HARUN YAHYA
1. سوگند به آن فرشتگان كه براى نيايش صف بسته‌اند،
2. سوگند به آن فرشتگان كه ابرها را مى‌رانند،
3. سوگند به آن فرشتگان كه ذكر خدا را مى‌خوانند،
4. كه خداى شما خدايى يكتاست.
5. پروردگار آسمانها و زمين است و هر چه در ميان آنهاست. و پروردگار مشرقهاست.
6. ما آسمان فرودين را به زينت ستارگان بياراستيم.
7. و از هر شيطان نافرمان نگه داشتيم.
8. تا سخن ساكنان عالم بالا را نشنوند و از هر سوى رانده شوند.
9. تا دور گردند و براى آنهاست عذابى دايم.
10. مگر آن شيطان كه ناگهان چيزى بربايد و ناگهان شهابى ثاقب دنبالش كند.
11. پس، از كافران بپرس كه آيا آفرينش آنها دشوارتر است يا آنچه ما آفريده‌ايم. ما آنها را از گِلى چسبنده آفريده‌ايم.
12. تو در شگفت شدى و آنها مسخره مى‌كنند.
13. و چون به آنها پند داده شود، پند نمى‌پذيرند.
14. و چون آيه‌اى ببينند، از يكديگر مى‌خواهند تا به ريشخندش گيرند.
15. و مى‌گويند: اين چيزى جز جادويى آشكار نيست،
16. آيا وقتى كه ما مُرديم و خاك و استخوان شديم ما را زنده مى‌كنند؟
17. يا نياكان ما را؟
18. بگو: بلى، و شما خوار و بيچاره مى‌شويد.
19. و آنان خود خواهند ديد كه به يك فرمان همه را زنده مى‌كنند.
20. مى‌گويند: واى بر ما، اين همان روز جزاست.
21. اين همان روز داورى است كه دروغش مى‌پنداشتيد.
22. آنان را كه ستم مى‌كردند و همپايگانشان و آنهايى را كه به جاى خداى يكتا مى‌پرستيدند گرد آوريد.
23. همه را به راه جهنم راه بنماييد.
24. و نگه داريدشان، بايد بازخواست شوند.
25. چرا يكديگر را يارى نمى‌كنيد؟
26. نه، امروز همه تسليم‌شوندگانند.
27. و آنگاه روى به يكديگر كنند و بپرسند.
28. گويند: شما بوديد كه از در نيكخواهى بر ما درمى‌آمديد.
29. گويند: نه، شما ايمان نياورده بوديد.
30. ما را بر شما هيچ تسلطى نبود. شما خود مردمانى نافرمان بوديد.
31. گفته پروردگارمان بر ما ثابت شد. اكنون بايد بچشيم.
32. ما شما را گمراه كرديم و خود نيز گمراه بوديم.
33. در آن روز، همه در عذاب شريكند.
34. ما با مجرمان چنين مى‌كنيم.
35. چون به آنان گفته مى‌شد كه جز خداى يكتا خدايى نيست تكبر مى‌كردند،
36. و مى‌گفتند: آيا به خاطر شاعر ديوانه‌اى خدايانمان را ترك گوييم؟
37. نه، آن پيامبر حق را آورد و پيامبران پيشين را تصديق كرد.
38. شما عذاب دردآور را خواهيد چشيد.
39. جز در برابر اعمالتان كيفر نخواهيد ديد.
40. مگر بندگان مخلص خدا،
41. كه آنها راست رزقى معين،
42. از ميوه‌ها، و گرامى داشتگانند؛
43. در بهشتهاى پرنعمت،
44. بر تختهايى كه رو به روى هم‌اند.
45. و جامى از چشمه خوشگوار ميانشان به گردش درآيد،
46. سفيد است و نوشندگانش را لذت‌بخش،
47. نه عقل از آن تباهى گيرد و نه نوشنده مست شود.
48. زنانى درشت چشم كه تنها به شوهران خود نظر دارند، همدم آنهايند.
49. همانند تخم مرغهايى دور از دسترس.
50. رو به يكديگر كنند و به گفت و گو پردازند.
51. يكى از آنها گويد: مرا همنشينى بود،
52. كه مى‌گفت: آيا تو از آنها هستى كه تصديق مى‌كنند؟
53. آيا آنگاه كه مُرديم و خاك و استخوان شديم، كيفرمان مى‌دهند؟
54. گويد: مى‌توانيد از بالا بنگريد؟
55. از بالا بنگرد و او را در ميان آتش دوزخ بيند.
