوم لوط،

14. و اصحاب اَيكه و قوم تُبَّع، همه پيامبران را دروغ شمردند و مستحق وعده عذاب من شدند.

15. آيا از آفرينش نخستين عاجز شده بوديم؟ نه، آنها از آفرينش تازه در شكند.

16. ما آدمى را آفريده‌ايم و از وسوسه‌هاى نفس او آگاه هستيم، زيرا از رگ گردنش به او نزديك‌تريم.

17. هنگامى كه آن دو فرشته فراگيرنده در جانب راست و جانب چپ او نشسته‌اند هر چيز را فرامى‌گيرند.

18. هيچ كلامى نمى‌گويد مگر آنكه در كنار او مراقبى حاضر است.

19. به راستى كه بيهوشى مرگ فرامى‌رسد. اين است آنچه از آن مى‌گريختى.

20. و در صور دميده مى‌شود. اين است روز وعده‌هاى عذاب.

21. هر كسى مى‌آيد و با او كسى است كه مى‌راندش و كسى است كه برايش شهادت مى‌دهد.

22. تو از اين غافل بودى. ما پرده از برابرت برداشتيم و امروز چشمانت تيزبين شده است.

23. موكل او گويد: اين است آنچه من آماده كرده‌ام.

24. هر ناسپاس كينه‌توزى را به جهنم بيندازيد،

25. آن كه از بخشش امساك ورزيد و تجاوزكار بود و شك مى‌آورد،

26. آن كه با خداى يكتا خداى ديگرى قرار داد. پس به عذاب سختش بيفكنيد.

27. همنشين او گويد: اى پروردگار ما، من او را به سركشى وادار نكردم، بلكه او خود سخت در گمراهى بود.

28. مى‌گويد: نزد من مجادله مكنيد. من پيش از اين با شما سخن از عذاب گفته بودم.

29. وعده من ديگرگون نمى‌شود و من به بندگان ستم نمى‌كنم.

30. روزى كه جهنم را مى‌گوييم: آيا پر شده‌اى؟ مى‌گويد: آيا هيچ زيادتى هست؟

31. و بهشت را براى پرهيزگاران نزديك بياورند، تا از آن دور نباشند.

32. اين همان چيزى است كه به هر توبه‌كننده پرهيزگارى وعده‌اش داده بودند.

33. آنهايى را كه در نهان از خداى رحمان مى‌ترسند و با دلى توبه‌كار آمده‌اند،

34. گويند: در امان از هر عذابى به بهشت داخل شويد. اين روز، روز جاودانى است.

35. در آنجا هر چه بخواهند هست و بيشتر از آن نزد ما هست.

36. پيش از آنها چه مردمى را كه نيرومندتر بودند و در شهرها سير و جستجو مى‌كردند، به هلاكت آورده‌ايم. آيا راه گريزى هست؟

37. در اين سخن براى صاحبدلان يا آنان كه با حضور گوش فرا مى‌دارند، اندرزى است.

38. ما آسمانها و زمين و آنچه را ميان آنهاست در شش روز آفريديم و هيچ خستگى بما نرسيد.

39. در برابر آنچه مى‌گويند، پايدارى كن. و در ستايش پروردگارت پيش از برآمدن آفتاب و پيش از غروب آن تسبيح گوى.

40. و نيز در پاره‌اى از شب و بعد از هر سجده او را تسبيح گوى.

41. و آنگاه كه منادى از مكانى نزديك ندا مى‌دهد گوش فرادار.

42. روزى كه آن آواز سهمناك را به حق مى‌شنوند، آن روز، روز بيرون‌شدن از گور است.

43. ما زنده مى‌كنيم و مى‌ميرانيم و بازگشت نزد ماست.

44. روزى كه زمين بشكافد و آنها به شتاب بيرون آيند. و اين گرد آورى براى ما آسان است.

45. ما به آنچه مى‌گويند داناتريم و تو به آنها زور نمى‌گويى. پس هر كه را از وعده عذاب من مى‌ترسد به قرآن اندرز ده.