Atomlar, bir çekirdek ve o çekirdeğin etrafında dönen elektronlardan oluşurlar.
Atomun kendisi olağanüstü küçüktür, fakat atomu oluşturan parçalar atomdan da milyarlarca kat küçüktürler.
Hemen hemen atomun tüm kütlesini yani içindeki maddeyi oluşturan çekirdek, 10 milyarda birlik yer kaplar.
Çekirdeğin etrafında dönen elektronlar ise neredeyse kütlesizdir. Öylesine küçüktürler ki, elektron mikroskobunda bile ancak bir toz bulutu halinde görünürler.
Atomun geri kalan %99.999’luk bölümüise BOŞLUKTUR.
Elektronların küçüklüğünü ve atomun içindeki bu olağanüstü büyük boşluğu anlamak için şu örnekler verilebilir:
Proton, elektrondan çok büyüktür. 2000 tane elektron ancak bir protona denk gelir.
Eğer bir büyüklük karşılaştırması yapmak gerekirse, aralarındaki fark, bir insanla bir fındık arasındaki fark gibidir.
Bir kağıda bir nokta koyduğumuzda ve bunu atomun çekirdeği olarak kabul ettiğimizde, onun etrafında dönen elektron tam 50 m uzaklıkta olur.
Çekirdeği bir elma büyüklüğünde düşündüğümüzde ise, etrafında dolaşan elektron 50 km uzaklıkta olur. Bu, Eminönü ile Tuzla arasındaki mesafe gibidir. Dolayısıylaelmanın bulunduğu yerde bulunan bir insanın Tuzla’da dönmekte olan elektronları görebilmesi mümkün değildir.
Bu büyük mesafe arasında kalan alan ise, atomdaki devasa boşluğu ifade eder.
Bu devasa boşluğu şu örnekle açıklamak mümkündür: Dünyanın en yüksek binalarından birindeki atomların içindeki boşlukları kaldırmak mümkün olsaydı, geriye bir kutu şekerden daha küçük bir madde kalırdı. Buna karşın maddenin kütlesi değişmezdi ve bu küçük kutuyu en güçlü vinçler bile kaldıramazdı.
Maddenin temelindeki bu muhteşem yapının devasa boşluklardan oluştuğu gerçeği, 20. yüzyılın en büyük keşiflerinden biridir. Yüce Allah, atomun bu hayret uyandırıcı yapısını bizlere göstererek, sebepsiz alemler yaratabileceğini hatırlatmaktadır. Bu üstün ilim ve sanat, tüm alemlerin Hakimi olan Cenab-ı Allah’a aittir.
Dedi ki: "(Allah) Göklerin, yerin ve bu ikisi arasında olan herşeyin Rabbidir. Eğer 'kesin bilgiyle inanıyorsanız' (böyledir)." (Şuara Suresi, 24)