56. گويدش: به خدا سوگند، نزديك بود كه مرا به هلاكت افكنى.
57. و اگر موهبت پروردگارم نبود، من نيز از احضارشدگان مى‌بودم.
58. آيا ما را مرگى نيست،
59. جز آن مرگ نخستين؟ و ديگر عذابمان نمى‌كنند؟
60. هر آينه اين است كاميابى بزرگ.
61. عمل‌كنندگان بايد براى چنين پاداشى عمل كنند.
62. آيا خورش را اين بهتر يا درخت زقوم؟
63. ما آن درخت را براى ابتلاى ستمكاران پديد آورده‌ايم.
64. درختى است كه از اعماق جهنم مى‌رويد،
65. ميوه‌اش همانند سر شياطين است،
66. دوزخيان از آن مى‌خورند و شكم انباشته مى‌سازند،
67. و بر سر آن آميزه‌اى از آب سوزان مى‌نوشند.
68. سپس بازگشتشان به همان جهنم است.
69. آنها پدران خود را پيش از خود گمراه يافتند،
70. و بر پى ايشان شتابان مى‌روند.
71. و پيش از آنها بيشتر پيشينيان گمراه شدند.
72. و ما بيم‌دهندگانى به ميانشان فرستاديم.
73. پس بنگر كه سرانجام آن بيم‌يافتگان چگونه بود.
74. جز بندگان مخلص خدا.
75. نوح ما را ندا داد و ما چه نيك پاسخ‌دهنده‌اى بوديم.
76. او و كسانش را از اندوه بزرگ رهانيديم.
77. و فرزندانش را باقى گذاشتيم.
78. و نام نيك او را در نسلهاى بعد باقى نهاديم.
79. سلام بر نوح باد، در سراسر جهان.
80. ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‌دهيم.
81. او از بندگان مؤمن ما بود.
82. سپس ديگران را غرقه ساختيم.
83. ابراهيم از پيروان او بود.
84. آنگاه كه با دلى رسته از ترديد روى به پروردگارش آورد.
85. به پدرش و قومش گفت: چه مى‌پرستيد؟
86. آيا به جاى خداى يكتا، خدايان دروغين را مى‌خواهيد؟
87. به پروردگار جهانيان چه گمان داريد؟
88. نگاهى به ستارگان كرد،
89. و گفت: من بيمارم.
90. از او رويگردان شدند و بازگشتند.
91. پنهانى نزد خدايانشان آمد و گفت: چيزى نمى‌خوريد؟
92. چرا سخن نمى‌گوييد؟
93. و در نهان، دستى به قوت بر آنها زد.
94. قومش شتابان نزدش آمدند.
95. گفت: آيا چيزهايى را كه خود مى‌تراشيد مى‌پرستيد؟
96. خداى يكتاست كه شما و هر چه مى‌سازيد، آفريده است.
97. گفتند: برايش بنايى برآوريد و در آتشش اندازيد.
98. خواستند تا بدانديشى كنند، ما نيز آنها را زيردست گردانيديم.
99. گفت: من به سوى پروردگارم مى‌روم، او مرا راهنمايى خواهد كرد؛
100. اى پروردگار من، مرا فرزندى صالح عطا كن.
101. پس او را به پسرى بردبار مژده داديم.
102. چون با پدر به جايى رسيد كه بايد به كار بپردازند، گفت: اى پسركم، در خواب ديده‌ام كه تو را ذبح مى‌كنم. بنگر كه چه مى‌انديشى. گفت: اى پدر، به هر چه مأمور شده‌اى عمل كن، كه اگر خدا بخواهد مرا از صابران خواهى يافت.
103. چون هر دو تسليم شدند و او را به پيشانى افكند،
104. ما ندايش داديم: اى ابراهيم،
105. خوابت را به حقيقت پيوستى. و ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‌دهيم.
106. اين آزمايشى آشكارا بود.
107. و او را به ذبحى بزرگ بازخريديم.
108. و نام نيك او را در نسلهاى بعد باقى گذاشتيم.
109. سلام بر ابراهيم.
110. ما نيكوكاران را اينچنين پاداش مى‌دهيم.
111. او از بندگان مؤمن ما بود.
112. او را به اسحاق، پيامبرى شايسته، مژده داديم.
113. او و اسحاق را بركت داديم. و از فرزندانشان بعضى نيكوكار هستند و بعضى به آشكارا بر خود ستمكار.
114. ما به موسى و هارون نعمت داديم.
115. آن دو و مردمشان را از رنجى بزرگ نجات بخشيديم.
116. آنان را يارى داديم تا پيروز شدند.
117. و كتابى روشنگرشان داديم.
118. و به راه راست هدايتشان كرديم.
119. و نام نيكشان را در نسلهاى بعد باقى گذاشتيم.
120. سلام بر موسى و هارون.
121. ما نيكوكاران را اينچنين پاداش مى‌دهيم.
122. آن دو از بندگان مؤمن ما بودند.
123. و الياس از پيامبران بود.
124. به مردم خود گفت: آيا پروا نمى‌كنيد؟
125. آيا بَعل را به خدايى مى‌خوانيد، و آن بهترين آفرينندگان را وامى‌گذاريد؟
126. پروردگار شما و پروردگار نياكانتان، خداى يكتاست.
127. پس تكذيبش كردند و آنان از احضارشدگانند.
128. مگر بندگان مخلص خدا.
129. و نام نيك او را در نسلهاى بعد باقى گذاشتيم.
130. سلام بر خاندان الياس.
131. ما نيكوكاران را اينچنين پاداش مى‌دهيم.
132. او از بندگان مؤمن ما بود.
133. و لوط از پيامبران بود.
134. او و همه كسانش را نجات داديم.
135. مگر پيرزنى كه با مردم شهر بماند.
136. سپس ديگران را هلاك كرديم.
137. شما بر آنها مى‌گذريد، بامدادان،
138. و شامگاهان. آيا تعقل نمى‌كنيد؟
139. و يونس از پيامبران بود.
140. چون به آن كشتى پر از مردم گريخت،
141. قرعه زدند و او در قرعه مغلوب شد.
142. ماهى ببلعيدش و او در خور سرزنش بود.
143. پس اگر نه از تسبيح‌گويان مى‌بود،
144. تا روز قيامت در شكم ماهى مى‌ماند.
145. پس او را كه بيمار بود به خشكى افكنديم،
146. و بر فراز سرش بوته كدويى رويانيديم.
147. و او را به رسالت بر صد هزار كس و بيشتر فرستاديم.
148. آنها ايمان آوردند و تا زنده بودند، برخورداريشان داديم.
149. از ايشان بپرس: آيا دختران از آن پروردگار تو باشند و پسران از آن ايشان؟
150. آيا وقتى كه ما ملائكه را زن مى‌آفريديم آنها مى‌ديدند؟
151. آگاه باش كه از دروغگوييشان است كه مى‌گويند:
152. خدا صاحب فرزند است. دروغ مى‌گويند.
153. آيا خدا دختران را بر پسران برترى داد؟
154. شما را چه مى‌شود؟ چگونه قضاوت مى‌كنيد؟
155. آيا نمى‌انديشيد؟
156. يا بر ادعاى خود دليل روشنى داريد؟
157. اگر راست مى‌گوييد كتابتان را بياوريد.
158. و ميان خدا و جنيان خويشاوندى قائل شدند و جنيان مى‌دانند كه احضارشدگانند
159. از آن وصف كه مى‌آورند خدا منزه است.
160. مگر بندگان مخلص خدا.
161. شما و بتانى كه مى‌پرستيد،
162. نتوانستيد مفتون بتان كنيد،
163. مگر آن كس را كه راهى جهنم باشد.
164. و هيچ كس از ما نيست مگر آنكه جايى معين دارد.
165. هر آينه ما صف زدگانيم.
166. و هر آينه ما تسبيح‌گويندگانيم.
167. اگر چه مى‌گفتند:
168. اگر از پيشينيان نزد ما كتابى مانده بود،
169. ما از بندگان مخلص خدا مى‌بوديم.
170. آنها به آن كتاب كافر شدند، و زودا كه خواهند فهميد.
171. ما در باره بندگانمان كه به رسالت مى‌فرستيم از پيش تصميم گرفته‌ايم،
172. كه هر آينه آنان يارى مى‌شوند.
173. و لشكر ما خود غالبند.
174. پس تا مدتى از آنها روى بگردان.
175. عاقبتشان را ببين، آنها نيز خواهند ديد.
176. آيا عذاب ما را به شتاب مى‌طلبند؟
177. چون عذاب به ساحتشان فراز آيد، اين بيم‌داده‌شدگان چه بامداد بدى خواهند داشت.
178. از آنها تا چندى روى بگردان.
179. پس عاقبتشان را ببين، آنها نيز خواهند ديد.
180. منزه است پروردگار تو -آن پروردگار پيروزمند- از هر چه به وصف او مى‌گويند.
181. سلام بر پيامبران،
182. و حمد از آن پروردگار جهانيان است.